Olovik z dvoma oblyČČjamy

To buw Quirrell.

— Vy! — malo ne zadyħnuwsja Harry.

Quirrell usmiħnuwsja. joho oblyččja zowsim ne smykalosja.

— Same tak, — spokijno pidtverdyw vin. — A ja ot dumaw, Pottere, čy my zustrinemosja tut?..

— A ja dumaw… Snape…

— Severus? — zasmijawsja Quirrell, i holos joho ne tremtiw, jak zawždy, a buw ħolodnyj i rizkyj. — Tak, Severus maje pidozrilyj vyhljad, čy ne prawda? Duže vyhidno, ščob vin skriź šuhaw, nemow prystarkuvatyj kažan. Ħto todi zapidozryť u čomuś b‑b‑bidolašnoho z‑zaïku p‑p‑profesora Quirrella?

Harry ne mih u ce poviryty. Cjoho ne mohlo buty, ne mohlo!

— Ale Snape namahawsja mene wbyty!

— Ni‑ni‑ni‑i! Ce ja ħotiw tebe wbyty. Tvoja pryjateľka mis Granger vypadkovo zbyla mene z nih, koly bihla pidpaljuvaty mantiju Snape’a na tomu matči z quidditchu. Čerez neï ja wtratyw z toboju vizuaľnyj kontakt. Šče kiľka sekund, i ja b skynuw tebe z mitly. Ja ce zrobyw by j raniše, jakby Snape ne burmotiw kontrzakljattja, namahajučyś tebe wrjatuvaty.

— Snape namahawsja mene wrjatuvaty?

— Awžež, — ħolodno pidtverdyw Quirrell. — Čomu, po‑tvojemu, vin prahnuw sudyty tvij nastupnyj matč? Bo ħotiw zaškodyty meni zrobyty ce znovu. Smiħ ta j hodi, jomu ne varto bulo tak perejmatysja! Ħiba ja mih ščoś zrobyty, koly tam sydiw Dumbledore? Rešta wčyteliw dumaly, ščo Snape starawsja ne daty Gryffindorovi peremohty. Snape staw takym nepopuljarnym… i wse nadaremno, bo sjohodni, narešti, ja tebe wb'ju!

Quirrell klacnuw paľcjamy. Prosto w povitri z'javylysja motuzky, jaki ščiľno obplutaly Harry.

— Pottere, ty zanadto dopytlyvyj, ščob zalyšytysja žyvym. Ce ž ty tynjawsja po školi na Halloween, i pobačyw, jak ja jšow, ščob hljanuty, ħto tam oħoronjaje kamiń.

— To ce vy wpustyly trolja?

— Ajakže. Ja maju do troliw pewnu slabkisť. Ty, mabuť, bačyw, ščo ja zrobyw z tym, jakyj buw tut nepodalik u kimnati? Na žaľ, koly wsi todi pobihly šukaty trolja, Snape, jakyj mene wže pidozrjuvaw, podawsja prosto na četvertyj poverħ, aby pereškodyty meni, tož ne tiľky mij troľ ne zmih tebe wbyty, a j toj tryholovyj pes naviť ne spromihsja dobrjače pokusaty Snape’ovi nohu. Nu, a teper, Pottere, začekaj ħvyľku. Mušu zazyrnuty w oce cikave dzerkalo.

Lyše todi Harry zauvažyw, ščo stoïť u Quirrella za spynoju. To bulo dzerkalo Ajn Nažab.

— Ce dzerkalo — ključ dlja zdobuttja kamenja, — burmotiw Quirrell, popleskujučy rukoju po rami. — Ħto, krim Dumbledore’a, mih by take vyhadaty… Ale ž vin u Londoni, a koly vernetcja, ja wže budu daleko!

Harry ne maw inšoï rady, jak bezpererwno rozmowljaty z Quirrellom, i takym čynom ne davaty jomu zoseredytysja na dzerkali.

— Ja bačyw vas zi Snape’om u lisi, — vyrvalosja w njoho.

— Tak, — linyvo pidtverdyw Quirrell, obħodjačy dzerkalo j zazyrajučy tudy. — Snape todi šče čipljawsja do mene i namahawsja vyvidaty, do čoho ja wže dijšow. Postijno mene pidozrjuvaw. Starawsja zaljakaty… Nače ce bulo jomu pid sylu: adže mene pidtrymuvaw sam lord Voldemort!

Quirrell vyjšow z‑za dzerkala j požadlyvo wtupywsja w njoho.

— Ja baču kamiń… Ja wručaju joho svojemu Panovi… Ale de ž vin?..

Harry namahawsja poslabyty motuzky, jakymy buw zwjazanyj, ale ti ne piddavalysja. Vin musyw vidvertaty uvahu Quirrella vid dzerkala.

— Ale Snape, zdajetcja, zawždy mene nenavydiw, — skazaw vin.

— Oħ, zvisno, — nedbalo pohodywsja Quirrell, — šče j jak nenavydiw! Vin buw u Hogwartsi razom z tvoïm baťkom, — ty cjoho ne znaw? Vony ne terpily odyn odnoho! Prote vin nikoly ne prahnuw tvojeï smerti.

— Ale kiľka dniw tomu ja čuw, jak vy rydaly. Meni zdalosja, ščo Snape vam pohrožuvaw…

Na Quirrellovomu oblyčči wperše promajnuw straħ.

— Inodi, — skazaw vin, — meni buvaje nelehko vykonuvaty nakazy svoho Pana. Vin — velykyj čaklun, a ja slabkyj čolovik…

— Tobto, ce vin todi buw u tij kimnati z vamy? — zdyvuvawsja Harry.

