LOPČYK, ŠČO VYŽYW

Joanne K. Rowling

Harry Potter i filosofśkyj kamiń

Jessici, jaka ljubyť kazky,

Anni, jaka ïħ tež ljubyla,

i Di, jaka peršoju ce wse počula.

ROZDIL PERŠYJ

LOPČYK, ŠČO VYŽYW

Mister i misis Dursleyi, ščo žyly w budynku nomer čotyry na vulyčci Privet Drive, pyšalysja tym, ščo buly, slava Bohu, absoljutno normaľnymy. Koho‑koho, ale tiľky ne ïħ možna bulo b zapidozryty, ščo vony powjazani z tajemnycjamy čy dyvamy, bo takymy durnycjamy vony ne cikavylysja.

Mister Dursley keruvaw firmoju Grunnings, jaka vyhotowljala sverdla. To buw takyj debelyj čolowjaha, ščo, zdajetcja, j šyï ne maw, zate joho oblyččja prykrašaly pyšni vusa. Natomisť misis Dursley bula ħudorljava, biljava, a ïï šyja bula majže wdviči dowša, niž u zvyčajnyħ ljudej, i ce stavalo ïj u velykij pryhodi: nadto wže vona poljubljala zazyraty čerez parkan, pidhljadajučy za susidamy. Podružžja Dursleyiw malo synočka Dudleya, ščo buw, na dumku baťkiw, najkraščym u sviti.

Dursleyi maly wse, ščo ħotily, a do toho ž i odyn sekret, i najdužče vony bojalysja, ščo ħtoś dovidajetcja pro njoho. Ïm zdavalosja, ščo vony pomruť, koly ħtoś počuje pro Potteriw. Misis Potter bula sestroju misis Dursley, ale vony ne bačylyś uže kiľka rokiw. Misis Dursley wdavala, niby wzahali ne maje sestry, bo sestra ta ïï nikčema‑čolovik buly pownoju protyležnistju Dursleyiw. Podružžja Dursleyiw tremtilo na samu dumku pro te, ščo skazaly b susidy, pobačywšy Potteriw na vulyci. Dursleyi znaly, ščo j Pottery majuť syna, ale nikoly joho ne bačyly. Toj ħlopčyk buw šče odnijeju pryčynoju ne znatysja z Potteramy: Dursleyi ne ħotily, ščob ïħnij Dudley spilkuvawsja z takymy diťmy.

Koly mister i misis Dursleyi prokynulyś odnoho siroho nudnoho ranku u viwtorok, — same todi j počalasja naša historija, — zaħmarene nebo za viknom až nijak ne proviščalo dywnyħ i zahadkovyħ podij, jaki newdowzi maly trapytysja w usij kraïni. Mister Dursley ščoś muhykaw, vybrawšy sobi dlja roboty najhydkišu kravatku, a misis Dursley radisno ščebetala — ščojno vona spromohlasja posadyty na vysokyj dytjačyj stiľčyk veresklyvoho Dudleya.

Niħto j ne pomityw, jak za viknom promajnula velyka sira sova.

O piw na dewjatu mister Dursley pidħopyw portfeľ, cmoknuw misis Dursley w ščoku i ħotiw pociluvaty na proščannja j Dudleya, ale ne wlučyw, bo toj jakraz počaw bisytysja, rozkydajučy kašu na stiny. "Ot šybenyk", — pyrħnuw mister Dursley, vyħodjačy z domu. Vin siw u mašynu j počaw zadom vyïždžaty z podvir'ja.

Uže na rozi vulyci vin pomityw peršu oznaku čohoś nezvyčajnoho — kyćku, jaka uvažno vywčala mapu. Spočatku mister Dursley cjoho j ne usvidomyw, tož ozyrnuwsja, ščob hljanuty šče raz. Na rozi Privet Drive stojala smuhasta kyćka, ale wže bez mapy. Ščo ce jomu pryverzlosja? To bula, napewne, hra svitla. Vin klipnuw očyma i hljanuw na kyćku. Ta — na njoho. Zavernuwšy za rih i ïdučy dali, mister Dursley stežyw za neju čerez dzerkaľce. Kyćka teper čytala napys "Privet Drive", — ħoča ni, lyše dyvylasja na njoho: koty ž ne wmijuť čytaty. Mister Dursley trusnuw holovoju i zabuw pro kyćku.

Prjamujučy do mista, vin dumaw tiľky pro zamowlennja na velyku partiju sverdel, jake spodivawsja otrymaty toho dnja.

