Poïzdka z platformy nomer dewjaŤ I try Čverti

Ostannij misjać, ščo joho prožyw Harry w rodyni Dursleyiw, buw ne nadto radisnyj. Ščoprawda, Dudley teper tak bojawsja Harry, ščo ne lyšawsja z nym w odnij kimnati, a titka Petunia j djaďko Vernon uže ne začynjaly Harry w komirčyni, ne syluvaly ničoho robyty j ne kryčaly na njoho, — wlasne, wzahali ne rozmowljaly z nym. Vodnočas i pereljakani, j rozljučeni, vony wdavaly, niby stileć, na jakomu sydiw Harry, buw prosto porožnij. Ħoč taka povedinka bula kraščoju vid poperednjoho stawlennja, prote zhodom ce počalo pryhničuvaty Harry.

Vin namahawsja ne vyħodyty zi svojeï kimnaty, de jedynym joho tovarystvom bula sova. Vin vyrišyw nazvaty ïï Hedwigoju, natrapywšy na take im'ja w "Istoriï magiï". Joho škiľni pidručnyky vyjavylysja duže cikavymy. Ležačy na ližku vin čytaw ïħ do piznjoï noči, a Hedwiga to letila kudy‑nebuď kriź vidčynene vikno, to povertalasja, koly ïj zamanetcja. Na ščastja, titka Petunia wže ne prybyrala w kimnati j ne bačyla, jak Hedwiga vertalasja z upoljovanymy myškamy. Ščovečora, pered snom, Harry vykresljuvaw odyn deń na pryklejenomu do stiny arkuši paperu, raħujučy čas, ščo lyšawsja do peršoho veresnja.

Ostannjoho serpnevoho dnja vin podumaw, ščo varto bulo b rozpytaty titku j djaďka, jak dobyratysja do vokzalu King’s Cross, otož zijšow do vitaľni, de vony dyvylysja jakuś televiktorynu. Harry kaħyknuw, ščob pryvernuty do sebe uvahu. Dudley zojknuw i prožohom vyskočyw z kimnaty.

— E‑e… djaďku Vernone!

Djaďko Vernon ščoś burknuw u vidpoviď.

— E‑e… meni zawtra treba na King’s Cross, ščob… ščob ïħaty do Hogwartsu.

Djaďko Vernon znovu ščoś burknuw.

— Može, vy pidkynete mene?

Znovu burkit. Napewne, ce zhoda, podumaw Harry.

— Djakuju, — movyw vin i wže zbyrawsja jty, koly djaďko Vernon narešti zahovoryw:

— Dywnyj sposib dobyratysja do čaklunśkoï školy — poïzdom. A kylymy‑litaky miľ potočyla, ehe?

Harry promowčaw.

— Do reči, a de ž ta škola?

— Ne znaju, — ziznawsja Harry, wperše zbahnuwšy, ščo j sprawdi cjoho ne znaje. Vin vytjah z kyšeni kvytok, jakoho daw jomu Hagrid.

— Ja prosto maju sisty na poïzd z platformy nomer dewjať i try čverti ob odynadcjatij hodyni, — pročytaw vin tam.

Titka z djaďkom vytriščyly oči.

— Z jakoï platformy?

— Dewjať i try čverti.

— Ne mely durnyć, — skryvywsja djaďko Vernon. — Platformy dewjať i try čverti ne isnuje.

— Ale na kvytku napysano.

— Nisenitnyci! — oburywsja djaďko Vernon. — Powne idiotstvo! Vony wsi tam taki! Ty šče pobačyš. Počekaj tiľky troħy. Dobre, zavezemo tebe na King’s Cross. Nam i tak treba zawtra do Londona, inakše b ja ne moročywsja.

— A čomu vy ïdete do Londona? — pocikavywsja Harry, ščob pokazaty, ščo vin ne serdytcja na djaďka Vernona.

— Dudleya vezemo do likarni, — proburmotiw djaďko Vernon. — Treba ž vyrizaty toho kljatoho ħvosta, poky vin ne pišow do Smeltingsu!

Na druhyj deń Harry prokynuwsja o p'jatij i wže ne mih zasnuty vid ħvyljuvannja. Pidviwsja, natjahnuw džynsy, bo ne ħotiw z'jawljatysja na vokzali w mantiï čariwnyka — pereodjahnetcja w poïzdi. Šče raz perehljanuw svij hogwartśkyj spysok, aby wpewnytyś, čy čohoś ne zabuw. Dali podyvywsja, čy nadijno zamknena klitka z Hedwigoju, i staw poħodžaty po kimnati, čekajučy, poky prokynutcja Dursleyi. Za dvi hodyny velyčeznu j važku valizu Harry wže poklaly w bahažnyk, titka Petunia wmovyla Dudleya sisty bilja Harry, i vony poïħaly.

O piw na odynadcjatu prybuly na King’s Cross. Djaďko Vernon postavyw Harrynu valizu na vizočok i pidviz ïï až do kolij. Harry buw pryjemno zdyvovanyj takoju dobrozyčlyvistju djaďka, až poky toj zupynywsja bilja platform, ohydno vyškirywšyś:

— Nu ot, ħlopče. Oś dewjata platforma, a oś desjata. Tvoja maje buty deś poseredyni, ale ïï, zdajetcja, šče ne zbuduvaly, ha?

Zvisno, vin maw raciju. Nad odnijeju platformoju vysiw velykyj plastmasovyj nomer dewjať, nad druhoju — desjať, a poseredyni ničoho ne bulo.

— Uspiħiw u nawčanni! — pobažaw djaďko Vernon zi šče hydkišoju posmiškoju i pišow, ničoho biľše ne kažučy.

Harry obernuwsja j pobačyw, jak Dursleyi vidïħaly w mašyni. Wsi vony wmyraly zi smiħu. Harry peresoħlo w roti. Ščo jomu robyty? Čerez Hedwigu do njoho wže staly zacikawleno pryhljadatysja. Treba kohoś zapytaty.

Harry zupynyw jakohoś kontrolera, ta ne navažywsja nazvaty platformu nomer dewjať i try čverti. Kontroler ničoho ne čuw pro Hogwarts, a koly Harry naviť ne zmih pojasnyty, w jakij častyni kraïny vin roztašovanyj, toj rozdratuvawsja, mowby Harry nawmysne prydurjuvawsja. U vidčaï Harry zapytaw pro poïzd, jakyj vidħodyť ob odynadcjatij, ale kontroler vidpoviw, ščo takoho nemaje. Zreštoju vin pišow sobi dali, narikajučy na zmarnovanyj čas.