— Vin zi mnoju wsjudy, ħoč by de ja buw, — spokijno vidpoviw Quirrell. — Ja zustriw joho, mandrujučy po svitu. Ja buw molodyj i durnyj, spownenyj usiljakyħ bezhluzdyħ idej pro dobro i zlo. Lord Voldemort doviw meni, jak ja pomyljawsja. Nemaje dobra i zla, je tiľky mohutnisť i ti, ħto zaslabkyj, ščob ïï prahnuty… Vidtodi ja virno jomu služyw, ħoč ne raz i pidvodyw… Vin musyw buty duže suvorym zi mnoju.

Quirrell raptom zdryhnuwsja.

— Tak prosto vin ne proščaje pomylok. Koly ja ne zumiw ukrasty kamiń iz Gringottsu, vin buw duže nezadovolenyj. Pokaraw mene… vyrišyw pyľniše stežyty za mnoju…

Holos Quirrella zatyħ. Harry pryhadaw svoju podorož na aleju Diaġon. Jak mih vin buty takym durnem? Same todi vin uperše pobačyw Quirrella, šče j tysnuw jomu ruku w "Dirjavomu Kazani".

Quirrell tyħo lajnuwsja.

— Ničoho ne rozumiju… Može, toj kamiń wseredyni dzerkala? Može, joho treba rozbyty?

Harry perebyraw u holovi rizni varianty.

"Čoho w cju myť ja ħoču najdužče w sviti? — dumaw vin. — Ja ħoču znajty kamiń raniše vid Quirrella. Otže, jakščo ja hljanu w dzerkalo, to pobaču, jak znaħodžu joho, tobto pobaču, de vin sħovanyj!.. Ale jak podyvytysja, ščob Quirrell ne rozhadaw moïħ namiriw?"

Harry sprobuvaw posunutysja livoruč, ščob opynytysja pered dzerkalom nepomitno dlja Quirrella, ale motuzky nadto micno obplitaly jomu nohy: vin utratyw riwnovahu i wpaw. Quirrell ne zvernuw na ce uvahy. Vin i dali rozmowljaw sam iz soboju.

— Naviščo ce dzerkalo? Jak vono pracjuje? Dopomožy meni, mij Pane!

Na prevelykyj žaħ, Harry počuw, jak vidhuknuwsja holos, ščo vyħodyw, zdajetcja, iz samoho Quirrella.

— Vykorystaj ħlopcja!.. Vykorystaj ħlopcja!.. Quirrell povernuwsja do Harry.

— Anu, Pottere, ħody‑no sjudy!

Ljasnuw u doloni — i z Harry spaly motuzky. Vin poviľno zviwsja na nohy.

— Ħody sjudy! — powtoryw Quirrell. — Hljań u dzerkalo i skažy meni, ščo ty bačyš.

Harry stupyw krok upered. "Ja mušu zbreħaty, mušu zbreħaty…" — rozpačlyvo dumaw vin. — "Mušu podyvytysja j zbreħaty, oś i wse…"

Quirrell pidstupywsja blyžče. Harry vidčuw dywnyj zapaħ, jakym vidhonyw, zdajetcja, Quirrelliw tjurban. Zapljuščyw oči, staw pered dzerkalom i rozpljuščyw ïħ.

Pobačyw svoje vidobražennja, speršu blide j naljakane. Ale za myť vidobražennja jomu wsmiħnulosja. Vono zapħalo ruku do kyšeni j vytjahlo zvidty kryvavo‑červonyj kamiń. Todi pidmorhnulo j zasunulo kamiń nazad — Harry vidčuw, jak ščoś važke wpalo do joho sprawžnjoï kyšeni. Jakymoś čynom — nejmovirna rič! — vin zdobuw kamiń.

— Nu? — neterpljače zapytaw Quirrell. — Ščo ty tam bačyš?

Harry nabrawsja vidvahy.

— Baču, jak meni tysne ruky Dumbledore, — vyhadaw vin. — Ja… ja vyhraw dlja Gryffindoru kubok hurtožytkiw!

Quirrell znovu lajnuwsja.

— Zabyrajsja zvidsy! — zveliw vin. Vidstupajučy nabik, Harry vidčuw, jak do joho nohy torkajetcja filosofśkyj kamiń. Nu ščo — pan čy propaw?

Ale ne wstyh vin stupyty j p'jaty krokiw, jak prolunaw vysokyj holos, ħoča Quirrell naviť ne vorušyw ustamy.

— Vin breše!.. Vin breše!..

— Pottere, nazad! — zakryčaw Quirrell. — Kažy meni prawdu! Ščo ty tam ščojno pobačyw?

Znovu zalunaw vysokyj holos:

— Daj meni pohovoryty z nym! Lycem do lycja!..

— Mij pane, vam zabrakne syly!

— Vystačyť… dlja cjoho!

Harry zdalosja, niby joho prykuvala do miscja pastka dyjavola. Ne mih voruħnutysja. Vin nažaħano sposterihaw, jak Quirrell počaw rozhortaty svij tjurban… Ščo dijetcja? Tjurban upaw dodolu. Bez njoho Quirrellova holova vydavalasja napročud maleńkoju. A todi Quirrell, ne sħodjačy z miscja, poviľno obernuwsja.

Harry maw by zojknuty, ale ne mih vydaty žodnoho zvuku. Tam, de mala buty Quirrellova potylycja, bulo oblyččja — najžaħlyviše z oblyč, jake koly‑nebuď bačyw Harry. Oblyččja bulo bile, mow krejda, malo lyħi červoni oči j ščilyny zamisť nizdriw, jak u zmiï.

— Harry Potter! — prosyčalo vono.

Harry sprobuvaw vidstupyty nazad, ale nohy ne korylysja jomu.

