Сураи ҲаҶ1

Ба номи Худои бахшояндаи меҳрубон!

1.Эй мардум, аз Парвардигоратон битарсед, ки албатта, зилзилаи қиёмат ҳодисаи бузургест!

2.Он рӯз, ки бубинедаш, ҳар ширдиҳандае ширхораашро аз ёд бибарад ва ҳар ҳомилае бори худро бар замин гузорад ва мардумро чун мастон бинӣ, ҳол он ки маст нестанд, балки азоби Худо сахт аст.

3.Баъзе аз мардум бе ҳеҷ донише дар бораи Худо баҳс мекунанд ва аз ҳар шайтони саркаше пайравӣ мекунанд.

4.Бар шайтон чунин муқаррар шуда, ки ҳар касро, ки дӯсташ бидорад, гумроҳ кунад ва ба азоби оташи сӯзонаш кашонад.

5.Эй мардум, агар аз рӯзи қиёмат (рӯзи растохез) дар шубҳа ҳастед, Мо шуморо аз хок ва сипас аз нутфа, он гоҳ аз лахтаи хуне ва сипас аз порагӯште тамом офарида, гоҳ нотамом биёфаридаем, то қудрати худро бароятон ошкор кунем. Ва то замоне муъайян ҳар чиро хоҳем, дар раҳмҳо нигаҳ медорем (сипас берун меоварем шуморо кӯдаке). Он гоҳ шумо, то ба ҳадди зӯрмандии худ расед. Баъзе аз шумо мемиранд ва баъзе ба солхӯрдагӣ бурда мешаванд, то он гоҳ ки ҳар чӣ омӯхтаанд, фаромӯш кунанд. Ва ту заминро хушкида мебинӣ. Чун борон бар он бифиристем, дар ҷунбиш ояд ва нумӯъ кунад ва аз ҳар гуна гиёҳи боравнақ бирӯёнад.

6.Ва инҳо далел бар онанд, ки Худо ҳақ аст, мурдагонро зинда месозад ва бар ҳар коре тавоност.

7.Ва низ қиёмат хоҳад омад, шубҳае дар он нест. Ва Худо ҳамаи касонеро, ки дар қабрҳо ҳастанд, зинда мекунад.

8.Ва аз миёни мардум касест, ки бе ҳеҷ донише ва ҳеҷ роҳнамоӣ ва ҳеҷ китоби равшанибахше дар бораи Худо баҳс мекунад.

9.Гарданро ба такаббур ба як сӯ мепечонад, то мардумро аз роҳи Худо гумроҳ созад. Насиби ӯ дар дунё хорист ва дар рӯзи қиёмат азоби оташро ба ӯ мечашонем.

10.Ин ҷазои корҳоест, ки пеш аз ин кардаӣ ва Худо ба бандагонаш ситам намекунад.

11.Ва аз миёни мардум касест, ки Худоро бо шубҳа мепарастад. Агар хайре ба ӯ расад, дилаш ба он ором гираду мутмаин шавад ва агар озмоише пеш ояд, рӯй бартобад. Дар дунёву охират зиён бинад ва он зиёне ошкор аст.

12.Ғайри Худо касеро мехонад, ки на зиёне ба ӯ мерасонад ва на суде ва ин гумроҳиест беинтиҳо.

13.Касеро мехонад, ки зиёнаш наздиктар аз суди ӯст. Чӣ бад дӯстдорест ва чӣ бад ҳамсӯҳбат (мурод аз ин бутҳояшон аст).

14.Худо касонеро, ки имон оварда ва корҳои шоиста кардаанд, ба биҳиштҳое, ки дар он наҳрҳо ҷорист, дохил месозад ва Худо ҳар чӣ хоҳад, ҳамон мекунад.

15.Касе мепиндорад, ки Худо дар дунёву охират, ҳаргиз, ёриаш нахоҳад кард, хештанро бо ресмоне аз сақф биёвезад, то худро хафа кунад ва бингарад, ки оё ин ҳила хашмашро аз миён хоҳад бурд.