Harry z usiħ syl namahawsja ne panikuvaty. Velykyj hodynnyk nad rozkladom pokazuvaw, ščo w njoho je šče desjať ħvylyn, aby sisty na potjah do Hogwartsu, ale vin ne znaw, jak ce zrobyty. Vin zastrjah posered vokzalu z valizoju, jaku ne mih pidnjaty, z pownymy kyšenjamy čarodijnyħ hrošej i velykoju sovoju.

Hagrid, mabuť, zabuw daty jomu jakiś nastanovy; nu, skažimo, postukaty po tretij cehlyni zliva, jak stukaly vony, jdučy na aleju Diaġon. A može, distaty čariwnu palyčku j postukaty po kvytkovij kasi miž dewjatoju j desjatoju platformamy?

Cijeï myti pozadu jšly jakiś ljudy, i Harry počuw uryvok rozmovy: "…zvyčajno, powno maġliw…"

Harry rvučko ozyrnuwsja. Puħkeńka žinočka rozmowljala z čotyrma vohnenno rudymy ħlopcjamy. Kožen ħlopeć štowħaw pered soboju deś taku samu valizu, jak u Harry, i krim toho, vony maly sovu.

Harry popħaw svij vizočok za nymy, i serce jomu malo ne vyskakuvalo. Vony zupynylysja, i vin staw kolo nyħ dosyť blyźko, aby čuty, pro ščo vony hovorjať.

— Tak, a jakyj nomer platformy? — spytala maty ħlopciw.

— Dewjať i try čverti! — pysknula maleńka, tež rudokosa diwčynka, ščo trymalasja za ïï ruku. — Mamo, možna i ja poïdu…

— Ginny, treba pidrosty, zaspokojsja. Harazd, Percy, idy peršyj.

Najstaršyj na vyhljad ħlopeć počymčykuvaw do dewjatoï j desjatoï platform. Stežačy za nym, Harry namahawsja naviť ne klipaty, ščob ničoho ne proġavyty. Ale tiľky‑no ħlopeć pidijšow do perehorodky miž platformamy, joho zastupyla velyka jurba turystiw, i koly narešti projšow ostannij rjukzak, ħlopcja wže ne bulo.

— Fred, ty nastupnyj, — zvelila puħkeńka žinočka.

— Ja ne Fred, a George, — oburywsja ħlopeć. — Šanowna, i vy šče nazyvajete sebe našoju mamoju? Newže vy ne bačyte, ščo ja George?

— Vybač, ljubyj George’e.

—Žartuju, ja Fred, — usmiħnuwsja ħlopeć i pišow.

Blyznjuk huknuw uslid, ščob vin pospišyw, i toj, napewne, posluħawsja, bo nastupnoï myti joho ne stalo — ale jak jomu ce wdalosja?

Teper uže tretij brat zakvapywsja do turniketa, de kompostujuť kvytky. Oś vin majže tam, — i wraz, cilkom nespodivano, joho nide nemaje.

Ščo zalyšalosja robyty?

— Pereprošuju, — zvernuwsja Harry do puħkeńkoï žinky.

— Vitaju, ljubyj, — vidhuknulasja vona. — Wperše do Hogwartsu? Ron takož noveńkyj.

Žinka pokazala na ostannjoho, najmenšoho syna. Vin buw vysokyj, ħudyj i dowhowjazyj, maw lastovynnja, velyki ruky j nohy ta dowhyj nis.

— Tak, — pryznawsja Harry. — Ale rič u tomu… u tomu, ščo ja ne znaju, jak…

— Jak znajty platformu? — lahidno pidkazala žinka, i Harry stverdno kywnuw.

— Ne žurysja, — movyla vona. — Treba prosto jty do turniketa miž dewjatoju j desjatoju platformamy. Ne zupynjajsja i ne bijsja, ščo naskočyš na njoho, ce duže važlyvo. Jakščo perežyvaješ, to najkrašče wzjaty j pobihty. Davaj, bižy popered Ronom.

— E‑e… dobre, — kywnuw Harry.

Vin rozvernuw vizočok i prydyvywsja do turniketa, ščo vydavawsja dosyť micnym. Počaw ity do njoho. Pasažyry, jaki prjamuvaly do dewjatoï j desjatoï platform, štowħaly Harry, i vin pryšvydšyw ħodu. Šče troħy — i vin prosto wrižetcja w toj komposter dlja kvytkiw… Pħajučy vizočok, Harry pobih… turniket nablyžawsja, a vin uže j zupynytysja ne mih… vizočok tjahnuw joho za soboju… lyšalosja šče piwkroku, i Harry zapljuščyw oči, čekajučy zitknennja…

Ale ničoho ne stalosja… vin bih i dali… todi rozpljuščyw oči.

Bilja platformy, zapownenoï ljuďmy, stojaw jaskravo‑červonyj parotjah. Uhori na njomu buw napys: "Hogwartśkyj ekspres, 11‑ta hodyna". Harry ozyrnuwsja j na misci kvytkovoho kompostera pobačyw kovanu zaliznu arku z napysom "Platforma nomer dewjať i try čverti". Vin taky dosjah svoho.

Nad holovamy hominkoï jurby slawsja dym parotjaha, a miž nohamy snuvaly koty naj’usiljakišoï masti. Rozdratovane uħannja sow perekryvalo zahaľnyj halas i skrehit važkyħ valiz.

Perši kiľka vahoniw uže buly zabyti učnjamy, deħto z nyħ pereħylywsja z vikon i rozmowljaw zi svoïmy rodynamy, a deħto svarywsja za krašči miscja.

Harry zi svoïm vizočkom rušyw uzdowž platformy, šukajučy viľnoho miscja. Vin promynuw kruhlovydoho ħlopcja j počuw, jak toj narikaje:

— Babusju, ja znovu deś žabku zahubyw.

— Oħ, Neville’e, — zitħnula litnja žinka. Nawkolo ħlopcja z dredamy zibrawsja nevelyčkyj natowp.

