Legenda o dwóch braciach i Wieży Mariackiej

Idąc ul. Floriańską w kierunku Rynku, można już dostrzec Kościół Mariacki. Patrząc na niego nietrudno zauważyć, że jego dwie wieże nie są równej wysokości. Z wyższej grany jest hejnał, w niższej zaś wisi kościelny dzwon zwany Półzygmuntem. Związana jest z nimi pewna legenda, która tłumaczy różnicę w wysokość wież. Kiedy zatrzymałyśmy się przed bazyliką Mariacką, Lenka od razu skojarzyła legendę o dwóch braciach i wskazała najwyższą wieżę mówiąc: „to tę wybudował zły brat".

Według legendy za czasów panowania Bolesława Wstydliwego postanowiono do korpusu kościoła dobudować dwie wieże. Budowy podjęli się dwaj bracia - starszy z nich zajął się budową wieży południowej, młodszy zaś wieży północnej. Na początku ich prace szły w równym tempie, ale z czasem wieża południowa zaczęła piąć się w górę, pozostawiając w tyle wieżę północną. Wywołało to złość u starszego brata. Pod wpływem urażonej ambicji zamordował swojego brata. Niedokończoną budowę swojego brata kazał nakryć kopułą, sam zaś dokończył budowę wieży północnej. Męczony jednak wyrzutami sumienia, w czasie poświęcenia bazyliki rzucił się z okna wieży, trzymając w ręce nóż, którym zabił brata. Nóż ten można do dziś oglądać - wisi w jednej z bram sukiennic dla upamiętnienia tamtego wydarzenia.

Jest inna wersja legendy o Kościole Mariackim i o jego dwóch nierównych wieżach - wyższej, z której grany jest hejnał i drugiej, mniejszej, w której znajduję się dzwonnica. Otóż inne podanie głosi, że wieże te budowane były przez dwóch braci słynnych murarzy, którzy pod koniec XIII wieku zaczęli budowę. Kiedy młodszy brat zorientował się, że jego wieża rośnie wolniej niż wieża starszego brata, postanowił go zamordować. Dokończył budowę wieży północnej, a południową kazał tylko nakryć kopułą. Jednak wyrzuty sumienia nie dawały mu spokoju i w dniu poświęcenia świątyni ukazał się w oknie wyższej wieży i trzymając w ręce nóż, którym zamordował brata, przyznał się do zabójstwa, po czym rzucił się w dół.

Ów skrwawiony braterską krwią nóż wisi do dziś, przykuty łańcuchem w Sukiennicach.

Po wyjściu z kościoła trzeba koniecznie zatrzymać się na placu Mariackim, by wysłuchać hejnału. Ta zaczarowana melodia, którą co godzinę wygrywają czuwający tam dzień i noc strażnicy, nagle się urywa. Wedle tradycji w 1241 r. strażnik zauważył Tatarów, podchodzących pod Kraków i gdy zaczął grać na alarm, jedna z tatarskich strzał ugodziła go w gardło - melodia urwała się niespodziewanie i nigdy już nie została dokończona. Z Wieży Mariackiej (81 m) już w XIV w. grano sygnał na otwarcie i zamknięcie miejskich bram, a także na alarm - gdy wybuchł pożar lub zbliżał się wróg. W XVI w. ustanowiono cogodzinne granie hejnału i ta unikatowa tradycja jest podtrzymywana z przerwami do dziś. W lecie warto wejść na Wieżę, odwiedzić trębacza i podziwiać niezwykły widok Krakowa. Zawsze zaś ci, którzy stoją na placu Mariackim, mogą liczyć na to, że trębacz po odegraniu hejnału pomacha im ręką.

Hejnał jest grany na cztery strony świata: najpierw w stronę Wawelu (dla króla), potem na rynek (dla mieszczan), nastepnie w stronę Bramy Floriańskiej (dla gości) i w stronę Małego Rynku (dla biednych). W 2000 r. ustanowiono rekord Guinessa - ponad 2000 trębaczy zagrało na rynku "hejnał na tysiąc trab".

Дата добавления: 2015-10-23