Rozdil dewjatyj

OPIWNIČNA DUEĽ

Harry nikoly ne dumaw, ščo zustrine kolyś ħlopcja, kotroho znenavydyť šče dužče, niž Dudleya, ale to bulo do znajomstva z Drako Malfoyem. Ščoprawda, peršoklasnyky‑gryffindorci vywčaly spiľno zi slytherincjamy lyše "Zillja j nastijky", tož ïm ne tak uže j často dovodylosja bačyty Malfoya. Prynajmni doty, doky u vitaľni gryffindorśkoho hurtožytku ïm potrapylo na oči ohološennja, ščo zmusylo ïħ usiħ zastohnaty. U četver maly počynatysja uroky poljotiw i gryffindorci opynylysja w odnij hrupi zi slytherincjamy.

— Jak zawždy, — poħmuro burknuw Harry. — Ja tiľky pro ce j mrijaw! Teper budu idiotom na mitli pered tym Malfoyem!

A vin že ponad use prahnuw nawčytysja litaty.

— Ce šče nevidomo, — rozvažlyvo movyw Ron. — Ja znaju, ščo Malfoy zawždy naħvaljajetcja, jakyj vin majster iz quidditchu, ale to pusti balačky.

A Malfoy i sprawdi bahato hovoryw pro poljoty. Vin narikaw na te, ščo peršoklasnykiw nikoly ne beruť do skladu zbirnyħ hurtožytśkyħ komand iz quidditchu, j rozpovidaw dowhi, ħvaľkovyti istoriï, jaki zawždy zakinčuvalysja tym, jak jomu ostannjoï myti ščastylo vyrvatysja vid maġliw, ščo hnalysja za nym na vertoljotaħ. Ale naħvaljawsja ne tiľky vin: jakščo viryty bajkam Seamusa Finnigana, to vin malo ne wse dytynstvo prohasaw na mitli, ohljadajučy krajevydy. Naviť Ron rozpovidaw usim oħočym sluħaty, jak vin odnoho razu na starij Charlienij mitli malo ne wrizawsja u planer. Usi, ħto poħodyw iz čaklunśkyħ rodyn, bez utavu toročyly pro quidditch. Ron uže naviť posvarywsja čerez futbol z Deanom Thomasom, svoïm susidoju u spaľni. Ron ne mih zrozumity, ščo cikavoho w hri, de tiľky odyn m'jač i ne možna litaty. Harry jakoś zastukaw Rona na tomu, ščo vin prodirjawljuvaw Deaniw plakat iz westhamśkymy futbolistamy, bo ħotiw, ščob hrawci narešti zavorušylysja.

Neville šče zrodu ne sidaw na mitlu, bo jomu ne dozvoljala babusja. Harry potaj mirkuvaw, ščo tut vona mala cilkovytu raciju, bo, naviť ħodjačy po tverdij zemli, Neville postijno wstrjavaw u jakuś ħalepu.

Hermionu Granger poljoty nepokoïly ne menše vid Neville’a. Ce bulo te, čoho ne možna vyzubryty z knyžky, ħoča vona j namahalasja. Pid čas snidanku w četver vona distala wsiħ poradamy, jak pravyľno litaty, ščo ïħ vona vyčytala z bibliotečnoï knyžky pid nazvoju "Quidditch kriź viky". Neville žadibno lovyw kožne ïï slovo, vidčajdušno prahnučy zapam'jataty te, ščo zhodom dopomože jomu wtrymatysja na mitli, zate rešta polehšeno zitħnuly, koly Hermionynu lekciju urvalo prybuttja pošty.

Pislja Hagridovoï zapysky Harry ne otrymaw šče žodnoho lysta, i Malfoy, zvisno, zvernuw na ce uvahu. joho puhač ščorazu prynosyw Malfoyevi z domu pakunky z lasoščamy, jaki vin požadlyvo rozhortaw za slytherinśkym stolom.

Sova‑sypuħa prynesla Neville’ovi nevelykyj pakunočok vid babusi. Vin sħvyljovano rozpečataw joho i pokazaw usim skljanu kuľku, ščo wsja bula niby zapownena bilym dymom.

— Ce Nahadajko! — pojasnyw vin. — Babusja znaje, ščo ja zabuďko… a vin nahaduje, koly vy ščoś zabuly zrobyty. Dyvitcja, joho treba otak micno trymaty i jakščo vin červonije, značyť, vy ščoś zabuly… Oħ!.. — Neville rozzjavyw rota, bo Nahadajko raptom staw jaskravo‑červonym…

Neville namahawsja pryhadaty, ščo ž vin zabuw, až tut Drako Malfoy, proħodjačy powz gryffindorśkyj stil, vyħopyw z joho ruk Nahadajka.

Harry j Ron zirvalysja na nohy. Vony wže dawno čekaly nahody natowkty boky Malfoyevi, ale profesorka McGonagall, jaka švydše za wsiħ učyteliw vidčuvala, de vynykala napružena sytuacija, myttju postala pered nymy.

