|
Читайте также: |
Вуліца. Краты саду. Слуп ліхтара. Конус святла гойдаецца над маленькай фігуркай. Гэта Чортаў Бацька.
Чортаў Бацька. Горад... Вялікі... Касцёлы гудуць. А паноў! А екіпажаў!
1-ш ы п р а х о ж ы. Каго любіш?
Чортаў Бацька. Люблю Беларусь.
1-ш ы п р а х о ж ы. Цаплін прыехаў у тэатр к пачатку трэцяга акта. (Ідзе далей.)
Чортаў Бацька. Перадам... Тут ужо на вуліцы п’яны не паспіш, як у нас у вёсцы.
2-гі прахожы. Каго любіш?
Чортаў Бацька. Люблю Беларусь.
2-гі прахожы. Ландо не падалі. Значыць, з тэатра пойдзе пешы... Значыць, на вуліцы.
Чортаў Бацька. Паглядзім.
Пайшоў 2-гі прахожы.
На вуліцы тую чаплю лавіць, вядо-ома, куды б лепей было.
Падыходзіць Караліна.
Караліна. Што чуваць, Чортаў Бацька?
Чортаў Бацька. Загадана, каб перадала, што палкоўнік той у тэатр спазніўся – грошай яму, відаць, не шкада, што пад канец прыязджае. Але прыехаў-такі: уганорыў той тэатр сваёй прысутнасцю... А на баль пойдзе пехатою – для мацыёну і яшчэ таму, што гэтую... ну... ланду яму не падалі.
Караліна. Добра... Зараз пайду перадам.
Набліжаецца Вітаўт Парафіяновіч.
Чортаў Бацька. Паненачка, шляхцюк той ідзе...
Караліна. Бог ты мой. Вось яшчэ.
В і т а ў т. Караліна... Пастой...
Караліна. Я спяшаюся, Вітаўт, слова гонару, вельмі спяшаюся.
В і т а ў т. Два дні ты... спяшаешся. А ты ж ведаеш, што ўжо год...
Караліна. Я сапраўды спяшаюся.
В і т а ў т (з глыбокай узрушанасцю, амаль груба). Гэтыя твае крокі... могуць каштаваць жыцця. Чуеш? Аддай мне пяць хвілін. Нічога, пачакаюць.
Караліна. Я слухаю цябе, Вітаўт.
В і т а ў т. Слухай, дзяўчынка. Я стаяў на фарпосце, і зямля мая была за мной. Тыбыла за мной. I калі я хаця трошкі хацеў жыць у тыя страшныя часы – я хацеў гэтага таму, што была ты.
Караліна. Вітаўт, мілы, ты ведаеш: гэта ўсё дарэмна.
В і т а ў т. Я ведаю. Але пасля майго вяртання ты горшая са мной.
Караліна. Не. Мне шкада цябе, Вітаўт.
В і т а ў т. Сябры сталі горшыя са мной. I ты... Я разумею вас.
Караліна. Не.
В і т а ў т. Але я ішоў бараніць цябе. I не мая віна, што яны задушылі нас сілай.
Караліна (ціха). Ты не ведаў, што яны мацнейшыя? Нашто тады ішоў у паўстанне?
Паўза. Падыходзіць Каліноўскі ў чорным плашчы.
В і т а ў т. Ты не спяшаешся?
Караліна. Мне цяпер няма куды спяшацца.
Крутнуўся, усё хутчэй і хутчэй пайшоў у цемру В і т а ў т.
Кастусь...
К а с т у с ь. Што чуваць?
Караліна. Ён у тэатры. Да губернатарскага палаца пойдзе пешшу.
К а с т у с ь. Значыць – па дарозе будзем браць. Пархвен, папярэдзь Марцявічуса.
Пархвен зусім быў сабраўся ісці, але тут з’яўляецца 1-шы прахожы.
1-ш ы п р а х о ж ы. Люблю Беларусь...
К а с т у с ь. Узаемна...
1-ш ы п р а х о ж ы. Выйшлі з тэатра. Ён ідзе не адзін. З ім Мураўёў, дэ Салье, яшчэ людзі. Яны ідуць пад аховай салдат...
Чортаў Бацька. Гэ-эх... Сарвалася.
Паўза.
К а с т у с ь. Не... На вуліцы яго вартуюць салдаты...
Чортаў Бацька. Ну.
К а с т у с ь. Але ж на бале яны, пэўна, не будуць яго вартаваць... Уявіце сабе, кружыцца ў вальсе Цаплін, а вакол вальсуюць шэсць салдат... З прымкнёнымі штыкамі...
Караліна (у нейкім дзіўным, пакутным лікаванні). Ігэта азначае?..
Кастусь. I гэта азначае, што мы выкрадзем яго на балі. (Ляпнуў Чортавага Бацьку па плячы.) Бяжы да Марцявічуса. Хай ідзе туды. Скажы – баль... (Да прахожага.) Ты – апрануты. Бяры другога і ідзі на дапамогу жмудзіну... Караліна...
Караліна. Але...
К а с т у с ь. Ідзі дадому, сланечнік... Ідзі да Яневіч... Вазьмі там найлепшы бальны ўбор... I адразу, на рамізніку, да палаца... У мяне будзе на гэтым балі дама... Найлепшая прыгажуня зямлі... На цэлы вечар... (Вочы ў яго гарэзлівыя і адначасова страшныя.) Скажы, ты ніколі не бачыш у сне, што танцуеш?
Караліна. Часта... Кастусь. I гэта такое шчасце!
Кастусь. I мы будзем танцаваць. Мы натанцуемся на сто год наперад, сланечнік... Мы будзем танцаваць... Ідзі.
Караліна. Ах-х... Кастусь.
Пайшла. Кастусь глядзіць ёй услед.
Дата добавления: 2015-09-05; просмотров: 50 | Нарушение авторских прав
| <== предыдущая страница | | | следующая страница ==> |
| КАРЦІНА ТРЭЦЯЯ | | | К а с т у с ь. |