— Bačyš, čym ja staw? — skazalo oblyččja. — Sama tiń i mrjaka… Ja maju formu lyše todi, koly možu zalizty w čyjeś tilo… Prote zawždy znaħodjatcja oħoči wpustyty mene w svoï sercja i duši!.. Krow jedynorohiw dodala meni syly… TY bačyw, jak virnyj Quirrell pyw ïï dlja mene w lisi… Koly ja zdobudu eliksyr žyttja, to zmožu stvoryty wlasne tilo… Nu, jak, može, viddasy meni toj kamiń, ščo u tvoïj kyšeni?

Otže, vin znaw… Raptom Harry znovu vidčuw svoï nohy. Vidstupyw nazad.

— Ne buď durnem! — zaharčalo oblyččja. — Krašče rjatuj svoje žyttja i pryjednujsja do mene… bo inakše skinčyš, jak tvoï baťky… Vony pomerly, blahajučy w mene poščady…

— BREŠEŠ! — znenaćka vyhuknuw Harry. Quirrell nablyžawsja do njoho spynoju, tož Voldemort i dali mih bačyty Harry. Zlovisne oblyččja teper posmiħalosja.

— Jak zvorušlyvo! — zašypilo vono. — Ja zawždy cinuju ħorobrisť… Tak, ħlopče, tvoï baťky buly ħorobri… Spočatku ja wbyw tvoho baťka, i vin bywsja vidvažno… A tvoja maty zahynula namarno… namahalasja zaħystyty tebe… A teper davaj meni kamiń, jak ne ħočeš, ščob ïï smerť bula cilkom daremnoju!

— NIKOLY!

Harry strybnuw do vohnennyħ dverej, ale Voldemort veresknuw: "ĦAPAJ JOHO!", i nastupnoï myti Harry vidčuw na svojemu zap'jastku ruku Quirrella. Nejmovirno hostryj biľ pronyzaw šram na joho čoli, holova, zdavalosja, ot‑ot lusne. Harry zakryčaw, vyryvajučyś ščo je syly, i Quirrell nespodivano vidpustyw joho. Biľ počaw uščuħaty, i Harry rozzyrnuwsja, ščob hljanuty, de diwsja Quirrell. A Quirrell korčywsja vid bolju, dywljačyś na svoï paľci, jaki švydko wkryvalysja puħyrjamy.

— Ħapaj joho! ĦAPAJ! — znovu zavolaw Voldemort, i Quirrell kynuwsja na Harry, zbyw joho z nih i, navalywšyś, sħopyw rukamy za šyju. Žaħlyvyj biľ vid šramu malo ne zaslipljuvaw Harry, ale vin bačyw, ščo Quirrell tež korčytcja w mukaħ.

— Mij Pane, ja ne možu joho wtrymaty! Moï ruky, moï ruky!..

I Quirrell, dali prytyskajučy Harry kolinamy do zemli, vidpustyw joho šyju i pryholomšeno wtupywsja u wlasni doloni. Vony buly popečeni, obderti j červoni vid krovi.

— To wbyj joho, durnju, i po wsjomu! — repetuvaw Voldemort.

Quirrell pidnjaw ruku, ščob naslaty smerteľne zakljattja, ale Harry instynktywno sħopyw joho za oblyččja.

— A‑A‑A‑A‑A‑A‑A!

Quirrell skotywsja z njoho, joho oblyččja počalo wkryvatysja puħyrjamy. Harry zrozumiw: tiľky‑no Quirrell torkajetcja joho škiry, jak zaznaje nesterpnoho bolju. Otže, jedynyj dlja Harry šans — postijno trymaty Quirrella rukamy i zawdavaty cym jomu takoho bolju, ščob vin ne zmih naslaty zakljattja.

Harry skočyw na nohy, ħapnuw Quirrella za ruku i vidčajdušno wčepywsja w neï. Quirrell zastohnaw, namahajučyś vyrvatysja vid Harry… biľ u Harrynij holovi zrostaw… vin ničoho ne bačyw… tiľky čuw straħitlyvi zojky Quirrella, veresky Voldemorta: "WBYJ JOHO! WBYJ!..", a takož inši holosy, jaki kryčaly "Harry! Harry!", i, možlyvo, tiľky wčuvalysja jomu.

Harry vidčuw, jak Quirrellova ruka vyrvalasja z joho doloni, zrozumiw, ščo wse wtračeno, i staw provaljuvatysja w piťmu — nyžče, nyžče, šče nyžče…

Ščoś zolote vyblyskuvalo prosto nad nym. Snyč!.. Sprobuvaw joho zlovyty, ale ruky buly zavažki.

Klipnuw okom. Nijakyj to ne snyč! Prosto okuljary. Jak dywno.

Klipnuw šče raz. Pered nym projavylosja usmiħnene oblyččja Albusa Dumbledore’a.

— Dobryj deń, Harry! — pryvitawsja Dumbledore. Harry hljanuw na njoho. A todi pryhadaw use.

— Pane profesore! Kamiń!.. To buw Quirrell!.. Vin uzjaw kamiń! Pane, švydše!

— Zaspokojsja, mij ljubyj ħlopče, ty trošky vidstaw vid podij, — skazaw Dumbledore. — Quirrell ne maje kamenja.

— A ħto ž todi? Pane profesore, ja…

— Harry, blahaju, ne ħvyljujsja, bo inakše madam Pomfrey mene zvidsy poprosyť.

Harry kowtnuw slynu j rozzyrnuwsja. Zrozumiw, ščo vin u škiľnij likarni. Ležaw na ližku z bilymy prostyradlamy, a porjad cilyj stil buw zastawlenyj riznymy lasoščamy.

