АҚИҚАТ ЖОЛЫНДА

«Ақиқат, ешқашан өлмейтін

ерекше құбылыс...»

Роллан Сейсенбаев.

Мейлі көндір, саясатты мақұлдат,

мейлі өзіңнің шындығыңа жақындат.

Түбі ақынға өз дегенін істейді,

жүрегіне ұя салған ақиқат.

Ол тереңде жатқан жаһұт тәрізді,

жасырсаң да оған жетер әр ізді,

Жарқ еткізіп, құдай сәтін салғанда,

тауып алар бір балықшы жаны ізгі.

Туғанынан бағы жанып көрмеген,

қанша сорлы ақиқатқа шөлдеген.

Құр үмітпен аттанады бақиға,

іздей-іздей өмір атты көмбеден.

Іздеді оны қанша ойшыл-даналар,

түсірем деп сәуле-құтын санаға әр.

Тура жолдан, тура келсе аздырып,

сайтан ғана ізгілікті табалар.

Іздеді оны қанша батыр бас тігіп,

жігерімен тау қопарар, тасты үгіп.

Кесірінен дүниеқоңыз жандардың,

кешеуілдеп кейін қарай қашты үміт.

Іздеді ақын ой-тұлпарын жаратып,

сарсылумен ұйқысыз сан таң атып.

Әр сөзінен ақиқаттың нұры ойнап,

жыр оқыды жұртты аузына қаратып.

БІЛМЕСЕҢ ӨЗІҢ...

Ай нұры жетер зарығып таңға,

болар ма демеу, бар үміт жанға.

Өкініш өзек күйдіріп бітті,

түскендей арға қарылып таңба.

Аңсаумен күнді армандай тұнық,

махаббат өлген шырылдап жүріп.

Бұрқ етіп бірде, бас көтеретіндей,

іштегі аздап тыным ап, бүлік.

Санаңды емес, сайтанды тыңдап,

жылау да қолдан келмеді шындап.

Исаны неге айқышқа қақтың,

сайтанға ерген көп қарға, шулап?

Ажалсыз құдай қарады күліп,

ажалды пенде – жүрегін тіліп,

қанымен салды арына таңба,

келгенде уақыт – кінәсін біліп.

Одан соң қанша наһақ қан ақты,

қызғыштай қорып атақ пен тақты,

адамды қара шыбындай қырып,

мың-мыңдап басты

матап кеп шапты...

Өлім бе еді, түйінді шешер?

Білмесең өзің күйіңді есер –

фәниден-бақи баратын жолға,

күйіктен қалған күліңді төсер.

АЛТЫН ҒАСЫР

Алтын ғасыр – өтіп кеткен

ақындардың дәуірі,

өлең болып жаратылған

жүрегі де, бауыры,

өлең болып тербетілген

самал желмен гүлдері,

өлең болып төгілетін

көктен нөсер жауыны.

Алтын ғасыр адамзатқа

келе ме енді, келмей ме,

бар санамыз поэзия нөсеріне шөлдей ме?

Аузын ашса ақтарылған

бар арманы өлең боп,

жаңа Абай мен Пушкиндерді

көре ме жұрт, көрмей ме?

Саясаттың ғасыры бұл –

керек басқа адамдар,

керек оған шаш ал десе,

бас алатын надандар,

керек оған билік салған

рельстен шықпайтын,

пойыз- халық, аңдап сөйлер,

аңдап басар қадамды әр.

Керек емес саясатқа поэзия – тәтті арман,

әр тамшысы ғашықтардың

жүрегінде сақталған.

Саясатқа керек емес өлеңің де, өнерің,

Керек оған өз қаруы – саясатпен оқталған.

Алтын ғасыр – мен көрмесем,

көрер сені ұрпағым,

түсінетін, қадірлейтін Поэзия сұлтанын...

Өз жанымды отқа салып,

арпалысып келемін,

сол дәуірге жеткізсем деп,

аман-есен жыр тағын.

ЖЕРГЕ КЕРЕК МЕЙІРІМ

О, адамзат белгілі ғой пейілің,

ғарышқа да жетіп жатыр кей үнің.

Аяғыңның астындағы ардақтың –

қара жерге керек бізден мейірім.

Бізге берген ен байлығын елемей,

осы менің бұл қылығым не демей.

Қанын сорып тауысуға таядық,

талағына тарс жабысып кенедей.

Қитығына тиген кезде тулайды,

туласа да бізді алысқа қумайды.

Адамзаттың бар күнәсін кешірген,

жер-анадай енді ана тумайды.

Тентегіне қой дегендей өтініп,

кейде ашу шақырғандай жекіріп.

Сескендіріп қойу үшін біздерді,

тулап барып басылады «өтірік».

Ал, шындаса аспан жерге түспей ме,

(қасқыр да өз бөлтірігін тістей ме).

Жердің бетін байлық үшін бүлдір деп,

құлқын құлы-ау, сені біреу күштей ме?!

Құлақты жеп «даму» деген ығыр үн,

қолмен жасап қияметтің құрығын,

«ұрпақ үшін» деген жалған желеумен,

қиратамыз сол ұрпақтың тұғырын.

Дата добавления: 2015-12-07