Rozdil druhyj

ZNYKLE SKLO

Mynulo majže desjať rokiw vidtodi, koly, prokynuwšyś, podružžja Dursleyiw pobačylo na porozi svoho pleminnyka, ale Privet Drive nawrjad čy j zminylasja. Nad oħajnymy sadočkamy tak samo zijšlo sonce, vysvitylo midnu tablyčku z nomerom 4 na dverjaħ budynku Dursleyiw j pronyklo do vitaľni, jaka, zdajetcja, nitroħy ne zminylasja z toho večora, koly mister Dursley dyvywsja ti zlovisni telenovyny pro sow. Ħiba ščo fotografiï na kamini pokazuvaly, skiľky nasprawdi zbihlo času. Desjať rokiw tomu tam stojalo bezlič fotografij čohoś takoho, ščo nahaduvalo velykyj roževyj naduwnyj m'jačyk u riznokoljorovyħ šapočkaħ iz bombončykamy, ale teper Dudley Dursley vyris, i na znimkaħ možna bulo bačyty debeloho biljavoho ħlopcja, ščo ïzdyw na svojemu peršomu velosypedi, krutywsja na jarmarkovij karuseli, sydiw iz baťkom za komp'juternoju hroju, pryjmaw materyni obijmy ta pocilunky. W usij kimnati niščo ne svidčylo, ščo w budynku žyve šče odyn ħlopeć.

Ale Harry Potter dosi žyw tam i zaraz vin, wlasne, šče spaw. Prote nedowho, bo titka Petunia wže prokynulaś, i zalunaw ïï pronyzlyvyj holos.

— Anu wstavaj! Merščij!

Zdryhnuwšyś, Harry prokynuwsja. Titka znovu; zatarabanyla w dveri.

— Wstavaj! — horlala vona.

Harry počuw, jak vona jde na kuħnju, a potim zvidty dolynuw brjazkit skovoridky, jaku stavyly na plytu. Vin lih horilyć i sprobuvaw pryhadaty svij son.

To buw harnyj son. jomu snywsja letjučyj motocykl. Harry zdalosja, ščo vin bačyw cej son i raniše.

— Ty wže prokynuwsja? — znovu pidijšla do dverej titka.

— Majže, — vidpoviw Harry.

— Davaj, vorušyś, treba za bekonom podyvytysja. Pyľnuj, ščob ne zhoriw, — na Dudleykovi imenyny wse maje buty ideaľnym.

Harry zastohnaw.

— Ščo ty skazaw? — harknula za dveryma titka.

— Ničoho, ničoho…

Deń narodžennja Dudley — jak vin mih zabuty? Harry povoleńky vyliz iz ližka j počaw šukaty škarpetky. Znajšow ïħ pid ližkom i, skynuwšy pavuka, natjahnuw na nohy. Harry zvyk do pavukiw, bo ïħ bulo powno w komirčyni pid sħodamy, a same tam vin i spaw.

Odjahnuwšyś, pišow čerez korydor na kuħnju. Uveś stil buw zavalenyj darunkamy. Dudley, zdajetcja, matyme, jak i ħotiw, novyj komp'juter, uže ne kažučy pro druhyj televizor ta sportywnyj velosyped. Harry ne rozumiw, naviščo Dudleyu velosyped, adže joho dvojuridnyj brat buw towstuncem i ne ljubyw ruħatysja, ħiba ščo, zvisno, šturħaw koho‑nebuď. Najdužče vin poljubljaw šturħaty Harry, prote ridko koly nazdohanjaw joho — Harry buw na dyvo sprytnyj.

Možlyvo, tomu ščo žyw u temnij komirčyni, Harry, jak na svij vik, zawždy buw malym i myršavym. Ale vin vydavawsja šče menšym i ħudišym, niž nasprawdi, bo ščorazu musyw donošuvaty staryj odjah Dudleya, a toj buw deś učetvero šyršyj vid njoho. Harry maw ħude oblyččja, hostri kolina, čorne volossja i jasno‑zeleni oči. Vin nosyw kruhli, obmotani skotčem okuljary, bo Dudley často lamaw ïħ, lupljačy joho po nosi. Jedyne, ščo podobalosja Harry u wlasnomu vyhljadi, — toneseńkyj šram na čoli u formi blyskawky. Vin maw joho, skiľky sebe pam'jataw, i peršym joho zapytannjam do titky Petuniï bulo, zvidky toj šram uzjawsja.