— Darunky vid tvoïħ druziw i šanuvaľnykiw, — sjajučy, pojasnyw Dumbledore. — Te, ščo vidbulosja u pidvalaħ miž toboju i profesorom Quirrellom, — absoljutnyj sekret, i tomu, zrozumilo, pro ce wže znaje wsja škola. Do reči, tvoï druzi Fred i George Weasleyi nadumaly podaruvaty tobi nakrywku dlja unitazu. Vony, bezperečno, wvažaly, ščo ce tebe rozsmišyť. Odnak madam Pomfrey skazala, ščo ce ne duže gigijenično, i konfiskuvala ïï.

— Skiľky ja tut probuw?

— Try dni. Mister Ronald Weasley i mis Granger buduť nad’zvyčajno wtišeni, ščo ty, narešti, pryjšow do tjamy — vony strašenno perežyvaly…

— Ale, pane profesore, kamiń…

— Ja baču, tebe nelehko zbyty z pantelyku. Nu, dobre, kamiń… Profesor Quirrell ne zmih zabraty joho w tebe. Ja prybuw jakraz wčasno, ščob pereškodyty jomu, ħoč ty j sam, mušu skazaty, čudovo davaw sobi radu.

— Vy buly tam? Otrymaly sovu vid Hermiony?

— Mabuť, my rozmynulysja z neju w povitri. Bo tiľky‑no ja opynywsja w Londoni, to vidrazu usvidomyw, ščo mušu buty tam, zvidky ščojno pryïħaw. Ja prybuw same wčasno, ščob stjahnuty z tebe Quirrella…

— To ce buly vy!

— Ja bojawsja, ščo zapiznjusja.

— Vy majže zapiznylysja, bo šče troħy, i ja ne zmih by wrjatuvaty vid njoho kamiń…

— Ne kamiń, a sebe. Ty vytratyw nadto bahato syly, i ledve ne zahynuw. Na jakuś strašnu myť ja naviť podumaw, ščo tak vono j stalosja… A kamiń… znyščeno.

— Znyščeno? — zdyvovano perepytaw Harry. — Ale ž vaš pryjateľ… Nicolas Flamel…

— Oħ, ty znaješ pro Nicolasa? — zaħopleno vyhuknuw Dumbledore. — Baču, ty popracjuvaw, jak slid! Nu, my z Nicolasom poradylysja j vyrišyly, ščo tak bude krašče.

— Ale ž ce označaje, ščo vony z družynoju pomruť? Čy ne tak?

— Vony majuť dostatnjo eliksyru, ščob zalahodyty svoï spravy, a potim, zvyčajno, taky pomruť.

Dumbledore usmiħnuwsja, pobačywšy, jak zdyvuvawsja Harry.

— Takomu junomu ħlopcevi, jak ty, ce vydajetcja nejmovirnym, ale smerť dlja Nicolasa j Perenelle i sprawdi bude nenače son pislja duže, duže dowhoho dnja. Zreštoju, dlja doskonaloho rozumu smerť — to šče odna cikava pryhoda. Rozumiješ, kamiń nasprawdi — ne taka wže j čudova rič. Vin može daty skiľky zawhodno hrošej i jake zawhodno dowhe žyttja — dvi najbažaniši reči dlja ljudej! Ale bida w tomu, ščo ljudjam wlastyvo vybyraty jakraz te, ščo dlja nyħ najhirše.

Harry ležaw, ne znajučy, ščo j kazaty. Dumbledore počaw ščoś muhykaty j posmiħatysja do steli.

— Pane profesore! — ozvawsja Harry. — Ja oce podumaw… Pane profesore, naviť, jakščo kamenja wže nemaje, Vol… tobto Vidomo‑Ħto…

— Nazyvaj joho Voldemortom, Harry! Zawždy nazyvaj reči svoïmy imenamy. Jakščo bojatysja imeni, počynaješ bojatysja j toho, ħto maje ce im'ja.

— Tak, pane profesore. Tož Voldemort šukatyme inšyħ sposobiw povernutysja, prawda? Tobto vin nikudy ne znyk?

— Ni, Harry, ne znyk. Vin i dali deś je — mabuť, šukaje sobi čyjeś inše tilo… Vin nasprawdi ne žyvyj, tož i wbyty joho ne možna. Zamisť njoho pomer Quirrell; Voldemort odnakovo žorstokyj i do svoïħ spiľnykiw, i do vorohiw. Ale ħoč jak by tam bulo — neħaj ty, Harry, tiľky na jakyjś čas viddalyw joho povernennja do wlady, prote nastupnoho razu znajdetcja šče ħtoś, ħto vidvažytcja na cej, zdavalosja b, beznadijnyj bij, a jakščo Voldemortiw pryħid zatrymuvaty znovu i znovu, todi, možlyvo, vin uže nikoly j ne povernetcja do wlady.

Harry zakyvaw holovoju, ale vidrazu ž perestaw, bo holova vid cjoho rozbolilasja. Todi zahovoryw:

— Pane profesore, je šče dejaki reči, pro jaki ja b ħotiw diznatysja, jakščo možna… reči, pro jaki ja ħotiw by znaty prawdu…

— Prawdu… — zitħnuw Dumbledore. — Prawda — ce prekrasna i strašna rič, tož do neï treba stavytysja z velykoju oberežnistju. Odnak ja vidpovim na tvoï pytannja, ħiba ščo matymu duže považni pryčyny ne vidpovidaty, tomu zazdalehiď prošu mene vybačyty. Zvyčajno, ja ne breħatymu.

— Nu… Voldemort skazaw, ščo wbyw moju mamu tiľky tomu, ščo vona namahalasja ne daty jomu wbyty mene. Ale čomu vin tak: ħotiw ubyty mene?

Cjoho razu Dumbledore zitħnuw duže hlyboko.

— Na žaľ, uže na perše tvoje zapytannja ja ne možu daty vidpovidi. Prynajmni sjohodni i teper.

Kolyś ty diznaješsja… a poky ščo zabuď pro ce Harry. Koly pidrosteš, — ja znaju, jak prykro tobi čuty ci slova, — koly budeš hotovyj, ty diznaješsja. Harry rozumiw, ščo sperečatysja nemaje sensu.

