Сураи РУМ1

(Румиён)

Ба номи Худои бахшояндаи меҳрубон!

1.Алиф, лом, мим.

2.Румиён мағлуб шуданд,2

3.дар наздиктарин замин (пастарин аз сатҳи баҳр)3ва пас аз мағлуб шудан бори дигар ғолиб хоҳанд шуд,

4.дар муддати чанд сол4. Фармон, фармони Худост, чи пеш аз пирӯзӣ (ки румиён шикаст хурдаанд) ва чи баъд аз он (ки онҳо пирӯз мегарданд, ки заъфу қудрат ва шикасту пирӯзӣ ҳама озмуни Худост). Ва дар он рӯз (ки румиён пирӯз мегарданд) мӯъминон шодмон мешаванд,

5.ба ёрии Худо. Худо ҳар касро, ки бихоҳад, ёрӣ мекунад, зеро пирӯзманду меҳрубон аст!

6.Худо ваъда додааст ва ваъдаи худ хилоф накунад, вале бештари мардум намедонанд.

7.Онон ба зоҳири зиндагии дунё огоҳанд ва аз охират бехабаранд.

8.Оё бо худ намеандешанд, ки Худо осмонҳову заминро ва ҳар чӣ дар миёни онҳост, барҳақ ва то муддате маҳдуд, офаридааст? Ва ҳаройна, бисёре аз мардум ба дидори Парвардигорашон имон надоранд.

9.Оё дар замин намегарданд, то бингаранд, ки чӣ гуна будааст оқибати касоне, ки пеш аз онҳо зистаанд? Касоне, ки тавонашон бештар будааст ва заминро ба шудгор задан зеру рӯ карда ва бештар аз онҳо ободаш сохта буданд ва паёмбароне бо мӯъҷизаҳо ба назди онҳо омаданд. Худо ба онҳо ситам накарда буд, онон худ ба хештан ситам мекарданд.

10. Сипас оқибати он касон, ки корҳои бад карданд, ногувортар буд. Зеро инҳо оёти Худоро дурӯғ бароварданд ва онҳоро ба масхара гирифтанд.

11. Худо мавҷудотро меофаринад, он гоҳ дигар борашон бозмегардонад, он гоҳ ҳама ба сӯи ӯ бозгардонда мешавед.

12. Рӯзе, ки қиёмат барпо шавад, гунаҳкорон ҳайратзада бимонанд.

13. Онҳоро аз миёни бутонашон шафеъоне нест. Ва дигар ба бутони худ бовар надоранд.

14. Ва чун қиёмат барпо шавад, дар он рӯз аз якдигар бибуранд.

15. Аммо онҳо, ки имон овардаанд ва корҳои шоиста кардаанд, дар ҷаннат ба шодмонӣ бипардозанд.

16. Ва аммо онҳое, ки кофир шудаанд ва оёти Моро дурӯғ баровардаанд ва дидори охиратро дурӯғ пиндоштаанд, ҳамаро дар азоб ҳозир оранд.

17. Худоро биситоед, ба он ҳангом ки ба шаб дармеоед ва ба он ҳангом ки ба субҳ дармеоед.

18. Сипос ӯрост дар осмонҳову замин, ҳангоми шаб ва ба ҳангоме ки ба нимрӯз мерасед.

19. Зиндаро аз мурда берун орад ва мурдаро аз зинда. Ва заминро пас аз мурданаш зинда месозад ва шумо низ инчунин аз гӯрҳо берун карда мешавед.

20. Аз нишонаҳои қудрати ӯст, ки шуморо аз хок биёфарид, то он гоҳ инсон шудед ва ба ҳар сӯ пароканда гаштед.

21. Ва ин нишонаҳои қудрати ӯст, ки бароятон аз ҷинси худатон ҳамсароне офарид, то ба онҳо оромиш ёбед ва миёни шумо дӯстиву меҳрубонӣ ниҳод. Албатта, дар ин иборатҳоест барои мардуме, ки меандешанд.

22. Ва аз нишонаҳои қудрати ӯст офариниши осмонҳову замин ва гуногунии забонҳову рангҳоятон. Дар ин ибратҳоест барои доноён.

23. Ва аз нишонаҳои қударати ӯ хобидани шумост дар шаб ва рӯз ба талаби рӯзӣ бархостани шумост. Албатта, дар ин ибратҳоест барои мардуме, ки мешунаванд.