Ale bilja samoho mista ščoś joho zmusylo zabuty i pro sverdla. Zastrjahšy, jak zawždy zranku, u vulyčnij tysnjavi, vin ne mih ne zawvažyty, ščo nawkolo, zdajetcja, duže bahato dywno wbranyħ ljudej. Ljudej u mantijaħ. Mister Dursley terpity ne mih, koly ħtoś odjahawsja nezvyčno: vy tiľky podyvitcja na cju moloď! Mabuť, šče odna nova durnuvata moda. Dursley potarabanyw paľcjamy po kermu, a joho oči natrapyly na kupku dyvakiw, ščo stojaly zowsim blyzeńko. Ti sħvyljovano šepotilysja. Mister Dursley až znetjamywsja, pobačywšy, ščo tam ne tiľky moloď: taž otoj čolovik u smaragdovij mantiï naviť staršyj za njoho! Ščo za telepeń! Ale tut misterovi Dursleyu sjajnula dumka, ščo ce, mabuť, prosto trjuk, jakaś bezhluzda akcija dlja zbyrannja hrošej… atož, cilkom može buty. Mašyny, narešti, rušyly, j za kiľka ħvylyn mister Dursley zaïħaw na stojanku firmy Grunnings, znovu dumajučy lyše pro sverdla.

U svojemu kabineti na desjatomu poversi mister Dursley zawždy sydiw spynoju do vikna. Jakby nawpaky, to b, napewne, pomityw, ščo cjoho ranku jomu važče zoseredytysja na sverdlaħ. Adže vin ne bačyw, jak powz vikna sered biloho dnja litaly sovy, ħoča pereħoži tycjaly na nyħ paľcjamy i stežyly za nymy, rozzjavywšy rota. Biľšisť iz nyħ nikoly ne bačyly sovy naviť unoči. Prote w mistera Dursleya buw absoljutno normaľnyj, ne zaťmarenyj sovamy ranok. Vin nahrymaw na p'jatjoħ robitnykiw. Zalahodyw po telefonu kiľka važlyvyħ spraw i znovu kohoś vylajaw. Do samoho obidu vin buw u harnomu nastroï, a todi vyrišyw rozim'jatysja j kupyty sobi buločku w kramnyčci na tomu boci vulyci.

Vin uže j zabuw pro ljudej u mantijaħ, až doky natrapyw na cilyj ïħnij hurt poblyzu kramnyčky. Promynajučy ïħ, serdyto zyrknuw na nyħ i čomuś zanepokoïwsja. Vony zbudženo perešiptuvalyś, ale Dursley ni w koho ne pobačyw žodnoï bljašanky dlja zboru hrošej. Uže povertajučyś nazad iz velykoju pampuškoju w torbynci, vin počuw kiľka sliw z ïħnjoï rozmovy.

— Tak, tak, Pottery, ja wže čuw…

— Tak, ïħnij syn Harry…

Mister Dursley zawmer. joho oħopyw žaħ. Vin ozyrnuwsja na tyħ šeptuniw, nače ħotiw ïm ščoś skazaty, prote peredumaw.

Vin perebih vulycju, pospiħom pidnjawsja do kabinetu, huknuw sekretarci ne turbuvaty joho, sħopyw telefon i počaw nabyraty svij domašnij nomer, až raptom zupynywsja. Poklaw sluħawku j zamysleno pohladyw vusa. Ta ni, jaka durnycja. Potter — ne take wže j ridkisne prizvyšče. Je bezlič ljudej, jaki majuť ne tiľky ce prizvyšče, a j syna na im'ja Harry. Tak mirkujučy, Dursley wže naviť ne znaw, čy joho pleminnyka sprawdi zvuť Harry. Vin joho nikoly j ne bačyw. Može, to Harvey. Abo Harold. Ne varto ħvyljuvaty misis Dursley, vona j tak dratujetcja na samu zhadku pro sestru. Vin ïj ne dokorjaw: jakby taka sestra bula w njoho… A wse ž oti ljudy w mantijaħ…

Teper Dursley bulo značno važče zoseredytysja na sverdlaħ i, vyħodjačy o p'jatij popoludni z budynku, vin buw takyj neuvažnyj, ščo naskočyw na kohoś bilja samyħ dverej.

