Сураи МОИДА1 1 страница

(Дастархон)

Ба номи Худои бахшояндаи меҳрубон!

1. Эй касоне, ки имон овардаед, ба паймонҳо вафо кунед. Ҳайвоноти чаҳорпо, ғайри онҳое, ки аз ин пас бароятон гуфта мешавад, бар шумо ҳалол шудаанд ва он чиро, ки дар ҳоли иҳром сайд мекунед, ҳалол машуморед. Худо ба ҳар чӣ мехоҳад, ҳукм мекунад!

2. Эй касоне, ки имон овардаед, ҳурмати нишонаҳои Худо ва моҳи ҳарому2 қурбониро чи бидуни қилода ва чи бо қилода (гарданбанди чорво) машканед ва озори ононро, ки ба талаби рӯзӣ ва хушнудии Парвардигорашон қасди байту-л-ҳаром3кардаанд, раво мадоред. Ва чун аз иҳром ба дар омадед (иҳромро аз тан бароваред), сайд кунед ва душманӣ бо қавме, ки шуморо аз Масҷиду-л-ҳаром боздоштанд, водоратон насозад, ки аз ҳадди хеш таҷовуз кунед. Ва дар некӯкорӣ ва парҳез ҳамкорӣ намоед, на дар гуноҳу таҷовуз. Ва аз Худо битарсед, ки ӯ ба сахтӣ уқубат мекунад.

1. «Моида» ба маънии таъом ва низ хону суфра аст. Дар ояти яксаду дувоздаҳи он зикри «моида» омадааст. Ҳамаи ин сура дар Мадина нозил шуда, яксаду бист оят дорад.

2. Яъне, Қитол дар чаҳор моҳ: муҳаррам, раҷаб, зулқаъда ва зулҳиҷҷа.

3. Яъне, таъарруз бар ҳоҷиён ва умракунандагони мусалмон набояд кард.

3. Ҳаром шуд бар шумо мурда ва хун ва гӯшти хук ва ҳар ҳайвоне, ки ба ҳангоми куштанаш номи дигаре ҷуз Аллоҳро бар ӯ бигӯянд ва он чӣ хафашуда бошад ё ба санг зада бошанд ё аз боло дарафтода бошад ё аз шох задани ҳайвони дигаре бимирад ё даррандагон аз он хӯрда бошанд, магар он ки пеш аз мурданаш забҳаш кунед. Ва низ ҳар чӣ бар пои бутон забҳ шавад ва он чӣ ба василаи тирҳои қимор қисмат кунед, ки ин кор худ нофармонист. Имрӯз кофирон аз бозгашти шумо аз дини хеш навмед шудаанд. Аз онон матарсед, аз ман битарсед. Имрӯз дини шуморо ба камол расонидам ва неъмати худ бар шумо тамом кардам ва Исломро дини шумо баргузидам. Пас ҳар кӣ дар гуруснагӣ ночор монад, бе он ки қасди гуноҳ дошта бошад2, бидонад, ки Худо омурзанда ва меҳрубон аст!

4. Аз ту мепурсанд, ки чӣ чизҳое бар онҳо ҳалол шудааст? Бигӯ: «Чизҳои покиза бар шумо ҳалол шуда ва низ хӯрдани сайди он ҳайвон, ки ба он сайд кардан омӯхтаед, чун ҷонварони шикории таълимдодашуда ва сагони шикорӣ, ҳар гоҳ онҳоро ба он сон, ки Худоятон омӯхтааст, таълим дода бошед, аз он сайд, ки бароятон мегиранд ва нигоҳ медоранд, бихӯред ва номи Худоро бар он бихонед ва аз Худо битарсед, ки ӯ зуд ба ҳисоб расандааст!

