KriŹ ljuk

Usi nastupni roky Harry naviť ne mih pryhadaty, jak jomu wdalosja sklasty ispyty: adže buď‑jakoï myti možna bulo spodivatysja, ščo w dveri zaskočyť Voldemort. Odnak mynaly dni, a Pušok, bez sumnivu, j dali zalyšawsja žyvym i zdorovym deś tam, za zamknenymy dveryma.

Stojala zadušlyva speka, osoblyvo u velykomu klasi, de vony skladaly pyśmovi ispyty. Dlja cjoho ïm vydaly novi pera, začarovani speciaľnym zakljattjam vid spysuvannja.

Ekzamenuvaly učniw ne tiľky teoretyčno. Skažimo, profesor Flitwick zaprošuvaw ïħ po čerzi do svoho klasu, proponujučy, ščob vony zmusyly ananas vybyvaty na stoli čečitku. Profesorka McGonagall stežyla, jak vony peretvorjuvaly myšu w tabakerku. Ocinka stavala vyščoju, koly tabakerka vyħodyla harnoju, ale zmenšuvalasja, jakščo z neï styrčaly vusyky. Najdužče wsiħ nervuvaw Snape, dyħajučy učnjam u potylyci, doky vony pryhaduvaly, jak zrobyty nastijku dlja zabuttja.

Harry robyw ce wse, starajučyś ne zvertaty uvahu na pronyzlyvyj biľ u čoli, jakyj postijno mučyw joho vid času ïħnjoï podoroži do lisu. Harry často pohano spaw. Neville dumaw, ščo to vin tak perežyvaje čerez ispyty, a nasprawdi Harry postijno prokydawsja, bo jomu snywsja dawnij košmar, jakyj staw šče žaħlyvišym, adže uvi sni teper z'jawljalasja postať u kapturi, z rota jakoï skapuvala krow.

Možlyvo, tomu, ščo Ron i Hermiona ne bačyly toho, ščo bačyw u lisi Harry, abo tomu, ščo čolo ïm ne pik šram, ale vony ne perejmalysja filosofśkym kamenem tak, jak Harry. Dumka pro Voldemorta, zvyčajno, ljakala ïħ, ale toj ne vidviduvaw ïħ u snaħ, do toho ž vony buly taki zaklopotani ispytamy, ščo prosto ne maly času žurytysja tym, ščo tam zadumaw Snape čy ħto inšyj.

Ostannim ekzamenom bula istorija magiï. Šče jakaś hodyna, ščob vidpovisty na zapytannja pro staryħ boževiľnyħ čariwnykiw, jaki povyhaduvaly wsiljaki kazany‑samomišalky, i vony buduť viľni! Viľni na cilyj bezturbotnyj tyždeń, pislja čoho ïm oholosjať rezuľtaty ispytiw. Koly pryvyd profesora Binnsa zveliw ïm vidklasty pera i zhornuty pergamenty, Harry ne mih ne radity razom z usima.

— Vyjšlo značno lehše, niž ja spodivalasja, — skazala Hermiona, koly dity povybihaly na sonjačne podvir'ja. — Ja naviť ne musyla wčyty pro kodeks povedinky vowkulakiw 1637 roku i powstannja Elfryka Zawzjatoho.

Hermiona zawždy ljubyla obhovorjuvaty ispyty, ale Ron skazaw, ščo joho teper vid nyħ nudyť, otož dity poprjamuvaly do ozera, de j poljahaly pid derevom. Blyznjuky Weasleyi ta Lee Jordan loskotaly ščupaľcja velyčeńkoho kaľmara, ščo na milyni vyhrivawsja na sonečku.

— Uže ničoho ne treba powtorjuvaty! — blaženno poziħnuw Ron, roztjahnuwšyś u travi. — Ne sumuj, Harry, pro naši pohani ocinky my diznajemosja tiľky za tyždeń, tož nema čoho peredčasno žurytysja.

Harry roztyraw sobi čolo.

— Ħotiw by ja znaty, ščo ce wse označaje! — prorvalo joho narešti. — Mij šram i dosi bolyť! Trapljalosja, boliw i raniše, ale ž nikoly tak dowho!

— Pidy do madam Pomfrey, — zaproponuvala Hermiona.

— Ja ž ne ħvoryj, — zaperečyw Harry. — Meni zdajetcja, ce poperedžennja… nablyžajetcja jakaś nebezpeka…

Na Rona j ce ne podijalo, tak rozmoryla joho speka.

— Harry, ta zaspokojsja! Hermiona kaže prawdu: poky tut Dumbledore, kamenju ničoho ne zahrožuje. Nema žodnyħ dokaziw, ščo Snape dovidawsja, jak projty powz Puška. jomu wže jakoś malo ne vidhryzly nohu, tož teper vin ne stane ryzykuvaty. I švydše Neville hratyme u quidditch za zbirnu Angliï, niž Hagrid pidvede Dumbledore’a.

Harry kywnuw holovoju, ale j dali ne mih pozbutysja vidčuttja, ščo vin zabuw ščoś zrobyty, i to duže važlyve. Koly namahawsja pojasnyty ce, Hermiona skazala:

— Ce wse čerez ispyty. Učora wnoči ja prokynulasja j perehljanula majže polovynu svoïħ konspektiw iz transfiguraciï, poky zhadala, ščo my wže sklaly cej ispyt.

Harry, odnače, buw peven, ščo joho nespokij až nijak ne powjazanyj z nawčannjam. Raptom vin pobačyw sovu, ščo letila w jaskravo‑synjomu nebi w naprjamku školy, zatysnuwšy w dzjobi zapysku. Hagrid buw jedynyj, ħto prysylaw jomu koly‑nebuď lysty. Hagrid nikoly b ne zradyw Dumbledore’a. Hagrid nikomu b ne rozpoviw, jak projty powz Puška. Vin by nikoly… ale…

Raptom Harry zirvawsja na nohy.

— Ty kudy? — sonno obizvawsja Ron.

— Ja ščojno podumaw pro odnu rič! — skazaw poblidlyj Harry. — Treba nehajno pity do Hagrida!

— Čomu? — dopytuvalasja zaħekana Hermiona, namahajučyś ne vidstavaty.