— Pereprošuju, — burknuw vin maleńkomu staromu čolovičkovi, jakyj zatočywsja j malo ne wpaw. Lyše todi mister Dursley zawvažyw, ščo toj maw na sobi fialkovu mantiju. Čolovičok, zdajetcja, nitroħy ne rozhnivawsja, ščo joho majže zbyly na zemlju. Nawpaky, vin radisno zausmiħawsja j veresknuw:

— Ne bida, mij ljubyj, mene sjohodni ničym ne zasmutyš! Radijte, narešti vidijšow Vidomo‑Ħto! Naviť vy, maġly, povynni svjatkuvaty cej čudovyj‑prečudovyj deń!

Stareńkyj obnjaw mistera Dursley za poperek i podawsja heť.

Mister Dursley stojaw jak ukopanyj. joho ščojno obijmaw neznajomeć. A šče, zdajetcja, joho obizvaly maġlom — bajduže, ščo ce slovo označaje. Dursley zbentežywsja. Pobih do mašyny j rušyw dodomu, spodivajučyś, ščo wse ce jomu prosto pryverzlosja, ħoča takoho hodi bulo j spodivatysja, bo vin nikoly ne sħvaljuvaw fantazij.

Zaïždžajučy na podvir'ja budynku nomer čotyry, Dursley vidrazu zauvažyw (i ce ne polipšylo joho nastroju) smuhastu kyćku, jaku bačyw uranci. Kyćka teper sydila na ïħnjomu muri. Bezperečno, kyćka ta sama — ti sami cjatky dowkola očej.

— Kyš! — kryknuw mister Dursley.

Kyćka j ne voruħnulasja. Lyše suvoro hljanula na njoho. Ħiba tak povodjatcja normaľni koty, zdyvuvawsja mister Dursley. Namahajučyś opanuvaty sebe, Dursley uvijšow do budynku. Vin i dali zbyrawsja ničoho ne kazaty družyni.

Misis Dursley provela harnyj spokijnyj deń. Za večereju vona rozpovila čolovikovi pro wsi problemy susidiw iz dońkoju i pro te, ščo Dudley vywčyw novu frazu: "Ne budu!" Mister Dursley starawsja povodytysja normaľno. Koly Dudleya poklaly spaty, vin pišow do vitaľni, de šče wstyh počuty ostannje povidomlennja večirniħ telenovyn.

"I na zaveršennja: sjohodni pomičeno duže dywnu povedinku sow. Ħoča sovy poljujuť perevažno wnoči i majže nikoly ne litajuť udeń, sjohodni w usij kraïni z samoho ranku zarejestrovano sotni vypadkiw litannja cyħ ptaħiw. Ornitology ne možuť daty žodnoho zadoviľnoho pojasnennja, čomu raptom sovy zminyly svij sposib žyttja, — dyktor dozvolyw sobi usmiħnutysja, — i ce najzahadkoviše. A teper Jim McGuffin z prohnozom pohody. Jim, čy nyni buduť novi sovyni zlyvy?"

"Nu, Ted, — vidpoviw synoptyk, — pro ce ja ne znaju, ale sjohodni nezvyčno povodylysja ne tiľky sovy. Meni telefonuvaly hljadači z takyħ dalekyħ misć, jak Kent, Yorkshire i Dundee, j povidomljaly, ščo zamisť obicjanoho wčora došču vony sposterihaly potoky padučyħ zirok! Možlyvo, ħtoś počaw zawčasno puskaty fejerverky, — ale ž Svjato Vohnju, šanowni, vidbudetcja lyše nastupnoho tyžnja! Prote obicjaju: sjohodni wnoči taky bude došč".

Mister Dursley zakljak u krisli. Zorepady nad Brytanijeju? Sovy sered biloho dnja? Zahadkovi ljudy w mantijaħ? I šepotinnja, šepotinnja pro Potteriw…

Do kimnaty uvijšla misis Dursley z dvoma čaškamy čaju. Ni, nedobre. Treba ïj ščoś skazaty. Vin nervovo kaħyknuw:

— E‑e… Petunije, ljuba… čy buly nedawno jakiś vistky vid tvojeï sestry?

Jak vin i spodivawsja, misis Dursley vidrazu rozserdylasja. Zreštoju, vony zawždy wdavaly, niby tijeï sestry prosto ne isnuje.

— Ni, — hostro vidpovila vona. — A ščo?

— Ta jakiś dywni novyny, — promymryw mister Dursley. — Sovy… zorepady… a w misti sjohodni bulo powno čudernaćkyħ ljudej…

— Nu to j ščo? — vidrubala misis Dursley.