— Daj hljanuty, Lee, nu, švydše.

Ħlopeć pidnjaw nakrywku korobky, jaku trymaw u rukaħ, i wsi pronyzlyvo zavereščaly, bo zvidty vystromylasja čyjaś dowha voloħata lapa.

Harry probyvawsja kriź natowp, až poky majže u ħvosti potjaha znajšow nezajnjate kupe. Spočatku vin zanis tudy Hedwigu, a todi staw šturħaty i pħaty do dverej vahona valizu. Harry namahawsja postavyty ïï na sħidci, ta zaledve vidryvaw vid zemli odyn ïï kraj, i dviči boljače prybyw sobi nohy.

— Dopomohty? — ozvawsja odyn z rudyħ blyznjukiw, z jakymy Harry zustriwsja kolo turniketa.

— Tak, buď‑laska, —zasapawšyś, movyw Harry.

— Hej, Fred! Na pomič!

Z dopomohoju blyznjukiw Harrynu valizu narešti zapħaly do kupe.

— Djakuju, — skazaw Harry, prybrawšy z očej zmokrilu čuprynu.

— Ščo ce? — znenaćka zapytaw odyn blyznjuk, pokazujučy na šram u formi blyskawky.

— Oce tak! — vyhuknuw druhyj blyznjuk. — To ty?..

— Ce vin, — pidtverdyw peršyj blyznjuk. — Ce ž ty? — zvernuwsja vin do Harry.

— Ħto? — rozhubywsja Harry.

— Harry Potter, — razom vymovyly blyznjuky.

— A, vin! — zdohadawsja Harry. — Nu, tak, ce ja.

Obydva ħlopci vytriščylysja na njoho, j Harry vidčuw, ščo červonije. Až tut, na prevelyku joho wtiħu, z vidčynenyħ dverej vahona dolynuw holos:

— Frede! George’e! De vy tam?

— Mamo, my tut!

Hljanuwšy vostannje na Harry, blyznjuky vyjšly z vahona. Harry siw bilja vikna i mih nyškom stežyty za rudovolosoju rodynoju na platformi j čuty ïħnju rozmovu. Maty ščojno vytjahla nosovu ħustynku.

— Rone, u tebe ščoś na nosi.

Najmenšyj ħlopčyk vypručuvawsja, ale vona micno joho wħopyla j stala vytyraty kinčyk nosa.

— Mamo, pusty! — pručawsja vin.

— Oj‑jo‑joj, nas necemnyj Loncyk maje soś na nosyku? — hluzlyvo perekryvyw maloho odyn z blyznjukiw.

— Zatknysja! — rozhnivawsja Ron.

— A de Percy? — zapytala mama.

— Wže jde.

Z'javywsja najstaršyj ħlopeć. Vin uže wstyh perebratysja w čornu hoġvortśku mantiju, i na hrudjaħ u njoho Harry pomityw blyskučyj sribnyj značok iz literoju "S".

— Mamo, ja nenadowho, — skazaw ħlopeć. — Ja w holovi poïzda, tam je dva kupe dlja starost…

— O, to ty wže starosta, Percy? — zdyvovano zapytaw odyn iz blyznjukiw. — Čoho ž ty nam ničoho ne skazaw? My naviť ne zdohaduvalyś.

— Stryvaj, zdajetcja, vin ščoś kazaw, — wstrjaw inšyj blyznjuk. — Odnoho razu…

— Abo j dviči…

— Odnu ħvylynu…

— Cilisińke lito…

— Zamowkniť! — urvaw ïħ starosta Percy.

— A jak ce ty otrymaw novu mantiju? — znovu pryčepywsja odyn iz blyznjukiw.

— Bo vin — starosta, — skazala maty z ljubowju. — Harazd, ljubyj, dobre wčysja, a jak pryïdeš, pryšly sovu.

Vona pociluvala Percy w ščoku, i vin pišow. Todi povernulasja do blyznjukiw:

— A vy obydva… dyvitcja meni, povoďtesja cjoho roku čemno. Jakščo ja otrymaju šče odnu sovu z povidomlennjam, ščo vy… vysadyly w povitrja tualet abo…

— Vysadyly tualet? Ta my do njoho j blyźko ne pidħodymo!

— Ale ideja čudova. Djakujemo, mamo.

— Nema čoho rehotaty. I pyľnujte Rona.

— Nema ploblem, my plo Loncyka podbajemo.

— Zatknysja! — powtoryw Ron. Vin buw majže takyj samyj zawvyšky, jak blyznjuky, a joho nis išče j dosi pašiw vid mamynoï ħustynky.

— Hej, mamo, znaješ ščo? Whadaj, koho my zustrily w poïzdi?

Harry vidsaħnuwsja vid vikna, aby niħto ne pobačyw, ščo vin dyvytcja.

— Pam'jataješ toho čornjavoho ħlopcja na vokzali bilja nas? Znaješ, ħto to?

— Ħto?

— Harry Potter!

Harry počuw holos maleńkoï diwčynky.

— Oj, mamo, možna ja pidu podywljusja na njoho w poïzdi! Mamusju, buď laska!..

— Ty wže joho bačyla, Ginny, a vin, bidolaħa, ne w zooparku, ščob zadywljatysja na njoho. Frede, ce prawda? Jak ty wpiznaw?

— Zapytaw joho. Pobačyw šram. Vin i sprawdi mow blyskawka.

— Bidolaška! Ne dywno, ščo vin buw sam… A ja šče dyvuvalasja. Vin tak čemno zapytaw, jak projty do platformy.

— To ničoho, a ot cikavo, čy pam'jataje vin, jakym buw Vidomo‑Ħto?

Maty znenaćka posuvorišala.

— Fred, ja zaboronjaju pytaty joho pro ce. Naviť ne dumaj. Ne treba nahaduvaty jomu pro ce peršoho ž dnja u školi.

— Dobre, ne panikuj.

Zalunaw svystok.

— Bižiť! — huknula maty, i wsi troje ħlopciw zaskočyly w poïzd. Potim vyħylylysja z vikna, maty pociluvala ïħ na proščannja, a sestryčka zaħlypala.

— Ne plač, Ginny, my tobi vyšlemo cilu kupu sow!

— I hogwartśku nakrywku dlja unitazu!

— George’e!

