To zdanie pasuje w tym wypadku idealnie. Ktoś powie - przecież pracują w zespole, mają siebie. Niestety są tylko obok siebie. Każdy ma program do realizacji, każdy pracuje tak naprawdę sam. Gdy rozmawiają w ciągu dnia- rozmawiają o pracy. Gdy miałam chwile słabości, gdy czułam się samotna po 12 godzinach rozmów z ludźmi (nigdy o tym, co czułam i nigdy o przywarach hotelu - to jest zabronione) okazję do rozmów z koleżankami po fachu miałam po północy, gdy wszyscy kończyli pracę, napisali maile do bliskich, wrócili z budek telefonicznych. Konwersacje jednak nigdy nie były długie, bo trzeba było iść spać i zregenerować siły przed kolejnym długim dniem.
A gdy jednak ktoś popełni błąd i przywiąże się do kolegów po fachu - za parę miesięcy będzie pracował w innym hotelu,z zupełnie innymi ludźmi, tęskniąc za poprzednimi współpracownikami - rzadko ten sam skład się powtarza.
A więc dlaczego?
Co więc skłania tych ludzi, by zrezygnowali z rodziny, normalnego życia i czasu wolnego?
Zarobki? Niestety nie jest to praca przynosząca wysokie zarobki. Jedyną jej zaletą jest darmowe zakwaterowanie i jedzenie przez cały rok.
A więc?
Często sama zadawałam sobie to pytanie. Dlaczego przynajmniej raz w tygodniu słyszę, że mają już dość i dlaczego wiem, że i tak przedłużą kontrakt? Moja koleżanka, z którą właśnie w tym sezonie pracowałam, to animatorka z krwi i kości - urodziwa 30 letnia Senegalka, pracująca 7 lat w animacji dla najlepszych biur. Wysportowana, mówiąca paroma językami (jak większość animatorów), z garderobą, której zazdrościły jej wszystkie dziewczęta w hotelu, tańcząca, że aż zapierał dech w piersiach. Postanowiła, że ten sezon będzie jej ostatnim - zebrała się na odwagę i... rzeczywiście wróciła do rodzinnego domu. Minęły 2 miesiące - tydzień temu dostałam od niej maila, że wraca do animacji, obecne życie już ją nudzi. Nudzi? Może iść gdzie chce, poznawać, kogo chce, ma własną kafejkę internetową, więc o pieniądze się nie martwi. Dodatkowo jej miejscowość leży nad oceanem i przez 12 miesięcy świeci tam słońce. Zapytałam więc: dlaczego?
Bo w Senegalu, jak wychodzi z pokoju, jest anonimowa, nie czeka na nią 1000 gości hotelowych, nikt nie robi jej zdjęć, nie prosi o 5 minut rozmowy, nie daje prezentów, nie prawi komplementów i nie bije brawo w wieczornych przedstawieniach. Bo każdy dzień wbrew pozornemu grafikowi jest inny i niespodziewany. Eksperci mówią, że 4 lata pacy animatora to jak 16 lat pracy przeciętnego człowieka..
Być gwiazdą..
Czy praca animatora to rodzaj gwiazdorstwa? Może. Ale i dobrego psychologa.
Masz dar słuchania i prowadzenia z ludźmi rozmowy - w zamian ludzie cię kochają i wielbią. Przesada? Do hotelu przyjeżdżają zamożni biznesmeni z dziećmi, dyrektorzy banków, wykładowcy z renomowanych uczelni. Ale to nie oni są tu obserwowani. Każdy z nich w hotelu staje się normalny, pozostawia swoją rolę społeczną daleko za nim. W hotelu najważniejszym i najbardziej podziwianym jest animator. 1000 osób patrzy na 6 osób w pomarańczowych, żółtych czy niebieskich koszulkach i podziwia ich wszechstronność - taniec, sport, elokwencję, charyzmę, zdolności językowe i... uśmiech. No właśnie, uśmiech - goście hotelowi podziwiają, że animator kocha życie, jest ciągle zrelaksowany i wygląda jakby wygrał los na loterii. Wyróżnia się z tłumu naburmuszonych turystów. Dlatego często ten zawód uważany jest za przyjemny i lekki. Bo animator to aktor - uśmiecha się, chociaż płakał 2 minuty temu i udaje że jest szczęśliwy, chociaż nienawidzi w tej chwili tej pracy najbardziej na świecie.