— Ta ja prosto hadaw… može… ce jakoś powjazane… nu, znaješ… z ïï simejkoju.

Misis Dursley, stulywšy vusta, sjorbala čaj. Mister Dursley dumaw, čy ne navažytyś, buva, rozpovisty družyni pro počute na vulyci prizvyšče Potter, ale vyrišyw, ščo krašče mowčaty. Zamisť cjoho skazaw jakomoha nedbališe:

— Cej ïħnij syn… zdajetcja, vin odnolitok Dudleya, prawda?

— Zdajetcja, — suħo vidpovila misis Dursley.

— Jak joho zvaty? Howard, čy ščo?

— Harry, jakščo tobi tak uže kortyť. Paskudne j banaľne im'ja.

— Awžež, — skazaw mister Dursley, a joho serce zawmerlo. — Ja absoljutno zhoden.

Pidijmajučyś do spaľni, vin uže ni pro ščo ne zhaduvaw. Koly misis Dursley pišla do vanny, mister Dursley pidkrawsja do vikna j vyzyrnuw nadvir. Kyćka j dosi sydila na muri i dyvylasja na vulycju, nemow čohoś čekala. Newže jomu wvyžajetcja? Do čoho tut Pottery? A jakščo vony j sprawdi powjazani z tymy dywnymy podijamy, i jakby wsi diznalysja, ščo vony ïm rodyči, — o ni, vin cjoho b ne perežyw.

Zalizšy do ližka, misis Dursley švydeńko zasnula, a ot mister Dursley šče dowho mirkuvaw nad tym usim. Uže zasynajučy, zaspokoïw sebe, ščo, naviť jakby j buw jakyjś zwjazok z Potteramy, to nemaje žodnyħ pidstaw bojatysja ïħnjoho pryïzdu. Pottery dobre znajuť, jakoï vin dumky pro nyħ ta podibnyħ do nyħ… Dursley ne mih sobi ujavyty, jak joho i Petuniju možna wplutaty do podij, jaki, možlyvo, čekajuť na nyħ poperedu. Vin poziħnuw i povernuwsja na bik. Ïħ ce anitroħy ne stosujetcja.

Jak že vin pomyljawsja!

Mister Dursley, može, j porynaw u nespokijnyj son, a ot kyćka na muri j ne dumala spaty. Vona sydila neporušno, mow statuja, prykypiwšy očyma do dalekoho kraju vulyčky Privet Drive. Naviť koly na susidnij vulyci hrymnuly awtomobiľni dvercjata, a nad holovoju šuhonuly dvi sovy, kyćka j okom ne zmyhnula. Voruħnulasja vona, wlasne, majže opiwnoči.

Na rozi, za jakym stežyla kyćka, z'javywsja čolovik, i to tak nespodivano j tyħo, nemow vyjšow iz‑pid zemli. Kyćka povela ħvostom i prymružyla oči.

Privet Drive šče nikoly ne bačyla takoho čolovika. Vin buw vysokyj, ħudorljavyj i, zdajetcja, duže staryj, bo dowhe syve volossja j borodu možna bulo zatknuty jomu za pojas. joho dowha purpurova mantija voločylasja po zemli, ħovajučy čerevyky z prjažkamy na vysokyħ pidboraħ. Za okuljaramy, ščo skydalysja na dva piwmisjaci, iskrylysja holubi oči, a nis buw strašenno dowhyj i hačkuvatyj, nenače joho perebyly prynajmni dviči. Zvaly cjoho čolovika Albus Dumbledore.

Albus Dumbledore, zdajetcja, ne usvidomljuvaw, ščo opynywsja na vulyci, de wse, počynajučy vid joho imeni j zakinčujučy čerevykamy, bulo nebažanym. Vin zaklopotano šukaw ščoś u svoïj mantiï. Ale te, ščo za nym stežať, usvidomyw, bo raptom podyvywsja na kyćku, jaka j dali rozhljadala joho z protyležnoho kraju vulyci. Pobačywšy ïï, vin, zdajetcja, wtišywsja i rehotnuw, proburmotiwšy: "Ja tak i znaw".