— Mamo, ce žart!

Poïzd rušyw, i Harry bačyw, jak maty maħala rukoju, a diwčynka, plačučy i smijučyś, bihla za poïzdom, až poky toj nabraw švydkosti. Potim zupynylasja i tež zamaħala rukoju.

Poïzd zavernuw, i Harry wže ne bačyw ani diwčynky, ni materi. Za viknom prolitaly budynky. Harry vidčuw, jak joho dušu vypownjuje zaħvat. Vin ne znaw, kudy ïde, ale tam bude krašče, niž u sviti, jakyj vin lyšaw pozadu.

Pročynylysja dveri, j do kupe zajšow najmenšyj z rudyħ ħlopciw.

— Tut ħtoś sydyť? — zapytaw vin, pokazujučy na misce nawproty Harry. — Nide miscja nemaje.

Harry zaperečno poħytaw holovoju, i ħlopeć umostywsja poruč. Vin zyrknuw na Harry, a todi švydeńko vidvernuwsja do vikna, wdajučy, niby j ne dyvywsja na njoho. Harry bačyw, ščo w njoho na nosi šče j dosi vydnije čorna cjatka.

— Hej, Ron! — z'javylysja znovu blyznjuky. — Sluħaj, my jdemo w seredynu poïzda, tam Lee Jordan maje velyčeznoho tarantula.

— Dobre, — proburmotiw Ron.

— Harry, — skazaw druhyj blyznjuk, — my ž naviť ne nazvalysja? Fred i George Weasleyi. A ce Ron, naš brat. Nu, do skoroho!

— Buvajte! — vidpovily Harry j Ron. Blyznjuky začynyly za soboju dveri kupe.

— Ty sprawdi Harry Potter? — vidrazu vyrvalosja w Rona.

Harry kywnuw.

— Oħ! A ja dumaw, Fred i George znovu žartujuť, — zradiw Ron. — I ty sprawdi maješ… nu… — i vin pokazaw na čolo Harry.

Harry prybraw pasmo volossja, vidkrywšy šram‑blyskawku. Ron vytriščyw oči.

— To oce tut Vidomo‑Ħto?..

— Tak, — kywnuw Harry, — tiľky ja ničoho ne pam'jataju.

— Ničoho? — neterpljače perepytaw Ron.

— Nu, pam'jataju zelenyj spalaħ, a biľš ničoho.

— Oho! — skazaw Ron. Jakyjś čas vin dyvywsja na Harry, a todi, nemow sħamenuwšyś, znovu vidvernuwsja do vikna.

— U vas u rodyni wsi čariwnyky? — zapytaw Harry, jakomu Ron buw ne menš cikavyj, niž vin Ronovi.

— E‑e… mabuť, tak, — vidpoviw Ron. — Zdajetcja, mamyn trojuridnyj brat — buħhalter, ale my nikoly ne zhadujemo pro njoho.

— To ty, napewne, wže znaješ bahato čariw. Weasleyi vočevyď naležaly do tyħ starovynnyħ čaklunśkyħ rodiw, pro jaki hovoryw toj blidyj ħlopeć na aleï Diaġon.

— Ja čuw, ščo ty žyveš z maġlamy, — znovu ozvawsja Ron. — Jaki vony?

— Žaħlyvi… Nu, može, ne wsi. Ale moï titka, djaďko i dvojuridnyj brat same taki, krašče b ja maw trjoħ bratiw‑čariwnykiw.

— P'jatjoħ, — popravyw Ron, čohoś spoħmurniwšy. — Ja wže šostyj z našoï rodyny, ħto jde do Hogwartsu. Možna skazaty, meni je na koho riwnjatysja. Bill ta Charlie wže zakinčyly školu, Bill buw vidminnykom, a Charlie — kapitanom komandy z quidditchu. Teper oś Percy wže starosta. Fred i George velyki bešketnyky, ale ž majuť vysoki ocinky i wsi wvažajuť ïħ veselunamy. Vid mene wsi spodivajutcja toho samoho, ščo j vid nyħ, ale ž moï uspiħy nikoho ne zdyvujuť, bo vony buly peršymy. Do toho ž, jak maješ p'jatjoħ bratiw, zawždy ħodyš u dranti. W mene stari mantiï Billa, stara čariwna palyčka Charlie i staryj pacjuk Percy.

Ron vytjah z kurtky towstoho siroho ščura, ščo spaw jak mertvyj.

— Joho zvaty Scabbers, ta korysti z njoho malo, vin majže ne prokydajetcja. Percy distaw vid tata sovu, bo staw starostoju, ale vony ne spromo… tobto meni daly natomisť Scabbersa.

Ronovi až vuħa počervonily. Vin, zdajetcja, vyrišyw, ščo bowknuw zajve, bo znovu zadyvywsja u vikno.

Harry ne bačyw ničoho pohanoho w tomu, ščo ħtoś ne spromihsja kupyty sovu. Zreštoju, šče misjać tomu vin uzahali ne maw hrošej, nikoly w žytti, tož i rozpoviw Ronovi pro te, jak buw zmušenyj Donošuvaty staryj odjah Dudleya, jak nikoly ne maw podarunkiw na deń narodžennja.

Joho rozpoviď, zdajetcja, troħy wtišyla Rona.

— …Poky Hagrid meni ne skazaw, ja naviť ne znaw, ščo ja čaklun, ničoho ne znaw ni pro baťkiw, ni pro Voldemorta…

Ron až zaħlynuwsja.

— Ščo stalosja? — zapytaw Harry.

— Ty nazvaw im'ja Vidomo‑Koho! — pereljakano j vodnočas zaħopleno vyhuknuw Ron. — Vid koho‑koho, ale vid tebe ja…

— Ja nazyvaju ce im'ja ne tomu, ščob vydavatysja ħorobrym čy jakym tam šče, — pojasnyw Harry. — Ja prosto nikoly ne znaw, ščo cjoho ne možna. Rozumiješ? Meni tak bahato treba vywčyty! Ja peven, — dodaw vin, uperše vyslovywšy te, ščo ostannim časom ne davalo jomu spokoju, — ja peven, ščo budu najhiršym u klasi.

— Ne budeš. Je bahato takyħ, jaki pryħodjať iz maġliwśkyħ rodyn i wčatcja dosyť uspišno.