— Čy ne zdajetcja tobi troħy dywnym, — vidpoviw Harry, vydyrajučyś na wkrytyj travoju pahorb, — ščo Hagrid najbiľše u sviti mrijaw pro drakončyka, i tut raptom u jakohoś čužyncja vyjawljajetcja w kyšeni jajce? Ħiba ljudy tak často ħodjať iz drakonovymy jajcjamy, jakščo ce zaboroneno čariwnyčym zakonom? Ïm šče poščastylo, ščo vony natrapyly na Hagrida, prawda? I jak ja raniše ne zdohadawsja!

— A ščo ty zadumaw teper? — pocikavywsja Ron, ale Harry, bižučy do lisu, ne vidpoviw.

Hagrid sydiw u krisli bilja svojeï ħatyny; pidkotywšy štany i rukavy soročky, vin luščyw nad velykoju myskoju horoħ.

— Zdoroveńki buly! — skazaw vin, usmiħajučyś. — Ispyty sy skinčyly? Može, je čas čohoś vypyty?

— A čom by j ni… — počaw buw Ron, ale Harry urvaw joho:

— Ni, my pospišajemo!.. Hagride, ja ħoču tebe deščo zapytaty. Pam'jataješ toj večir, koly ty vyhraw Norberta? Jakym buw toj neznajomeć, z kotrym ty hraw u karty?

— Ne pamnjetaju, — nedbalo vidkazaw Hagrid. — Vin sy ne skydaw svoho plašča.

Pobačywšy, ščo ditlaħiw ce pryholomšylo, Hagrid zdyvuvawsja:

— Tut nema ničoho dywnoho, bo w "Kabanjačij nolovi" — ce tak nazyvajesy toj šynok u seli — powno ħymernoï publiky. Može, to buw jakyjś torhiveć drakonamy, čom by j ni? Ja sy naviť ne vydiw joho oblyččja, vono bulo wkryte kapturom.

Harry prysiw bilja mysky z horoħom.

— Hagride, pro ščo ty z nym rozmowljaw? Čy zhaduvaw pro Hogwarts?

— Može buty, — vidpoviw Hagrid, sylkujučyś pryhadaty. — Aha! Vin zapytawsy, ščo ja roblju, tož ja skazaw, ščo pracjuju tut ključnykom. Vin šče pytaw, jaki tut vodjatcja zviri… ja rozpoviw jomu, a todi sy skazaw, ščo zawždy mrijaw maty drakončyka… A todi… Ja dobre ne pamnjetaju, bo vin postijno pidlyvaw meni do kelyħa… Začekajte, začekajte… aha, todi vin pryznawsy, ščo maje drakonjače jajce, i joho možna rozihraty w karty… Ale vin ħotiw buty peven, ščo ja dam sobi radu z tym drakončykom, bo ne ħotiw, aby z nym ščoś stalosy… Tož ja jomu skazaw, ščo pislja Puška w mene z drakončykom ne bude žodnyħ problem…

— A vin… čy vin zacikavywsja Puškom? — zapytaw Harry, namahajučyś hovoryty spokijno.

— Pewno, ščo tak. A ħiba je bahato tryholovyħ psiw, naviť tut, u Hogwartsi? Tož ja sy skazaw jomu, ščo Pušok staje sumyrnym, jak teljetko, koly wmity joho zaspokoïty. Varto zahraty jomu jakuś muzyčku, i vin vidrazu sy zasynaje…

Hagrid raptom pereljakano zawmer.

— Ja sy ne maw toho vam kazaty! — vyhuknuw vin. — Zabuďte pro ce! Hej, kudy vy pobihly?

Harry, Ron i Hermiona ne vymovyly ni slova, až poky opynylysja u vestybjuli, jakyj pislja jasnoho dnja nadvori vydavawsja nadto ħolodnym i poħmurym.

— Treba jty do Dumbledore’a, — skazaw Harry. — Hagrid rozpoviw tomu čužyncevi, jak projty powz Puška, a pid plaščem mih buty čy Snape, čy Voldemort. Napoïwšy Hagrida, vin zaprosto wse vyvidaw. Spodivajusja, Dumbledore nam poviryť. Nas može pidtrymaty Firenze, jakščo joho ne zupynyť Bane.

De kabinet Dumbledore’a?

Dity ozyrnulysja, niby spodivalysja pobačyty dorohowkaz, jakyj skeruje ïħ u potribnomu naprjami. Adže niħto ïm dosi ne kazaw, de perebuvaje Dumbledore, i vony ne znaly nikoho, ħto b ħodyw do njoho z jakymoś doručennjam.

— Nam treba… — počaw Harry, ale raptom u zali prolunaw holos:

— Ščo vy tut robyte?!

To bula profesorka McGonagall iz velyčeznym stosom knyžok.

— Nam treba bačyty profesora Dumbledore’a, — až zanadto smilyvo vidpovila Hermiona.

— Bačyty profesora Dumbledore’a? — perepytala profesorka McGonagall, nemowby ce bulo ščoś duže pidozrile. — Naviščo?

Harry kowtnuw slynu… I ščo teper?

— Ce tajemnycja, — vymovyw vin, vidrazu poškoduvawšy pro ce, bo nizdri profesorky McGonagall hniwno rozdulysja.

— Profesor Dumbledore pišow zvidsy ħvylyn desjať tomu, — ħolodno povidomyla vona. — Vin otrymaw terminovu sovu z Ministerstva magiï i nehajno poletiw do Londona.

— Poletiw? — nestjamno powtoryw Harry. — Oce ščojno?

— Pottere, profesor Dumbledore — duže vydatnyj čariwnyk, i w njoho bahato riznyħ spraw.

— A w nas duže važlyva sprava!

— Pottere, newže te, ščo ty ħočeš rozpovisty, važlyviše vid spraw u Ministerstvi magiï?

— Posluħajte! — skazaw Potter, vidkynuwšy oberežnisť. — Pani profesorko… jdetcja pro filosofśkyj kamiń!

Profesorka McGonagall usjakoho mohla spodivatysja, tiľky ne cjoho. Knyžky vypaly ïj z ruk, i vona naviť ne pidbyrala ïħ.

— Zvidky vy znajete? — zašypila vona.

— Pani profesorko, ja dumaju… Ja znaju, ščo Sn… ščo ħtoś namahajetcja vykrasty kamiń. Meni treba pohovoryty z profesorom Dumbledore’om.

McGonagall hljanula na njoho spantelyčeno j pidozrilo.

— Profesor Dumbledore povernetcja zawtra, — vymovyla vona narešti. — Ne znaju, zvidky vy diznalysja pro kamiń, ale buďte pewni, ščo joho niħto ne zmože wkrasty, vin nadto dobre zaħyščenyj.