Narešti u wnutrišnij kyšeni vin znajšow, ščo šukaw. To bula nenače sribna zapaľnyčka. Vidkrywšy j pidnjawšy ïï whoru, vin klacnuw. Z leheńkym triskom zhas najblyžčyj vulyčnyj liħtar. Vin klacnuw znovu — blymnuwšy, porynuw u temrjavu nastupnyj liħtar. Dvanadcjať raziw vin klacaw svitlohasnykom, až doky na vulyci lyšylysja tiľky dvi maleseńki svitli cjatočky — kotjači oči, ščo dyvylysja na njoho. Niħto, naviť hostrooka misis Dursley, ne zawvažyw by ničoho na brukiwci, jakby raptom vyzyrnuw z vikna. Dumbledore sħovaw svitlohasnyk u mantiju i poprjamuvaw vulyceju do budynku nomer čotyry, de j prymostywsja na stini porjad iz kyćkoju.

Na neï vin naviť ne hljanuw, ale za ħvylynu ozvawsja:

— Dosyť dywno bačyty vas tut, profesorko McGonagall.

Usmiħnuwšyś, vin povernuwsja do kyćky, ale ïï tam uže ne bulo. Natomisť vin usmiħawsja radše suvorij na vyhljad žinci u kvadratnyħ okuljaraħ, jaki maly točnisińko taku samu formu, ščo j cjatočky nawkolo kotjačyħ očej. Na žinci tež bula mantija, ale smaragdova. Čorni kosy buly zibrani w tuhyj vuzol. Žinka vočevyď rozdratuvalasja.

— Jak vy diznalysja, ščo ce ja? — zapytala vona.

— Ljuba profesorko, ja šče nikoly ne bačyw, ščob kit sydiw otak zacipeniwšy.

— Jakby vam dovelosja prosydity cilisińkyj deń na cehljanomu muri, to j vy b zacipenily, — vidkazala profesorka McGonagall.

— Cilisińkyj deń? A koly ž vy svjatkuvaly? Ja tut po dorozi bačyw, jak usi svjatkujuť i tišatcja.

Profesorka McGonagall serdyto pyrħnula.

— Atož, usi svjatkujuť, zvyčajno, — movyla vona neterpljače. — Hodylosja b buty oberežnišymy, ale ž ni — naviť maġly pomityly, ščo tut ščoś dijetcja. Pro ce povidomljaly u ïħniħ novynaħ. — Vona kywnula holovoju w bik temnoho vikna vitaľni Dursley. — Ja sama čula. Sovyni zhraï… zorepady… Nu, ne taki wže vony j durni. Musyly ščoś pomityty. Zorepady w Kenti — ħto b ce zrobyw, jak ne Dedalus Diggle. Jomu zawždy klepky brakuvalo.

— Vony ne vynni, — lahidno skazaw Dumbledore. — Cilyħ odynadcjať rokiw my majže ničoho ne svjatkuvaly.

— Ta ja znaju, — rozdratovano burknula profesorka McGonagall. — Ale ž ne možna wtračaty holovu. A wsi taki bezturbotni, povybihaly sered biloho dnja na vulyci, naviť ne zamaskuvalysja pid maġliw i pletuť jazykamy.

Tut vona skosa blymnula na Dumbledore’a, nače spodivalasja ščoś počuty, ale toj mowčaw, tož ïj dovelosja hovoryty znovu:

— Oto bula b okazija, jakby same toho dnja, koly, zdajetcja, narešti znyknuw Vidomo‑Ħto, pro nas dovidalysja maġly. Spodivajusja, Dumbledore’e, vin sprawdi vidijšow?

— Načebto tak, — vidpoviw Dumbledore. — Majemo buty wdjačnymy. Može, bažajete lymonnoho šerbetu?

— Čoho?

— Lymonnoho šerbetu. Ce taki maġliwśki solodošči, jaki meni duže smakujuť.

— Ni, djakuju, — suħo vidpovila profesorka McGonagall, mowby natjakajučy, ščo nyni ne do lymonnyħ šerbetiw. — Otož, naviť jakščo j sprawdi vidijšow Vidomo‑Ħto…

— Pani profesorko, čy ne hodylosja b vam, takij rozumnij osobi, nazyvaty joho na im'ja? Ščo to za bezhluzde "Vidomo‑Ħto" — ja wže odynadcjať rokiw perekonuju wsiħ nazyvaty joho sprawžnim im'jam — Voldemort.

Profesorka McGonagall zdryhnulasja, ale Dumbledore, ščo same rozpakovuvaw lymonnyj šerbet, cjoho načebto ne pomityw.