16.Ба ин сон Қуръонро нозил кардем бо оёте равшан. Ва Худо ҳар касро, ки бихоҳад, ҳидоят мекунад.

17.Худо миёни онон, ки имон овардаанд ва инҳо, ки дини яҳуд ё собиён2 ё насоро ё маҷусият баргузидаанд ва онон, ки мушрик шудаанд, дар рӯзи қиёмат ҳукм мекунад. Зеро ӯ ба ҳар коре нозир аст!

18.Оё надидаӣ, ки ҳар кас дар осмонҳову ҳар кас, ки дар замин аст ва офтобу моҳ ва ситорагону кӯҳҳо ва дарахтону ҷунбандагон ва бисёре аз мардум Худоро саҷда мекунанд Ва бар бисёре азоб муқаррар шуда ва ҳар киро Худо хор созад, ҳеҷ кас гиромиаш намедорад?. Зеро Худо ҳар чӣ бихоҳад, ҳамон мекунад.

19.Ин ду гурӯҳ дар бораи Парвардигорашон ба хусумат бархостаанд. Барои онон, ки кофиранд, ҷомаҳое аз оташ бурида (ва духтаанд) ва аз боло бар сарашон оби ҷӯшон мерезанд.

20.Ба он (оби ҷӯшон) ҳар чӣ дар даруни шикам доранд ва низ пӯстҳояшон гудохта мешавад.

21.Ва низ барои онҳост гурзҳое оҳанин.

22.Ҳар гоҳ, ки хоҳанд аз он азоб, аз он андӯҳ берун оянд, бори дигар ононро ба он бозгардонанд, ки бичашед азоби оташи сӯзандаро.

23.Худо касонеро, ки имон оварда ва корҳои шоиста кардаанд, ба биҳиштҳое, ки дар он наҳрҳо ҷорист, дохил месозад. Дар он ҷо бо дастбандҳое аз тиллову марворид ороста шаванд ва либосашон дар он ҷо аз ҳарир (абрешим) аст.

24.Онон ба сӯи сухани пок (тавҳид) ва ба сӯи роҳи Худо (ислом) роҳнамоӣ шудаанд (дар дунё).

25.Онҳое, ки кофир шудаанд ва мардумро аз роҳи Худо ва Масҷиду-л-ҳаром, ки барои мардуми чи муқиму чи ғариб яксон аст, бозмедоранд ва низ ҳар киро дар он ҷо қасди каҷравӣ ё ситамкорӣ дошта бошад, азоби дардовар мечашонем.

26.Ва макони хонаро барои Иброҳим ошкор кардем ва гуфтем: «Ҳеҷ чизро шарики Ман масоз ва хонаи Маро барои тавофкунандагон ва ба намоз истодагон ва рукуъкунандаву саҷдакунандагон покиза бидор».

27.Ва мардумро ба ҳаҷ даъват кун, то пиёда ё савор бар шутурони лоғар (ки асари заҳмати сафар онҳоро хаста кардааст) аз роҳҳои дур назди ту биёянд.

28.То судҳоеро, ки аз они онҳост, бубинанд ва номи Худоро дар рӯзҳое муъайян ба ҳангоми забҳи чорпоёне, ки Худо ризқи онҳо сохта, ёд кунанд. Пас аз онҳо бихӯреду бенавоёни фақирро низ таъом диҳед.

29.Сипас чиркро (олудагиҳо ва чизҳои зиёдатии бадан, мисли нохун ва мӯй) аз худ дур кунанд ва назрҳои хешро адо кунанд ва бар он хонаи кӯҳансол тавоф кунанд.

30.Ин аст ҳукми (он чи гузашт) ва ҳар кас даст аз ҳаром бидорад, дар назди Парвардигораш барояш беҳтар аст. Ва чорпоён бар шумо ҳалоланд, магар онҳое, ки бароятон хонда шуда. Пас аз бутҳои палиду сухани ботилу дурӯғ парҳез кунед.