5. Имрӯз чизҳои покиза бар шумо ҳалол шудааст. Таъоми аҳли Китоб бар шумо ҳалол аст ва таъоми шумо низ бар онҳо ҳалол аст. Ва низ занони порсои мӯъмина ва занони порсои аҳли китоб ҳар гоҳ маҳрашонро бипардозед, бипазиред дар ҳоле ки талабгори покӣ бошед, на зинокорӣ ва дӯстгирӣ (маъшуқа), бар шумо ҳалоланд. Ва ҳар кас, ки ба Ислом кофир шавад, амалаш ночиз шавад ва дар охират аз зиёнкорон хоҳад буд.

2.Яъне гуруснагӣ маҷбураш созад, ки аз мурдор ё он чӣ дар ин оят баршумурда ва ҳаром шудааст бихӯрад, дар сурате, ки танҳо барои ҳифзи ҳаёт бошад. Назди Абуҳанифа бе он ки қасди гуноҳ дошта бошад, он аст, ки зиёда аз он нахӯрад Назди имом Молик ва имом Шофиъӣ он аст, ки роҳзан ва дуздро рухсат нест. Ва ин охирин ояти Қуръон аст. Баъд аз он ҳеҷ ояте нозил нашудааст.

6. Эй касоне, ки имон овардаед, чун ба намоз бархостед, рӯй ва дастҳоятонро бо оринҷ бишӯед ва сари худро масҳ кашед, пойҳоятонро то иштолинг (буҷилак) бишӯед. Ва агар ҷунуб (олуда) будед, худро пок созед. Ва агар бемор ё дар сафар будед ё аз ҷои қазои ҳоҷат омада будед, ё бо занон (ҳамсарони бо никоҳи доимии шаръӣ) наздикӣ карда будед ва об наёфтед, бо хоки пок таяммум кунед ва рӯю дастҳоятонро бо он масҳ кунед. Худо намехоҳад шумо дар ранҷ афтед, балки мехоҳад, ки шуморо покиза созад ва неъматашро бар шумо тамом кунад, бошад, ки шукргузор шавед!

7. Неъматеро, ки Худо ба шумо додааст ва паймонеро, ки бо шумо бастааст, ба он ҳангом, ки гуфтед, шунидем ва фармонбардорӣ кардем, ба ёд оваред. Ва аз Худо битарсед, ки Худо ба он чӣ дар дилҳо мегузарад, огоҳ аст!

8. Эй касоне, ки имон овардаед, барои Худо, ҳақ гуфтанро бар пой доред ва ба адл гувоҳӣ диҳед. Душманӣ бо гурӯҳи дигар водоратон накунад, ки беадолатӣ кунед. Адолат варзед, ки ба тақво наздиктар аст ва аз Худо битарсед, ки ӯ ба ҳар коре, ки мекунед, огоҳ аст!

9. Худо ба касоне, ки имон овардаанд ва корҳои некӯ кардаанд, ваъдаи омурзиш ва музде бузург додааст.

10. Ва онон, ки кофир шудаанд ва оёти моро дурӯғ баровардаанд, аҳли ҷаҳаннаманд.

11. Эй касоне, ки имон овардаед, аз неъмате, ки Худо ба шумо арзонӣ доштааст, ёд кунед: он гоҳ, ки гурӯҳе қасди он карданд, то бар шумо даст бардоранд, ва Худо дасти ононро аз шумо боздошт. Аз Худо битарсед. Ва мӯъминон бар Худо таваккул мекунанд.

12. Худованд аз бани Исроил паймон гирифт ва аз миёни онон дувоздаҳ нақиб3 барангехтем. Ва Худо гуфт: «Агар намоз бихонед ва закот бидиҳед ва ба паёмбарони ман имон биёваред ва ёриашон кунед ва ба Худо қарзи нек бидиҳед (нафақа дар роҳи Худо), ман бо шумоям. Бадиҳоятонро дур мекунам ва шуморо ба биҳиштҳое дохил мекунам, ки дар он наҳрҳо равон бошад. Ва ҳар кас аз шумо, ки аз он пас кофир шавад, роҳи ростро гум кардааст».