— Ale pani profesorko!..

— Pottere, ja znaju, ščo kažu! — urvala vona rozmovu. Naħylylasja j pidnjala knyžky z pidlohy. — A vy krašče jdiť nadvir i tištesja sonečkom.

Ta nadvir vony ne pišly.

— Ce trapytcja sjohodni, — skazaw Harry, tiľky‑no vony wpewnylysja, ščo profesorka McGonagall vidijšla na dostatnju vidstań. — Snape sjohodni sprobuje pronyknuty kriź ljuk. Vin uže dovidawsja wse, ščo jomu treba, a teper i Dumbledore ne zmože jomu zavadyty. B'jusja ob zaklad — ce vin pryslaw toho lysta, i w Ministerstvi magiï wsi wkraj zdyvujutcja, koly tam z'javytcja Dumbledore.

— Ale ščo my možemo…

Hermiona oħnula. Harry j Ron rvučko ozyrnulysja.

Pered nymy stojaw Snape.

— Dobroho večora! — pryvitawsja vin. Dity vytriščylysja na njoho.

— Takoho harnoho dnja ne varto sydity w zamku, — skazaw vin, kryvo posmiħajučyś.

— My prosto… — zahnuwsja Harry, ne znajučy, ščo skazaty.

— Majete buty oberežnišymy, — movyw Snape. — Koly tak tynjatysja, ħtoś može prypustyty, niby vy ščoś zadumaly. A Gryffindor uže prosto ne može wtračaty očky, prawda?

Harry počervoniw. Dity povernulysja, ščob ity nadvir, ale Snape znovu do nyħ ozvawsja.

— Maj na uvazi, Pottere: šče odne nične blukannja, i ja osobysto podbaju, ščob tebe zvidsy vyhnaly! Harnoho vam dnja!

Snape pišow do wčyteľśkoï. Koly dity vyjšly na kam'jani sħody, Harry povernuwsja do druziw.

— Dobre!.. Oś ščo my zrobymo, — rišuče zašepotiw vin. — Ħtoś iz nas maje stežyty za Snape’om: dočekatysja bilja wčyteľśkoï, a potim, koly vin vyjde, pity za nym uslid. Hermiono, ce zrobyš ty.

— Čomu ja?

— Bo ce očevydno, — dokynuw Ron. — Ty wdavatymeš, niby čekaješ profesora Flitwicka, jasno? — I dodaw toneńkym holosočkom: — "Oj, profesore Flitwick! Ja tak ħvyljujusja, meni zdajetcja, ja pereplutala pytannja 14‑6…"

— Oj, zatknysja! — oburylasja Hermiona, ale pohodylasja stežyty za Snape’om.

— A nam krašče pyľnuvaty korydor na četvertomu poversi, — skazaw Harry Ronovi. — Ħodimo.

Ale plan ne wdawsja. Ne wstyhly vony pidijty do dverej, za jakymy buw Pušok, jak tam vynykla profesorka McGonagall, i cjoho razu vona wže ne strymuvalasja.

— Mabuť, vy hadajete, ščo vas važče pozbutysja, niž lyħyħ čariw! — ljutuvala vona. — Hodi wže cyħ durnyć! Jakščo ja počuju, ščo vy znovu sjudy pryjšly, ja znimu z Gryffindoru šče p'jatdesjat očok! Tak, Weasleyu, zi svoho hurtožytku!..

Harry j Ron povernulysja do vitaľni. Tiľky‑no Harry skazaw: "Prynajmni, Hermiona sydyť na ħvosti u Snape’a", jak vidħylywsja portret Hladkoï Pani j pokazalasja Hermiona.

— Vybač, Harry! — zabidkalasja vona. — Snape vyjšow i spytaw, ščo ja tam roblju? Ja skazala, ščo čekaju Flitwicka, a Snape zrazu pišow i poklykaw joho, otož ja tiľky teper zviľnylasja, i ne znaju, de diwsja Snape.

— Nu ščo ž, todi inšoho vyħodu nemaje, prawda? — spytaw Harry.

Druzi mowčky dyvylysja na njoho. Vin zblid, a joho oči zblyskuvaly.

— Sjohodni ja postarajusja peršym distatysja do kamenja.

— Ty zboževoliw! — vyhuknuw Ron.

— Ne jdy! — zaprotestuvala Hermiona. — Pislja wsjoho, ščo skazaly McGonagall i Snape?.. Tebe ž vyženuť!

— NU TO J ŠČO? — kryknuw Harry. — Newže vy ne rozumijete?! Jakščo Snape zavolodije kamenem — povernetcja Voldemort! Ħiba vy ne čuly, ščo dijaloś, koly vin namahawsja zaħopyty wladu? Hogwarts prosto znykne, i mene wže ne bude zvidky vyhanjaty! Vin joho rozvalyť abo peretvoryť u školu čornoï magiï! Tut idetcja ne pro wtratu očok, newže vy ne bačyte? Newže vy hadajete, ščo vin lyšyť vas i vaši rodyny u spokoï pislja toho, jak Gryffindor zavojuje kubok hurtožytkiw? Jakščo mene wpijmajuť pered tym, jak ja distanusja do kamenja — ščo ž, todi ja povernusja do Dursleyiw i čekatymu, koly mene tam znajde Voldemort. Prosto pomru troħy pizniše, bo ja nikoly ne perejdu do temnyħ syl! Sjohodni ja prolizu kriź toj ljuk, i mene ne zupynjať naviť vaši wmowljannja!.. Voldemort ubyw moïħ baťkiw, pam'jatajete?..

Harry ljuto hljanuw na druziw.

— Ty pravyj, Harry, — tyħeńko movyla Hermiona.

— Ja nakynu plašča‑nevydymku — skazaw Harry. — Na ščastja, vin znow u mene.

— A my wmistymosja pid nym usi troje? — zapytaw Ron.

— Usi… usi troje?

— Oj, ne prydurjujsja! Newže ty dumaješ, ščo my tebe pustymo samoho?

— Zvyčajno ž, ni! — žvavo dodala Hermiona. — Jak ty zbyraješsja dijty do kamenja bez nas? Ja zaraz pidu j perehljanu knyžky, može, znajdu ščoś korysne…

— Ale jakščo nas upijmajuť, vas vyženuť tež…

— Ne dumaju, — zaperečyla Hermiona. — Flitwick skazaw meni po sekretu, ščo ja otrymala z joho ispytu p'jať z trjoma pljusamy. Teper mene tak prosto ne vyženuť.