Vony rozmowljaly, a poïzd lyšaw pozadu London. Teper vin promynaw luky, de paslysja korovy ta viwci. Jakyjś čas ħlopci mowčky dyvylysja na ti polja i stežyny pomiž nymy.

Deś o piw na peršu w korydori počuwsja brjazkit, i usmiħnena žinka z jamkamy na ščokaħ pročynyla dveri kupe:

— Čohoś bažajete, ditky?

Harry, ščo zranku j risky w roti ne maw, skočyw na nohy, a Ronovi vuħa znow počervonily, i vin proburmotiw, ščo maje z soboju sendviči. Harry vyjšow u korydor.

U Dursleyiw vin nikoly ne maw hrošej na solodošči, a teper, koly w kyšenjaħ brjažčaly zoloti ta sribni monety, vin buw laden kupyty stiľky batončykiw "Mars", skiľky zmože donesty, ale žinka ne mala tyħ batončykiw. Natomisť vona torhuvala horoškom na kožen smak Bertie Botta, žujkoju "Droobl", šokoladnymy žabkamy, pyrižkamy z harbuzom, tistečkamy z kazana, lokryčnymy palyčkamy ta wsiljakymy inšymy čudernaćkymy vyrobamy, jakyħ Harry ne bačyw zrodu. Namahajučyś ničoho ne propustyty, vin kupyw usjoho potroħy j zaplatyw žinci odynadcjať sribnyħ serpykiw i sim midnyħ knatiw. Ron až vytriščyw oči, koly Harry prynis te wse do kupe i vyvalyw na viľne misce.

— Holodnyj, mabuť?

— Jak vowk, — pryznawsja Harry, nadkusywšy harbuzovyj pyrižok.

Ron distaw velykyj zhortok i rozhornuw joho. Tam buly čotyry sendviči. Vin uzjaw odyn zi slovamy:

— Zawždy vona zabuvaje, ščo ja ne ljublju kopčenoho.

— Minjajemoś, — zaproponuvaw Harry, prostjahajučy pyrižok. — Nu?

— Ta ty ne zaħočeš joho ïsty, vin takyj suħyj, — zaperečyw Ron. — Znaješ, — kvaplyvo dodaw vin, — ïj zawždy ne vystačaje času: adže nas až p'jatero.

— Davaj, bery pyrižok, — napoljahaw Harry, jakyj raniše šče nikoly ničym ne dilywsja, bo, po suti, j ne maw čym i z kym dilytysja.

Jaka wtiħa — sydity z Ronom i lasuvaty wsima kuplenymy pyrižkamy ta tistečkamy (pro sendviči vony j zabuly).

— Ščo ce? — zapytaw Rona Harry, wzjawšy paketyk iz šokoladnymy žabkamy. — Ce ž ne sprawžni žaby, prawda? — Vin uže počynaw vidčuvaty, ščo joho niščo ne zdyvuje.

— Ni, — vidpoviw Ron. — Ale hljań, jaka tam kartka, meni brakuje Agrippy.

— Ščo?

— Oj, zvyčajno, ty ž ne znaješ! U šokoladnyħ žabkaħ je kartky, — nu, ščob zbyraty, — iz zobražennjamy vidomyħ čariwnyć i čakluniw. Ja wže nazbyraw majže p'jatsot, ale dosi ne maju Agrippy i Ptolemeja.

Harry rozhornuw odnu šokoladnu žabku j distaw zvidty kartku. Na nij bulo oblyččja čolovika w serpastyħ okuljaraħ, z dowhym kryvym nosom, ħvyljastym sribnym volossjam, borodoju ta vusamy. Pid portretom stojaw napys: "Albus Dumbledore".

— Tož oce Dumbledore! — skryknuw Harry.

— Tiľky ne kažy, ščo ty nikoly ne čuw pro Dumbledore’a! — zasmijawsja Ron. — Možna meni wzjaty žabku? Raptom tam je Agrippa… Djakuju.

Harry perevernuw kartku i pročytaw:

Albus Dumbledore, teperišnyj dyrektor Hogwartsu.

Dumbledore’a wvažajuť čy ne najbiľšym čariwnykom našoho času, ščo nadto wže uslavywsja svojeju peremohoju 1945 roku nad čornym čaklunom Grindelwaldom, vidkryttjam dvanadcjaty sposobiw vykorystannja drakonjačoï krovi ta alħimičnymy doslidamy, provedenymy spiľno z Nicolasom Flamelem.

Profesor Dumbledore zaħopljujetcja kamernoju muzykoju ta hroju w kehli.

Harry znovu perevernuw kartku j ošelešeno pobačyw, ščo oblyččja Dumbledore’a wže nemaje.

— Vin ščez!

— A ty hadaw, vin tut cilyj deń sydityme? — zdyvuvawsja Ron. — Šče povernetcja!.. Ni, znovu Morgana, a ja wže maju až šisť takyħ. Ħočeš sobi? Možna počaty kolekciju.

Ron hljanuw na kupku šče ne rozhornutyħ šokoladnyħ žabok.

— Pryhoščajsja, — zaoħotyw joho Harry. — Sluħaj, ale ž u maġliwśkomu sviti ljudy lyšajutcja na znimkaħ.

— Sprawdi? Ščo, wzahali ne ruħajutcja? — Ron buw pryholomšenyj. — Dyva!

Harry pobačyw, jak Dumbledore z leheńkoju usmiškoju nyškom povernuwsja na foto. Ron tak zaħopleno lasuvaw žabkamy, ščo majže ne zvažaw na kartky z vidomymy čariwnycjamy j čaklunamy, zate Harry ne spuskaw z nyħ očej. Newdowzi vin uže maw ne tiľky Dumbledore’a j Morganu, a j Hengista Woodcraftśkoho, Alberyka Grunniona, Circeju, Paracelsusa j Merlina. Zreštoju vin vidvernuwsja vid druïdśkoï Cliodny, ščo čuħala sobi nis, i vidkryw paketyk horošku na kožen smak Bertie Botta.

— Buď oberežnyj z nym, — zasterih Ron. — "Na kožen smak" označaje, ščo joho smak može buty jakym zawhodno. Tobto jakiś horošynky buduť cilkom zvyčajni — šokoladni, m'jatni čy marmeladni, — zate možuť trapytysja taki, ščo smakuvatymuť jak špynat, pečinka čy fljaky. George’evi zdajetcja, niby odnoho razu jomu potrapyla horošynka zi smakom šmarkiw.