— Ščo trapyloś?

— Pani profesorko, Malfoy zabraw moho Nahadajka.

Spoħmurniwšy, Malfoy kynuw Nahadajka nazad na stil.

— Ja tiľky podyvywsja, — burknuw vin i pišow heť razom iz Crabbe’om i Goyle’om.

O piw na četvertu popoludni Harry, Ron ta rešta gryffindorciw zbihly sħodamy na podvir'ja, de maw počatysja ïħnij peršyj urok poljotiw. Buw jasnyj proħolodnyj deń, i vony jšly travyčkoju, jaka šelestila pid ïħnimy nohamy, do riwneńkoï haljavyny nawproty zaboronenoho lisu, dereva jakoho poħytuvalysja wdalyni.

Tam uže buly slytherinci, a takož dvadcjať mitel, ščo ležaly rjadočkamy na zemli. Harry čuw, jak Fred i George Weasleyi hovoryly pro škiľni mitly, narikajučy, ščo dekotri z nyħ vibrujuť, koly zaletity nadto vysoko, abo postijno zavertajuť troħy livoruč.

Prybula wčyteľka, madam Hooch. Vona mala korotke syve volossja i žowti, nače w jastruba, oči.

— Čoho vy tut postavaly? — hrymnula vona. — Rozbyrajte mitly. Švydeńko.

Harry hljanuw na svoju mitlu. Vona bula stara, j dejaki prutyky styrčaly z neï nawsibič.

— Prostjahniť pravu ruku nad svojeju mitloju, — zvelila madam Hooch, — i skažiť: "Hop!"

— HOP! — zavolaly wsi.

Mitla Harry zrazu strybnula jomu do ruk. Ale ne wsi mitly vyjavylysja takymy provornymy. Mitla Hermiony Granger lyše perekotylasja w travi, a Neville’ova wzahali ne zrušyla z miscja. Možlyvo, mitly, jak i koni, vidčuvajuť, koly ïħ bojatcja, podumaw Harry. Tremtjačyj holosok Neville’a jawno svidčyw pro joho nebažannja vidryvaty nohy vid zemli.

Todi madam Hooch pokazala, jak treba sidaty na mitlu, ščob ne spowzty z neï, i projšla wzdowž rjadiw, perevirjajučy, čy micno trymajuť učni svoï mitly. Harry j Ron buly wtišeni, koly vona doriknula Malfoyevi, ščo toj nepravyľno trymaje mitlu.

— A teper, pislja moho svystka, ščosyly vidštowħujteś vid zemli, — davala nastanovy madam Hooch. — Micno trymajte mitly, pidnimitcja na metr čy dva, a todi vidrazu pryzemljajtesja, naħylywšyś troħy wpered. Sluħajte svystok! Odyn!.. Dva!..

Až tut Neville, stryvoženyj i pereljakanyj, ščo ne zumije zletity, znenaćka, ne dočekawšyś svystka madam Hooch, z usijeï syly štowħnuwsja nohamy.

— Nazad, ħlopče! — kryknula wčyteľka, ale Neville uže poletiw uhoru, nemow korok, ščo vystrelyw iz pljašky. Oś vin pidnjawsja na čotyry metry… šisť metriw. Harry bačyw Neville’ove spolotnile oblyččja j nažaħani oči, ščo dyvylysja, jak kudyś provaljujetcja zemlja, bačyw, jak Neville rozzjavyw rota, spowz na odyn bik i…

BAĦ! Udar, straħitlyvyj ħruskit, i oś uže Neville nezhrabnoju hrudkoju ležyť oblyččjam u travi. joho mitla j dali šuhala whoru, a zhodom stala povoli posuvatysja w bik zaboronenoho lisu, až doky znykla z očej.

Madam Hooch sħylylasja nad Neville’om, i ïï oblyččja takož poblidlo.

— Zlamaw zap'jastok, — počuw Harry ïï burmotinnja. — Davaj, ħlopče, pidvoďsja, wse harazd.

Vona obernulasja do rešty učniw:

— Ščob niħto naviť ne ruħawsja, doky ja ne zavedu cjoho ħlopcja do likarni! Zalyšte mitly na misci, jakščo ne ħočete, ščob vas nehajno vyhnaly z Hogwartsu! Ħodimo, ljubyj.

Neville iz zaplakanym oblyččjam, pidtrymujučy zlamanu ruku, poškandybaw uslid za madam Hooch, jaka suprovodyla joho, obijnjawšy za pleči.

Tiľko‑no vony vidijšly troħy dali, jak Malfoy rozrehotawsja:

— Kljovo jomu rozkvasylo pyku, ha? Zasmijalasja j rešta slytherinciw.

— Stuly peľku, Malfoyu! — kryknula Parvati Patil.

— O, zaħysnycja Longbottoma? — hluzlyvo movyla Pansy Parkinson, Slytherinśka diwčyna z bezdušnym oblyččjam. — Ja j ne dumala, ščo tobi, Parvati, podobajutcja towsteńki zaplakani pyskljawčyky.