— Z awtomobiľnoï avariï, koly zahynuly tvoï baťky, — vidpovila vona. — I ne pytaj biľše ničoho.

Ne pytaj ničoho — takym bulo najperše pravylo rozmirenoho žyttja rodyny Dursleyiw.

Djaďko Vernon uvijšow do kuħni, koly Harry perevertaw bekon.

— Začešysja! — hrymnuw vin zamisť rankovoho vitannja.

Pryblyzno raz na tyždeń djaďko Vernon vidryvaw oči vid gazety j nakazuvaw Harry pidstryhtysja. Harry stryhsja, mabuť, častiše, niž usi razom ħlopci z joho klasu, ale ce ne dopomahalo, bo joho volossja odnakovo styrčalo na wsi boky.

Harry wže smažyw jajcja, koly w kuħni z'javywsja Dudley razom iz matir'ju. Dudley buw duže sħožyj na djaďka Vernona. Vin maw šyroke roževe oblyččja, koroteseńku šyju, maleńki vodjanysti synjuvati očka j huste biljave volossja, ščo hladeńko ležalo na žyrnij i kruhlij holovi. Titka Petunia často kazala, ščo Dudley — vykapane janholjatko, a Harry ne raz prykazuvaw, ščo Dudley — porosja w peruci.

Harry poklaw na stil tarilky z jaješneju ta bekonom, i ce dalosja jomu nelehko, bo na stoli bulo obmaľ miscja. Dudley tym časom poraħuvaw podarunky j odrazu naħnjupywsja.

— Trydcjať šisť, — skazaw vin, dywljačyś na baťkiw. — Na dva menše, niž torik.

— Synku, ty ž ne pobačyw darunka vid titońky Marge, oś vin, pid velykym pakunkom vid mamusi j tatusja.

— Nu, dobre, trydcjať sim, — nalywsja krowju Dudley.

Harry vidčuw, ščo w Dudleya ot‑ot počnetcja isteryka, tomu švydeńko namynaw bekon, osterihajučyś, ščo joho bratyk perekyne stola.

Titka Petunia, mabuť, takož vidčula nebezpeku, bo švydeńko prokazala:

— A sjohodni my kupymo tobi šče dva darunočky. Ščo skažeš, zolotce? Šče dva darunočky. Harazd?

Dudley zamyslywsja. Oħ i važki ž dumky! Zreštoju povoli vymovyw:

— Tož ja matymu trydcjať… trydcjať…

— Trydcjať dewjať, solodeńkyj mij! — pidkazala titka Petunia.

— Uħ! — važko upaw na stileć Dudley i sħopyw najblyžčyj pakunok. — Harazd.

— Malyj šybenyk znaje sobi cinu, jak i joho baťko, — rehotnuw djaďko Vernon, skujowdywšy synovi volossja. — Molodčyna, Dudleyu!

Zadzvonyw telefon, i titka Petunia vyjšla z kuħni, a Harry z djaďkom Vernonom stežyly, jak Dudley rozpakovuvaw sportywnyj velosyped, kinoaparat, litak z dystancijnym keruvannjam, šistnadcjať novyħ komp'juternyħ ihor i videomagnitofon. Vin same zdyraw papir iz zolotoho naručnoho hodynnyka, koly povernulasja z telefonom titka Petunia — wže serdyta i roztryvožena.

— Pohani novyny, Vernone, — prostohnala vona. — Misis Figg zlamala nohu. Vona ne zmože joho wzjaty. — Titka kywnula holovoju na Harry.

Dudley nažaħano rozzjavyw rota, a w Harry tjoħnulo serce. Ščoroku na deń narodžennja Dudleya baťky cilisińkyj deń vodyly syna i joho pryjatelja po rozvažaľnyħ parkaħ, McDonaldsaħ i kinoteatraħ. A Harry ščoroku lyšawsja z misis Figg, nedoumkuvatoju staroju, ščo žyla za dva kvartaly. Harry nenavydiw ïï dim. Vin do samoho daħu prosmerdiwsja kapustoju, a misis Figg prymušuvala joho rozhljadaty fotografiï usiħ kotiw, jaki w neï kolyś buly.

— I ščo teper? — ljuto podyvylasja na Harry titka Petunia, nemow vin splanuvaw takyj pidstup.

