Сураи Қоф1

Ба номи Худои бахшояндаи меҳрубон!

1.Қоф. Қасам ба ин Қуръони арҷманд!

2.Ки дар таъаҷҷуб шуданд, аз ин ки аз миёни худашон бимдиҳандае сӯяшон омад ва кофирон гуфтанд: «Ин чизе аҷиб аст.

3.Оё замоне, ки мурдему хок шудем, дигар боз зинда мешавем? Ин бозгаште муҳол аст!»

4.Мо медонем, ки хок чӣ гуна аз (ҷасадҳои) онҳо кам мекунад. Ва китобе, ки ҳама чиз дар он нигаҳдорӣ шуда, назди мост.

5.Оре, онҳо сухани ростеро, ки бар онҳо омада буд, дурӯғ шумурданд. Пас, дар коре парешон (нобасомон) афтоданд.

6.Оё ба ин осмон, бар болои сарашон назар намекунанд, ки чӣ гуна онро бино кардаем ва оростаем ва ҳеҷ шикофе дар он нест?

7.Ва заминро густурдем ва дар он кӯҳҳои баланд афкандем ва аз ҳар гуна набототи хушманзар дар он рӯёнидем.

8.Бинише ва пандест барои ҳар бандае, ки ба Худо бозгардад.

9.Ва аз осмон обе пурбаракат фиристодем. Пас, ба он боғҳову донаҳои даравшуданӣ рӯёнидем

10.ва нахлҳои баланд бо хӯшаҳои барҳамчида,

11.то ризқи бандагон бошад ва ба он об сарзамини мурдаро зинда кардем. Баромадан аз гӯр низ чунин аст.

12.пеш аз онҳо қавми Нӯҳ ва асҳоби Рас2ва Самуд3дурӯғ шуморида буданд

13.ва қавми Оду4Фиръавн ва қавми Лут

14.ва асҳоби Айка5ва қавми Туббаъ6ҳамагӣ паёмбаронро дурӯғгӯ шумурданд. Пас, сазовори ваъдаи азоби Ман шуданд.

15.Оё аз офариниши нахустин оҷиз шуда будем? Балки, онҳо дар офариниши тоза дар шак ҳастанд.

16.Ҳаройна, Мо одамиро офаридаем ва аз васвасаҳои нафси ӯ огоҳ ҳастем, зеро аз раги гарданаш ба ӯ наздиктарем.

17.Ҳангоме, ки он ду фариштаи фарогиранда дар ҷониби росту ҷониби чапи ӯ нишастаанд, ҳар чизро фаро мегиранд.

18.Ҳеҷ каломе намегӯяд, магар он ки дар канори ӯ нозиру нависандае ҳозир аст.

19.ба ростӣ, ки беҳушии марг фаро мерасад. Ин аст он чӣ аз он мегурехтӣ.

20.ва дар сур дамида мешавад. Ин аст рӯзи ваъдаи азоб!

21.Ҳар касе меояд ва бо ӯ касест, ки меронадаш ва касест, ки барояшон шаҳодат медиҳад.

22.Ту аз ин ғофил будӣ. Мо парда аз баробарат бардоштем ва имрӯз чашмонат тезбин шудааст.

23.Фариштаи (муваккали) ӯ гӯяд: «Ин аст он чӣ ман омода кардаам».

24.Ҳар носипоси саркашро ба ҷаҳаннам биандозед;

25.он, ки аз бахшиш бахилӣ кард ва таҷовузкор буд ва шак меовард,

26.он ки бо Худои барҳақ худои дигаре қарор дод. Пас, ба азоби сахташ биафканед!

27.Ҳамнишини ӯ (кофир) гӯяд (шайтони инсӣ ва ҷиннӣ): «Эй Парвардигори мо, ман ӯро ба саркашӣ водор накардам, балки ӯ худ сахт дар гумроҳӣ буд».

28.Мегӯяд (Худо): «Назди Ман муҷодала макунед. Ман пеш аз ин бо шумо сухан аз азоб гуфта будам.

29.Ваъдаи Ман дигаргун намешавад. Ва Ман ба бандагон ситам намекунам».

30.Рӯзе, ки ҷаҳаннамро мегӯем: «Оё пур шудаӣ?» мегӯяд: «Ҳеҷ зиёдатӣ ҳаст?»

31.Ва биҳиштро барои парҳезгорон наздик биёваранд, то аз он дур набошанд.

32.Ин ҳамон чизест, ки ба ҳар тавбакунандаи парҳезгоре ваъдааш дода буданд.

33.Онҳоеро, ки дар ниҳон аз Худои раҳмон метарсанд ва бо диле тавбакор омадаанд.

34.Гӯянд: «Дар амон аз ҳар азобе ба биҳишт дохил шавед. Ин рӯз рӯзи ҷовидонист».

35.Дар он ҷо барои онҳо ҳар чӣ бихоҳанд, ҳаст ва афзун бар он назди Мо неъматҳои дигаре вуҷуд дорад.

36.Пеш аз онҳо чӣ мардумеро, ки нерӯмандтар буданд ва дар шаҳрҳо сайру ҷустуҷӯ мекарданд, ба ҳалокат овардем. Оё роҳи гурезе ҳаст?

37.Ҳаройна, дар ин сухан барои соҳибдилон ё онон, ки бо ҳузур гӯш фаро медоранд, андарзест (пандест).

38.Мо осмонҳову замин ва он чиро миёни онҳост, дар шаш рӯз офаридем ва ҳеҷ хастагӣ ба Мо нарасид.

39.Дар баробари он чӣ мегӯянд, пойдорӣ кун ва дар ситоиши Парвардигорат пеш аз баромадани офтоб ва пеш аз ғуруби он тасбеҳ гӯй.

40.Ва низ дар порае аз шаб ва баъд аз ҳар саҷда ӯро тасбеҳ гӯй.

41.Ва он гоҳ ки мунодӣ (нидокунанда, Исрофил) аз маконе наздик нидо медиҳад, гӯш фаро дор.

42.Рӯзе, ки он овози сахтро ба ҳақ мешунаванд, он рӯзи берун шудан аз гӯр аст.

43.Ҳаройна, Мо зинда мекунем ва мемиронем ва ба сӯйи Мост.

44.Рӯзе, ки замин бишкофад ва онҳо ба шитоб берун оянд ва ин гирдоварӣ барои Мо осон аст.

45.Мо ба он чӣ мегӯянд, донотарем ва ту ба онҳо маъмур (маҷбуркунанда) нестӣ. Пас, ҳар киро аз ваъдаи азоби Ман метарсад, ба Қуръон панд деҳ!

Дата добавления: 2015-10-02