— My tiľky zaplutujemo wse, kažučy "Vidomo‑Ħto". Ja nikoly ne bačyw žodnoï pryčyny, čomu my povynni bojatysja vymowljaty im'ja Voldemorta.

— Ja znaju, ščo vam možna ne bojatysja, — vodnočas i serdyto, j zaħopleno skazala profesorka McGonagall, — ale ž vy inakši. Usi znajuť, ščo Vidom… nu, harazd, Voldemort — bojawsja tiľky vas.

— Vy meni lestyte, — movyw spokijno Dumbledore. — Voldemort maw sylu, jakoï ja nikoly ne matymu.

— Tiľky tomu, ščo vy nadto… e‑e… šljaħetni, ščob skorystatysja neju.

— Dobre, ščo zaraz temno. Ja šče nikoly tak ne červoniw, vidkoly madam Pomfrey poħvalyla mij novyj kapeljuħ.

Profesorka McGonagall hostro zyrknula na Dumbledore’a i skazala:

— Sovy — ce šče dribnyci, a ot znajete, jaki čutky tut litajuť? Znajete, pro ščo wsi hovorjať? Čomu vin znyk? Ščo joho wrešti zupynylo?

Profesorka McGonagall, zdavalosja, pidijšla do temy, jaku prahnula obhovoryty j zadlja jakoï vysydila cilisińkyj deń na tverdomu ħolodnomu muri, bo ni kyćka, ni žinka ne mohly b tak pronyzlyvo wp'jastysja očyma w Dumbledore’a. Bulo očevydno, ščo, popry wsi čutky, vona poviryť ïm tiľky todi, koly ïħ pidtverdyť Dumbledore.

Odnače Dumbledore uzjaw sobi šče šmatočok šerbetu i mowčaw.

—Tak oś, kažuť, — movyla vona z prytyskom, — niby mynuloï noči Voldemort z'javywsja w dolyni Godrika. Ščob rozšukaty Potteriw. Ħodjať čutky, načebto Lily i James Pottery za… zahynuly.

Dumbledore sħylyw holovu, i profesorka McGonagall tjažko zitħnula.

— Lily i James… Ja ne možu… ne ħoču w ce viryty… Oħ, Albuse!

— Znaju… znaju, — sumno promovyw Dumbledore i popleskaw ïï po pleči.

— Ce šče ne wse, — tremtjačym holosom vela dali profesorka McGonagall. — Kažuť, vin namahawsja wbyty Harry, syna Potteriw. Ale ne zmih… Vin ne zmih ubyty toho ħlopčyka. Niħto ne znaje, čomu i jak, ale kažuť, niby, ne spromihšyś ubyty Harry Pottera, Voldemort utratyw svoju sylu, — i same tomu joho ne stalo.

Dumbledore ponuro kywnuw holovoju.

— Ce… prawda? — zatnulasja profesorka McGonagall. — Newže pislja wsjoho, ščo vin… zapodijaw, zamorduvawšy stiľkoħ ljudej, vin ne zmih ubyty ħlopčyka? Ja prosto pryholomšena… joho niħto ne mih zupynyty, tož jak, o Hospody, spromihsja vyžyty Harry?

— Ħiba ja znaju? — vidpoviw Dumbledore. — Možna tiľky zdohaduvatyś.

Profesorka McGonagall vytjahla merežywnu ħustynku i pryklala ïï do očej, ščo ħovalysja za okuljaramy. Dumbledore zasopiw, distaw z kyšeni zolotoho hodynnyka i hljanuw na njoho. To buw duže dywnyj hodynnyk. Vin maw dvanadcjať strilok, ale ne maw cyfr: zamisť nyħ po obodu ruħalysja maleńki planetky. Prote, zdajetcja, vony ščoś jomu rozpovily, bo Dumbledore, zapħawšy hodynnyka nazad do kyšeni, prokazaw:

— Hagrid zapiznjujetcja. Do reči, ce, mabuť, vin spovistyw, ščo ja budu tut, ha?

— Tak, — pryznalasja profesorka McGonagall. — I, može, ja teper počuju vid vas, čomu vy obraly same ce misce?

— Ja pryjšow, ščob zalyšyty Harry w titky z djaďkom. Teper ce joho jedyna rodyna.