Harry rozumiw, ščo neharno radity z pryvodu zlamanoï nohy misis Figg, ale strymatysja bulo važko, bo vin zbahnuw, ščo teper lyše čerez rik znovu pobačyť znimky Tibbiesa, Bilosnižky, Lapońky i Marsyka.

— Možna podzvonyty do Marge, — zaproponuvaw djaďko Vernon.

— Ne mely durnyć, Vernone, vona cjoho ħlopcja terpity ne može.

Dursleyi často rozmowljaly pro Harry tak, niby joho j blyźko ne bulo abo niby vin buw brydkym slymakom i ne mih rozumity ïħnjoï movy.

— A ta, jak ïï tam, tvoja tovaryška Yvonne?

— Vidpočyvaje na Majorci, — vidrubala titka Petunia.

— Možna lyšyty mene tut, — z nadijeju movyw Harry (vin mih by narešti dyvytysja po televizoru wse, ščo zaħoče, a može, j pohrawsja b Dudleyovym komp'juterom).

Titka Petunia nemow cytrynu prokowtnula.

— Ščob ty zahydyw uveś budynok? — harknula vona.

— Ja ničoho ne zroblju, — skazaw Harry, ale joho niħto ne sluħaw.

— Hadaju, my viźmemo joho do zooparku, — protjažno movyla titka Petunia, — …i zalyšymo tam u mašyni…

— Mašyna šče novisińka, a ty kažeš "zalyšymo"?

Dudley zajšowsja holosnym plačem. Wlasne, to buw ne plač, vin uže kiľka rokiw po‑sprawžnjomu j ne plakaw, ale znaw, ščo dosyť jomu skryvytysja i zaskyhlyty, jak maty zrobyť use, ščo jomu zamanetcja.

— Ne plač, ljubyj Duddyčku, mamusja ne dozvolyť jomu zipsuvaty tvoje svjato! — zalementuvala vona, pryhortajučy syna.

— Ja… ne ħoču… ščob… vin… ï‑ï‑ïħaw! — vereščaw Dudley w pawzaħ miž udavanymy rydannjamy. — Vin zawždy wse ps…psuje! — ohydno vyškirywsja vin na Harry, vyzyrajučy z‑pid mamynyħ ruk, i same todi ħtoś podzvonyw u dveri.

— O Bože, vony wže tut! — vyhuknula titka Petunia, i za myť razom zi svojeju mamoju z'javywsja Piers Polkiss, najkraščyj pryjateľ Dudleya. Piers buw kistljavym ħlopčykom zi ščurjačym oblyččjam. Zdebiľšoho same vin trymaw zzadu za ruky tyħ ditej, jakyħ lupcjuvaw Dudley. Pobačywšy joho, Dudley myttju urvaw svij udavanyj plač.

Za piwhodyny Harry, ne virjačy svojemu ščastju, wže sydiw razom z Piersom i Dudleyom na zadnjomu sydinni mašyny Dursleyiw, wperše w žytti ïdučy do zooparku. Titka j djaďko tak i ne prydumaly, kudy joho podity, ale pered vidïzdom djaďko Vernon vidviw Harry nabik.

— Poperedžaju, — skazaw vin, nablyzywšy wprytul do Harry svoje šyroke burjakove oblyččja, — poperedžaju tebe, ħlopče, vidrazu: vykyneš jakohoś konyka — syditymeš u komori až do Rizdva.

— Povirte, ja ne zbyrajusja ničoho vykydaty, — poobicjaw Harry.

Ale djaďko Vernon jomu ne poviryw. Harry niħto ne viryw. Rič u tim, ščo dowkola Harry často koïlosja ščoś dywne, ale Dursleyiw hodi bulo perekonaty, ščo vin do cjoho ne pryčetnyj.

Odnoho razu titka Petunia, jakij nabrydlo, ščo Harry zawždy povertajetcja z perukarni takym, niby ne buw tam zrodu, wzjala na kuħni nožyci j tak občykryžyla joho, ščo vin staw majže lysyj, prote ne čipala čubčyka, ščob "pryħovaty toj žaħlyvyj šram". Dudley durnuvato nasmiħawsja z Harry, jakyj ne spaw cilisińku nič, ujawljajučy, jak vin zawtra pryjde do školy, de wže j tak hluzuvaly z joho obvysloho odjahu i obmotanyħ okuljariw. Ale wranci vyjavyloś, ščo joho volossja točnisińko take, jak do toho, koly joho zistryhla titka Petunia. Za ce Harry musyw cilyj tyždeń prosydity w komirčyni, ħoča j namahawsja pojasnyty, ščo vin ne može pojasnyty, jak vono vidroslo tak švydko.