— Dyvitcja! — huknuw Malfoy, metnuwšyś upered i vyħopywšy ščoś iz travy. — Ce ta idiotśka štučka, jaku baba pryslala Longbottomu!

Vin pidnjaw ruku, i na sonci zblysnuw Nahadajko.

— Daj‑no sjudy, Malfoyu, — spokijno prokazaw Harry, i wsi zrazu zamowkly.

Malfoy ohydno vyškirywsja:

— Karočje, ja pokladu ce deś tut, ščob Longbottom potim pidibraw — napryklad, na derevi!

— Daj sjudy! — rewnuw Harry, ale Malfoy skočyw na mitlu i zletiw u povitrja. Vin ne breħaw, bo taky sprawdi wmiw dobre litaty. Zavysnuwšy nariwni z najvyščym hilljam duba, Malfoy huknuw:

— Davaj, vidbery joho, Pottere!

Harry wħopywsja za mitlu.

— Ni! — zakryčala Hermiona Granger. — Madam Hooch zvelila ne ruħatyś, my budemo čerez tebe maty klopit!

Harry ne zvažaw. Krow puľsuvala jomu w skronjaħ. Vin skočyw na mitlu, ščosyly pidstrybnuw — i zrynuw u povitrja. Viter kujowdyw jomu volossja i rozvivaw joho mantiju. Harry nestjamno zradiw, usvidomywšy, ščo može robyty te, čoho naviť ne wčywsja, — ce bulo lehko, ce bulo čudovo! Vin trišky pidnjaw deržak mitly, ščob zletity vyšče, i počuw veresky diwčat i zaħoplenyj vyhuk Rona.

Kruto rozvernuw mitlu, ščob zustritysja vič u vič z Malfoyem.

Malfoy buw ošelešenyj.

— Viddavaj, — kryknuw Harry, — bo zib'ju z mitly!

— Newže?! — sprobuvaw hluzuvaty Malfoy, prote joho oblyččja vykazuvalo tryvohu.

Nejmovirno, ale Harry jakymoś čynom znaw, ščo robyty. Vin naħylywsja wpered, micno stysnuw mitlu oboma rukamy, j vona poneslasja na Malfoya, mow spys. Malfoy nasylu uħylywsja, a Harry šče raz kruto rozvernuwsja j zupynyw mitlu. Deħto wnyzu zapleskaw u doloni.

— Tut, Malfoyu, tebe ne wrjatujuť ni Crabbe, ni Goyle! — vyhuknuw Harry.

Malfoy, zdajetcja, i sam ce rozumiw.

— Todi lovy, jakščo možeš! — kryknuw vin i pidkynuw skljanu kuľku vysoko whoru, a sam pomčaw nazad do zemli.

Mowby na upoviľnenyħ kadraħ, Harry pobačyw, jak kulja šuhnula whoru, a todi počala padaty. Naħylywšyś, vin sprjamuvaw deržak donyzu i nastupnoï myti pišow u krute pike, dohanjajučy kuľku. u vuħaħ jomu svystiw viter, a z zemli dolynaly zojky učniw. Harry prostjah ruku j pijmaw kulju nad samisińkoju zemleju, — same wčasno, ščob vyriwnjaty mitlu i m'jako wpasty na travu, nadijno trymajučy Nahadajka.

— HARRY POTTERE!

Serce Harry opustylosja švydše, niž vin sam. Do učniw bihla profesorka McGonagall. Tremtjačy, Harry zviwsja na nohy.

— Skiľky rokiw u Hogwartsi, a ja šče nikoly!… — rozħvyljuvawšyś, profesorka McGonagall nasylu mohla hovoryty, a ïï okuljary ljuto vyblyskuvaly: — Jak ty posmiw, ty mih skrutyty sobi wjazy!

— Pani profesorko, vin ne vynen!

— Mowčiť, mis Patil!

— Ale Malfoy…

— Dosyť, mistere Weasley… Pottere, jdy za mnoju!

Pokirno plentajučyś slidom za profesorkoju McGonagall, jaka jšla do zamku, Harry pomityw peremožni oblyččja Malfoya, Crabbe’a i Goyle’a. Vin uže znaw: teper joho vidraħujuť. Ħotiw jakoś vyprawdatysja pered profesorkoju, ale jomu nemow zacipylo. Profesorka McGonagall prostuvala, naviť ne ozyrajučyś, i Harry buw zmušenyj bihty pidtjupcem, Ščob ne vidstaty. Oce j use. Vin ne protrymawsja i dvoħ tyžniw. Čerez desjať ħvylyn pakuvatyme reči. Ščo skažuť Dursleyi, koly vin z'javytcja w nyħ na porozi?