Pislja večeri vony wsi wtrjoħ sydily u vitaľni. Niħto ïħ ne turbuvaw; zreštoju, žoden Gryffindoreć šče j dosi ne rozmowljaw iz Harry. I sjohodni wperše ce joho ne zasmučuvalo. Hermiona perehljadala svoï konspekty, spodivajučyś natrapyty na odne z tyħ zaklynań, jake ïm treba bude podolaty. Harry j Ron mowčaly. Vony obydva obmirkovuvaly te, ščo ïm dovedetcja zrobyty.

Postupovo rešta ditej rozijšlysja po spaľnjaħ, i kimnata sporožnila.

— Može, prynesy wže plašč, — proburmotiw Ron, koly narešti, poziħajučy j potjahujučyś, z vitaľni vyjšow Lee Jordan.

Harry pobih nahoru do spaľni. Distaw plašča, a todi pomityw dudku, jaku na Rizdvo podaruvaw jomu Hagrid. Poklaw ïï do kyšeni, ščob zahraty na nij Pušku, — spivaty jomu ščoś ne ħotilosja.

Pobih nazad do vitaľni.

— Krašče nakyńmo plašča tut, ščob pobačyty, čy vin nakryje nas trjoħ. Bo raptom Filch pomityť čyjuś nohu, jaka blukaje sama soboju…

— Ščo ce vy robyte? — prolunaw holos iz kutka kimnaty.

Z‑za krisla vynyk Neville, styskajučy w rukaħ Trevora — žabku, jaka znovu namahalasja wtekty na volju.

— Ničoho, Neville’e, ničoho! — vidpoviw Harry, pospiħom ħovajučy plašč za spynu.

Neville hljanuw na ïħni vynuvati oblyččja.

— Vy znovu kudyś idete! — zdohadawsja vin.

— Ni‑ni! — zaperečyla Hermiona. — Nikudy my ne jdemo. Čomu ty ne ljahaješ spaty, Neville’e?

Harry hljanuw na vysokyj hodynnyk bilja dverej. Ne možna wtračaty ani ħvylyny. Snape, možlyvo, wže namahajetcja pryspaty Puška.

— Vam ne možna nikudy jty! — skazaw Neville, — vas znovu pijmajuť. Gryffindor matyme šče biľše problem.

— Ty ne rozumiješ, — pojasnyw Harry, — ce duže važlyva sprava.

Ale Neville jawno nastrojuvaw sebe na ščoś vidčajdušne.

— Ja vam ne dozvolju! — skazaw vin, pidbihšy do portreta z otvorom. — Ja… budu z vamy bytysja!

— Neville’e! — prorvalo narešti Rona. — Idy zvidsy j ne buď idiotom!

— Ja tobi ne idiot! — kryknuw Neville. — Skiľky možna porušuvaty pravyla?!. Vy sami nawčyly mene čynyty opir!

— Tak, ale ž ne nam! — u vidčaï movyw Ron. — Neville’e, ty ne rozumiješ, ščo robyš!

Ron stupyw krok upered, a Neville vypustyw z ruk žabku, jaka strybnula i ščezla.

— Anu, sprobuj mene wdaryty! — zatjawsja Neville, styskajučy kulaky. — Ja hotovyj!

Harry povernuwsja do Hermiony.

— Zroby ščoś! — u rozpači poprosyw ïï. Hermiona vyjšla napered.

— Neville’e, — skazala vona, — ja duže j duže pereprošuju! — Vona sprjamuvala čariwnu palyčku na Neville’a i vyhuknula: — Petryficus Totalus!

Neville’ovi ruky prykypily jomu do bokiw. Nohy stulylysja dokupy. Vin zaħytawsja usim svoïm zakljaklym tilom, a todi wpaw, mow doška, prosto na oblyččja.

Hermiona pidbihla j perevernula joho na spynu. Neville’ovi zacipylo ščelepy, i vin ne mih hovoryty, ruħalysja tiľky joho nažaħani oči.

— Ščo ty jomu zrobyla? — prošepotiw Harry.

— Ce pownyj tilowjaz, — vidpovila bidolašna Hermiona. — Oħ, Neville’e, meni tak škoda!

— My buly zmušeni, Neville’e! Nema koly pojasnjuvaty, — skazaw Harry.

— Ty zhodom use zrozumiješ, — poobicjaw Ron, perestupajučy čerez Neville’a j ħovajučyś pid plašč‑nevydymku.

Ale neruħomyj Neville, jakyj ležaw na pidlozi, buw, zdajetcja, ne nadto harnym znakom. Strašenno znervovani, vony w kožnij tini vid statuï wbačaly Filcha, a kožen poduw vitercju nahaduvaw ïm Peevesa.

Pidijšowšy do peršyħ sħodiw, pomityly Misis Norris, ščo sydila troħy vyšče vid nyħ.

— O, davaj ħoč cjoho razu ïï kopnemo! — zašepotiw Ron na vuħo Harry, ale toj zaperečlyvo poħytaw holovoju. Koly vony oberežno proħodyly powz neï, Misis Norris skeruvala na nyħ svoï oči‑liħtari, ale biľše ničoho ne zrobyla.

Vony nikoho ne zustrily, až doky dijšly do sħodiw na četvertyj poverħ. Tam poħytuvawsja Peeves, namahajučyś zibhaty kylym, ščob usi w cjomu misci spotykalysja.

— Ħto tut? — znenaćka zapytaw vin, koly dity nablyzylysja do njoho. Vin zvuzyw svoï lyħi čorni oči. — Znaju, vy tut, ħoč vas i ne vydno… Vy prymary, upyri, čy maleńki školjari?..

Znjawsja w povitrja i staw kružljaty, skosa pohljadajučy w ïħnij bik.

— Treba poklykaty Filcha! Oj, jak treba, bo tut skradajetcja ščoś nevydyme!

Raptom u Harry vynykla ideja.

— Peevese, — zasyčaw vin ħrypko, — Kryvavyj Baron maje svoï pryčyny buty nevydymym!

Peeves vid šoku malo ne wpaw na sħody. Vin wčasno opam'jatawsja j zavys u kiľkoħ santymetraħ nad nymy.