24. Ва аз нишонаҳои қудрати ӯст, ки барқро ба қасди биму умед ба шумо менамоёнад. Ва аз осмон борон мефиристад, то замини мурдаро бо он зинда созад. Албатта, дар ин ибратест барои касоне, ки ба ақл дамеёбанд.

25. Ва аз нишонаҳои қудрати ӯст, ки осмону замин ба фармони ӯ барпой истодаанд. Сипас шуморо аз замин бо нидое фаро мехонад (бо нафхи сур) ва шумо, фавран, аз замин (баъди ба охир расидани дунё) берун меоед.

26. Аз они ӯст ҳар чӣ дар осмонҳову замин аст ва ҳама фармонбардори ӯ ҳастанд.

27. ӯст, ки мавҷудотро меофаринад, сипас онҳоро бозмегардонад. Ва ин кор бар ӯ осонтар аст. ӯрост сифати бартарӣ дар осмонҳову замин ва ӯст пирӯзманду ҳаким!

28. Барои шумо аз худатон масале меоварад: магар бандагонатон дар он чӣ ба шумо рӯзӣ додаем, бо шумо шарик ҳастанд, то дар мол бо шумо баробар бошанд ва ҳамчунон ки шумо озодон аз якдигар метарсед, аз онҳо ҳам бимнок бошед? Оётро барои мардуме, ки оқилона меандешанд, ин тавр тафсил медиҳем.5

29. Оре, ситамкорон бе ҳеҷ донише аз ҳавои нафси худ пайравӣ кардаанд. Онҳоро, ки Худо гумроҳ кардааст, чӣ касе ҳидоят мекунад? Онҳоро ҳеҷ ёваре нест.

30. Ба яктопарастӣ рӯй ба дин овар. Фитратест, ки Худо ҳамаро ба он фитрат биёфаридааст ва дар офариниши Худо тағйире нест. Дини поку пойдор ин аст, вале бештари мардум намедонанд!

31. Ба ӯ бозмегардед ва аз ӯ битарсед ва намоз бигузоред ва аз мушрикон мабошед.

32. Аз онон мабошед, ки дини худро пора –пора карданд ва фирқа- фирқа шуданд ва ҳар фирқае бар ҳар чӣ дошт, дилхуш буд.

5. Хулосаи масал ин аст, ки мамлук (банда) бо молик (хоҷа) баробар нест. Пас, бандаи Худоро шарики ӯ натавон гуфт.

33. Чун бар одамиён зиёне расад, Парвардигорашонро бихонанд ва ба даргоҳи ӯ тавба кунанд ва чун раҳмати хеш ба онҳо бичашонад, гурӯҳеро бинӣ, ки ба Парвардигорашон ширк меоваранд.

34. Пас, неъматеро, ки ба онҳо додаем, куфрон кунанд. Акнун баҳраманд шавед, ба зудӣ, ки хоҳед донист!

35. Оё барояшон далеле нозил кардем, то аз чизе, ки бо Худо шарик месозанд, сухан гуфта бошад?

36. Чун ба мардум раҳмате бичашонем, шодмон мешаванд ва чун ба сабаби корҳое, ки кардаанд ранҷе бар онҳо расад, фавран, навмед мегарданд!

37. Оё намебинед, ки Худо рӯзии ҳар касро, ки бихоҳад, фаровон мекунад ва ё ӯро тангрӯзӣ месозад? Албатта, дар ин ибратҳоест барои мардуме, ки имон меоваранд!

38. Ҳаққи хешовандон, мискин ва дар роҳ мондаро адо кун. Ин беҳтар аст барои касоне, ки ваҷҳи Худоро меҷӯянд ва онҳо наҷотёфтагонанд.

39. Моле, ки ба рибо медиҳед, то дар амволи мардум афзун шавад, назди Худо ҳеҷ афзун намешавад ва моле, ки барои ваҷҳи Худо аз бобати закот медиҳед, касоне, ки чунин кунанд, подоши дучанд доранд.

40. Худост, ки шуморо биёфарид, сипас рӯзӣ дод, сипас мемиронад, сипас зинда мекунад. Оё касоне, ки шарики Худо месозед, ҳеҷ аз ин корҳо тавонанд? Пок аст ӯ ва аз ҳар чӣ барояш шарик меоваранд, бартар аст.