Vony pidnjalysja zownišnimy, a todi wnutrišnimy marmurovymy sħodamy, a profesorka McGonagall ne ozvalasja j slovom. Vidčynjala dveri i jšla korydoramy, a Harry žaljuhidno dribotiw za neju. Može, vona vede joho do Dumbledore’a. Harry zhadaw Hagrida, jakoho vidraħuvaly, ale dozvolyly jomu buty ključnykom. Harry mih by staty joho pomičnykom. jomu až zakrutylo w šlunku, koly vin ujavyw, jak Ron i rešta učniw buduť učytysja na čariwnykiw, a vin tym časom tjahatyme za Hagridom joho torbu.

Profesorka McGonagall zupynylasja bilja jakohoś klasu. Pročynyla dveri j zazyrnula wseredynu.

— Pereprošuju, profesore Flitwick, možna na ħvylynku Wooda?

"Wooda? — zdyvuvasja Harry. — Ščo ce, lozyna, jakoju joho lupcjuvatymuť?"

Ale Wood vyjavywsja kremeznym p'jatyklasnykom, ščo zbenteženo vyjšow iz klasu Flitwicka.

— Idiť obydva za mnoju, — zvelila profesorka McGonagall, i vony rušyly korydorom, a Wood dopytlyvo zyrkaw na Harry.

— Sjudy.

Profesorka McGonagall zavela ïħ do klasu, de ne bulo nikoho, krim Peevesa, ščo reteľno vypysuvaw na došci neprystojni slova.

— Heť, Peevese! — harknula vona. Peeves požburyw krejdu u smittjevyj košyk i, proklynajučy wse na sviti, vyslyznuw z kimnaty. Profesorka McGonagall ħrjasnula za nym dveryma j povernulasja do ħlopciw.

— Pottere, ce — Oliver Wood. Woode, ja znajšla tobi lowcja.

Rozhublenisť na oblyčči Wooda ščezla i z'javywsja zaħvat.

— Pani profesorko, vy ser’jozno?

— Absoljutno, — rišuče movyla McGonagall. — Vin absoljutno pryrodnyj. Ja takoho šče zrodu ne bačyla. Pottere, ty wperše siw na mitlu?

Harry mowčky kywnuw. Vin šče ne rozumiw, ščo dijetcja, ale joho, zdajetcja, ne vyženuť, tož teper vin potroħu povertawsja do tjamy.

— Vin pišow u pike z vysoty p'jatnadcjať metriw i upijmaw rukoju cju kuľku! — skazala Vudovi profesorka McGonagall. — I naviť ne podrjapawsja. Charlie Weasley na take ne spromihsja b!

Wood teper sjajaw tak, niby raptom zdijsnylysja wsi joho mriï.

— Pottere, ty bačyw koly‑nebuď, jak hrajuť u quidditch? — sħvyljovano zapytaw vin.

— Wood — kapitan gryffindorśkoï komandy, — pojasnyla profesorka McGonagall.

— Vin prosto stvorenyj dlja lowcja, — skazaw Wood, ohljadajučy Pottera z usiħ bokiw. — Lehkyj, metkyj… Pani profesorko, jomu treba daty jakuś prystojnu mitlu, ja b skazaw "Nimbus‑2000" abo "Čystomet‑7".

— Ja pohovorju z profesorom Dumbledore’om i spytaju, čy možna zrobyty vynjatok iz pravyl dlja peršoklasnykiw. Prysjahajusja nebom, nam potribna krašča komanda, niž torik. Tak produty Slytherinu w ostannjomu matči, — ja potim kiľka tyžniw ne mohla hljanuty u viči Severusovi Snape’u!..

Profesorka McGonagall suvoro podyvylasja na Harry poverħ okuljariw.

— Spodivajusja, ty budeš napolehlyvo trenuvatysja, ščob meni zhodom taky ne dovelosja tebe pokaraty. — A todi raptom usmiħnulasja: —Tvij baťko pyšawsja b toboju. Vin i sam čudovo hraw u quidditch.

— Žartuješ!

Bula večerja, i Harry ščojno rozpoviw Ronovi, ščo stalosja vidtodi, koly razom z profesorkoju McGonagall vin pokynuw učniw na haljavyni. M'jasnyj pyrižok u Ronovij ruci zawmer na piwdorozi do rota.

— Lowcem? — perepytaw vin. — Ale ž peršoklasnyky nikoly… Ty, mabuť, budeš najmolodšym hrawcem za cile…

— …stolittja, — dokinčyw za njoho Harry, zapyħajučy do rota pyrižok. Vin nad’zvyčajno zholodniw pislja wsiħ dennyħ pryhod. — Wood sam meni pro ce skazaw.

Ron buw takyj wraženyj, takyj pryholomšenyj, ščo prosto zawmer, rozzjavywšy rota j dywljačyś na Harry.

— Nastupnoho tyžnja počnu trenuvatysja, — povidomyw Harry. — Tiľky nikomu ne kažy. Wood ħoče zberehty ce w tajemnyci.

Do zaly uvijšly Fred i George Weasleyi j, pomitywšy Harry, pospišyly do njoho.

— Ce super! — skazaw George styšenym holosom. — Wood nam rozpoviw. My tež u komandi — vidbyvači.