— Prošu vybačyty, vaša kryvavoste, jasnoveľmožnyj pane Barone! — zahovoryw vin uleslyvym holosom. — Moja pomyločka, moja pomyločka!.. Ja vas ne baču, zvyčajno ž, ni, vy nevydymi! Darujte stareńkomu Peevesovi cej maleńkyj žartyk, prošu pana!

— Ja tut u spravaħ, Peevese, — proħrypiw Harry. — Sjohodni ščob tebe tut ne bulo!

— Harazd, prošu pana, zvyčajno, mene ne bude! — pohodywsja Peeves, znovu zdijmajučyś uhoru. — Spodivajusja, Barone, vam poščastyť, a ja ne zavažatymu!

I vin ščez.

— Geniaľno, Harry! — zašepotiw Ron.

Čerez kiľka sekund vony stojaly pered zaboronenymy dveryma na četvertomu poversi, ale dveri buly wže pročyneni.

— Ot tobi j maješ! — tyħo vymovyw Harry. — Snape uže projšow powz Puška.

Pobačywšy vidčyneni dveri, vony ujavyly, ščo ïħ čekaje poperedu. Harry povernuwsja do druziw, ščo tulylysja z nym pid odnym plaščem:

— Jakščo ħočete povernutyś, ja vas zrozumiju. Možete wzjaty plašč, meni vin uže ne potribnyj.

— Ne buď durnym! — vidkazaw Ron.

— My z toboju, — pidtverdyla Hermiona. Harry štowħnuw dveri.

Dveri zarypily, j zalunalo hrizne harčannja. Wsi try sobači nosy počaly nestjamno prynjuħuvatysja do ditej, ħoča pes ïħ i ne bačyw.

— Ščo ce w njoho pid lapamy? — prošepotila Hermiona.

— Niby jakaś arfa, — prydyvywsja Ron. — Mabuť, ïï zalyšyw Snape.

— Pes prokydajetcja, tiľky‑no perestaje zvučaty muzyka, — skazaw Harry. — Anu, zaraz pobačymo…

Vin pryklaw do vust Hagridovu dudku i dmuħnuw. Nasprawdi to bula j ne melodija, prote wže na peršij noti oči potvory počaly zapljuščuvatysja. Harry dmuħaw, majže ne perevodjačy duħu. Pes povoli perestaw harčaty, joho lapy zaħytalysja, vin opustywsja nawkolišky, a todi hepnuwsja na pidlohu j micno zasnuw.

— Ne perestavaj hraty! — skazaw Harry Ron, koly dity vyjšly z‑pid plašča j pidkralysja do ljuka. Nablyzywšyś do velyčeznyħ holiw, vidčuly harjačyj i smerdjučyj viddyħ psa.

— Dumaju, ljuk možna vidčynyty, — skazaw Ron, zazyrajučy psovi za spynu. — Pideš perša, Hermiono?

— Ni!

— Nu, dobre… — Ron skrehotnuw zubamy j oberežno perestupyw čerez sobači lapy. Naħylywšyś, smyknuw kiľce — i ljuk vidčynywsja.

— Ščo tam vydno? — neterpljače spytala Hermiona.

— Ničoho. Prosto piťma. Nema jak zlizty. Treba strybaty.

Harry, ščo j dali hraw na dudci, maħnuw Ronovi, ščob pryvernuty joho uvahu, j pokazaw na sebe.

— Ħočeš ity peršym? Ty peven? — zapytaw Ron. — Ja ne znaju, jak tut hlyboko. Daj dudku Hermioni, ščob pes ne prokynuwsja.

Harry peredaw dudku. Pid čas myttjevoï tyši pes zaharčaw i zavorušywsja, ale, tiľky‑no Hermiona zahrala, znovu zasnuw jak mertvyj.

Harry pereliz čerez psa j zazyrnuw u ljuk. Dna ne bulo vydno.

Proliz kriź otvir i zavys na kinčykaħ paľciw. Todi hljanuw na Rona j skazaw:

— Jakščo zi mnoju ščoś trapytcja, ne jdiť sjudy. Vidrazu bižiť do sovarni j vidprawte Hedwigu do Dumbledore’a, dobre?

— Harazd, — vidpoviw Ron.

— Spodivajusja, za ħvylynu pobačymoś.

I Harry vidpustyw paľci. Ħolodne, vohke povitrja pronosylosja powz njoho, a vin padaw use nyžče, nyžče, nyžče i oś…

HUP! Iz kumednym, pryhlušenym zvukom vin hepnuwsja na ščoś m'jake. Prysiw i pomacaw dowkola rukoju, joho oči šče ne zvykly do temrjavy. Zdavalosja, niby vin sydyť na jakijś roslyni.

— Use harazd! — huknuw vin tudy, de vydnilasja cjatočka svitla zawbiľšky z poštovu marku, — ce, wlasne, j buw vidčynenyj ljuk. — M'jaka posadka, možna strybaty!

Ron strybnuw — i pryzemlywsja poruč iz Harry.

— Ščo ce take? — buly joho perši slova.

— Ne znaju, jakaś roslyna. Mabuť, ščob pom'jakšuvaty padinnja. Hermiono, davaj!

Daleka muzyka styħla. Pes hučno hawknuw, ale Hermiona wže strybnula. Pryzemlylasja z druhoho boku vid Harry.

— My deś na sotni metriw pid školoju, — skazala vona.

— Nam poščastylo, ščo tut cja roslyna, — movyw Ron.

— Poščastylo! — zavereščala Hermiona. — Hljańte na sebe!

Vona pidskočyla j nasylu popowzla do volohoï stiny. Nasylu, bo, tiľky‑no pryzemlylasja, roslyna svoïmy zmijepodibnymy vusykamy stala obplitaty ïj nohy. Hari z Ronom naviť ne pomityly, w jakij ħalepi vony opynylysja.

Hermiona wstyhla vyviľnytysja šče do toho, jak roslyna ïï wpijmala. Teper vona nažaħano sposterihala, jak ħlopci z usiħ syl vyryvalysja vid roslyny, ale ščo biľše vony vowtuzylysja, to micniše j švydše vona ïħ obplitala.

— Ne ruħajteś! — zvelila ïm Hermiona. — Ja znaju, ce — pastka dyjavola!

— O, ja duže radyj, ščo znaju teper nazvu, ce — superdopomoha! — rozserdywsja Ron, ne dajučy roslyni stysnuty joho šyju.