31.Рӯйовардагон ба Худо бошед ва ширкнаёвардагон ба ӯ ва ҳар кас, ки ба Худо ширк оварад, чун он касест, ки аз осмон фурӯ афтад ва паррандае ӯро бирабояд ё бодаш ба маконе дур андозад.

32.Оре, касоне, ки шиъорҳои Худоро бузург мешуморанд, корашон нишони парҳезгории дилҳояшон бошад.

33.Аз он шутурони қурбонӣ то замоне муъайян бароятон судҳост, сипас ҷои қурбониашон дар он хонаи кӯҳансол аст.

34.Барои ҳар уммате расми қурбонӣ кардане ниҳодем, то ба он сабаб, ки Худо аз чорпоён рӯзиашон додааст, номи ӯро бар забон ронанд. Пас Худои шумо яктост, дар баробари ӯ таслим шавед. Ва ибодаткунандагонро хушхабар деҳ,

35.онон, чун номи Худо бурда шавад, дар дил битарсанд ва ба он ҳангом, ки ба онҳо мусибате расад, собиранд ва намозгузоранд ва аз он чӣ рӯзиашон додаем, харҷ мекунанд.

36.Шутурони қурбониро барои шумо аз шаъоири Худо қарор додем. Шуморо дар он хайрест. Ва ҳамчунон ки бар пой истодаанд, номи Худоро бар онҳо бихонед ва чун паҳлӯяшон бар замин расид, аз онҳо бихӯред ва фақирони қонеъу гадоёнро бихӯронед. Инҳоро барои шумо ром кардем. Бошад, ки сипосгузорӣ кунед!

37.Гӯшту хуни ин шутурон ба Худо намерасад. Он чӣ ба ӯ мерасад, парҳезгории шумост. Ҳамчунин онҳоро роми шумо сохт, то Худоро ба шукронаи он, ки ҳидоятатон кардааст, ба бузургӣ ёд кунед. Ва некӯкоронро мужда деҳ!

38.Худо аз касоне, ки имон овардаанд, дифоъ мекунад ва Худо хиёнаткорони носипосро дӯст надорад!

39.Ба касоне, ки ба ҷанг ба сарашон тохт овардаанд ва мавриди ситам қарор гирифтаанд, рухсат дода шуд ва Худо бар пирӯз гардониданашон тавоност.

40.Онҳое, ки ба ноҳақ аз диёрашон ронда шудаанд, гуноҳашон танҳо ин буда, ки мегуфтанд: «Парвардигори мо Худои яктост?» Ва агар Худо баъзеро ба василаи баъзе дигар дафъ накарда буд, дайрҳову калисоҳо ва куништҳову масҷидҳое, ки номи Худо ба фаровонӣ дар он бурда мешавад, вайрон мегардид. Ва Худо ҳар касро, ки ёриаш кунад, ёрӣ мекунад ва Худо тавонову пирӯзманд аст!

41.Ҳамон касон, ки агар дар замин қудраташон диҳем, намоз мегузоранд ва закот медиҳанд ва амр ба маъруфу наҳй аз мункар мекунанд. Ва саранҷоми ҳамаи корҳо бо Худост!

42.Агар инҳо туро дурӯғгӯ баровардаанд, пеш аз онҳо қавми Нӯҳу Од ва Самуд низ такзиб кардаанд,

43.ва низ қавми Иброҳим ва қавми Лут,

44.ва мардуми Мадян ва Мӯсоро низ дурӯғгӯ шумориданд. Ман ба кофирон мӯҳлат додам, он гоҳ онҳоро фурӯ гирифтам. Ва уқубати Ман чӣ гуна буд?

45.Чӣ бисёр деҳаҳои золимро ҳалок кардем ва сақфҳояшон фурӯ рехт ва чӣ бисёр чоҳҳо, ки бекор монд ва қасрҳои баланди гаҷкоришуда бесоҳиб.