— Oś pobačyte: cjoho roku my taky vyhrajemo kubok iz quidditchu! — zapewnyw Fred. — My ne vyhravaly vidtodi, jak pišow Charlie, ale cjohorična komanda bude klasna. Ty maješ staty dobrym hrawcem, Harry. Wood na radoščaħ malo ne strybaw, rozpovidajučy pro tebe.

— Wse ce super, ale nam treba jty. Lee Jordan kaže, ščo znajšow novyj sekretnyj vyħid zi školy.

— Možu zaprysjahtysja, ščo ce toj ħid za statujeju Hryhorija Uleslyvoho, na jakyj my natrapyly šče peršoho tyžnja. Do zustriči.

Ne wstyhly vidijty Fred i George, jak z'javylysja ne taki ljubi hosti: Malfoy u suprovodi Crabbe’a i Goyle’a.

— Ščo, Potter, ostannja večerja? Koly tam poïzd do maġliw?

— Baču, tut ty zi svoïmy šmarkačamy smilyvišyj, niž u povitri, — nezvorušno promovyw Harry.

Crabbe iz Goyle’om, zvisno, až nijak ne buly šmarkačamy, ale za Vysokym stolom sydilo bahato wčyteliw, tož Slytherinci mohly tiľky styskaty kulaky i skrehotity zubamy.

— Ja j sam buď‑jakoï sekundy sprawljusja z toboju, — pryhrozyw Malfoy. — Karočje, možna j sjohodni. Dueľ čariwnykiw. Lyše na palyčkaħ — nijakoho kontaktu… Ščo take?.. Nikoly ne čuw pro dueľ čariwnykiw?

— Zvyčajno, čuw, — wtrutywsja raptom Ron. — Ja budu joho sekundantom, a ħto tvoïm?

Malfoy zmirjaw očyma Crabbe’a i Goyle’a.

— Crabbe, — vybraw vin. — Opiwnoči, o'kej? Zustričajemoś u kimnati trofeïw, ïï nikoly ne zamykajuť.

Koly Malfoy pišow, Harry podyvywsja na Rona.

— Ščo za dueľ čariwnykiw? — zapytaw vin. — I ščo označaje buty sekundantom?

— Nu, sekundant zaminjuje tebe w razi smerti, — nedbalo vidpoviw Ron, narešti doïdajučy wže ħolodnyj pyrižok. Pomitywšy, jak zminyloś oblyččja Harry, vin švydeńko dodaw: — Ale, rozumiješ, pomyrajuť tiľky pid čas sprawžniħ duelej, zi sprawžnimy čariwnykamy. Vy z Malfoyem ščonajbiľše našlete odyn na odnoho iskry. Žoden z vas šče ne znaje tyħ čariw, jaki zawdajuť ser’joznoï škody. Do toho ž ja wpewnenyj: vin spodivawsja, ščo ty vidmovyšsja.

— A ščo, jak ja maħnu palyčkoju, j ničoho ne trapytcja?

— Todi vykyń ïï i roztowčy jomu nosa, — skazaw Ron.

— Pereprošuju.

Ħlopci ozyrnulysja: pered nymy stojala Hermiona Granger.

— Tut možna deś spokijno povečerjaty? — oburywsja Ron.

Zihnoruvawšy joho, Hermiona zahovoryla do Harry:

— Ja vypadkovo počula vašu rozmovu z Malfoyem…

— Bojuś, ne vypadkovo, — proburmotiw Ron.

— …Vy ne povynni blukaty školoju wnoči. Podumajte pro ti očky, jaki wtratyť Gryffindor, koly vas upijmajuť, a same tak vono j stanetcja. Z vašoho boku ce duže egoïstyčno.

— Ne pħaj svoho nosa do čužoho prosa! — vidrubaw Harry.

— Čao! — dokynuw Ron.

Ħaj tam jak, ale deń zaveršuvawsja ne najkrašče, dumaw Harry, ležačy z rozpljuščenymy očyma i prysluħajučyś, jak zasynajuť Dean ta Seamus (Neville šče ne povernuwsja z likarni). Ron cilisińkyj večir davaw jomu rizni porady, napryklad: "Jakščo vin sprobuje prokljony, postarajsja uħylytysja, bo ja ne znaju, jak ïħ blokuvaty". Jmovirnisť, ščo ïħ upijmaje Filch abo Misis Norris, bula dosyť velyka, i Harry vidčuvaw, ščo spokušaje dolju, wže wdruhe porušujučy sjohodni škiľni pravyla. Ale w piťmi pered Harry postijno bowvanilo vyškirene oblyččja Malfoya, tož sjohodni bula dobra nahoda rozkvytatysja z nym vič‑na‑vič. Ïï ne možna bulo wtračaty.

— Piw na dvanadcjatu, — prošepotiw narešti Ron. — Čas ity.