Ron uzjaw zelenu horošynku, pyľno na neï podyvywsja i nadkusyw z odnoho boku.

— Be‑e‑e! Bačyš? Kapusta!

Vony dobre rozvažylysja, lasujučy horoškom na kožen smak. Harry natrapyw na hrinky, kokosovyj horiħ, varenu kvasolju, polunycju, kari, travu, kavu, sardynu j naviť vidvažywsja nadhryzty kraječok dywnoï siroï horošynky, jakoï b nikoly ne torknuwsja Ron i jaka vyjavylasja percem.

Krajevyd za viknom stavaw ščoraz dykišym. Znykly oħajni lany j luky i natomisť z'javylysja lisy, zvyvysti ričky j temno‑zeleni pahorby.

Ħtoś postukaw, i do kupe uvijšow zaplakanyj kruhlovydyj ħlopeć, jakoho Harry bačyw na platformi nomer dewjať i try čverti.

— Pereprošuju, — vybačywsja vin, — vy ne bačyly moju žabku?

Koly vony zaperečno poħytaly holovamy, vin zaħlypaw:

— Ja zahubyw ïï! Vona zawždy tikaje vid mene!

— Šče znajdetcja, — zaspokoïw Harry.

— Može. Harazd, jakščo deś pobačyte… — prostohnaw bidolaħa j pišow dali.

— Ne znaju, naviščo tak perejmatysja, — zdyvuvawsja Ron. — Jakby ja maw žabu, to zahubyw by ïï jaknajšvydše. Ħoča ja maju Scabbersa, tož krašče pomowču.

Pacjuk i dali drimaw u Rona na kolinaħ.

— Ščo žyvyj, ščo zdoħlyj — odnakovo! — rozdratovano poskaržywsja Ron. — Wčora ja sprobuvaw troħy joho prykrasyty i zrobyty žowtym, ale zamowljannja ne podijalo. Oś zaraz pokažu, dyvyś…

Ponyšporywšy u svoïj valizi, vin distaw pošarpanu čariwnu palyčku. Podekudy vona bula poščerblena, a z odnoho kraju vyblyskuvalo ščoś bile.

— Uže vylazyť jedynorohova volosyna. Harazd!.. Tiľky‑no vin pidnjaw palyčku, jak pročynylysja dveri kupe. Znovu pryjšow ħlopeć, vid jakoho wtekla žabka, ta cjoho razu z nym bula diwčynka, wže odjahnuta w novu hogwartśku mantiju.

— Vy ne bačyly žabky? Neville zahubyw žabku, — skazala diwčynka. Vona mala komandyrśkyj holos, huste kaštanove volossja j troħy zavelyki peredni zuby.

— My wže jomu kazaly, ščo ne bačyly, — vidpoviw Ron, ale diwčynka ne sluħala, bo pomityla w joho ruci palyčku.

Oħ, ty nasylaješ čary? Anu ž pohljanemo!

Vona sila, a Ron heť zbentežywsja:

— E‑e… Nu, dobre… — Kaħyknuw i promovyw:

Sonjašnyk, maslo i styhlyj urjuk,

Ħaj bude žowtym durnyj cej pacjuk!

Vin maħnuw palyčkoju, ale ničoho ne stalosja. Scabbers i dali buw zaspanyj i siryj.

— Ty peven, ščo ce sprawžnje zamowljannja? — zapytala diwčynka. — Bačyš, ščoś ne vyħodyť, prawda? A ja vyprobuvala kiľka prostyħ zamowljań — prosto tak, i vony wsi spracjuvaly. U moïj rodyni zowsim nema čariwnykiw, i ja tak zdyvuvalasja, otrymawšy lysta! Meni bulo tak pryjemno! Ce, zvyčajno, najkrašča škola čariw, ja čula pro neï… ja wže znaju napam'jať wsi osnowni pidručnyky… zvyčajno, spodivajusja, ščo cjoho meni vystačyť… do reči, ja Hermiona Granger, a vy?

Wse ce vona vypalyla, mow z kulemeta, i Harry až rozhubywsja. Ale hljanuwšy na ne menš zbenteženonoho Rona, vin zrozumiw, ščo ne tiľky vin ne vywčyw pidručnykiw napam'jať, tož polehšeno zitħnuw.

— Ja — Ron Weasley, — proburmotiw Ron.

— Harry Potter, — vidrekomenduvawsja Harry.

— Sprawdi? — skryknula Hermiona. — Ja, zvyčajno, znaju pro tebe wse. Ja distala kiľka dodatkovyħ knyžok iz pozaklasnoho čytannja, i pro tebe zhadano w "Sučasnij istoriï magiï", w "Rozvytkovi j zanepadi temnyħ mystectw" ta "Vydatnyħ čaklunśkyħ javyščaħ XX storiččja".

— Pro mene? — pryholomšeno zapytaw Harry.

— Hospody, newže ty ne znaješ? Ta jakby jšlosja pro mene, ja b use pereryla! — zdyvuvalasja Hermiona. — A vy znajete, w jakomu vy hurtožytku? Ja wsiħ rozpytala i spodivajusja potrapyty do Gryffindoru, joho nazva zvučyť najkrašče, ja čula, ščo j sam Dumbledore buw u njomu, ħoč u Ravenclawi tež bulo b nepohano… Nu dobre, my, mabuť, pidemo dali šukaty Neville’ovu žabku. Znajete, krašče pereodjahnitcja, bo, zdajetcja, my skoro prybuvajemo.

J diwčynka pišla, zabrawšy z soboju ħlopčyka, jakyj zahubyw žabku.

— Ħoč u jakomu ja opynjuś hurtožytku, spodivajusja, ïï tam ne bude, — skazaw Ron, žburnuwšy čariwnu palyčku nazad do valizy. — Idiotśke zamowljannja! Ce George mene nawčyw, ale, kljanusja, vin znaw, ščo to faľšywka.

— A w jakomu hurtožytku tvoï braty? — zapytaw Harry.

