Паэзія М. Стральцова.

У адносна раннім узросце Стральцоў стварыў шэдэўры прозы, у сталым жа веку звярнуўся да паэзіі і выдаў тры зборнікі вершаў: «Ядлоўцавы куст» (1973), «Цень ад вясла» (1979), «Мой свеце ясны» (1986). За апошні зборнік, а таксама за кнігу «Выбранае» (1987) М. Стральцову у 1987 г. была пасмяротна прысуджана Дзяржэпрэмія БССР імя Я. Купалы. Лірызм і паэтычнасць былі заўжды неадменнай часткай твор.манеры піс-ка, у якім бы жанры ён ні працаваў. Зварот сталага майстра да паэзіі выглядае як спроба зрабіць гэтую частку цэлым, вывесці яе па-за межы празаіч.пісьма. Паэзія М. Стральцова творыцца на мяжы жыццёвых і кніж.рэаліях. Першы зб. паэзіі “Ядлоўцавы куст” не выклікаў у крытыкі вялікага энтузіязму. Адзін з ранніх вершаў Стральцова – “ Месяц люты ” – вылуч-ца асаблівай меладыч-цю, раскрывае паэтычны талент пісьменніка. Многія вершы са зб. “Ядлоўцавы куст” адлюстроўваюць асоб. моманты і мімалётныя ўражанні, часта пакідаючы дакладны сэнс твора няясным, што зусім не хар-на для прозы Стральцова. У вершы “ Мне звышнадзённай тэмы не падняць... ” са зб. “Цень ад вясла” Стральцоў, пэўна, дэкларуе сваё паэтычнае крэда, услаўляючы прастату самавыяўлення. Верш з таго ж зб. “ Бяда знянацку налучыла... ” выразна ілюструе лёгкасць, з якой Стральцоў пераходзіць ад узвышаных абстракцый да празаічнай канцоўкі. Многія з вершаў М. Стральцова склалі яго апошні прыжыццёвы зб. “Мой свеце ясны”. Гэты томік выдадзены з вялікім маст.чуццём і густам на незвычайна якаснай сіняй паперы і з каляровымі ілюстр-мі ў фальклор.стылю. Значна часцей у вершах, як і ў большасці сваіх празаіч.твораў, Стральцоў імкнецца менавіта апяваць вяск.жыццё, ўводзячы ў вершы падрабязнае апісанне вясковых прылад працы, звычаяў, традыцый (“Бацькаўшчына”, “Вяртанне”). Многія вершы Стральцова пра прыроду можна было б вызначыць як філасофскія, хоць гэта не дэкларуецца напрамую ні формай, ні стылем гэтых твораў.

Дата добавления: 2015-08-02