Стр. 20 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты

Упрощенная HTML-версия

К полной версии

Содержание

Стр. 19

Стр. 21

Қазақстанның ашық кітапханасы

түкпірін бір түртіп, өн бойыңды тұтас шымырлатқандай, алыстағы зар ел есінен әлі

шықпағандай, ауыр бір қасірет күйі әрбір шерлі жанның жүрегіне шоқ тастағандай еді.

—

Өз шешесінің аты да Зәуреш екен...— деді Шеген ақырын ғана құлағыма сыбырлап.

Тұлабойым дір ете түсті.

Бораштың кімді жоқтап, зарланып отырғанын мен енді ғана ұғындым. Туған шешесін

көрді ме, жоқ па, есінде ана мейрімінен не қалды, жетім бала зар қағып, соны айтып отыр.

Шешесінің ағын атаған сайын жүрегіне шемен боп қатқан жетімдік шері ұлғая түсетін

сияқты. Шерге толы ән толқыны Бораштың өзін де қаңбақтай домалатып әкетіп бара

жатқандай. Шешем есіме түсіп кетіп, мен де Борашқа қарап, жаутаңдай бастадым. Кезге

келе берген жасымды Шеген сұқ саусағын шошайтып тыйып тастады. Бірақ үңгір іші

манадан бергі ойнақы түрінен айрылып, елден алыс, жұрттан оңаша, әрі-сәрінің орнындай,

бар қызығы бітіп, жүдеп сала берді. Бораш тоқтаған соң Шеген маған бұрылып:

—

Қалай екен?—деді.

—

Мен бұлай айта алмаймын,— дедім.

—

Өз білетініңді айт. Іркілмейтін бол,— деп Шеген қоймаған соң, мен «Гурьевті»

айтып байқап едім, даусым жүрексіне шықты.

Көрінген сонадайдан, Гурьевім, Көргем жоқ Гурьевтен жер биігін...

—

Гурьев жер биігі болса, Ақ Жайық осы араға келіп құйып жатпай, осы арадан

басталып жатар еді,— деді Шеген. Менің өлеңім оған ұнамағанын сездім де, мен де

тоқтадым. Содан кейін Бораштың алдында өлең айтуды да қойдым.

Үңгір іші қараңғылана түсті. Өмірдің бір қалтарысы сияқты үңгірде бір күнім еткенін

аңғардым. Еркіндігі көп пе әуре-сарсаң өкініші көп пе, оны болжар жай жоқ, әйтеуір бір

шатқалаңы жолға түскендей, жүрегім орныға алмады. Ұйықтай алмай

жатқанымды.

Шегенге білдірмеу үшін таң атқанша бір жатқан жағымнан аунап түсуге қорқып ұйықтап

боп пысылдадым да жаттым...

Қалада өткен үш күннің ішінде мың түрлі олақтығым барын байқадым. Аяқ бассам-ақ

болғаны, қаланың бір дәстүріне мұрным іліне кетеді. Қала жұртының әдетті де басқа екен.

Қала өміріне үйреніп қалған Шегеннен қалыспаймын деп, аяғымды ептеп-ақ басамын,

ептемеймін десем-ақ ерсі бірдемеге ұрына да кетем.

Көрмегенде көзің түспейтін бір нәрсе болсайшы! Көрінгенге қараймын деймін де, кез

келгенге соқтыға олақтығымнан үш күннен кейін қолға түсіп қалдау жолы бізді

милициялар алдап соқты. Даланың құмарлығы ұстап берді. Қолға түскенімізге қуану

керек екенін білсем де, дәл сол күні қатты ренжідім.

Тақтаймен қоршалған «жазғы театрда» Шеген айта беретін Саратау операсы ойын

көрсетіп жатыр екен. Жұрт орнына жайласып болып, шымылдық етегін түре берген кезде

қоршаудың басына біз де қонып қалып едік. Шеген театр маңайын екі рет айналып келді

де:

—

Бүгін бір милиционер жоқ екен. Құдай берді аяғына көретін болдық!—деді.

Өткен түні ойынды бұзылған бір сарайдың төбесінде отырып алыстан көріп едік. Бүгін

оған шыдай алмадық. Үшкірлеп қана дөрекі күйінде шегелей салған тақтай қоршаудың

Дата добавления: 2015-08-17