Większość dzieci w hotelu w przyszłości chce być animatorem. Marzy, by choć przez chwilę tańczyć tak na scenie jak jego idol i jest najbardziej szczęśliwą osobą, gdy animator wpisze mu się do pamiętnika. To zjawisko normalne, wpisane w dzień animatora - że wokół błyskają flesze aparatów, pozuje ciągle do zdjęć, jest nagrywany domowymi kamerami, dostaje prezenty w postaci nowych modeli telefonów komórkowych, biżuterii, kosmetyków. Często paczki, listy, kwiaty przychodzą od gości, którzy już dawno wrócili do swoich domów, ale pamiętają o ludziach, którzy uczynili ich wakacje najwspanialszymi na świecie. Komplementy - rzecz normalna - żony pobłażają mężom, że są wpatrzeni w animatorki jak w obrazek, że przez całe show nie spuszczają z nich wzroku i nie opuszczają żadnego meczu siatkówki, chociaż tego sportu nie lubią. Największy zaszczyt dla gościa - animator przy jego stoliku wieczorem, a dyskoteka ożywa, gdy ulubieńcy gości zjawią się w nienagannych strojach po północy na dyskotece i jak zwykle zadziwią występem na parkiecie.
Czy za to można kochać tą pracę? Za bycie podziwianym? Nie - za dawanie ludziom szczęścia - to sprawia, że ta praca jest tak fascynująca!
A co ze mną - kochałam tę pracę czy nienawidziłam? Właśnie kończę studia i... nie ma dnia, żebym nie myślała o tamtych czasach. Na pewno wyjadę jeszcze jako animator... To jest jak narkotyk...
Animacja pochodzi od łac. słowa animo - „ożywiam” i oznacza zabawianie, ożywianie, skłanianie do działania, a także zagrzewanie, zachęcanie.
Wg T. Wolańskiej animacja jest to intencjonalne kierowanie ludźmi w ich czasie wolnym poprzez włączenie ich bezpośrednio do określonej aktywności.
Celem tak rozumianej animacji jest wzbogacanie czasu wolnego wartościami, które dają szansę zaspokojenia potrzeb człowieka, a także rozwijają i kształtują te potrzeby.
Animacja skupia w sobie różne działania, m.in.:
• inicjuje
• zachęca
• pobudza
• ożywia
• doradza
• promuje
• instruuje
• organizuje
Podstawowym zadaniem animatora jest stworzenie warunków do aktywnego wypoczynku w formach rekreacyjno-turystycznych, a także dostarczenie wzorców racjonalnego wykorzystania czasu wolnego.
Animatorem może być każdy – instruktor, przewodnik, nauczyciel, wychowawca, student, rodzic – kto wykorzystując w bezpośrednich kontaktach metody werbalne i własny przykład, doprowadza w działaniu do podejmowania aktywności rekreacyjnej przez osoby nieprzygotowane, nieuprawiające jej dotychczas, rozbudzając w nich potrzeby ruchu.
Działalność animatora odbywa się w ośrodkach wypoczynkowych, hotelach, ale jest także ściśle związana ze środowiskiem społecznym, m.in. szkołą, zakładem pracy, osiedlem mieszkaniowym oraz z placówkami, organizacjami, klubami i stowarzyszeniami rekreacyjno-turystycznymi.
Propaguje jakąś ideę, w którą głęboko wierzy, osobiście stosuje się do jej wymogów i próbuje upowszechnić ją w najbliższym otoczeniu; propaguje kulturę oraz ideę wychowania społeczeństwa w zdrowiu i kondycji psychofizycznej.
Propagator powinien wiedzieć, jaki jest stan zdrowia i wydolności społeczności, z którą pracuje, jakie są przyczyny niedostatków, gdzie szukać i jak nazwać zagrożenia oraz co robić, by poprawić istniejący stan rzeczy.
Rola lidera – polega na nieformalnym przywództwie i pierwszeństwie w znajomości danej dziedziny oraz w działaniu (pierwszy, który zabiega na terenie instytucji i organizacji o sprawy rekreacji oraz pierwszy, który w określony sposób próbuje zmienić stan świadomości społecznej w zakresie kultury fizycznej, a także pierwszy, który sam lub z pomocą innych wdraża w życie społeczności nawyki aktywnego stylu życia).
Rola organizatora – przejawia się w konkretnych działaniach; organizuje zespoły ludzi, którzy spędzają swój czas wolny w sposób społecznie akceptowany; organizuje zajęcia i imprezy, przygotowuje obiekty rekreacyjne na terenie swojego działania
Metody badań pedagogicznych:
Eksperyment pedagogiczny ("experimentum" - doświadczenie, rozpoznawanie) - według W. Okonia jest to metoda, w której badacz wywołuje pewien proces bądź reguluje jego warunkami w taki sposób, by umożliwić dokładne jego zbadanie. Z kolei M. Łobocki określa eksperyment jako obserwację prowadzoną w specjalnie zorganizowanych warunkach; badacz prowadzący eksperyment interweniuje w dany proces, podczas gdy obserwator jest bierny w stosunku do badanej rzeczywistości.