— U Gryffindori, — znovu spoħmurniw Ron. — Tam buly j mama z tatom. Ne znaju, ščo vony skažuť, jakščo ja tudy ne potraplju. U Ravenclawi, mabuť, nepohano, ale ujavy, ščo bude, koly mene zaprotorjať do Slytherinu!

— Ce toj hurtožytok, de žyw Vol… tobto Vidomo‑Ħto?

— Tak, — pidtverdyw Ron i pryhničeno siw na lavu.

— Znaješ, meni zdajetcja, ščo w Scabbersa pojasnišaly kinčyky vusiw, — skazaw Harry, namahajučyś vidvernuty Rona vid dumok pro hurtožytky. — A de teper tvoï starši braty, jaki wže skinčyly nawčannja?

Harry bulo cikavo dovidatysja, ščo robyť čariwnyk, zakinčywšy školu.

— Charlie doslidžuje drakoniw u Rumuniï, a Bill ščoś tam robyť dlja Gringottsu w Afryci, — povidomyw Ron. — A ty čuw pro Gringotts? Pro ce pysaly w "Ščodennomu viščuni", ale ja ne dumaju, ščo sered maġliw ty maw zmohu joho čytaty. Ħtoś namahawsja pohrabuvaty sekretnyj sejf. Harry až oči vytriščyw.

— Sprawdi? I ščo z nym stalosja?

— Wlasne, ničoho, i tomu ce taka sensacija. Nikoho ne spijmaly. Tato kaže, ščo ce, pewne, jakyjś mohutnij čornyj čaklun, ale z Gringottsu, zdajetcja, ničoho ne wzjaly, — oś ščo najdywniše. Zvyčajno, wsi ljakajutcja, koly trapljajetcja take, bo ž raptom za cym usim stoïť Vidomo‑Ħto.

Harry zamyslywsja. Vin uže tež počaw zdryhatysja, tiľky‑no ħtoś zhadaje Vidomo‑Koho. Mabuť, ce wse — rezuľtat znajomstva z magičnym svitom, ale vin počuvawsja nabahato bezturbotniše todi, koly mih bezžurno vymowljaty "Voldemort".

— Jaka tvoja komanda z quidditchu? — zapytaw Ron.

— E‑e… ja ne znaju žodnoï, — pryznawsja Harry.

— Otakoï! — zdyvuvawsja Ron. — Sluħaj, ce ž najkrašča w sviti hra! — I vin počaw pojasnjuvaty wse pro čotyry m'jači j pozyciï semy hrawciw, rozpovidaty pro najcikaviši matči, na jakyħ vin pobuvaw razom iz bratamy, ta pro mitlu, jaku ħotiw by prydbaty, jakby maw hroši. Vin same znajomyw Harry z tonkoščamy hry, jak znovu vidčynylysja dveri kupe, ale cjoho razu ce ne buw Neville, ščo zahubyw žabku, i ne Hermiona Granger.

Zajšlo troje ħlopciw, i Harry vidrazu wpiznaw toho, ščo stojaw poseredyni: ce buw toj blidyj ħlopčyśko z salonu mantij madam Malkin. Cjoho razu vin dyvywsja na Harry zi značno biľšoju cikavistju, niž na aleï Diaġon.

— Ce prawda? — zapytaw vin. — Uveś poïzd hovoryť, ščo w cjomu kupe ïde Harry Potter. To ce, mabuť, ty?

— Tak, — vidpoviw Harry i hljanuw na reštu ħlopciw. Vony buly kremezni j veľmy nepryvitni i stojaly obabič blidoho ħlopcja, mow oħoronci.

— Ce Crabbe, a ce Goyle, — nedbalo vidrekomenduvaw ïħ blidyj ħlopčyśko, pereħopywšy pohljad Harry. — A mene zvaty Malfoy, Draco Malfoy.

Ron leď čutno kašljanuw, možlyvo, ščob pryħovaty ħyħykannja.

Draco Malfoy zyrknuw na njoho.

— Ščo, tebe tak nasmišylo moje im'ja? A ħto ty, naviť pytaty ne treba. Tato rozpovidaw, ščo wsi Weasleyi majuť rude volossja, lastovynnja j biľše ditej, niž možuť prohoduvaty.

Draco znovu zvernuwsja do Harry.

— Pottere, karočje, ty skoro pobačyš, ščo dejaki čaklunśki rodyny nabahato krašči vid inšyħ. Ne varto zavodyty nekljovyħ druziw. Ja b dopomih tobi rozibratysja w cjomu.

Vin podaw Harry ruku, ale toj ïï ne potysnuw.

— Djakuju, ja j sam znaju, ħto kljovyj, a ħto ni, — ħolodno skazaw Harry.

Ħoča Draco Malfoy i ne počervoniw, na joho blidyħ ščokaħ prostupyw leheńkyj rum'janeć.

— Na tvojemu misci, Potter, ja b povodywsja oberežniše, — protjahnuw vin. — Jakščo ne staneš troħy wvičlyvišym, to skinčyš tak samo, jak tvoï baťky. Vony takož ne znaly, ščo dlja nyħ krašče. A koly zlyhaješsja z takymy pokyďkamy — tipa Weasleyiw abo toho Hagrida, tobi ž bude hirše.

Harry j Ron popidvodylyś. Ronove oblyččja palalo, jak i joho volossja.

— Anu powtory! — nasupywsja vin.

— Oho, ty zibrawsja z namy bytysja? — hluzlyvo vyškirywsja Malfoy.

— Jakščo vy nehajno ne zabereteś! — pryhrozyw Harry ħorobrišym tonom, niž počuvawsja nasprawdi: adže Crabbe i Goyle buly nabahato debeliši vid njoho čy Rona.

— Ale my ne ħočemo jty — prawda, pacany? Svoje my wže zïly, a w vas tut deščo lyšylosja.

Goyle prostjah ruku za šokoladnymy žabkamy, ščo ležaly bilja Rona, Ron šarpnuwsja wpered, ta ne wstyh dotorknutysja do Goyle’a, jak toj motorošno zojknuw.

Z Goyle’ovoï ruky zvysaw pacjuk Scabbers, hostri zubenjata jakoho wp'jalysja jomu w paleć. Crabbe ta Malfoy vidstupyly, a Goyle, zavyvajučy, namahawsja skynuty Scabbersa. Koly narešti Scabbers vidletiw i hupnuwsja w šybku, wsja trijcja myttju znykla. Mabuť, vony podumaly, ščo sered lasoščiw pryčaïlysja j inši ščury, abo, možlyvo, počuly kroky, bo za myť do kupe uvijšla Hermiona Granger.