— Ta vy ščo?.. — Newže vy majete na uvazi ljudej, jaki meškajuť otut? — vyhuknula profesorka McGonagall. Vona zirvalasja na nohy i pokazala na budynok nomer čotyry. — Dumbledore’e, ce nemožlyvo. Ja cilyj deń za nymy sposterihala. Hodi znajty jakuś inšu paru, ščo tak vidriznjalasja b vid nas. A syn u nyħ jakyj, — ja bačyla, jak vin vereščaw na wsju vulycju i šturħaw svoju mamu, vymahajučy cukerok! Jak može tut žyty Harry Potter?

— Ce najkrašče misce dlja njoho, — tverdo zajavyw Dumbledore. — Titka z djaďkom use jomu pojasnjať, koly vin vyroste. Ja napysaw ïm lysta.

— Lysta? — rozčarovano perepytala profesorka McGonagall, umoščujučyś znovu na stini. — Dumbledore’e, newže vy hadajete, ščo ce možna pojasnyty lystom? Ci ljudy nikoly ne zrozumijuť toho ħlopčyka! Vin maje staty znamenytym, legendarnym, i ja ne zdyvujusja, jakščo sjohodnišnij deń u majbutnjomu svjatkuvatymuť jak deń Harry Pottera. Pro Harry napyšuť knyžky, i joho im'ja znatyme kožna dytyna!

— Awžež, — pidtverdyw Dumbledore, považno dywljačyś poverħ svoïħ serpastyħ okuljariw. — Vid toho holova zapamoročytcja w buď‑jakoho ħlopcja. Znamenytyj, perše niž nawčytcja ħodyty j hovoryty! Slavetnyj, sam ne znajučy čomu! Ħiba vy ne rozumijete, ščo bude nabahato krašče, koly vin vyrostatyme, ne znajučy pro ce, i diznajetcja tiľky todi, koly dozrije?

Profesorka McGonagall vidkryla bulo rota, ale peredumala, kowtnula slynu i prokazala:

— Tak… Vy majete slušnisť, zvyčajno. Ale jak ħlopčyk opynytcja tut, Dumbledore’e? — Vona raptom hljanula na joho mantiju, prypuskajučy, ščo same w nij zaħovanyj Harry.

— Joho prynese Hagrid.

— Hadajete, ce… bezpečno — dovirjaty Hagridovi taku važlyvu spravu?

— Ja b i svoje žyttja jomu doviryw, — vidpoviw Dumbledore.

— Ja ne kažu, ščo w njoho nemaje sercja, — neoħoče protjahnula profesorka McGonagall, — ale ž pohoďtesja — vin lehkovažnyj. Vin sħyľnyj do… Ščo ce?

Nawkolyšnju tyšu porušyw nyźkyj hul, ščo stavaw dedali hučnišym, doky vony ozyraly vulycju, šukajučy svitla far. Zhodom hul peretvorywsja u hurkit, i vony hljanuly whoru, zrynuwšy z neba, na dorozi pered nymy pryzemlywsja velyčeznyj motocykl.

Tak, velyčeznyj, ale j vin vydavawsja maleseńkym proty čolowjahy, ščo pryïħaw na njomu. Vin buw majže wdviči vyščyj za normaľnu ljudynu i prynajmni wp'jatero šyršyj. Vin zdavawsja nejmovirno velykym i jakymś nesamovytym: dowhi pasma košlatoho čornoho volossja j borody zakryvaly jomu oblyččja, doloni buly zdorovenni, nače nakrywky smittjevyħ bačkiw, a nohy u škirjanyħ čobotjaħ skydalysja na deľfiniw.

U debelyħ i m'jazystyħ rukaħ vin trymaw kupu kowdr.

— Hagride, — polehšeno zitħnuw Dumbledore. — Narešti. A de ty wzjaw motocykla?

— Ta sy pozyčyw, profesore Dumbledore’e, prošu pana, — vidpoviw veleteń, nespišno zlizajučy z motocykla. — Molodšyj Sirius Black daw meni joho. Wsjo fajno, pane.

— Problem ne bulo?

— Ta nje, prošu pana. Ħata majže zavalylasja, ale ja zabraw dytjetko šče do toho, jak zbihlysja maġly. Ħlopčyk zasnuw, koly my letily nad Bristolem.

Dumbledore i profesorka McGonagall sħylylysja nad kowdramy. U tomu spovytku micno spalo nemowlja. Na čoli, pid žmutykom čornoho, jak smola, volossja vydniwsja dywnoï formy znak, podibnyj na blyskawku.

— Ce?.. — pošepky zapytala profesorka McGonagall.

— Tak, — skazaw Dumbledore. — Vin matyme cej šram nazawždy.