— Zamowkny, ja probuju zhadaty, jak ïï wbyty! — kryknula Hermiona.

— To švydše, bo ja zadyħajusja! — proħrypiw Harry, vidbyvajučyś vid pahona, ščo zakručuvawsja jomu nawkolo hrudej.

— Pastka dyjavola, pastka dyjavola… Ščo tam kazala profesorka Sprout? Vona ljubyť temrjavu j vohkisť…

— To zapaly vohoń! — zadyħawsja Harry.

— Tak, zvyčajno, ale tut nema ħmyzu! — zaplakala Hermiona, zalamujučy ruky.

— TY ŠČO, ZDURILA? — zareviw Ron. —TY ČARIWNYCJA, ČY ĦTO?

— Oj, tak! — vyhuknula Hermiona, vyħopywšy čariwnu palyčku. Maħnula neju, ščoś proburmotiwšy, i sprjamuvala na roslynu strumiń jaskravo‑blakytnoho polum'ja. Nastupnoï myti ħlopci vidčuly, jak roslyna oslabyla svoï stysky, ziščulywšyś vid svitla j tepla. Posmykujučyś i zvyvajučyś, vona spowzla z ïħniħ til, i vony, narešti, opynylysja na voli.

— Dobre, ščo ty harno vywčala herbalogiju, Hermiono, — skazaw Harry, vytyrajučy z čola pit.

— Tak, — dodaw Ron, — i dobre, ščo Harry ne rozhubywsja u skrutnyj moment. "Nema ħmyzu" — ce ž treba!

— Sjudy! — movyw Harry, pokazawšy na kam'janyj proħid, jakyj buw jedynym šljaħom zvidty.

Okrim svoïħ krokiw, vony čuly tiľky tyħe kapotinnja vody, ščo sočylasja po stinaħ. Proħid buw poħylyj, i Harry zhadaw pro Gringotts. U serci jomu ščoś štryknulo, koly vin zhadaw, ščo sejfy w čariwnyčomu banku nibyto oħoronjajuť drakony. Jakščo ïm trapytcja drakon, sprawžnij doroslyj drakon, to… ïm dosyť i Norberta…

— Ty ščoś čuješ? — prošepotiw Ron.

Harry prysluħawsja. Deś uhori poperedu čulysja tyħeńkyj šurħit i brjazkit.

— Dumaješ, ce pryvyd?

— Ne znaju… Jak na mene, nače kryla šurħotjať.

— Tam je svitlo! Ja baču, ščoś ruħajetcja! Dijšowšy do kincja proħodu, vony pobačyly pered soboju jaskravo osvitlenu kimnatu z vysokoju sklepinčastoju steleju. W kimnati bulo powno jaskravyħ ptašečok, jaki šuhaly dowkola, tripočučy kryľcjamy. Na tomu boci kimnaty vydnily masywni derewjani dveri.

— Dumaješ, vony napaduť na nas, koly my pidemo čerez kimnatu? — zapytaw Ron.

— Možlyvo, — vidpoviw Harry. — Vony, zdajetcja, niby j ne lyħi, ta jakščo kynutcja wsijeju zhrajeju… Ale nema rady… Ja pobih!

Hlyboko wdyħnuw, prykryw oblyččja rukamy j pomčaw čerez kimnatu. Čekaw, ščo oś‑oś u njoho wčepljatcja hostri dzjoby j kihti, prote ničoho ne stalosja. Dobih do dverej, potjahnuw za ručku, ale dveri buly zamkneni.

Ron z Hermionoju prybihly slidom. Usi troje smykaly j šturħaly dveri, ale ti ne piddalysja naviť todi, koly Hermiona vymovyla zakljattja "Alohomora".

— Ščo teper? — zapytaw Ron.

— Ci ptaħy… ne možuť buty tut lyše dlja dekoraciï, — skazala Hermiona.

Dity hljanuly na ptaħiw, ščo šyrjaly nad holovamy, vyblyskujučy — vyblyskujučy?

— Ce ne ptašky! — huknuw raptom Harry. — Ce — ključi! Krylati ključi, prydyvitcja uvažniše! Tož ce maje označaty… — vin rozzyrnuwsja po kimnati, — Tak, dyvitcja! Mitly! Nam treba wpijmaty ključ do cyħ dverej!

— Ale ž ïħ tut sotni!

Ron ohljanuw zamok na dverjaħ.

— Treba znajty velykyj staromodnyj ključ, možlyvo, sribnyj, jak i ručka.

Sħopywšy kožen po mitli, vony zletily w povitrja, opynywšyś sered ciloï ħmary ključiw. Namahalysja sħopyty ïħ, ale začarovani ključi tak švydko vyvertalysja, ščo ïħ hodi bulo zlovyty.

Harry, odnak, nedaremno buw najmolodšym lowcem u cjomu stolitti. Vin maw ħyst pomičaty te, čoho ne zawvažujuť inši. Troħy pokružljawšy sered vyru barvystoho pir'ja, vin zvernuw uvahu na velykyj sribnyj ključ, jakyj maw zihnute krylo, nenače ħtoś uže lovyw joho i hrubo zapyħaw do zamkovoï šparyny.

— Oś vin! — kryknuw Harry. — Ocej velykyj!.. Otam!.. Ni, otam… z blakytnymy kryľcjamy! U njoho z odnoho boku požmakani pirïny!

Ron pomčaw na velykij švydkosti u tomu naprjamku, ale wdarywsja ob stelju j malo ne wpaw z mitly.

— Treba joho otočyty! — huknuw Harry, ne spuskajučy očej z ključa. — Ron, nablyžajsja do njoho zverħu! Hermiono, pidlitaj znyzu i ne davaj jomu opustytysja, a ja sprobuju wpijmaty! Nu, WPERED!

Ron pirnuw unyz, Hermiona poneslasja whoru — ključ vyslyznuw vid nyħ oboħ, a Harry kynuwsja za nym. Ključ pomčaw do stiny, i Harry, vystrunčywšyś, jak strila, pryper joho rukoju do stiny, až tam ščoś trisnulo. Radisni vyhuky Rona j Hermiony vidizvalysja lunoju po wsij kimnati.

Vony švydeńko pryzemlylysja, j Harry pobih do dverej, styskajučy w dolonjaħ ključa, jakyj šče j dali pručawsja. Zapħaw joho do zamka j povernuw — use spracjuvalo. Tiľky‑no zamok klacnuw, ključ znovu spurħnuw u povitrja, majučy duže pošarpanyj vyhljad pislja toho, jak joho dviči lovyly.