46.Оё дар замин сайр намекунанд, то соҳиби дилҳое гарданд, ки ба василаи онҳо хирадмандона биандешанд ва гӯшҳое, ки ба он бишнаванд? Зеро чашмҳо нестанд, ки кӯр мешаванд, балки дилҳое, ки дар синаҳо ҷой доранд, кӯр мешаванд.

47.Аз ту ба шитоб азоб металабанд ва Худо ҳаргиз ваъдаи худро хилоф намекунад. Ва як рӯз аз рӯзҳои Парвардигори ту баробар бо ҳазор сол аст, аз он сон, ки мешуморед.

48.Чӣ бисёр деҳаҳое, ки золим буданд ва Ман мӯҳлаташон додам, он гоҳ онҳоро вайрон кардам. Ва бозгашти ҳама назди Ман аст!

49.Бигӯ: «Эй мардум, ман барои шумо бимдиҳандае ошкорам».

50.Пас ононро, ки имон овардаанд ва корҳои шоиста кардаанд, омурзишу ризқе бузург аст.

51.Ва онон, ки дар радди оёти Мо мекӯшанд ва мехоҳанд Моро оҷиз кунанд, аҳли ҷаҳаннаманд.

52.Мо пеш аз ту ҳеҷ расул ё набиеро нафиристодаем, магар он, ки чун ба хондани оёт машғул шуд, шайтон дар сухани ӯ чизе (шубҳа) афканд. Ва Худо он чиро, ки шайтон афканда буд, насх (рад) кард, сипас оёти хешро устуворӣ бахшид ва Худо донову ҳаким аст!

53.Чунин шавад, то он чӣ шайтон дар сухани ӯ афканда, барои касоне, ки дар қалбҳояшон беморист ва низ сахтдилонро озмоише бошад ва ситамкорон дар ихтилофе бузург гирифторанд!

54.Ва то донишёфтагон бидонанд, ки Қуръон ба ростӣ аз ҷониби Парвардигори туст ва ба он имон биёваранд ва дилҳояшон ба он ором гирад. Ва Худо касонеро, ки имон овардаанд, ба роҳи рост ҳидоят мекунад.

55.Ҳамеша кофирон дар он шак мекунанд, то он гоҳ, ки қиёмат ногаҳон бар сарашон фаро расад ё ба азоби рӯзи наҳс гирифтор оянд.

56.Фармонравоӣ дар он рӯз аз они Худост. Миёнашон ҳукм мекунад. Пас касоне, ки имон овардаанд ва корҳои шоиста кардаанд, дар биҳиштҳои пурнеъматанд.

57.Ва касоне, ки куфр варзидаанд ва оёти Моро дурӯғ шумурдаанд, барояшон азобест хоркунанда!

58.Ва касонеро, ки дар роҳи Худо муҳоҷират кардаанд, сипас кушта шуданд ё худ мурданд, Худо ба ризқе некӯ рӯзӣ медиҳад. Зеро Худо ҳаройна, ӯ беҳтарин рӯзидиҳандагон аст.

59.Ононро ба ҷое дароварад, ки аз он хушнуд бошанд. Ва албатта, Худо донову бурдбор аст!

60.Ҳукм ин аст, ҳар кас уқубат кунад, ҳамчунон ки ӯро уқубат кардаанд, он гоҳ бар ӯ (дубора) ситам кунанд, Худо ёриаш хоҳад кард. Зеро Худо афвкунанда ва омурзанда аст.

61.Ин ба он сабаб аст, ки Худо аз шаб мекоҳад ва ба рӯз меафзояд ва аз рӯз мекоҳад ва ба шаб меафзояд. Ва Худо шунаво ва биност.

62.Ин ба он сабаб аст, ки Худо ҳақ аст ва он чӣ ҷуз ӯ ба худоӣ мехонанд, ботил аст ва ӯ баландмартабаву бузург аст.

