Студопедия
Случайная страница | ТОМ-1 | ТОМ-2 | ТОМ-3
АвтомобилиАстрономияБиологияГеографияДом и садДругие языкиДругоеИнформатика
ИсторияКультураЛитератураЛогикаМатематикаМедицинаМеталлургияМеханика
ОбразованиеОхрана трудаПедагогикаПолитикаПравоПсихологияРелигияРиторика
СоциологияСпортСтроительствоТехнологияТуризмФизикаФилософияФинансы
ХимияЧерчениеЭкологияЭкономикаЭлектроника

Сер тотмас

Читайте также:
  1. ЙОРТ ТОТМАС

 

Борын заманда, кәҗә команда, саескан сотник, карга плотник булып торганда, яшәгән, ди, бер атаклы аучы. Моның атаклы булуы шуннан гыйбәрәт икән: дөньяда булган барлык хайваннар моны белә торган булганнар.

Бер заман аучы хатынына әйтә: “Син миңа азык әзерлә, ауга китәм”, – ди. Аучы азыгын ала да чыгып китә ауга. Урманда азмы–күпме йөргәч, килеп чыга бу бер ачыклыкка. Караса, ике елан сугыш: берсе кара, берсе ак. Читтән карап тора–тора да ак еланны бик кызгана: кара елан бик җәберли үзен. Мылтыгын ала да кара еланга ата. Аткан иде – кара еланга тими, ак еланны яралый. Шуннан бу аучы күңелсез генә өенә кайтып китә, ак еланны жәлли инде. Өенә кайтып керсә, хатыны сорый:

- Ни булды сиңа, әллә чирләдеңме? – ди.

- Кара еланга дип аткан идем, ак еланга тиде, – ди аучы, – бигрәк жәл булды инде. Бер елан боларның сүзләрен тыңлап торган икән. “Ә, ди, бу ялгыш аткан икән”, – дип, кайта да еланнар патшасына әйтә: “Ул синең кызыңа ялгыш аткан икән, ди. Синең кызың кем беләндер сугышкан вакытта, ди, дошманына аткан, кызыңа тигән”, – ди. Еланнар патшасының бик ачуы килә: “Бар, ди, чакырыгыз әле ул аучыны, ди, минем кызым кем белән сугышты икән?” – ди. Бер елан аучыны чакырып китерә.

- Утыр, – ди еланнар патшасы. – Сөйлә, ник соң син минем кызыма аттың, – ди.

- Ул бер кара елан белән сугыша иде, ди. Мин синең кызыңны жәлләп, кара еланга аткан идем, синең кызыңа тиде, – ди.

- Хәзер син ул кара еланны күрсәң, таныйсыңмы? – ди.

- Таныйм, – ди аучы.

Патша бөтен еланнарны җыерга боерган. Бөтен еланнар җыела да төзелешеп яталар.

– Кара инде, кайсысы? – ди елан патшасы.

Аучы килә дә:

- Менә бу, – дип, бер кара еланга күрсәтә. Бу еланны аерып алалар да:

- Сөйлә хәзер, нигә сугыштың? – ди елан патшасы.

- Минем синең кызыңа өйләнәсем килде, ди, ә ул риза булмады, шуңа сугыштык, – ди.

Елан патшасы аучыгы әйтә:

- Син минем кызыма үчлек белән атмагансың икән, ди. Алай булгач, ди, син аны терелтә дә аласың, – ди. Егетне алып китә үзләренә. Барып керү белән елан патшасы әйтә:

- Кызыма кулың белән сыйпа, – ди.

Егетнең кулы белән сыйпавы булды, кыз сикереп тора да ниләр булганын үзе сөйләп бирә.

Патша аучыга әйтә:

- Синең яхшылыгың өчен мин дә бер яхшылык эшлим, ләкин син ул турыда беркемгә дә әйтмә, ди. Берәр кешегә сөйләсәң, шунда ук үләсең, – ди.

Егет беркемгә дә сөйләмәскә сүз бирә.

- Алай булса, ач авызыңны, – ди еланнар патшасы. Авызын ачуы була, елан моның авызына төкерә. Шуннан соң бу аучы дөньядагы барлык хайваннарның, кош–кортларының телен, үләннәрнең шаулауларын аңлый торган бер кеше булып кала.

Ярый, аучы исәнләшеп өенә кайтып китә. Ул үзе бара, ә үзе аяк астындгы үләннәрнең нәрсә сөйләгәнен аңлый бара. Үләннәр үзара сөйләшәләр икән. Аларның берсе: “ Мин фәлән авырудан ярыйм”, – ди икән, ә икенчесе: “ Мин баш авыруыннан ярыйм...” – ди икән. Кошлар сайрыйлар икән, ди, алар телен дә аңлап бара икән бу. Дөньяда нинди телләр бар, бөтенесен дә белә башлый бу хәзер.

Аучы өенә кайтып җитә, берничә көн үткәч бабаларына кунакка барырга уйлый бу. Бабалары башка авылда торалар икән. Хатыны белән кунакка китә. Юлда барганда болар бүләккә дип алып бара торган сарык тәкәсе мыгыр–мыгыр итеп куя икән, ди. Моны ишеткәч, аучы көлеп җибәрә. Хатыны иренең көлгәнен күреп:

- Нигә көләсең, – ди.

- Юк, болай гына, – ди аучы.

- Әйт инде, нәрсәдән көләсең? – ди хатыны.

- Әйтергә ярамый, – ди аучы. Хатыны аның саен моңа бәйләнә икән. – Әйтмәсәң, ди, мин, сине ташлап китәм, – ди.

- Ярый, – ди аучы, – өйгә кайтыйк, ди, мунча ягып керим, аруланыйм, ди, аннан соң әйтермен, – ди.

Болар кунакта ике кич кунасы урынга бер генә кич кунып, ашыгып өйләренә кайтып китәләр. Өйгә кайткач, хатыны мунча яга. Шул арада аучы этенә ипи чыгарып бирә: “Мә, хайваным, аша, ди, бу минем сине соңгы тапкыр ашатуым булыр, – ди. Эт ашаганда бер валчык кала. Ул валчыкны шул тирәдәге әтәч килеп каба. Эт әйтә әтәчкә:

- Оялмыйсыңмы, ди, бу бит хуҗаның кисәге, ди, ул бит хатынына серен әйтә дә үлә, ди. Еланнар патшасы аңа бу серен беркемгә дә сөйләмәскә кушкан иде. Ә ул, хатыны йөдәткәч, түзә алмады, әйтә инде, – ди.

Әтәч әйтә:

- Их, ди, алай булса син дә, синең хуҗаң да, башсыз икәнсез, ди. Минем кырык хатыным бар, ди, һәммәсен дә кулымда тотам, ди, ә синең хуҗаң бер хатынга хуҗа була алмый икән, ди.

 


Дата добавления: 2015-07-08; просмотров: 207 | Нарушение авторских прав


Читайте в этой же книге: ГӨЛЧӘЧӘК БЕЛӘН САНДУГАЧ | ДҮРТ ДУС | ЕЛАН ПАТШАСЫ ШАҺМАРА | ЗИРӘК КАРТ | ЗӨЛКАРНӘЕН ПАТША | ЙОРТ ТОТМАС | КАМЫР-БАТЫР | КАРАКОШ | КАРТ БЕЛӘН ЯЛКАУ ЕГЕТ | КҮРЕНМӘС ЧИКМӘН |
<== предыдущая страница | следующая страница ==>
САЛАМ–ТОРХАН| СИНЕҢ НИ ЭШЕҢ БАР

mybiblioteka.su - 2015-2024 год. (0.007 сек.)