13. Ва аҳли китоб, ҷуз андаке аз онҳо, чун паймонашонро шикастанд, лаънаташон кардем ва дилҳояшонро сахт гардонидем. Калимотро аз маънии худ тағйир месозанд ва аз он панд, ки ба онҳо дода шуда буд, баҳраи хеш фаромӯш кардаанд ва ҳамвора аз корҳои хоинонаашон огоҳ мешавӣ. Афвашон кун ва аз гуноҳашон даргузар, ки Худо некӯкоронро дӯст медорад.

14. Ва аз касоне, ки гуфтанд, ки мо насронӣ ҳастем, паймон гирифтем. Пас қисмате аз андарзҳоеро, ки ба онҳо дода будем, фаромӯш карданд ва Мо низ миёни онҳо то рӯзи қиёмат кинаву душманӣ афкандем. Ба зудӣ Худо ононро аз корҳое, ки мекунанд, огоҳ хоҳад сохт!

15. Эй аҳли китоб, паёмбари Мо назди шумо омад, то бисёре аз китоби Худоро, ки пинҳон медоштед, бароятон баён кунад ва аз бисёре даргузарад ва аз ҷониби Худо нуре ва китобе сареҳу ошкор бар шумо нозил шудааст.

16. То Худо ба он ҳар касро, ки дар пайи хушнудии ӯст, ба роҳҳои саломат ҳидоят кунад ва бо фармони худ аз торикӣ ба рӯшноияшон бубарад ва ононро ба роҳи рост ҳидоят кунад.

17. Онон, ки гуфтанд, ки Худо, ҳамон Масеҳ, писари Марям аст, кофир шуданд. Бигӯй: «Чӣ касе метавонад азоби Худоро дафъ кунад, агар ирода кунад ӯ, Масеҳ, писари Марям ва модараш ва ҳамаи аҳли заминро ба ҳалокат расонад?» Аз они Худост фармонравоии осмонҳову замин ва ҳар чӣ мобайни онҳост. Он чӣ мехоҳад, меофаринад ва ба ҳар чиз тавоност!

18. Яҳудиён ва масеҳиён гуфтанд, ки мо писарони Худо ва дӯстони ӯ ҳастем. Бигӯй: «Пас чаро шуморо ба ҷазои гуноҳонатон азоб мекунад? Балки шумо инсонҳое аз ҷумлаи офаридашудагон ҳастед». Ҳар касро, ки бихоҳад меомурзад ва ҳар касро, ки бихоҳад, азоб мекунад ва аз они Худост фармонравоии осмонҳову замин ва он чӣ дар миёни онҳост ва бозгашти ҳама ба сӯи ӯст.

19. Эй аҳли китоб, фиристодаи Мо (Муҳаммад) ар давроне, ки паёмбарон чанд муддате (маъбус) набуданд, мабъус шуд, то ҳақро бар шумо ошкор кунад ва нагӯед, ки муждадиҳанда ва бимдиҳандае бар мо мабъус нашудааст. Инак, он муждадиҳанда ва бимдиҳанда омадааст ва Худо бар ҳар чиз тавоност!

20. Ва Мӯсо ба қавми худ гуфт: «Эй қавми ман, неъматеро, ки Худо бар шумо арзонӣ доштааст, ёд кунед, ки аз миёни шумо паёмбарон падид овард ва шоҳоне аз шумо ба салтанат расонид ва ба шумо чизҳое иноят кард, ки ба ҳеҷ як аз мардуми ҷаҳон иноят накардааст.

21. Эй қавми ман, ба замини муқаддасе, ки Худо бароятон муқаррар кардааст, дохил шавед ва бозпас магардед, ки зиёндида бозмегардед».

22. Гуфтанд: «Эй Мӯсо, дар он ҷо мардуме ҷабборанд ва мо ба он сарзамин дарнаёем, то он гоҳ, ки он ҷабборон берун шаванд. Агар онон аз он сарзамин берун шаванд, ба он дохил шавем».

23. Ду марде аз онон, ки парҳезгорӣ пеша доштанд ва Худо неъматашон ато карда буд, гуфтанд: «Аз ин дарвоза бар онон дохил шавед. Ва чун ба шаҳр даромадед, шумо пирӯз хоҳед шуд. Ва бар Худо таваккул кунед, агар аз мӯъминон ҳастед!»