Ħlopci nakynuly ħalaty, distaly svoï čariwni palyčky j nawšpyńky projšly čerez kimnatu, a todi probralysja wnyz hvyntovymy sħodamy j distalysja gryffindorśkoï vitaľni. W kamini šče dotlivaly žarynky, peretvorywšy wsi krisla na čorni horbati tini. Vony wže majže dijšly do otvoru za portretom, koly z najblyžčoho do nyħ krisla počuwsja holos:

— Harry, ja ne virju, ščo ty pideš na take. Zamereħtiw liħtaryk. U krisli w roževomu ħalatyku sydila nasuplena Hermiona Granger.

— Ty! — ljuto zasyčaw Ron. — Anu w ližko!

— Krašče b ja rozpovila tvojemu bratovi, — ohryznulasja Hermiona. — Percy — starosta, vin by švydeńko ce prypynyw.

Harry ne mih poviryty, ščo možna buty takym nadokučlyvym.

— Ħodimo, — skazaw vin Ronovi. Štowħnuw portret Hladkoï Pani j poliz u otvir.

Hermiona i w hadci ne mala tak lehko zdavatysja, tož polizla w otvir slidom za Ronom, šypljačy, nemow serdyta huska.

— Newže vy zowsim ne dbajete pro Gryffindor, a dumajete tiľky pro sebe? Ja ne ħoču, ščob Slytherin vyhraw kubok hurtožytkiw, a čerez vas my wtratymo wsi očky, jaki ja zarobyla w profesorky McGonagall, rozpoviwšy pro pereħidni zamowljannja.

— Idy heť!

— Harazd, ale ja poperedyla vas! Vy šče zhadajete moï slova zawtra w poïzdi! Vy taki…

Ale ħlopcjam tak i ne dovelosja počuty, jaki vony, bo Hermiona povernulasja do portreta Hladkoï Pani, ščob lizty nazad, i pobačyla pered soboju porožnju ramu. Hladka Pani pišla kudyś iz ničnym vizytom, tož Hermiona ne mohla teper povernutysja do spaľni.

— I ščo ja maju robyty? — rozpačlyvo zapytala vona.

— Roby, ščo ħočeš, — vidpoviw Ron. — Nam treba jty, my zapiznjujemoś.

Ne wstyhly vony dijty do kincja korydoru jak Hermiona ïħ nazdohnala.

— Ja pidu z vamy, — zajavyla vona.

— Ni, ne pideš.

— Newže, po‑vašomu, ja stojatymu tut, poky mene pijmaje Filch? A jakščo vin pobačyť nas utrjoħ, ja skažu, ščo ħotila zupynyty vas, i vy pidtverdyte, ščo ce prawda.

— Oto naħaba! — ne strymawsja Ron.

— Anu, tyħo! — urvaw ïħ Harry. — Ja ščoś čuju. Čulosja jakeś sopinnja.

— Misis Norris? — spološywsja Ron, mružačyś u temrjavi.

Ale zamisť kyćky dity pobačyly Neville’a. Skrutywšyś kalačykom, vin micno spaw na pidlozi, ale zdryhnuwsja j prokynuwsja, počuwšy ïħnju ħodu.

— Dobre, ščo vy mene znajšly! Ja tut uže kiľka hodyn. Ne mih pryhadaty novyj paroľ, ščob distatysja do ližka.

— Nevile, tyħiše! Paroľ — "Svynjače rylo", ale ce tobi ne dopomože, bo Hladka Pani kudyś pišla.

— Jak tvoja ruka? — zapytaw Harry.

— Čudovo! — pokazaw ïm zap'jastok Neville. — Madam Pomfrey wpravyla za sekundu.

— Dobre. Sluħaj, nam treba jty, pobačymosja potim…

— Ne kydajte mene! — pidviwsja Neville. — Ja ne ħoču tut buty sam, powz mene wže dviči prolitaw Kryvavyj Baron.

Ron podyvywsja na hodynnyk, a todi ljuto zyrknuw na Hermionu i Neville’a:

— Jakščo čerez vas nas upijmajuť, ja todi točno vywču Quirrellove prokljattja pryvydiw i našlju joho na vas.

Hermiona wže vidkryla rota, možlyvo, ščob pidkazaty Ronovi, jak posylaty cej prokljon, ale Harry zasyčaw na neï j kywkom holovy zveliw usim ity dali.

Vony skradalysja uzdowž korydoriw, osvitlenyħ smuhamy misjačnoho sjajva, ščo lylosja w vysoki vikna. Na kožnomu rozi Harry bojawsja natrapyty na Filcha abo Misis Norris, ale ïm ščastylo. Pidnjawšyś sħodamy na četvertyj poverħ, dity nawšpyńky projšly do kimnaty z trofejamy.

Malfoya j Crabbe’a šče ne bulo. Kryštalevi vitryny z trofejamy vyblyskuvaly pid misjačnym prominnjam. Kubky, ščyty, tareli i statuetky vyhravaly w piťmi sriblom i zolotom. Dity probyralysja popid stinamy, pohljadajučy na dveri w oboħ kincjaħ kimnaty. Harry vytjah svoju palyčku pro vypadok, jakščo Malfoy vyskočyť znenaćka j počne bez poperedžennja. Poviľno splyvaly ħvylyny.