Inšoho razu titka Petunia sylkuvalasja nadjahty na njoho ohydnyj staryj Dudleyiw džemper (buryj z žowtoharjačymy bombončykamy). Ščo rewniše natjahuvala vona jomu na holovu džempera, to menšym vin stavaw, poky, zreštoju, wkorotywsja tak, ščo naliz by ħiba na ljaľku, ta až nijak ne na Harry. Titka Petunia vyrišyla, ščo džemper, mabuť, zbihsja pid čas prannja, tož, na ščastja, ne pokarala Harry.

A šče Harry maw velyki nepryjemnosti, koly joho znajšly na daħu škiľnoï kuħni. Dudley zi svojeju zhrajeju, jak zawždy, peresliduvaw Harry, jakyj raptom opynywsja verħy na dymari, zdyvovanyj ne menše vid rešty ħlopciw. Podružžja Dursleyiw otrymaly hniwnoho lysta vid dyrektrysy, ščo pysala, mowljaw, Harry vydyrajetcja na škiľni budiwli. Ale (jak kryčaw djaďkovi Harry, zamknenyj u komirčyni) vin lyše strybnuw, aby zaħovatysja za velyki smittjevi bačky kolo kuħonnyħ dverej. Harry dumaw, niby pid čas strybka joho pidħopyw viter.

Ale sjohodni wse malo buty harazd. Neħaj naviť poruč je Dudley j Piers, ce odnak krašče, niž prosydity cilyj deń u školi, w komirčyni čy u prosmerdženij kapustoju vitaľni misis Figg.

Dorohoju djaďko Vernon skaržywsja titci Petuniï. Vin maw zvyčaj na wse narikaty, a joho uljublenymy temamy buly robitnyky, Harry, miscevyj urjad, Harry, bank i znovu Harry. Cjoho ranku djaďko narikaw na motocyklistiw:

— Hasajuť, jak boževiľni! Pacany, ħulihany! — burknuw vin, koly ïħ obihnaw motocykl.

— A meni snywsja motocykl! — zhadaw raptom Harry. — Vin litaw.

Djaďko Vernon malo ne naïħaw na perednju mašynu. Vin obernuwsja i zahorlaw na Harry, a joho oblyččja peretvorylosja na velykyj burjak iz vusamy:

— MOTOCYKLY NE LITAJUŤ!

Dudley j Piers zaħyħotily.

— Znaju, — znitywsja Harry. — Ce buw tiľky son. Krašče b vin ničoho ne kazaw. Dursleyi ne ljubyly, koly Harry zapytuvaw pro ščoś, ale šče dužče ïħ dratuvaly joho balačky pro te, ščo bulo ne takym, jak treba, i bajduže, čy jomu prysnylosja ščo‑nebuď, čy vin perekazuvaw muľtfiľm: adže todi ïm zdavalosja, niby vin nabyrajetcja nebezpečnyħ idej.

Tijeï suboty svitylo jaskrave sonce, i zoopark buw zapownenyj ljuďmy. Bilja wħodu dlja Dudleya j Piersa kupyly po velykomu šokoladnomu morozyvu, a koly usmiħnena žinočka w vikonečku zapytala Harry (pered tym, jak joho vidtjahly vid furhončyka), ščo vin bažaje, jomu kupyly deševoho lymonnoho ljodjanyka. Takož nepohano, dumaw Harry, posmoktujučy joho, poky vony rozhljadaly horylu, ščo čuħala sobi potylycju j duže skydalasja na Dudleya, ħoča j ne bula biljavoju.

Dawno wže Harry ne maw takoho čudovoho ranku. Vin starawsja trymatysja troħy ostoroń vid Dursleyiw, ščob Dudley j Piers, jakym zvirjata wže počaly nabrydaty, ne wzjalysja do svojeï uljublenoï rozvahy — šturħaty joho. Poobidaly vony wsi w restorančyku na terytoriï zooparku, a koly w Dudleya počalasja isteryka, bo jomu zdalosja, niby w joho skljanci zamalo morozyva, djaďko Vernon kupyw jomu šče odnu porciju, a Harry dozvolyly doïsty peršu.