— Ščo tut skoïloś? — zdyvuvalasja vona, pohljadajučy na rozkydani po pidlozi lasošči j Rona, ščo trymaw za ħvist pacjuka.

— Vin, mabuť, u nokawti, — pojasnjuvaw Harry Ron, a todi prydyvywsja do Scabbersa. — Ni, ja prosto ne virju: vin znovu spyť!

Pacjuk i sprawdi zasnuw.

— Ty ščo, kolyś uže bačyw Malfoya? Harry rozpoviw pro zustrič na aleï Diaġon.

— Ja čuw pro cju rodynu, — spoħmurniw Ron. — Vony čy ne perši povernulysja do nas, koly propaw Vidomo‑Ħto. Skazaly, ščo buly, mowljaw, začaklovani. A mij tato ne viryť. Kaže, ščo baťkovi Malfoya ne varto vyprawdovuvatyś, čomu vin perejšow do temnyħ syl. — Ron povernuwsja do Hermiony: — Tobi ščoś potribno?

— Krašče merščij odjahniť mantiï, bo ja ščojno bula w mašynista, i vin skazaw, ščo my majže doïħaly. Vy časom ne bylysja, ha? Šče ne pryïħaly, a wže šukajete klopotu!

— Ce Scabbers bywsja, a ne my, — serdyto zyrknuw na neï Ron. — Može, ty vyjdeš, poky my pereodjahnemoś?

— Harazd, ja zajšla tiľky tomu, ščo wsjudy strašnyj ruħ — wsi povodjatcja jak dity, i hasajuť korydoramy, — fyrknula Hermiona. — A w tebe, do reči, brud na nosi, ty znaješ?

Ron ljuto podyvywsja ïj uslid. Harry vyzyrnuw z vikna, nadvori wže sutenilo. Pid purpurovym nebom vydnily lisy ta hory. Poïzd i sprawdi ïħaw troħy poviľniše.

Harry j Ron poskydaly kurtky j nakynuly dowhi čorni mantiï. Ronova mantija bula jomu troħy zakorotka, i z‑pid neï vyzyraly krosiwky.

U poïzdi prolunalo ohološennja: "Za p'jať ħvylyn prybuvajemo do Hogwartsu. Prosymo zalyšyty bahaž u vahonaħ, joho dostawljať do školy okremo".

Harry vid ħvyljuvannja zabylo duħ, a Ronove oblyččja pid vesnjankamy stalo blidym jak polotno. Vony pozapyħaly do kyšeń reštky lasoščiw i pryjednalysja do učniw, ščo zbylysja w korydori.

Poïzd upoviľnyw ruħ i zreštoju zupynywsja. Wsi rynuly do dverej, vyħodjačy na maleńku temnu platformu. Harry zdryhnuwsja vid ħolodnoho ničnoho povitrja. Až oś nad holovamy zastrybalo svitlo liħtarja, i Harry počuw znajomyj holos:

— Perši kljasy! Perši kljasy! Sjudy! Harry, wsjo fajno?

Nad morem holiw promenylosja radistju velyke zarosle oblyččja Hagrida.

— Za mnoju! Za mnoju! Šče je perši kljasy? Kožen neħaj sy dyvyt pid nohy! Perši kljasy, za mnoju!

Kowzajučyś i spotykajučyś, učni wslid za Hagridom spuskalysja krutoju i vuźkoju stežynoju. Obabič stežky zaljahala taka piťma, ščo Harry zdavalosja, niby tam rostuť husti dereva. Majže niħto ne rozmowljaw. Neville, ščo postijno hubyw svoju žabku, kiľka raziw šmorhnuw nosom.

— Zaraz sy wperše pobačyte Hogwarts, — huknuw čerez pleče Hagrid, — osjo za cym rohom.

Prolunalo holosne "O‑o‑o‑o!.."

Vuzeńka stežka raptovo vyvela ïħ na bereh šyrokoho čornoho ozera. Na tomu boci ozera na verħiwci vysokoï hory zdijmawsja, vyblyskujučy viknamy na tli zorjanoho neba, velykyj zamok z čyslennymy vežamy j baštočkamy.

— Ne biľše čotyrjoħ na čoven! — vyhuknuw Hagrid, pokazujučy na cilu flotyliju čownykiw, ščo stojaly bilja bereha.

Harry j Ron sily do odnoho čowna razom z Neville’om i Hermionoju.

— Usi sy wmistyly? — kryknuw Hagrid, siwšy w čoven sam‑odyn. — Nu, to WPERED!

Usja flotylija čownykiw odnočasno zrušyla z miscja, peretynajučy hladeńke, nače sklo, ozero. Kožen učeń mowčky pohljadaw na velyčnyj zamok uhori. Čowny pidplyvaly dedali blyžče do skeli, na jakij vin stojaw, i zamok, zdajetcja, vysočiw prosto nad holovoju.

— Pryhnitcja! — kryknuw Hagrid, koly perši čownyky distalysja skeli.

Wsi posħyljaly holovy, j čownyky proslyznuly popid zavisoju z pljušča, jaka ħovala šyrokyj otvir u skeli. Dali plywly wzdowž temnoho tunelju, ščo, zdavalosja, jšow pid samym zamkom, až doky prybuly do načebto pid’zemnoï havani, de učni povyħodyly na haľku i kaminnja.

— Ahow! Ty tut? Čy se ne tvoja žaba? — zapytaw Hagrid, stežačy, jak dity vybyrajutcja z čowniw.

— Trevor! — radisno vyhuknuw Neville, prostjahajučy ruky.

Potim uslid za Hagridovym liħtarem usi derlysja prorubanym u skeli pereħodom i zreštoju opynylysja na vohkij hladeńkij travyčci w zatinku zamku. Pidnjalysja kam'janymy sħodamy i zbylysja dokupy nawproty velyčeznyħ dubovyħ dverej.

— Usi tut? A ty šče sy ne zahubyw žabku? Hagrid pidnjaw svij veletenśkyj kulak i tryči hupnuw u dveri.

Дата добавления: 2015-10-29