Adam Mickiewicz. ŻAL ROZRZUTNIKA

Adam Mickiewicz. GRÓB POTOCKIEJ

W kraju wiosny, pomiędzy rozkosznymi sady,

Uwiędłaś, młoda różo! bo przeszłości chwile,

Ulatując od ciebie jak złote motyle,

Rzuciły w głębi serca pamiątek owady.

Tam na północ ku Polsce świecą gwiazd gromady,

Dlaczegoż na tej drodze błyszczy się ich tyle?

Czy wzrok twój ognia pełen, nim zgasnął w mogile,

Tam wiecznie lecąc jasne powypalał ślady?

Polko, i ja dni skończę w samotnej żałobie;

Tu niech mi garstkę ziemi dłoń przyjazna rzuci.

Podróżni często przy twym rozmawiają grobie,

I mnie wtenczas dźwięk mowy rodzinnej ocuci:

I wieszcz, samotną piosnkę dumając o tobie,

Ujrzy bliską mogiłę, i dla mnie zanuci.

Adam Mickiewicz. PRZYPOMNIENIE

Z Aleksandra Puszkina

Kiedy dla śmiertelników ucichną dnia gwary

I noc, wpół-przejrzystą szatę

Rozciągając nad głuchej stolicy obszary,

Spuszcza sen, trudów zapłatę:

Wtenczas mnie samotnemu rozmyślań godziny

W ciszy leniwo się wleką,

Wtenczas mnie ukąszenia serdecznej gadziny

Bezczynnemu srożej pieką.

Mary wrą w myśli, którą tęsknota przytłacza

I trosk oblegają roje;

Wtenczas i Przypomnienie w milczeniu roztacza

Przede mną swe długie zwoje.

Ze wstrętem i z przestrachem czytam własne dzieje,

Sam na siebie pomsty wzywam,

I serdecznie żałuję, i gorzkie łzy leję,

Lecz smutnych rysów nie zmywam.

Adam Mickiewicz. Pan Tadeusz (Inwokacja)

Litwo! Ojczyzno moja! ty jesteś jak zdrowie.

Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie,

Kto cię stracił. Dziś piękność twą w całej ozdobie

Widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie.

Panno Święta, co jasnej bronisz Częstochowy

I w Ostrej świecisz Bramie! Ty, co gród zamkowy

Nowogródzki ochraniasz z jego wiernym ludem!

Jak mnie dziecko do zdrowia powróciłaś cudem

(Gdy od płaczącej matki pod Twoją opiekę

Ofiarowany, martwą podniosłem powiekę

I zaraz mogłem pieszo do Twych świątyń progu

Iść za wrócone życie podziękować Bogu),

Tak nas powrócisz cudem na Ojczyzny łono.

Tymczasem przenoś moję duszę utęsknioną

Do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych,

Szeroko nad błękitnym Niemnem rozciągnionych;

Do tych pól malowanych zbożem rozmaitem,

Wyzłacanych pszenicą, posrebrzanych żytem;

Gdzie bursztynowy świerzop, gryka jak śnieg biała,

Gdzie panieńskim rumieńcem dzięcielina pała,

A wszystko przepasane, jakby wstęgą, miedzą

Zieloną, na niej z rzadka ciche grusze siedzą.

Adam Mickiewicz. ŻAL ROZRZUTNIKA

Kochanek, druhów! ileż was spotkałem!

Ileż to oczu jak gwiazd przeleciało!

Ileż to rączek tonąc uściskałem!

A serce? - nigdy z sercem nie gadało!

Wydałem wiele z serca, jak ze skrzyni

Młody rozrzutnik! lecz dłużnicy moi

Nic nie oddali. Któż dzisiaj obwini,

Że się rozrzutnik spostrzegł? że się boi

Zwierzać w niepewne i nieznane ręce!

Żegnam was, żegnam, nadobne dziewice;

Żegnam was, żegnam, o druhy młodzieńce!

Rozrzutnik młody, resztę skarbu schwycę,

W ziemię zakopię! nie czas resztę tracić.

Już czuję starość; mam żebrać w potrzebie?

Znalazłem tego, co zdoła zapłacić

Rzetelnie - z lichwą i na czas - on w niebie!

Adam Mickiewicz. [POLAŁY SIĘ ŁZY ME CZYSTE, RZĘSISTE...]

Polały się łzy me czyste, rzęsiste

Na me dzieciństwo sielskie, anielskie,

Na moją młodość górną i durną,

Na mój wiek męski, wiek klęski;

Polały się łzy me czyste, rzęsiste...

Дата добавления: 2015-07-11