— A čomu Quirrell ne mih dotorknutysja do mene?

— Tvoja mama pomerla, rjatujučy tebe. Je odna rič, jakoï ne može zbahnuty Voldemort. Ce — ljubow. Vin ne usvidomyw, ščo taka syľna ljubow, jaku vidčuvala do tebe tvoja mama, zalyšaje svij slid. Ne šram, ne jakyjś tam vydymyj znak… Taka hlyboka ljubow — naviť koly toho, ħto ljubyw nas, uže nema — zawždy oberihaje. Ljubowju prosjaknuta naviť tvoja škira. Quirrell, ščo buw spownenyj nenavysti, žadoby i čestoljubstva, i dilyw svoju dušu z Voldemortom, ne mih dotorknutysja do tebe same z cijeï pryčyny. Dotyk do ljudyny, poznačenoï takoju ljubowju, stavaw dlja njoho smerteľnymy mukamy.

Dumbledore raptom zadyvywsja na ptašku, ščo sila na pidvikonnja, i Harry švydeńko, ščob vin ne bačyw, vyter prostyradlom oči. Koly Harry znovu zmih hovoryty, vin zapytaw:

— A plašč‑nevydymka… vy znajete, ħto joho pryslaw?

— E‑e… Tvij tato jakoś lyšyw joho meni, i ja podumaw, ščo vin tobi spodobajetcja. — Dumbledore zaklipaw očyma. — Korysna rič, tvij tato, koly wčywsja tut, najčastiše wdjahaw joho, ščob probratysja na kuħnju j pocupyty ščoś smačneńke.

— I šče odne…

— Sluħaju!

— Quirrell kazaw, ščo Snape…

— Profesor Snape, Harry.

— Tak, vin… otož Quirrell kazaw, ščo vin mene nenavydyť, bo nenavydiw moho baťka. Ce prawda?

— Nu, vony radše prosto nedoljubljuvaly odyn odnoho. Deś jak ty i mister Malfoy. Do toho ž tvij baťko zrobyw te, čoho jomu nikoly ne mih probačyty Snape.

— Ščo same?

— Wrjatuvaw jomu žyttja.

— Ščo?

— Tak, — poviľno movyw Dumbledore. — Dywno, jak inkoly pracjuje ljudśkyj rozum, prawda? Profesora Snape’a mučylo te, ščo vin boržnyk tvoho tata. Ja wpewnenyj, ščo vin tak reteľno oberihaw tebe cjoho roku tiľky tomu, ščo viryw: takym sposobom vin poverne borh tvojemu baťkovi. I todi spokijno zmože nenavydity pam'jať pro njoho…

Harry namahawsja ce zbahnuty, ale vid cjoho šče dužče rozbolilasja holova.

— Pane profesore, šče tiľky odna rič!

— Tiľky odna?

— Jak potrapyw do mene kamiń iz dzerkala?

— Aha, ja radyj, ščo ty zapytaw pro ce. To bula odna z moïħ najblyskučišyħ idej, a, miž namy kažučy, ce wže neabyščo! Rozumiješ, tiľky toj, ħto prahnuw znajty kamiń, — znajty, a ne skorystatysja nym, — mih joho otrymaty. Usi rešta — bačyly w dzerkali, jak vony zdobuvajuť zoloto čy p'juť eliksyr žyttja, i biľše ničoho. Mij mozok inodi dyvuje naviť mene samoho… Nu, dosyť zapytań. Radžu tobi skuštuvaty wsi ci solodošči. Oħ‑aħ!.. Horošok na kožen smak "Bertie Bott"! U dytynstvi meni ne poščastylo, bo ja natrapyw na horošynku zi smakom bljuvotyny, i vidtodi vony meni ščoś ne smakujuť, ale ocja, ščo sħoža na irysku, meni, mabuť, ne zaškodyť, prawda? — Usmiħnuwšyś, vin kynuw do rota zolotavu horošynku.

Raptom zaħlynuwsja i skryvywsja:

— Fu!.. Sirka z vuħa!

Madam Pomfrey, zaviduvačka škiľnoï likarni, bula pryjemnoju žinkoju, ale duže vymohlyvoju.

— Tiľky na p'jať ħvylyn! — blahaw Harry.

— Ce nemožlyvo.

— Ale ž vy wpustyly profesora Dumbledore’a!..

— Nu, zvyčajno, ce naš dyrektor, tut inša sprava. Tobi potriben vidpočynok.

— Taž ja j tak vidpočyvaju… bačyte, ležu sobi… Nu, buď laska, madam Pomfrey!

— Nu, harazd, — zmylostyvylasja vona. — Ale tiľky p'jať ħvylyn.

I vona wpustyla Rona z Hermionoju.

— Harry!

Hermiona, zdajetcja, bula ladna znovu joho obijnjaty, ale Harry buw radyj, ščo cjoho razu vona strymalasja, bo w njoho ne wščuħaw holownyj biľ.

— Oħ, Harry, my buly wpewneni, ščo ty… Dumbledore tak perežyvaw!

— Usja škola pro ce hovoryť, — povidomyw Ron. — Ščo stalosja nasprawdi?

Ce buw odyn z tyħ ridkisnyħ vypadkiw, koly prawda vyjawljajetcja dywnišoju j nespodivanišoju vid najħymernišyħ čutok. Harry rozpoviw ïm use: pro Quirrella, dzerkalo, kamiń i Voldemorta. Ron i Hermiona buly duže wdjačnymy sluħačamy: de treba, ïm pereħopljuvalo podyħ, a koly Harry rozpoviw, ščo bulo pid Quirrellovym tjurbanom, Hermiona holosno zojknula.