63.Оё надидаӣ, ки Худо аз осмон борон фиристод ва замин пурсабза гардид? Албатта, Худо борикбину огоҳ аст!

64.Аз они ӯст он чӣ дар осмонҳо ва он чӣ дар замин аст. ӯст бениёз ва сазовори ситоиш!

65.Оё надидаӣ, ки Худо ҳар чиро дар рӯи замин ҳаст, роми шумо кардааст ва киштиҳоро, ки дар баҳр ба фармони ӯ мераванд. Ва осмонро нигоҳ дошта, ки ҷуз ба фармони ӯ бар замин наафтад. Зеро Худо бар мардум раъуфу раҳим аст.

66.ӯст, он кӣ шуморо зиндагӣ бахшид ва сипас бимиронд ва боз зинда месозад. Ва одамӣ ношукр аст.

67.Барои ҳар уммате дине ниҳодем, то бар он дин бошад. Пас дар ин кор бо ту муҷодала накунад ва мардумро ба Парвардигори худ даъват кун, зеро ту ба ростӣ бар роҳи рост қадам мениҳӣ.

68.Ва агар бо ту муҷодала карданд, бигӯ: «Худо бар ҳар коре, ки мекунед, огоҳтар аст.

69.Дар он чӣ мавриди ихтилофи шумост. Худо дар рӯзи қиёмат ҳукм хоҳад кард».

70.Оё надонистаӣ, ки Худо ҳар чиро, ки дар осмонҳову замин аст, медонад. Ва ин дар китобе навиштааст ва корест бар Худо осон.

71.Ва ғайри Аллоҳ чизеро мепарастанд, ки ҳеҷ далеле бар вуҷудаш нозил нашудааст ва ҳеҷ донише ба он надоранд. Ва ситамкорон ёваре надоранд.

72.Чун оёти равшангари Мо бар онон хонда шавад, нишони инкорро бар чеҳраи кофирон мешиносӣ; чунон ки наздик бошад бар онон, ки оётро мехонанд, ҳамлавар шаванд. Бигӯ: «Оё шуморо бар чизе бадтар аз ин огоҳ кунам? Оташ. Худо онро бар касоне, ки имон наовардаанд, ваъда додааст ва оташ, бад саранҷомест!»

73.Эй мардум, мисоле оварда шуд. Ба он гӯш диҳед. Касоне, ки онҳоро ба ҷои Аллоҳ ба худоӣ мехонед, агар ҳама гирд оянд, магасеро нахоҳанд офарид ва агар магасе чизе аз онҳо бирабояд, бозситонданашро натавонанд. Толибу матлуб ҳарду нотавонанд!

74.Худоро, чунонки лоиқи ӯст, нашинохтанд. Ҳароина Худо нерӯманду пирӯз аст!

75.Худо аз миёни фариштагону мардумон расулоне ихтиёр мекунад. Албатта, Худо шунавову биност!

76.Он чиро, ки дар пеши рӯяшон аст ва он чиро, ки пӯшти сарашон аст, медонад. Ва ҳамаи корҳо ба ӯ бозмегарданд.

77.Эй касоне, ки имон овардаед, рукӯъ ва саҷда кунед ва Парвардигоратонро бипарастед ва корҳои нек ба ҷой оваред, то, ки наҷот ёбед3.

78.Дар роҳи Худованд, чунонки бояд ҷиҳод кунед. ӯ шуморо баргузид. Ва бароятон дар дин ҳеҷ тангное падид наёварад. Дини падаратон Иброҳим аст. ӯ пеш аз ин (дар китобҳои пешин) ва дар ин (вопасин китоби осмионӣ, қуръон) шуморо мусалмонон номид. То паёмбар бар шумо гувоҳ бошад ва шумо бар дигар мардум гувоҳ бошед. Пас намоз бигузоред ва закот бидиҳед ва ба Худо ибодат кунед! ӯст мавлои шумо. Чӣ мавлое некӯ ва чӣ ёваре некӯ!

Дата добавления: 2015-10-02