Сураи саҶда1

Ба номи Худои бахшояндаи меҳрубон!

1.Алиф, Лом, Мим.

2.Нозил шудани ин китоб, ки дар он ҳеҷ шакке нест, аз ҷониби Парвардигори ҷаҳониён аст.

3. Оё мегӯянд: «Дӯруғест, ки худ ба ҳам бофта?» На, суханест барҳақ аз ҷониби Парвардигорат, то мардумеро, ки пеш аз ту бимдиҳандае надоштаанд, тарсонӣ. Шояд ба роҳи ҳидоят афтанд.

4. Худост, ки осмонҳову заминро ва он чӣ миёни онҳост, дар шаш рӯз биёфарид ва он гоҳ бар Арш муставӣ шуд2. Шуморо ҷуз ӯ корсозу шафеъе нест. Оё панд намегиред?

5. Корро аз осмон то замин сомон медиҳад. Сипас дар рӯзе, ки миқдори он ҳазор сол аст, чунон ки мешуморед, ба сӯи ӯ боло меравад.

6. ӯст, ки донои ниҳону ошкор аст. Пирӯзманду меҳрубон аст.

7.Он кӣ ҳар чиро офарид ба некӯтарин ваҷҳ офарид ва хилқати инсонро аз гил оғоз кард.

8. Сипас насли ӯро аз усораи (шираи) обе беқадр (нутфа) падид овард.

9. Он гоҳ аъзои ӯ рост кард ва аз рӯҳи худ дар он бидамид. Ва бароятон гӯшу чашмҳо ва дилҳо офарид. Чӣ андак шукр мегӯед!

10. Ва гуфтанд: «Оё вақте ки дар замин нопадид шавем, офариниши тозае хоҳем ёфт?» Оре, онҳо ба дидор бо Парвардигорашон имон надоранд!

11. Бигӯ: «Фариштаи марг, ки муваккал (гумошта) бар шумост, шуморо мемиронад. Сипас ба сӯи Парвардигоратон бозгардонида мешавед».

12. Ва туро аҷаб аст, он гоҳ ки гунаҳкоронро дар назди Парвардигорашон сарафканда бинӣ, ки (гӯянд): «Эй Парвардигори мо, дидем ва шунидем. Акнун моро бозгардон, то коре шоиста кунем, ки инак, ба яқин расидаем».

13. Агар мехостем, ҳидояти ҳар касро, албатта ба ӯ арзонӣ медоштем, вале ваъдаи Ман, ки ҳаройна, ҷаҳаннамро аз ҳамаи ҷинниёну одамиён пур мекунам, ҳақ аст.

14. Ба ҷазои он, ки дидори чунин рӯзеро фаромӯш карда будед, акнун (азобро) бичашед. ҳаройна, Мо низ шуморо аз ёд бурдаем. Ба сазои корҳое, ки мекардед, азоби ҷовидро бичашед!

15. Танҳо касоне ба оёти Мо имон овардаанд, ки чун оёти Моро бишнаванд, ба саҷда бияфтанд ва Парвардигорашонро ба покӣ биситоянд ва онҳо такаббур намекунанд.

16.Аз бистари хоб паҳлҳояшон дур мемонад3, Парвардигорашонро бо биму умед илтиҷо мекунанд ва аз он чӣ ба онҳо додаем, садақа мекунанд.

17. Ва ҳеҷ кас аз он мукофоте аз хушиву хурсандӣ хабар надорад, ки ба подоши корҳое, ки мекарда, барояш пинҳон карда шудааст!

18. Оё он кас, ки имон оварда, монанди касест, ки фисқ меварзад? Баробар нестанд!

19. Аммо онон, ки имон овардаанд ва корҳои шоиста кардаанд, ба ҷазои неки аъмоле, ки мекарданд, барояшон манзилгоҳе дар боғҳои биҳишт мебошад.

20. Ва аммо фосиқон, манзилгоҳашон оташ аст. Ҳар гоҳ ки бихоҳанд аз он берун оянд, бори дигар онҳоро ба даруни оташ бозгардонанд ва бигӯяндашон: «Бичашед азоби оташеро, ки дурӯғаш мепиндоштед!»

3. Мурод бархостан аз хоби хуш ва тарк кардани бистари гарму нарм аст.

21. Ва албатта, бичашонем онҳоро аз азоби наздик (яъне, дар дунё)4, пеш аз азоби бузург (яъне, дар охират), шояд онҳо бармегарданд!

22. Кист ситамкортар аз он касе, ки ӯро ба оёти Парвардигораш панд диҳанд, вале рӯй гардонад? Мо, ҳаройна, аз гунаҳкорон интиқом мегирем!

23. Ҳақиқатан ба Мӯсо китоб додем. Аз дидори ӯ дар шубҳа мабош. Ва онро роҳнамои бани Исроил қарор додем.

24. Аз миёни он қавм пешвоёне падид овардем, ки чун сабр пеша карданд ва ба оёти Мо, яқин доштанд, бо фармони Мо ба ҳидояти мардум пардохтанд.

25. Албатта, Парвардигори ту дар рӯзи қиёмат дар он чӣ ихтилоф мекарданд, миёнашон доварӣ хоҳад кард.

26. Оё он ҳама мардумеро, ки пеш аз онҳо ҳалок кардем ва акнун инҳо дар хонаҳояшон роҳ мераванд, сабаби ҳидояташон нашуд? Албатта, дар ин (дидани диёри хеш аз истиқоматгоҳи ҷабборони гузашта), ҳаройна, ибратҳост, чаро намешунаванд?

27. Оё намебинанд, ҳаройна, Мо обро ба замини хушку бегиёҳ равона месозем, то киштзорҳо бирӯёнем ва чорпоён ва худашон аз он бихӯранд? Чаро намебинанд?

28. Мегӯянд: «Агар рост мегӯед, пирӯзӣ чӣ вақт хоҳад буд?»

29. Бигӯ: «Дар рӯзи пирӯзӣ имон овардани кофирон судашон надиҳад ва мӯҳлаташон надиҳанд».

30. Пас, аз онҳо рӯй гардон ва мунтазир бош, ки онҳо низ дар интизоранд.

4. Ба сабаби мусибатҳо ва нокомиҳову бемориҳо, ки бандагон бо инҳо озмуда мешаванд, то ки тавба кунанд.

Дата добавления: 2015-10-02