— Hotovi? — zapytaw Harry, trymajučy ruku na kljamci dverej. Vony kywnuly. Harry vidčynyw dveri.

U nastupnij kimnati bulo tak temno, ščo vony ničoho ne bačyly. Ta koly stupyly kiľka krokiw, usju kimnatu raptom zatopylo svitlo, vidkrywšy ïm dyvovyžne vydovyšče.

Vony stojaly na kraju velyčeznoï šaħiwnyci, vidrazu za čornymy, vytesanymy z jakohoś čornoho kamenju, šaħovymy figuramy, jaki buly vyščymy vid nyħ. Z druhoho boku kimnaty, nawproty nyħ, stojaly bili figury. Harry, Ron i Hermiona troħy zdryhnulysja: vysoki bili figury ne maly oblyč.

— A ščo teper? — prošepotiw Harry.

— Ħiba ne jasno? — vidpoviw Ron. — Musymo perejty kimnatu, hrajučy w šaħy.

Za bilymy figuramy vydnily šče odni dveri.

— Jak ce? — nervovo zapytala Hermiona.

— Dumaju, — vidpoviw Ron, — my majemo sami staty figuramy.

Vin pidijšow do čornoho veršnyka j vytjahnuw ruku, ščob dotorknutysja do joho konja. Kamiń vidrazu ožyw. Kiń udaryw kopytom, a veršnyk povernuw svoju holovu w šolomi j hljanuw na Rona.

— My… e‑e… Nam treba jty razom z vamy? Čornyj veršnyk kywnuw holovoju. Ron povernuwsja do druziw.

— Nad cym treba pomizkuvaty, — skazaw vin. — Meni zdajetcja, my majemo zaminyty soboju try čorni figury…

Harry z Hermionoju mowčky čekaly, poky Ron use obmirkuje. Zreštoju, vin skazaw:

— Otož… ne obražajtesja, ale žoden z vas ne je dobrym šaħistom…

— My ne obražajemosja, — švydko zapewnyw joho Harry. — Tiľky skažy, ščo nam robyty.

— Ty, Harry, zaminyš toho slona, a Hermiona pide za toboju zamisť tury.

— A ty?

— Ja budu konem, — vidpoviw Ron.

Šaħovi figury, zdajetcja, prysluħalysja do rozmovy, bo pislja Ronovyħ sliw kiń, slon i tura zijšly z šaħiwnyci, lyšywšy tam try porožni klitynky, jaki j zajnjaly Harry, Ron i Hermiona.

— Peršymy w šaħaħ zawždy počynajuť bili, — skazaw Ron, zazyrajučy na toj bik došky. — Aha, dyvitcja!

Bilyj pišak pišow upered na dvi klitynky.

Ron počaw keruvaty čornymy figuramy. Vony mowčky jšly tudy, kudy vin ïħ skerovuvaw. Harry až nohy zatrusylysja. A ščo, jak vony prohrajuť?

— Harry, pidy po diahonali na čotyry klitynky pravoruč.

Peršyj sprawžnij šok stawsja todi, koly wbyly ïħnjoho druhoho konja. Bila koroleva zvalyla joho z nih i skynula z šaħiwnyci; bidolaħa upaw dolilyć i ne vorušywsja.

— Ja musyw pity na cju žertvu, — skazaw pryholomšenyj Ron. — Teper možna zabraty toho slona. Hermiono, davaj!

Kožnoho razu, koly vony wtračaly svoju figuru, supernyky buly nemyloserdni. Newdowzi popid stinoju nazbyralasja cila kupa poranenyħ čornyħ figur. Dviči Ron lyš ostannjoï myti ustyhaw pomityty, ščo Harry j Hermiona w nebezpeci. Sam vin strybaw skriź po došci i zabraw majže stiľky bilyħ figur, skiľky bulo wtračeno čornyħ.

— My wže tak blyźko! — proburmotiw vin raptom. — Dajte podumaty… dajte podumaty…

Bila koroleva povernula do njoho svoje porožnje oblyččja.

— Tak, — tyħeńko movyw Ron, — ce jedynyj vyħid… Mene majuť zbyty.

— NI! — vyhuknuly Harry j Hermiona.

— Ce šaħy! — skazaw Ron. — Treba jty na žertvy! Ja zroblju krok upered, i vona mene zabere, a ty, Harry, oholosyš todi korolju šaħ i mat!

— Ale ž…

— Ty ħočeš zupynyty Snape’a čy ni?

— Ron…

— Sluħaj, jakščo ty ne pokvapyšsja, vin može wkrasty kamiń!

Nu, ščo tut udiješ?..

— Hotovi? — perepytaw Ron, blidyj, ale rišučyj. — Ja jdu, a vy ne hajte času pislja vyhrašu.

Stupyw upered, i bila koroleva kynulasja na njoho. Wdaryla Rona po holovi svojeju kam'janoju rukoju, i vin zvalywsja dodolu. Hermiona skryknula, prote lyšylasja na svoïj klitynci. Bila koroleva vidtjahnula Rona wbik. Vin buw, zdajetcja, neprytomnym.

Zatremtiwšy, Harry perejšow na try klitynky livoruč.

Bilyj koroľ skynuw svoju koronu j požburyw ïï Harry pid nohy. Čorni vyhraly. Figury wklonylysja j rozstupylysja, zviľnywšy šljaħ do dverej. Vostannje kynuwšy rozpačlyvyj pohljad na Rona, Harry z Hermionoju zajšly u dveri j poprjamuvaly nastupnym pereħodom uhoru.

— A ščo, jak vin?..

— Use z nym bude harazd, — skazaw Harry, namahajučyś perekonaty w cjomu j samoho sebe. — Jak ty hadaješ, ščo teper?

— Sprout pidhotuvala pastku dyjavola, Flitwick, mabuť, začaruvaw ključi, McGonagall zdijsnyla transfiguraciju, ščob ožyvyty šaħovi figury, otže, lyšajutcja zakljattja Quirrella i Snape’a…

Pidijšly do nastupnyħ dverej.

— Use normaľno? — prošepotiw Harry.

— Davaj.

Harry štowħnuw ïħ.