— To kamenja wže nemaje? — zapytaw narešti Ron. — I Flamel prosto pomre?

— Nu, tak… Ale Dumbledore dumaje, ščo, — jak vono tam? — "dlja doskonaloho rozumu smerť — to šče odna cikava pryhoda".

— Ja zawždy kazaw, ščo vin troħy čoknutyj, — skazaw Ron, na jakoho riveń boževillja uljublenoho profesora spravyw považne wražennja.

— A ščo stalosja z vamy? — pocikavywsja Harry.

— Nu, ja vernulasja nazad bez pryhod, — rozpovila Hermiona. — Pryvela do tjamy Rona, — ce zabralo troħy času, — a todi my pobihly do sovarni, ščob vidpravyty sovu Dumbledore’ovi, i raptom zustrily joho u vestybjuli. Vin uže wse znaw i tiľky spytaw: "Harry pišow za nym, tak?" — i pomčaw na četvertyj poverħ.

— Dumaješ, vin spodivawsja cjoho vid tebe? — zapytaw Ron. — Bo jakščo vin pryslaw tobi baťkiw plašč i take inše…

— Nu, — oburylasja Hermiona, — jakščo vin spodivawsja, to, skažu vam, ce prosto žaħlyvo! Ty mih by zahynuty!..

— Ni, zowsim ni, — zamysleno vymovyw Harry. — Vin duže cikavyj čolovik, cej Dumbledore! Meni zdajetcja, vin ħotiw daty meni šans… Rozumijete, ja hadaju, ščo vin znaje biľš‑menš use, ščo tut dijetcja. Mabuť, jomu bulo dobre vidomo, ščo my zadumaly, i zamisť zupynyty, vin nawčyw nas usjoho, ščo mohlo staty w pryhodi. Ne dumaju, ščo vin vypadkovo dozvolyw meni pobačyty, ščo robyť te dzerkalo. Vin mowby wvažaw, ščo ja maju pravo zitknutysja z Voldemortom vič u vič, jakščo tiľky zumiju…

— Tak, Dumbledore — sprawžnij psyħ! — hordo skazaw Ron. — Sluħaj, ty musyš švydko vydužuvaty — zawtra benket na česť zakinčennja nawčaľnoho roku. Očky wže poraħovano, i Slytherin, zvyčajno, peremih, — ty propustyw ostannju hru z quidditchu, a bez tebe Ravenclaw nas pobyw, — zate ïža bude klasna!

Cijeï myti z'javylasja madam Pomfrey.

— Mynulo wže majže p'jatnadcjať ħvylyn, nehajno vyħoďte! — rišuče zvelila vona.

Tijeï noči Harry dobre vyspawsja, i na ranok počuvawsja majže zdorovym.

— Ja ħoču pity na benket, — zvernuwsja vin do madam Pomfrey, jaka skladala na stoli kupu joho korobok z cukerkamy. — Meni wže možna, prawda?

— Profesor Dumbledore dozvoljaje tobi pity, — osudlyvo promovyla vona, mowby profesor Dumbledore ne usvidomljuvaw, jakymy nebezpečnymy dlja zdorowja možuť buty benkety. — A do tebe tut šče odyn vidviduvač.

— Dobre, — skazaw Harry. — I ħto?

Tijeï myti u dveri bokom propħawsja Hagrid. Koly vin opynjawsja w buď‑jakomu prymiščenni, to zawždy vydavawsja zanadto velykym. Vin prysiw bilja Harry, hljanuw na njoho i zajšowsja plačem.

— Ce… wsjo… moja… kljata… pomylka! — rydaw vin, zatuljajučy rukamy oblyččja. — Ja sy rozpoviw tomu merzotnyku, jak projty powz Puška! Ja rozpoviw jomu! To bulo odne, čoho vin ne znaw, a ja jomu wzjaw — i bowknuw!.. Ty mih zahynuty! I wsjo čerez ote drakonjače jajce! Ja nikoly biľše ne budu pyty! Mene varto zvidsy hnaty, ščob ja žyw z maġlamy!

— Hagride! — huknuw Harry, jakomu važko bulo dyvytysja, jak veleteń zdryhajetcja vid ščyryħ rydań, a joho borodoju stikajuť velyčezni sljozyny. — Hagride, vin by wse odno jakoś dovidawsja, ce ž Voldemort. Vin dovidawsja b use, naviť jakby ty jomu ničoho ne kazaw.

— Ty mih zahynuty! — rydaw Hagrid. — I ne nazyvaj te im'ja!

— VOLDEMORT! — vyhuknuw Harry, j Hagrida ce tak pryholomšylo, ščo vin perestaw plakaty. — Ja zustriwsja z nym i ne bojusja nazyvaty joho im'ja. Hagride, prošu, zaspokojsja, my wrjatuvaly kamiń, i teper joho wže nema, i niħto nym ne skorystajetcja. Viźmy šokoladnu žabku, w mene ïħ powno…

Hagrid vyter doloneju nosa i skazaw:

— Fajno, ščo ty nahadaw! Maju dlja tebe darunok.

— Časom ne kanapka z hornostaïnoju, ni? — sturbovano ozvawsja Harry, j Hagrid narešti leď usmiħnuwsja.

— Nje‑e. Dumbledore učora daw sy meni vyħidnyj, ščoby ce wsjo pozbyraty. Zvisno, vin musyw by mene vyhnaty, ale… majemo te, ščo majemo. Na, viźmy oce…

To bula čymaleńka knyžka w škirjanij opravi. Harry zacikawleno rozhornuw ïï. W nij bulo powno magičnyħ fotografij. Z kožnoï storinky do njoho usmiħalysja j maħaly rukamy joho mama i tato.