Pizniše Harry zhaduvaw, ščo treba bulo zrazu peredbačyty: take ščastja dowho ne tryvaje.

Poobidawšy, vony pišly do paviľjonu z plazunamy. Tam bulo ťmjano j proħolodno, a wzdowž stin tjahnulysja osvitleni vitryny. Za sklom na kaminnyħ brylaħ i šmatkaħ derew powzaly j račkuvaly riznomanitni jaščirky ta zmiï. Dudley j Piers ħotily podyvytysja na velyčeznyħ otrujnyħ kobr i towsteznyħ pitoniw, zdatnyħ zadušyty ljudynu. Dudley švydko znajšow najbiľšu zmijuku. Vona mohla b dviči obkrutytysja dowkola mašyny djaďka Vernona j rozčavyty ïï, mow sirnykovu korobku, ale nyni, zdajetcja, ne mala takoho vojownyčoho nastroju. Zmija, wlasne, micno spala.

Dudley prytysnuwsja nosom do skla j rozdywljawsja ïï lyskuči brunatni kiľcja.

— Neħaj vona voruħnetcja! — zaskyhlyw vin do baťka.

Djaďko Vernon postukaw po sklu, ale zmija naviť ne zdryhnulasja.

— Šče raz! — vymahaw Dudley.

Djaďko Vernon ščosyly zahrjukaw kistočkamy paľciw, ta zmija j dali drimala.

— Meni nudno, — zastohnaw Dudley i vidijšow nabik.

Harry nablyzywsja do vitryny j uvažno podyvywsja na zmiju. Vin by ne zdyvuvawsja, jakby vona j sama pomerla z nuďhy, bo ž ne mala žodnoho tovarystva, okrim durnuvatyħ ljudej, ščo cilisińkyj deń tarabanyly po sklu, ne dajučy ïj spokoju. Ce šče hirše, niž maty zamisť spaľni komirčynu, de jedynym vidviduvačem bula titka Petunia, ščo hrjukala ščoranku w dveri: prynajmni vin mih ħodyty po wsjomu budynku.

Raptom zmija rozpljuščyla svoï oči‑namystynky. Povoli, duže povoli vona pidvela holovu, poky ïï oči opynylysja nariwni z očyma Harry.

Zmija pidmorhnula.

Harry prykypiw do neï očyma, a todi myttju ozyrnuwsja, ščob pobačyty, čy niħto ne stežyť. Nikoho. Vin znovu hljanuw na zmiju i tež pidmorhnuw.

Zmija ħytnula holovoju na djaďka Vernona j Dudleya, potim zvela oči do steli, mowby promowljajučy: "I otak zawždy".

— Rozumiju, — proburmotiw Harry kriź sklo, ħoča j ne maw pewnosti, ščo zmija joho čuje. — Ce, mabuť, sprawdi dratuje.

Zmija energijno zakyvala holovoju.

— Do reči, ty zvidky? — pocikavywsja Harry.

Zmija wdaryla ħvostom u maleńku tablyčku za sklom. Harry prydyvywsja do neï.

"Boa Constrictor, Brazylija"

— A tam harno?

Boa constrictor šče raz udaryla ħvostom u tablyčku i Harry pročytaw dali:

"Cej ekzempljar narodywsja w zooparku".

— O, wse jasno! To ty nikoly j ne bula w Brazyliï? Zmija poħytala holovoju, i tut vony oboje až pidskočyly, bo za plečyma Harry počuwsja nesamovytyj kryk:

— DUDLEYU! MISTERE DURSLEYU! IDIŤ HLJAŃTE NA CJU ZMIJUKU! VY NE POVIRYTE, ŠČO VONA VYROBLJAJE!

Dudley čymduž pidbih do skla, perevaljujučyś z boku na bik.

— Heť zvidsy! — šturħonuw vin Harry pid rebra. Z nespodivanky Harry zatočywsja i wpaw prosto na betonnu doliwku. Dali wse stalosja tak švydko, ščo niħto j ne pomityw, jak ce, wlasne, stalosja: oś Dudley j Piers prytuljajutcja do skla, a oś vony z žaħlyvym vereskom vidsaħujutcja nazad.

Harry podyvywsja, i jomu pereħopylo podyħ: perednje sklo vitryny z boa constrictorom kudyś znyklo, i dowželezna zmija švydko rozmotuvala kiľcja, spowzajučy na pidlohu; vidviduvači z lementom bihly do vyħodu.