24. Гуфтанд: «Эй Мӯсо, то вақте ки ҷабборон дар он ҷоянд, ҳаргиз ба он шаҳр дохил нахоҳем шуд. Мо ин ҷо менишинем, ту ва Парвардигорат бираведу набард кунед».

25. Гуфт: «Парвардигоро, ман танҳо молики нафси хеш ва бародарам ҳастам. Миёни ман ва ин мардуми нофармон ҷудоӣ бияндоз».

26. Худо гуфт: «Вуруд ба он сарзамин ба муддати чиҳил сол барояшон ҳаром шуд ва дар он биёбон саргардон хоҳанд монд. Пас барои ин нофармонон андӯҳгин мабош!»

27. Ва достони ростини ду писари Одамро барояшон бихон, он гоҳ, ки қурбоние карданд. Аз якешон пазируфта шуд ва аз дигаре пазируфта нашуд1. Гуфт: «Туро мекушам. Гуфт: Худо қурбонии парҳезгоронро мепазирад.

28. Агар ту бар ман даст дароз кунӣ, ки маро бикушӣ, ман бар ту даст дароз намекунам, ки туро бикушам. Ман аз Худо, ки Парвардигори ҷаҳониён аст, метарсам.

29. Мехоҳам, ки ҳам гуноҳи маро бибарӣ ва ҳам гуноҳи худро, то аз дӯзахиён гардӣ, ки ин аст подоши ситамкорон».

30. Нафсаш ӯро ба куштани бародар тарғиб кард ва ӯро кушт ва аз зиёнкорон гардид.

31. Худо зоғеро фиристод, то заминро биковад ва ба ӯ нишон бидиҳад, ки чӣ гуна ҷасади бародари худро дафн созад. Гуфт: «Вой бар ман, натавонам монанди ин зоғ бошам ва пайкари бародарамро дафн кунам». Ва дар зумраи пушаймонон даромад.

32. Аз ин рӯ бар бани Исроил муқаррар доштем, ки ҳар кас каси дигарро на ба қасоси қатли касе ё иртикоби фасоде бар рӯи замин бикушад, чунон аст, ки ҳамаи мардумро кушта бошад. Ва ҳар кас, ки ба ӯ ҳаёт бахшад, чун касест, ки ҳамаи мардумро ҳаёт бахшида бошад. Ва ба таҳқиқ паёмбарони Мо ҳамроҳ бо далелҳои рӯшан бар онҳо фиристода шуданд. Боз ҳам бисёре аз онҳо ҳамчунон бар рӯи замин аз ҳадди хеш таҷовуз мекарданд.

33. Ҷазои касоне, ки бо Худо ва паёмбаронаш ҷанг мекунанд ва дар замин ба фасод мекӯшанд, он аст, ки кушта шаванд ё ба дор кашида шаванд ё дастҳову поҳояшон яке аз чапу яке аз рост бурида шавад ё аз сарзамини худ бадарға шаванд. Ин барои хор шуданашон дар ин ҷаҳон аст ва дар охират низ ба азобе алим гирифтор оянд.

34. Ғайри касоне, ки пеш аз он ки шумо бар онҳо даст ёбед, тавба кунанд. Пас бидонед, ки Худо омурзанда ва меҳрубон аст!

35. Эй касоне, ки имон овардаед, аз Худо битарсед ва ба ӯ қарибӣ ҷӯед ва дар роҳаш ҷиҳод кунед, то ки растагор гардед!

36. Онон, ки кофир шудаанд, агар ҳамаи он чӣ дар рӯи замин аст ва монанди он аз они онҳо бошад ва бихоҳанд худро бо он аз азоби рӯзи қиёмат бозхаранд, аз онҳо пазируфта нашавад ва ба азоби дардовар гирифтор шаванд!

37. Мехоҳанд, ки аз оташ берун оянд, дар ҳоле ки берун омада наметавонанд ва азобашон ҳамешагӣ аст.