Według W. Zaczyńskiego eksperyment to metoda naukowego badania określonego wycinka rzeczywistości wychowawczej, polegająca na wywoływaniu bądź tylko zmienianiu przebiegu procesów przez wprowadzenie do nich nowego czynnika oraz obserwowanie powstałych w wyniku jego działania zmian. Metoda eksperymentu była powszechnie stosowana w 70 - 80 latach, współcześnie jest rzadziej wykorzystywane ze względu na możliwość manipulowania osobami badanymi. Wyróżnia się następujące techniki stosowane w metodzie eksperymentu:
Monografia - to metoda, której przedmiotem są instytucje wychowawcze lub instytucjonalne formy działalności wychowawczej. Jej celem jest gruntowne rozpoznanie struktury instytucji, zasad, efektywności działań wychowawczych i opracowanie koncepcji ulepszeń oraz prognoz rozwojowych. Główną techniką wykorzystywaną przy monografii jest analiza dokumentów, wprowadza się także elementy obserwacji uczestniczącej, ankietę lub wywiad; niekiedy mogą być wykorzystane elementy eksperymentu wychowawczego. Dokonując opisu danej instytucji, zawieramy w nim następujące informacje:
Metoda indywidualnych przypadków - jej początek to pierwsze lata XX wieku w Stanach Zjednoczonych, gdzie w 1917 roku pojawiła się książka pt. "Diagnoza społeczna" autorstwa Mary Richmond, gdzie po raz pierwszy została ona opisana. Klasyfikacja tej metody bazowała na pojęciach medycznych, Richmond wyróżniła:
Metoda ta obejmuje następujące etapy:
Dla rozwiązania problemu, Mary Richmond zaproponowała wykorzystanie następujących technik:
1. wywiad środowiskowy - dokładne zabranie informacji na temat podopiecznego oraz jego najbliższego środowiska
2. obserwacja - samego podopiecznego oraz jego środowiska
3. analiza dokumentów
Sondaż diagnostyczny - jest to sposób gromadzenia wiedzy o:
Badania metodą sondażu (ankiety) przeprowadza się na specjalnie dobranej grupie, która reprezentuje populację generalną, gdzie badane zjawisko występuje. Najczęściej wykorzystuje się tutaj techniki takie jak wywiad, ankieta, analiza dokumentów, obserwacja czy techniki statystyczne.
PEDAGOGIKA OGÓLNA
PODSTAWOWE POJĘCIA, METODY BADAŃ
Pedagogika – nauka o wychowaniu, której istotę stanowi całościowy rozwój człowieka (wpływy pozytywne i negatywne jednostek na siebie oraz środowiska)
Wśród celów i zadań szczegółowych przypisywanych poszczególnym koncepcjom oraz subdyscyplinom pedagogiki wymienia się m.in.:
} zapewnienie jednostkom wszechstronnego rozwoju (umysłowego, społecznego, moralnego, fizycznego, itp.);
} wyposażenie ich w niezbędną wiedzę, umiejętności i sprawności służące do rozumienia, prawidłowego odbioru i przekształcania rzeczywistości;
} kształtowanie pożądanych z moralnego, wychowawczego i społecznego punktu widzenia postaw, przekonań, idei, hierarchii wartości;
} rozwój zainteresowań, zamiłowań, uzdolnień, talentów;
} wdrażanie do samokształcenia, samorealizacji, samowychowania;
} wskazywanie istotnych dążeń, aspiracji, formułowanie celów życiowych;
} wychowanie w oparciu o zasady, normy, tradycje, obyczaje oraz kulturę obowiązujące w danym społeczeństwie;
} wspomaganie rozwoju jednostek o specjalnych potrzebach edukacyjnych.
Pedagogika współpracuje z wieloma naukami: filozofią, socjologią, psychologią, prawem, biologią, statystyką, antropologią, itp.
Wśród odrębnych nauk pedagogicznych wymienić można m.in.:
} pedagogikę ogólną
} pedagogikę dorosłych
} pedagogikę opiekuńczą
} pedagogikę specjalną
} pedagogikę społeczną
} teorię wychowania
} teorię kształcenia (dydaktykę)
} a także wiele innych związanych z określonym obszarem działalności, np. pedagogikę pracy socjalnej, pedagogikę przedszkolną, pedagogikę kultury, pedagogikę pracy, pedagogikę porównawczą, pedagogikę czasu wolnego, pedagogikę kultury fizycznej.
Obok pedagogiki jako działu wychowania dzieci, należy wymienić:
Ø hebagogikę – dział wychowania młodzieży,
Ø andragogikę – obejmującą oświatę i wychowanie dorosłych,
Ø gerontagogikę – czyli oświatę wieku starszego.
Дата добавления: 2015-10-29; просмотров: 112 | Нарушение авторских прав
| <== предыдущая страница | | | следующая страница ==> |
| Uczucia Cię zgubią. | | | Podstawowe pojęcia pedagogiki |