— Ja vyslaw sovy do wsiħ škiľnyħ druziw tvoïħ baťkiw i poprosyw ïħ nadislaty znymky… Bo ja sy znaw, ščo ty ne maješ žodnoï… Tobi spodobalosy?

Harry ne mih hovoryty, ale Hagrid use zrozumiw.

Toho večora Harry pišow na benket sam. Vin zatrymawsja čerez madam Pomfrey, jaka šče raz ħotila joho dobre ohljanuty, tož koly vin pryjšow, Velyka zala bula wže powna. ïï ozdobljuvaly zeleno‑sribni Slytherinśki barvy na česť toho, ščo Slytherin usjome pospiľ zavojuvaw kubok hurtožytkiw.

Velyčeznyj prapor zi Slytherinśkoju zmijeju zakryvaw soboju wsju stinu za Vysokym stolom.

Koly uvijšow Harry, znenaćka zapala tyša, a potim usi naraz zahovoryly. Vin siw za Gryffindorśkyj stil pomiž Ronom i Hermionoju i namahawsja ne pomičaty, jak usi zzyralysja na njoho, deħto až pidvodywsja, ščob krašče joho rozhledity.

Na ščastja, newdowzi prybuw Dumbledore i wsi rozmovy styħly.

— Šče odyn rik mynuw! — badjoro počaw Dumbledore. — Ale pered tym, jak vy whryzetesja zubamy w naši čudovi stravy, musyte šče posluħaty moje stareče bazikannja. Ščo ce buw za rik! Spodivajusja, u vašyħ holovaħ troħy pobiľšalo wsjakoï wsjačyny… ale poperedu cile lito, ščob jak slid vyvitryty ïħ do počatku nastupnoho nawčaľnoho roku! A teper, jak ja rozumiju, nadijšla pora wručyty kubok hurtožytkiw. Otož očky rozpodilylysja tak: na četvertomu misci Gryffindor — trysta dvanadcjať očok; na tretjomu Hufflepuff — trysta p'jatdesjat dva; Rejvenklow maje čotyrysta dvadcjať šisť, a Slytherin — čotyrysta simdesjat dva očky.

Slytherinśkyj stil zavyruvaw opleskamy i radisnymy vyhukamy. Harry bačyw, jak Draco Malfoy hupaw po stolu svoïm važkym kelyħom. Ce bulo brydko.

— Tak‑tak, bravo, Slytherin! — skazaw Dumbledore. — Odnače musymo wraħuvaty neščodawni podiï.

U zali zapala tyša. Usmišky na oblyččjaħ slytherinciw deščo ziwjaly.

— Hm! — prokašljawsja Dumbledore. — Ja maju rozpodilyty kiľka dodatkovyħ očok… Ščo ž, pohljanemo… Aha!.. Po‑perše, mister Ronald Weasley…

Ron husto počervoniw, i joho oblyččja skydalosja na spečenu na sonci redysku.

— …za najkrašču za bahato rokiw partiju w šaħy, zihranu w Hogwartsi, ja nahorodžuju Gryffindor p'jatdesjaťma očkamy.

Vid zaħoplenyħ vyhukiw Gryffindorciw malo ne wpala začarovana stelja; zdavalosja, naviť zori nahori zatremtily. Bulo čuty, jak Percy vyhukuvaw inšym starostam: "Ce mij brat!.. Najmolodšyj brat!.. Vin vyhraw u začarovani šaħy profesorky McGonagall!"

Narešti znovu zapanuvala tyša.

— Po‑druhe, mis Hermiona Granger… Za ïï wminnja zastosovuvaty ħolodnokrownu logiku pered vohnennym polum'jam prysudžuju Gryffindorovi p'jatdesjat očok.

Hermiona dolonjamy zatulyla oblyččja; Harry maw velyku pidozru, ščo vona ne wtrymala sliz. Gryffindorci šalenily z radoščiw: vony nabraly dodatkovyħ sto očok!

— Po‑tretje, mister Harry Potter, — oholosyw Dumbledore. U zali zapala mertva tyša. — …za joho vytrymku i fantastyčnu vidvahu ja nahorodžuju Gryffindor šistdesjaťma očkamy.

Zčynywsja nejmovirnyj halas. Ti, ħto wmiw ne tiľky vereščaty do ħrypoty, a j dodavaty, švydeńko zmykytyly, ščo Gryffindor teper maw čotyrysta simdesjat dva očky — riwno stiľky ž, jak i Slytherin. Vony zriwnjalysja w boroťbi za kubok, i jakby Dumbledore daw Harry bodaj šče odne očko…

Dumbledore pidnjaw ruku. Postupovo wsi znovu zatyħly.

— Vidvaha buvaje riznoju, — skazaw, usmiħajučyś, Dumbledore. — Treba buty duže ħorobrym, ščob čynyty opir voroham, ale potribna ne menša ħorobrisť, ščob čynyty opir druzjam. Oś čomu ja daju desjať očok misterovi Neville’u Longbottomu.

Jakby ħtoś stojaw nepodalik vid Velykoï zaly vin mih by podumaty, ščo tam stawsja vybuħ — takyj nejmovirnyj halas zčynyly za svoïm stolom gryffindorci. Harry, Ron i Hermiona kryčaly j vereščaly, zirvawšyś na nohy, todi jak Neville, blidyj vid nespodivanky, znyk pid ciloju kupoju učniw, ščo kynulysja joho obijmaty. Vin šče nikoly ne zdobuvaw dlja Gryffindoru žodnoho očka. Harry, ne perestajučy kryčaty, šturħonuw Rona pid rebra j pokazaw na Malfoya, jakyj ne zmih by maty šče durnišoho i šokovanišoho vyhljadu, naviť jakby joho zakljaly tilowjazom.

— A ce označaje, — vyhuknuw Dumbledore, perekrykujučy urahan opleskiw (adže naviť Ravenclaw i Hufflepuff svjatkuvaly porazku Slytherinu), ščo neobħidno troħy zminyty dekoraciï.