— Zapiznjujetcja… može, zljakawsja? — prošepotiw Ron.

Tut vony až pidskočyly, bo w susidnij kimnati ščoś zašumilo. Harry tiľky‑no pidnis uhoru palyčku, jak do nyħ dolynuw čyjś holos, ale to buw ne Malfoy.

— Obnjuħaj use, kycjunju, vony mohly w kutku deś pryčaïtysja.

To Filch zvertawsja do Misis Norris. Poħolonuwšy vid žaħu, Harry nestjamno zamaħaw rukoju, pokazujučy, ščob vony švydeńko jšly za nym. Usi mowčky zadribotily do dverej, tikajučy vid Filcha. Ščojno Neville’ova mantija znykla za rohom, jak Filch kriź druhi dveri uvijšow do kimnaty z trofejamy.

— Vony deś tut, — počuly vony joho burkit, — mabuť, ħovajutcja.

— Sjudy! — bezzvučno pidkazaw Harry, j nažaħani dity popowzly wzdowž dowželeznoï galereï, de stojaly lycarśki obladunky. Bulo čuty, jak nablyžajetcja Filch. Raptom Neville vysknuw z pereljaku j pobih, potim spitknuwsja, sħopyw Rona za poperek, i vony obydva popadaly na postať voïna w obladunku.

Brjazkit i hurkit buly taki, ščo mohly rozbudyty uveś zamok.

— TIKAJMO! — kryknuw Harry, j usi četvero pomčaly galerejeju, ne ozyrajučyś, čy bižyť pozadu Filch. Vony zavernuly za rih i pomčaly odnym, a todi druhym korydorom, ħoča Harry naviť ne ujawljaw, de vony j kudy prjamujuť. Proskočyly kriź jakyjś gobelen i opynylysja w potajemnomu pereħodi, probihly joho j pobačyly, ščo stojať bilja klasu zaklynań, jakyj buw dovoli daleko vid kimnaty z trofejamy.

— Zdajetcja, vin zahubyw nas, — nasylu perevodjačy duħ, movyw Harry. Prytulywsja do ħolodnoï stiny j vyter spitnile čolo. Neville až perehnuwsja nawpil, važko vidsapujučyś i ħrypljačy.

— Ja ž… kazala… vam, — zaħekano promovyla Hermiona, ħapajučyś za horlo. — Ja ž… kazala… vam.

— Treba vertaty do gryffindorśkoï veži, — prošepotiw Ron, — i to jakomoha švydše.

— Malfoy tebe naduryw, — skazala Hermiona. — Ty zrozumiw narešti? Vin i ne zbyrawsja z toboju zustričatysja, a Filch znaw, ščo ħtoś pryjde do kimnaty trofeïw: mabuť, jomu pidkazaw sam Malfoy. Harry podumaw, ščo vona, pewne, maje raciju, ale ne ħotiw u cjomu pryznavatysja.

— Ħodim.

Ale pity bulo ne tak prosto. Ne stupyly vony j desjaty krokiw, jak klacnula kljamka i z klasu ščoś vyletilo prosto na nyħ.

To buw Peeves. Pomitywšy ditej, vin utišeno zakrektaw.

— Peevese, buď laska, cyť! Nas usiħ vyženuť!

— Huljajete opiwnoči, maljučky‑peršačky? — zaħyħotiw Peeves. — Fu‑fu‑fu! Jakščo vy taki nečemni, to vas upijmajuť, tak‑taky‑tak!

— Peevese, blahajemo, ne vykazuj nas!

— Mušu rozpovisty Filchevi, mušu! — prykydawsja svjatennykom Peeves, ħoč joho oči zlovisno vyblyskuvaly. — Znajete, ce dlja vašoho ž dobra!

— Zabyrajsja heť! — u Rona urvawsja terpeć i vin ščosyly turnuw Peevesa, ale ce bula velyčezna pomylka.

— UČNI, JAKI NE SPLJAŤ! — zavereščaw Peeves, — BILJA KLASU ZAKLYNAŃ JE UČNI, JAKI NE SPLJAŤ!

Proslyznuwšy pid Peevesom, dity ščoduħu pomčaly w kineć korydoru, de naskočyly na dveri — i to zamkneni.

— Haplyk! — zaskimlyw Ron, poky vony bezporadno napyraly na dveri. — My popalysja! Nam kineć!

Uže čulysja kroky: Filch ščoduħu bih tudy, de volaw Peeves.

— Ta vidstupitcja ž! — skryknula Hermiona, vyħopyla w Harry palyčku, postukala neju po zamku j prošepotila: "Alohomora!"

Zamok klacnuw i dveri vidčynylysja; dity, štowħajučyś, proskočyly kriź dveri, pryťmom začynyly ïħ za soboju j začaïlysja.