38. Дасти марди дузд ва зани дуздро ба ҷазои коре, ки кардаанд, бибуред. Ин уқубатест аз ҷониби Худо, ки ӯ пирӯзманду ҳаким аст!

39. Ҳар кас пас аз кирдори нописандаш тавба кунад ва ба салоҳ ояд, Худо тавбаи ӯро мепазирад, ки ӯ омурзанда ва меҳрубон аст!

40. Оё надонистаӣ, ки фармонравоии осмонҳову замин аз они Худост, ҳар киро бихоҳад, азоб мекунад ва ҳар киро бихоҳад, меомурзад ва бар ҳар коре тавоност?

41. Эй Паёмбар, ғамгин накунад туро кирдори онон, ки ба куфр мешитобанд. Чи онҳое, ки ба забон гуфтанд, ки имон овардем ва ба дил имон наёварданд ва чи он яҳудон, ки гӯш месупоранд, то дурӯғ банданд ва барои гурӯҳе дигар, ки худ назди ту намеоянд, суханчинӣ мекунанд ва сухани Худоро дигаргун месозанд ва мегӯянд: «Агар шуморо инчунин гуфт, бипазиред вагарна аз вай дурӣ гузинед!» Ва ҳар касро, ки Худо азоби ӯро бихоҳад, ту ӯро аз қаҳри Худо раҳоӣ нахоҳӣ дод. Инҳо касоне, ҳастанд, ки Худо нахостааст, ки дилҳояшонро пок гардонад. Ононро дар дунё хорӣ ва дар охират азоби алим аст!

42. Шунавандагони дурӯғанд, хӯрандагони ҳароманд. Пас агар назди ту омаданд, миёнашон ҳукм кун ё аз онҳо рӯй гардон ва агар рӯй гардонӣ, ҳеҷ ба ту зиёне нарасонанд. Ва агар миёнашон ҳукм кунӣ, ба адолат ҳукм кун, ки Худо адолатпешагонро дӯст дорад.

43. Чӣ гуна туро довар қарор медиҳанд, дар ҳоле ки Таврот, ки дарбаргирандаи ҳукми Худост, дар назди онҳост? Сипас аз ҳукми ту рӯй мегардонанд ва инҳо имон наёвардаанд.

44. Мо Тавротро, ки дар он ҳидоят ва рӯшноист, нозил кардем. Паёмбароне, ки таслими фармон буданд, бинобар он барои яҳуд ҳукм карданд ва низ худошиносону донишмандон, ки ба ҳифзи китоби Худо маъмур буданд ва бар он гувоҳӣ доданд, пас аз мардум матарсед, аз Ман битарсед ва оёти маро ба баҳои андак мафурӯшед. Ва ҳар кӣ мувофиқи оёте, ки Худо нозил кардааст, ҳукм накунад, кофир аст4.

45. Ва дар Таврот бар онон муқаррар доштем, ки шахс дар баробари шахс ва чашм дар баробари чашм ва бинӣ дар баробари бинӣ ва гӯш дар баробари гӯш ва дандон дар баробари дандон ва ҳар захмеро қасосест. Ва ҳар кӣ аз қасос даргузарад, гуноҳашро кафорае (товоне) хоҳад буд. Ва ҳар кӣ ба он чӣ Худо нозил кардааст, ҳукм накунад, аз ситамкорон аст.

46. Ва аз паи онҳо Исо писари Марямро фиристодем, ки тасдиқкунандаи Тавроте буд, ки пеш аз ӯ фиристода будем ва Инҷилро, ба ӯ додем, ки дар он ҳидоят ва нур аст ва тасдиқкунандаи Тавротест, ки пеш аз он нозил карда шудааст ва барои парҳезгорон, ҳидоят ва пандест.

47. Ва бояд, ки аҳли Инҷил мувофиқи он чӣ Худо дар он китоб нозил кардааст, ҳукм кунанд. Зеро ҳар кас ба он чӣ Худо нозил кардааст, ҳукм накунад, аз нофармонон аст.