Harry mih by prysjahtysja, ščo, koly powz njoho pro‑skowznula zmija, vin počuw, jak nyźkyj šypljačyj holos prokazaw: "Brazylije, ja jdu!.. Ssspassybi, amiġo".

Nahljadač terariumu buw šokovanyj.

— A de sklo? — powtorjuvaw vin. — Kudy podilosja sklo?

Dyrektor zooparku wlasnoruč zavaryw dlja titky Petuniï čašku micnoho solodkoho čaju, raz po raz pereprošujučy ïï. Piers i Dudley mohly lyše beľkotaty. Harry bačyw, ščo zmija ničoho ne zapodijala ïm ħiba ščo, promynajučy, hrajlyvo začepyla ïħni p'jaty, ta koly wsi znovu sydily w mašyni djaďka Vernona, Dudley wže rozpovidaw, jak zmija malo ne vidkusyla jomu nohu, a Piers zapewnjaw, niby vona namahalasja zadušyty joho. Ale najhiršym, prynajmni dlja Harry, bulo te, ščo, troħy ohowtawšyś, Piers zajavyw:

— A Harry rozmowljaw z neju! Prawda, Harry?

Djaďko Vernon začekaw, koly Piers pide dodomu, a todi napustywsja na Harry. Rozljutywšyś, vin nasylu mih hovoryty. Harknuwšy: "Heť… u komoru… posydyš… bez ïži!" — djaďko hepnuwsja w krislo, a titka Petunia musyla bihty po pljašku brendi.

Zhodom Harry ležaw u svoïj temnij komirčyni, škodujučy, ščo ne maje hodynnyka. Vin ne znaw, kotra zaraz hodyna i čy spljať uže Dursleyi. Poky vony ne zasnuť, vin ne navažuvawsja kraďkoma proslyznuty na kuħnju po ïžu.

Harry žyw u rodyni Dursleyiw majže desjať rokiw — desjať žaljuhidnyħ rokiw, vidkoly vin pam'jataw sebe, vidkoly osyrotiw šče nemowljam pislja zahybeli baťkiw w awtomobiľnij avariï. Vin ne mih pryhadaty, jak sydiw u tij mašyni, koly zahynuly baťky. Inodi, napružujučy pam'jať uprodowž dowhyħ hodyn u komirčyni, vin bačyw dywne vydinnja: slipučyj spalaħ zelenoho svitla j pekučyj biľ na čoli. Ce, mabuť, i bula avarija, ħoča vin ne rozumiw, zvidky te svitlo. Harry zowsim ne pam'jataw svoïħ baťkiw. Titka z djaďkom nikoly pro nyħ ne hovoryly, a zapytuvaty, zvyčajno, jomu zaboronjaly. W budynku ne bulo žodnyħ ïħniħ fotografij.

Šče malym Harry postijno mrijaw pro te, ščob jakyjś nevidomyj rodyč zabraw joho zvidsy, ale cjoho, na žaľ, ne stalosja — Dursleyi buly joho jedynoju rodynoju. Prote inkoly jomu zdavalosja (čy, može, vin spodivawsja), niby jakiś neznajomci na vulycjaħ znajuť joho. Ci neznajomci buly šče j duže dywnymy. Odnoho razu, koly Harry z titkoju Petunijeju j Dudleyem pišow do kramnyci, jomu wklonywsja čolovičok u fialkovomu kapeljusi. Rozljučeno zapytawšy Harry, čy znaje vin toho čolovička, titka Petunia vypħala ditej z kramnyci, tak ničoho j ne kupywšy. Inšoho razu w awtobusi jomu radisno pomaħala rukoju jakaś navižena starušencija w zelenomu wbranni. A neščodawno na vulyci jomu naviť potys ruku lysyj čolowjaha w dowželeznomu purpurovomu plašči j pišow sobi, ne movywšy ani slova. Najdywnišym bulo te, ščo wsi ci ljudy nemow znykaly, tiľky‑no Harry namahawsja uvažniše do nyħ prydyvytysja.

U školi Harry ne maw žodnoho pryjatelja. Usi znaly, ščo Dudleyova zhraja nenavydyť toho dyvaka Harry Pottera w obvyslomu ponošenomu odjazi j rozbytyħ okuljaraħ, i niħto ne ħotiw dratuvaty tu zhraju.

Дата добавления: 2015-10-29