Vin plesnuw u doloni. Zeleni polotnyšča vidrazu staly jaskravo‑červonymy, a sribni — zolotymy; velyčezna Slytherinśka zmija znykla, a na ïï misci postaw gigantśkyj gryffindorśkyj lew. Snape tysnuw ruku profesorky McGonagall, i z usiħ syl namahawsja vydušyty z sebe usmišku. joho oči zustrilysja z očyma Harry, i Harry vidrazu vidčuw, ščo Snape’ove stawlennja do njoho ne zminylysja ni na jotu. Ta Harry ce ne turbuvalo. Vin čomuś viryw, ščo nastupnoho roku žyttja w Hogwartsi nalahodytcja, i wse znovu bude normaľno.

Ce buw najkraščyj večir u žytti Harry, kraščyj i vid vyhrašu u quidditch, i vid Rizdva, i vid peremohy nad hirśkym trolem… Vin zapam'jataje joho nazawždy.

Harry wže majže zabuw, ščo maly šče oholosyty rezuľtaty ispytiw, ale cja myť nastala. Na ïħnje prevelyke dyvo, vony z Ronom otrymaly dobri ocinky, a Hermiona, zvyčajno, bula peršoju u spysku najkraščyħ učniw cjoho roku. Naviť Neville jakoś proskočyw — joho dobri ocinky z herbalogiï perekryly nezadoviľni rezuľtaty z zillja i nastijok. Prawda, vony spodivalysja, ščo Goyle’a, tupisť jakoho doriwnjuvala joho pidlosti, vyženuť zi školy, ale j toj prymudrywsja jakoś utrymatysja. Ce bulo obrazlyvo, ale, jak zawvažyw Ron, vid žyttja ne možna vymahaty nadto bahato.

I oś raptom sporožnily ïħni šafy, valizy buly spakovani, deś u kutku jakohoś tualetu znajdeno Neville’ovu žabku, a wsim učnjam wručyly pyśmovi poperedžennja ne wdavatysja do čariw protjahom kanikul ("Ja zawždy spodivajusja, ščo vony zabuduť ïħ daty", — zasmučeno skazaw Fred Weasley). Hagrid proviw ïħ do čowniw, vony pereplywly čerez ozero, a todi posidaly na "Hogwartśkyj ekspres", rozmowljaly j smijalysja, tym časom jak krajevydy za viknom stavaly dedali dohljanutiši j riznobarwniši.

Dity lasuvaly horoškom "Bertie Bott", promynajučy maġliwśki mista; skydaly svoï čariwnyćki mantiï, nadjahaly žakety j plašči i potyħeńku pidïždžaly do platformy nomer dewjať i try čverti na vokzali King’s Cross.

Mynuw jakyjś čas, poky wsi učni pokynuly platformu. Bilja kvytkovoho kompostera stojaw staryj zmorškuvatyj oħoroneć, propuskajučy ïħ po dvoje‑troje, ščob vony, vystrybujučy raptom iz suciľnoho muru, ne pryvertaly zajvoï uvahy j ne ljakaly maġliw.

— Vy povynni cjoho lita pryïħaty do mene. Oboje! — zaprosyw Ron Harry j Hermionu. — Ja pryšlju vam sovu.

— Djakuju, — skazaw Harry. — Ja… z velykym zadovolennjam.

Štowħajučyś u natowpi, vony prjamuvaly do pereħodu w maġliwśkyj svit. Deħto z učniw hukaw:

— Buvaj, Harry!

— Pottere, trymajsja!

— Ty, jak zawždy, populjarnyj! — pidsmiħnuwsja Ron.

— Tiľky ne tam, kudy ja ïdu! Ce ja tobi obicjaju, — vidizvawsja Harry.

Vin, Ron i Hermiona razom projšly kriź stinu.

— Oś vin, mamo, oś vin, dyvysja!

To bula Ginny Weasley, molodša Ronova sestra, ale pokazuvala vona ne na Rona.

— Harry Potter! — zapyščala vona. — Dyvysja, mam! Ja joho baču…

— Ginny, whamujsja, pokazuvaty paľcem nekuľturno!

Misis Weasley usmiħalasja ditjam.

— Tjažkyj buw rik? — zapytala vona.

— Duže, — vidpoviw Harry. — Djakuju vam za pečyvo i za svetr, misis Weasley.

— O, ce durnyci, ljubyj!

— Ty hotovyj?

Ce buw djaďko Vernon — z tym samym burjakovym oblyččjam i vusamy, z tym samym ljutym vyrazom, — šče b pak! — Harry nis klitku z sovoju po vokzalu, perepownenomu zvyčajnymy ljuďmy. Pozadu za nym stojaly titka Petunia j Dudley, jakyj nažaħano zyrkaw na Harry.

— Vy, mabuť, rodyna Harry? — pocikavylasja misis Weasley.

— E‑e… w pewnomu rozuminni! — burknuw djaďko Vernon. — Merščij, ħlopče, u nas obmaľ času! — I pišow do mašyny.

Harry zatrymawsja, ščob poproščatysja z Ronom i Hermionoju.

— Nu, wse. Pobačymosja pislja lita.

— Spodivajusja, ty e‑e… harno vidpočyneš, — pohljadajučy wslid djaďkovi Vernonu, newpewneno prokazala Hermiona, wražena takoju joho neljub'jaznistju.

— O, tak! — skazaw Harry, i Ron z Hermionoju zdyvovano pobačyly, ščo vin usmiħajetcja.

— Dursleyi ž ne znajuť, ščo wdoma nam zaboroneno nasylaty čary. Otož cjoho lita ja klasno poveseljusja z Dudleyem!..

Дата добавления: 2015-10-29