48. Ва ин китобро ба ростӣ бар ту нозил кардем, тасдиқкунанда ва ҳоким бар китобҳоест, ки пеш аз он будаанд. Пас, мувофиқи он чӣ Худо нозил кардааст, дар миёнашон ҳукм кун ва аз пайи хоҳишҳояшон марав, то он чиро ки аз ҳақ бар ту нозил шудааст, вогузорӣ. Барои ҳар гурӯҳе аз шумо шариъат ва равише ниҳодем. Ва агар Худо мехост, ҳамаи шуморо як уммат месохт. Вале хост дар он чӣ бар шумо арзонӣ доштааст, биёзмоядатон. Пас дар некиҳо бар якдигар пешӣ гиред. Ҳамагӣ бозгаштатон ба Худост, то аз он чӣ дар он ихтилоф мекардед, огоҳатон созад.

49. Миёнашон бар мувофиқи он чӣ Худо нозил кардааст, ҳукм кун ва аз хостаҳояшон пайравӣ макун ва аз онҳо бипарҳез, ки мабодо бифиребандат, то аз баъзе аз чизҳое, ки Худо бар ту нозил кардааст, рӯй бигардонӣ. Ва агар рӯй гардонданд, бидон, ки Худо мехоҳад ононро ба подоши бархе гуноҳонашон уқубат кунад ва ҳар ойна бисёре аз мардум саркашанд.

50. Оё ҳукми ҷоҳилиятро мехоҳанд? Барои он мардуме, ки аҳли яқин5 ҳастанд, чӣ ҳукме аз ҳукми Худо беҳтар аст?

5. Касоне, ки илми яқин доранд ба ин ки ҳукми Худованд (ҷ), одилтарин ҳукм аст.

51. Эй касоне, ки имон овардаед, яҳуд ва насороро ба дӯстӣ нагиред. Онон худ дӯстони якдигаранд. ҳар кас аз шумо, ки эшонро дӯст гирад, дар зумраи онҳост. Ва Худо ситамгоронро ҳидоят намекунад!

52. Онҳоеро, ки дар дил маразе6доранд, мебинӣ, ки ба сӯҳбаташон мешитобанд, мегӯянд: «Метарсем, ки ба мо осебе расад7». Аммо бошад, ки Худо фатҳе падид орад ё коре кунад, он гоҳ аз он чӣ дар дил ниҳон дошта буданд, пушаймон шаванд.

53. Онҳо, ки имон овардаанд, мегӯянд: «Оё инҳо ҳамон касонеанд, ки ба Худо савгандҳои сахт мехӯрданд, ки бо шумо хоҳанд буд?» Аъмолашон ботил гардид ва худ дар зумраи зиёнкорон даромаданд.

54. Эй касоне, ки имон овардаед, ҳар кӣ аз шумо аз динаш бозгардад, пас, ба зудӣ Худо мардумеро биёварад, ки дӯсташон бидорад ва дӯсташ бидоранд. Дар баробари мӯъминон фурӯтананд ва дар баробари кофирон дурушттабъ, дар роҳи Худо ҷиҳод мекунанд ва аз маломати ҳеҷ маломатгаре намеҳаросанд. Ин фазли Худост, ба ҳар кас, ки хоҳад, медиҳад ва Худованд фарохнеъмату доност!

55. Ҷуз ин нест, ки дӯсти шумо Худост ва расули ӯ ва мӯъминоне, ки бар по медоранд намозро ва медиҳанд закотро ва онҳо пайваста фурӯтананд.

56. Ва ҳар кӣ Худо ва паёмбари ӯ ва мӯъминонро валии худ гузинад, бидонад, ки пирӯзмандон гурӯҳи Худованданд.

57.Эй касоне, ки имон овардаед, аҳли китобро, ки дини шуморо ба масхара ва бозӣ мегиранд ва низ кофиронро дӯст интихоб накунед. Ва агар имон овардаед, аз Худо битарсед!

6. Бемории маънавӣ мисли шакку шубҳа ва нифоқ.