41. Ба сабаби аъмоли мардум фасод дар хушкиву дарё ошкор шуд, то ба онон ҷазои баъзе аз корҳояшонро бичашонад, бошад, ки бозгарданд.

42. Бигӯ: «Дар замин бигардед ва бингаред, ки оқибати пешиниён, ки бештаринашон аз мушрикон буданд, чӣ гуна будааст».

43. Ба дини поки пойдор рӯй биёвар, пеш аз он ки рӯзе фаро расад, ки аз амри Худо бозгаштанаш набошад. Дар он рӯз мардум ду гурӯҳ шаванд:

44. касоне, ки кофир бошанд, куфрашон ба зиёнашон бошад ва онҳо, ки коре шоиста карда бошанд, барои худ подоше (мукофоти) некӯ омода кардаанд,

45. то касонеро, ки имон овардаанд ва корҳои шоиста кардаанд, аз фазли худ подош диҳад. Ба таҳқиқ, Худо кофиронро дӯст надорад!

46. Ва аз нишонаҳои қудрати ӯ он бодҳои муждадиҳандаро мефиристад, то раҳмати Худро ба шумо бичашонад ва то киштиҳо ба фармони ӯ равон бошанд ва аз фазли ӯ рӯзӣ биҷӯед. Бошад, ки шукр гӯед!

47. Ва пеш аз ту паёмбаронеро бар қавмашон фиристодем. Онон бо далелҳои равшани худ наздашон омаданд. Ва Мо аз касоне, ки гуноҳ карданд, интиқом гирифтем ва ёрӣ додани мӯъминон бар ӯҳдаи Мо буд.

48. Худост, ки бодҳоро мефиристад, то абрҳоро барангезад ва чунонки хоҳад бар осмон бигустурад ва онро пора – пора кунад ва бинӣ, ки борон аз даруни абрҳо берун меояд. Ва чун боронро ба ҳар кӣ хоҳад аз бандагонаш бирасонад, фавран, шодмон шаванд,

49. агарчи пеш аз он ки борон бар онҳо биборад, навмед будаанд.

50. Пас, ба осори раҳмати Худо бингар, ки чӣ гуна заминро пас аз мурданаш зинда мекунад. Дар ҳақиқат, Худо, бе шак, зиндакунандаи мурдагон аст ва ба ҳар коре тавоност.

51. Ва агар боде (сӯзон) бифиристем, ки киштаҳоро зард бубинанд, аз он пас ҳама кофир шаванд.

52.Ба таҳқиқ, ту наметавонӣ мурдагонро шунаво созӣ ва агар инҳо низ аз ту бозгарданд, овози худро ба гӯши он карон нарасонӣ.

53. Ту ҳидояткунандаи нобиноён аз гумроҳияшон нестӣ. Ту садоятро танҳо ба гӯши касоне мерасонӣ, ки ба оёти Мо имон овардаанд ва таслим шудаанд.

54. Худост, ки шуморо нотавон биёфарид ва пас аз нотавонӣ нерӯманд сохт, он гоҳ пас аз нерӯмандӣ нотавониву пирӣ овард. Ҳар чӣ бихоҳад, меофаринад ва ӯ донову тавоност!

55. Рӯзе, ки қиёмат барпо шавад, кофирон савганд хӯранд, ки ҷуз соъате дар гӯр наорамидаанд. Оре, инчунин аз ҳақ каҷрав мешуданд.

56. Онон, ки донишу имон дода шудаанд, гӯянд: «Шумо бар мувофиқи китоби Худо то рӯзи қиёмат дар гӯр орамидаед ва ин рӯзи қиёмат аст ва шумо намедонистаед».

57. Дар ин рӯз узрхоҳии ситамкорон ба ҳолашон суд надиҳад ва аз онҳо нахоҳанд, ки тавба кунанд.

58. Мо дар ин Қуръон барои мардум ҳар гуна масал овардаем. Ва чун ояте барояшон биёварӣ, кофирон, ҳатман, хоҳанд гуфт: «Шумо беҳудагӯёне беш нестед!»

59. Инчунин Худо ба дилҳои касоне, ки аз доноӣ бебаҳраанд, мӯҳр мениҳад!

60. Пас, сабр кун, ки албатта, ваъдаи Худо ҳақ аст. Мабод онон, ки бар марҳалаи яқин нарасидаанд, туро бесуботу безобита гардонанд!

Дата добавления: 2015-10-02