— Peevese, kudy vony pobihly? — dopytuvawsja Filch. — Anu ziznavajsja!

— Skažy "buď laska".

— Ne moroč meni holovu! Peevese, de vony?

— Ja ne skažu NIČOHO, doky ne skažeš "buď laska"! — protjahnuw Peeves svoïm zanudnym spivučym holosom.

— Nu… buď laska!

— NIČOHO! Ha‑ha‑ha! Ja ž kazaw, ščo ne skažu "ničoho", jak ne skažeš "buď laska"! Ha‑ha‑ha! — Dity počuly, jak Peeves zi svystom pomčaw heť, a Filch lajawsja jak naviženyj.

— Vin hadaje, ščo dveri zamkneni, — prošepotiw Harry. — Dumaju, my wrjatovani… Vidčepysja, Neville’e! — Jakyjś čas Neville nastyrlyvo smykaw joho za rukaw ħalata. — Ščo tam?

Harry povernuwsja — j vidrazu pobačyw, ščo tam. Speršu Harry zdalosja, niby jomu snytcja strašnyj son, bo pislja wsjoho, ščo trapylosja z nymy, ce bulo wže zanadto.

Vony buly ne w kimnati, jak hadaw Harry, a w korydori, — zaboronenomu korydori na četvertomu poversi! I až teper vony zrozumily, čomu tudy ne dozvoljaly ħodyty.

Prosto pered soboju vony pobačyly oči velyčeznoho sobacjury, ščo zapownjuvaw uveś prostir miž pidlohoju i steleju. Pes maw try holovy, try pary nestjamno vyrjačenyħ očej, try nosy, ščo posipuvalysja, obnjuħujučy ditej, i try zaslyneni paščeky. Slyna zvysala z žowtuvatyħ ikol, nemow slyźki motuzky. Pes stojaw neporušno, wtupywšyś u nyħ usima šisťma očyma, i Harry zbahnuw, ščo vony šče j dosi žyvi tiľky tomu, ščo ïħnja nespodivana z'java zaskočyla psa znenaćka. Prote pes švydko pryħodyw do tjamy — pro ce svidčylo joho straħitlyve harčannja.

Harry namacaw kljamku dverej: jakščo wže vybyraty miž Filchem i smertju, to krašče Filch.

Dity saħnulysja j vyskočyly w dveri. Harry šče wstyh hrjuknuty nymy, ščob klacnuw zamok, i vony ne pobihly, a poletily korydorom. Filch, mabuť, šukaw ïħ deś‑inde, bo vony nide joho ne bačyly, ale nawrjad čy j dumaly pro ce, adže prahnuly tiľky odnoho — jaknajdali wtekty vid toho straħovyśka. Vony ne zupynjalysja, až doky dobihly do portreta Hladkoï Pani na vośmomu poversi.

— De ce vas nosylo? — zapytala Pani, dywljačyś na ïħni ħalaty i spitnili, rozpašili oblyččja.

— Ne maje značennja!.. Svynjače rylo, svynjače rylo! — zaħekano vymovyw Harry, j portret vidħylywsja. Dity prolizly do vitaľni j popadaly znesyleno u krisla.

Mynulo čymalo času, perš niž do nyħ znovu povernulasja mova. A Neville, zdavalosja, wzahali wže nikoly ne zahovoryť.

— Ščo vony sobi dumajuť, trymajučy joho w školi pid zamkom? — ozvawsja narešti Ron. — Adže komu‑komu, a cij sobacjuri potribni prohuljanky!

Do Hermiony znovu povernulosja ne tiľky riwne dyħannja, a j nesterpna wdača:

— Vy ščo, ne bačyly ničoho? Naviščo todi vam oči? Ħiba vy ne pomityly, na čomu vin stojaw?

— Na pidlozi? — prypustyw Harry. — Ja ne dyvywsja na joho lapy, mene biľše ħvyljuvaly joho holovy.

— Ni, ne na pidlozi. Pid joho nohamy buw jakyjś ljuk. Vin jawno ščoś stereže.

Hermiona pidvelasja i pyľno na nyħ podyvylasja.

— Spodivajusja, vy zadovoleni soboju. My wsi mohly zahynuty abo šče hirše — nas vyhnaly b zi školy. A teper, jakščo ne zaperečujete, ja pišla spaty.

Rozzjavywšy rota, Ron dyvywsja ïj uslid.

— Ne zaperečujemo, — skazaw vin. — Možna podumaty, niby my tjahnuly ïï za soboju, prawda?

Ale, wljahajučyś u ližko, Harry ne mih zabuty sliw Hermiony. Toj pes ščoś stereže… A ščo kazaw Hagrid? Gringotts — najbezpečniše misce u sviti dlja zberihannja wsjoho, ščo treba zaħovaty, — za vynjatkom ħiba Hogwartsu.

Zdajetcja, Harry zrozumiw, de same ležyť maleńkyj neoħajnyj pakunok iz sejfu simsot trynadcjať.

Дата добавления: 2015-10-29