— Dumbledore’e, a čy ne možna joho prybraty?

— Naviť jakby mih, ja b ne prybraw. Vid šramiw inkoly je korysť. Ja ot maju rubeć nad livym kolinom, — i ce doskonala mapa londonśkoho metro. Anu, daj‑no joho meni, Hagride, ne marnujmo času.

Dumbledore uzjaw Harry na ruky i obernuwsja do budynku Dursleyiw.

— Prošu pana, možna… možna ja poproščajusja z malym? — poprosyw Hagrid.

Vin sħylyw nad Harry svoju velyku kudlatu holovu j nezhrabno pociluvaw joho. Todi raptom zaskavuliw, nemow pobytyj pes.

— Tsss! — zašypila profesorka McGonagall. — Rozbudyš maġliw!

— V‑v‑vybačjejte, — proskyhlyw Hagrid, distajučy velyku j brudnu ħustynku i zakryvajučy neju oblyččja. — Ale m‑m‑maju takyj žaľ… Lily i James zahynuly, a Harry, bidne dytjetko, teper musyt žyty z maġlamy…

—Tak, tak, duže prykro, ale otjamsja, Hagride, bo nas tut počujuť, — zašepotila profesorka McGonagall, leheńko popleskawšy Hagrida po ruci.

Dumbledore tym časom perestupyw čerez nyzeńkyj mur i pidijšow do dverej. Vin oberežno poklaw Harry na porih, vytjah iz mantiï lysta, zapħaw joho miž kowdry, a todi vernuwsja nazad. Cilu ħvylynu wsi troje stojaly j dyvylysja na maleńkyj klunočok. Hagridovi pleči zdryhalysja, profesorka McGonagall nestjamno klipala očyma, a mereħtlyve sjajvo, ščo zawždy lylosja z Dumbledore’ovyħ zinyć, teper zhaslo.

— Ščo ž, — movyw narešti Dumbledore, — ce wse. Nema čoho tut lyšatysja. Možna jty svjatkuvaty.

— Atož, — skazaw pryhlušenym holosom Hagrid. — Ja sy maju viddaty Siriusu motocyklja. Dobranič, pani profesorko McGonagall i profesore Dumbledore’e, prošu pana.

Uteršy rukavom kurtky sljozy, Hagrid siw na motocykl i zaviw dvyhuna; motocykl iz hurkotom znjawsja w povitrja j roztanuw u piťmi.

— Spodivajusja, skoro pobačymoś, profesorko McGonagall, — kywnuw holovoju Dumbledore.

Profesorka u vidpoviď tiľky šmorhnula nosom.

Dumbledore vidvernuwsja j rušyw vulyceju. Zupynywšyś na rozi, distaw svitlohasnyka. Klac! — i dvanadcjať svitlovyħ kuljok metnulysja do svoïħ liħtariw, Privet Drive spalaħnula pomarančevym sjajvom, i šče možna bulo pomityty, jak na protyležnomu kinci vulyci, skradajučyś, znykla za rohom kyćka.

Teper Dumbledore bačyw lyše klunok z kowdramy na porozi budynku nomer čotyry.

— Ščasty tobi, Harry, — tyħo promovyw vin. Krutnuwsja na pidboraħ i, zmetnuwšy mantijeju, ščez.

Uzdowž riwneńko pidstryženyħ žyvoplotiw Privet Drive promčaw vitereć, i vulyčka čemno j tyħeńko ležala pid čornym nebom, nitroħy ne skydajučyś na misce, de mohlo b statysja ščoś dywne. Harry Potter, ne prokydajučyś, povernuwsja u kowdraħ na druhyj bik. Odnym ručenjam vin nakryw lysta bilja sebe i spaw dali, ne znajučy, ščo vin osoblyvyj, ne znajučy, ščo vin znamenytyj, ne znajučy, ščo za kiľka hodyn joho rozbudyť veresk misis Dursley, koly vona vidčynyť dveri, ščob postavyty pljašky na moloko; ne znajučy, ščo protjahom nastupnyħ kiľkoħ tyžniw joho šturħatyme j ščypatyme dvojuridnyj brat Dudley… Zvidky jomu bulo znaty, ščo same cijeï myti po wsij kraïni potaj zbyralysja ljudy, pidnosyly kelyħy i styšeno vyhološuvaly tosty: "Za Harry Pottera — ħlopčyka, ščo vyžyw!"

Дата добавления: 2015-10-29