Na nyħ vijnulo žaħlyvym smorodom, i vony švydeńko prykryly nosy mantijamy. Ïħni oči sljozylysja, a prosto pered soboju na pidlozi vony pobačyly wže zadubiloho trolja, šče biľšoho, niž toj, z jakym vony bylysja raniše, i z kryvavoju ġuleju na holovi.

— Dobre, ščo nam ne dovelosja bytysja z ocym, — prošepotiw Harry, oberežno perestupajučy čerez towsteznu nohu trolja. — Merščij, tut nema čym dyħaty!

Vony vidčynyly nastupni dveri, bojazko očikujučy novyħ sjurpryziw. Prote ničoho strašnoho ne pobačyly. Tam stojaw stil iz simoma postawlenymy rjadočkom pljaškamy riznoï formy.

— Snape’ove zakljattja! — skazaw Harry. — Ščo robyty?

Vony perestupyly čerez porih, i vidrazu za nymy w odvirku spalaħnuw vohoń. Ce buw nezvyčnyj purpurovyj vohoń. Tijeï ž myti wzjalysja čornymy jazykamy polum'ja dveri poperedu. Vony potrapyly w pastku.

— Hljań! — Hermiona sħopyla suvij paperu, ščo ležaw bilja pljašok. Harry zazyrnuw ïj čerez pleče, i vony pročytaly:

Poperedu zahroza, bezpeka wže pozadu,

ta dvi z nas možuť povisty, jak daty sobi radu.

Odna z semy pidkaže, jak dosjahty mety,

jak inšu raptom vyp'ješ — nazad poverneš ty.

U dvoħ iz nas nalyte vyno iz kropyvy,

a šče u trjoħ — otruta dlja šlunka j holovy.

Tož vybyraj, inakše — nazawždy tut zasneš,

ščob vyžyty, čotyry pidkazky ty znajdeš.

Po‑perše: jak pidstupno otrutu ne ħovaj,

vona zawždy livoruč vid kropyvy — wvažaj!

Po‑druhe: rizni pljašečky stojať po dva kinci,

jak ħočeš rušyty wpered — ne ruš pljaščyny ci.

Po‑tretje: wsi ci pljašečky za rozmiramy rizni,

ale ni karlyk, ni gigant ne mistjať trunky hrizni.

I po‑četverte: druhi skraju — odnakovi na smak,

ħoč zowni blyznjukamy ïħ ty ne nazveš nijak.

Hermiona polehšeno zitħnula, i Harry zdyvovano pobačyw, ščo vona usmiħajetcja, ħoča jomu bulo až nijak ne do smiħu.

— Čudovo! — skazala Hermiona. — Ce ne čary, a logična zahadka. Bezlič vydatnyħ čariwnykiw ne maly ni grama logiky i zastrjahly b tut naviky.

— Ale take može statysja i z namy, ħiba ni?

— Zvyčajno, ni! — zaperečyla Hermiona. — Cej papir use pojasnjuje. Je sim pljašok: u trjoħ — otruta; u dvoħ — vyno; odna z nyħ dopomože nam bezpečno projty čerez čornyj vohoń, a druha — povernutysja nazad čerez purpurovyj.

— Ale jak nam diznatysja, z jakoï pyty?

— Ħvylynočku!

Hermiona kiľka raziw perečytala papir. Todi projšlasja wzdowž rjadu pljašok, burmočučy ščoś sobi pid nis i pereraħovujučy ïħ. Narešti zapleskala w doloni.

— Wse jasno! — povidomyla vona. — Najmenša pljašečka provede nas kriź čorne polum'ja — do kamenja.

Harry hljanuw na kryħitnu pljaščynku.

— Tam vystačyť tiľky odnomu z nas, — skazaw vin. — Odyn kowtok abo j menše.

Harry j Hermiona podyvylysja odne na odnoho.

— Jaka z nyħ dopomože vernutysja kriź purpurovyj vohoń?

Hermiona pokazala na zaokruhlenu pljašku z pravoho kincja.

— Vypyj ïï! — skazaw Harry. — I ne pereč. Dali vernešsja do Rona i viźmete dvi mitly w kimnati z letjučymy ključamy. Na mitlaħ vy zmožete vybratysja čerez ljuk i proletity mymo Puška. Prjamujte vidrazu do sovarni j vidišliť Hedwigu do Dumbledore’a, bo vin nam potriben. Jakyjś čas ja sprobuju wtrymaty Snape’a, ale, mabuť, nenadowho…

— Harry, a ščo jak z nym Vidomo‑Ħto?

— Nu… Odnoho razu meni wže poščastylo, prawda? — skazaw Harry, pokazujučy na šram. — Može, znovu poščastyť.

Hermionyni vusta zatremtily j vona raptom kynulasja do Harry, obħopywšy joho oboma rukamy.

— Hermiono!

— Harry, ty — vydatnyj čariwnyk, pam'jataj pro ce!

— Ja?.. Ja hiršyj vid tebe! — zbenteženo vidpoviw Harry, koly Hermiona rozimknula svoï obijmy.

— Ščo tam ja? — zaperečyla Hermiona. — Knyžky! Rozum! Je važlyviši reči — družba, vidvaha, i… oj, Harry, berežy sebe!

— Pyj perša, — skazaw Harry. — Ty wpewnena, ščo wse pravyľno rozhadala, tak?

— Absoljutno! — vidpovila Hermiona.

Vona dobrjače nadsjorbnula z kruhloï pljašečky skraju i zdryhnulasja.

— Ce časom ne otruta? — sturbovano zapytaw Harry.

— Ni. Prosto vono ħolodne, jak lid.

— Bižy švydeńko, poky ce dije!

— Ščasty tobi! Berežysja!..

— BIŽY!!!

Hermiona povernulasja j rušyla prosto čerez purpurove polum'ja.

Harry hlyboko wdyħnuw, uzjaw najmenšu pljašečku i staw oblyččjam do čornoho vohnju.

— Ja jdu! — vymovyw vin, odnym kowtkom sporožnywšy pljašečku.

Joho tilo j sprawdi nemow zakryžanilo. Harry poklaw pljašečku i rušyw upered. Vin napružywsja j pobačyw, jak čorni jazyky polum'ja lyžuť jomu tilo, ale ničoho ne vidčuvaw. Jakuś myť vin ne bačyw ničoho, okrim temnoho vohnju, — a todi opynywsja po toj bik, w ostannij kimnati.

Tam uže ħtoś buw — ale ne Snape. I naviť ne Voldemort.

Дата добавления: 2015-10-29