Venehes

Venehes, io tyȍnetys vedeh, istuttih kaksi naistu-oksienleikuaijua da briha – kaikin mendih toizele puolele maŝinah da ielleh ruadoh meĉĉytaloveheh. Kaijoit riehkiettihes sine-tänne, vonguttih igävästi. Tuatto ähkäi venehen loitombi rannas, hyppäi peräh, tabai melan da käski soudua. Yksi naine istuihes airoloih muamale avuttamah, a toine poijanke istuihes lavvale da rubei midä lienne sanelemah. Nast'oi pujoitui heijän rinnal, vai edehpäi oĉin - myȍs peitti silmii luijas päiväzen tules, harvazeh tabaili sormen nȍkil aldoloi, kaĉahtelih linduloih, kuduat piän piäl hol'otettih täytty kidua, toiĉi heityttih ihan aldoloissah – sit vikse toven uskaldettih ehtäkse suurdu jyryy.

Akan tarattamizih ei luijah painanuhes, se midä lienne saneli Pyhä Anastasien obrazah niskoi, kudai avuttau leskilȍil, olis omas ĉasovn'as, vois pakita hänel abuu, ga karun kommunistoin valdivot salvattih veriät lukule, ei laskieta rahvastu, hapatetah Jumalan huonuksen sydämii. Kalmoin kuuzikko nägyi loitokse, kaĉĉoijes jälgeh kaijojoile tyttȍl ozuttihes, buite gu korgieloin terävin ladvoin piäl paloi moine kuldaine venĉu, gu sil neiĉukal. A lekkuijas rinnal pilves tunnuttih tuskazet silmät, käit ristalleh ryndähäl. “Vikse myȍstin voimatoit silmät smutitah”, - piätti Nast'oi da rubei primiettimäh, kui lähenȍy randu da ket tuttavat jo vuotetah maŝinua.

Matkas

Aijua meĉĉydorogua myȍ oli hoiviembi: päiväine ei olluh moine räskȍttäi, a gu valpasrusskei pyȍräkkȍine nel'l'oili puuloin tagan, kuĉui kizuamah, tabailemah, nagramah. Motoran kohinehes ken lienne hil'l'akkazin paijatti: “Anuksen päivy… Anuksen pruazniekku… Erähät aijetah… Kedä bo vuotetah…”

- - Kaĉo nygȍi, io ei yhtet silmät, korvat gi smutitah, - pȍllästyi tyttȍ, ga muamalleh sanomah ei ruvennuh, vai ahtistui pehmien olgupiän pieles.

Vie yhtes kohtas tieŝural vilahtihes mustien päivazen vastal seizojien puuloin keskes neidizen kuva da kuului gu “Musta… musta…”

Vahnaine babiine, vahnembi Nast'oin buabua, kai ruppilois, ennevahnanaijanluaduh sivotus paikas ristii sih tieŝuarah silmät. Ŝouferi, nuori ruskeiroza mies, raskättih nagroh: “Midä bo pahanruadajih da viinanjuojih ristitȍs? Pyhät go ollah? Siehäi nygȍi pieni pakollizen lieĉĉimizen kohtu on. Vai et tije, hierun babi?” – “Ălä vai nagra, toinah vie paretah Jumalan avul, sie manastiri häi oli, äijy pyhiä ristittysty eli da muas on. A mina pyhäl Anuksen Anastasijal molimos, meijän leskilȍin avvuttaijal”

Дата добавления: 2015-08-05