7. Эҳтимол аст, ки шикасту ҳазимат бар мусалмонон рӯй диҳад, пас мувофиқат бо кофирон маслиҳат аст.

58. Ва чун бонги намоз кунед, онро ба масхараву бозича гиранд, зеро мардуме ҳастанд, ки намеандешанд.

59. Бигӯ: «Эй аҳли китоб, оё моро сарзаниш мекунед? Ҷуз ин аст, ки мо ба Худо ва он чӣ бар мо нозил шуда ва он чӣ пеш аз ин нозил шудааст, имон овардаем ва шумо бештарин саркаш ҳастед?»

60. Бигӯ: «Оё шуморо аз касоне, ки дар назди Худо ҷазое бадтар аз ин доранд, хабар бидиҳам: Касоне, ки Худояшон лаънат карда ва бар онҳо хашм гирифта ва баъзеро бӯзинаву хук гардонидааст ва парастандагони шайтонанд. Инҳоро бадтарин ҷойгоҳ аст ва аз роҳи рост гумгаштатаранд.

61. Ва чун назди шумо омаданд, гуфтанд, ки имон овардем ва ҳол он ки бо куфр дохил шуданд ва бо куфр хориҷ гаштанд ва Худо ба он чӣ пинҳон медоранд, огоҳтар аст!

62. Мебинӣ бисёре аз онҳоро, ки ба гуноҳу таҷовуз ва ҳаромхорагӣ мешитобанд. Чӣ бад корҳое мекарданд!

63. Аз чӣ рӯй пешвоёни (масеҳӣ) ва донишмандони (яҳудӣ) ононро аз гуфтори бад ва ҳаромхорагӣ бознамедоранд. Чӣ бад корҳое муртакиб мешуданд!

64. Яҳуд гуфтанд, ки Худованд дастбаста аст (яъне, Худованд бахил аст). Дастҳои худашон баста бод! Ва ба он сухан, ки гуфтанд, малъун гаштанд. Дастҳои Худо кушода аст. Ба ҳар сон, ки бихоҳад, рӯзӣ медиҳад. Ва он чӣ бар ту аз ҷониби Парвардигорат нозил шудааст, ба туғён ва куфри бештарашон хоҳад афзуд. Мо то рӯзи қиёмат миёнашон душманиву кина афкандаем. Ҳар гоҳ, ки оташи ҷангро афрӯхтанд, Худо хомӯшаш сохт. Ва онон дар рӯи замин ба фасод мекӯшанд ва Худо муфсидонро дӯст надорад.

65. Агар аҳли Китоб имон биёваранд ва парҳезгорӣ кунанд, гуноҳонашон хоҳем нобуд кард ва онҳоро ба биҳиштҳои пурнеъмат дохил хоҳем кард.

66. Ва агар Таврот ва Инҷил ва он чиро, ки аз ҷониби Худо бар онҳо нозил шуда, барпой доранд, аз болои сару зери пояшон рӯзӣ бихӯранд. Баъзе аз онҳо мардуме миёнарав ҳастанд ва бисёриашон бадкирдоранд.

67. Эй паёмбар, он чиро аз Парвардигорат бар ту нозил шудааст, ба мардум бирасон. Агар чунин накунӣ, амри рисолати ӯро адо накардаӣ. Худо туро аз мардум ҳифз мекунад, ки Худо мардуми кофирро ҳидоят намекунад.

68. Бигӯ: «Эй аҳли китоб, шумо чизе нестед, то он гоҳ, ки Таврот ва Инҷил ва он чиро аз ҷониби Парвардигоратон бар шумо нозил шудааст, барпой доред». Он чӣ аз ҷониби Парвардигорат бар ту нозил шудааст, бар туғён ва куфри бештаринашон бияфзояд. Пас бар ин мардуми кофир ғамгин мабош.

69. Албатта, аз миёни онон, ки имон овардаанд ва яҳуд ва собиийн ва насоро, ҳар кӣ ба Худо ва рӯзи қиёмат имон дошта бошад ва кори шоиста кунад, биме бар ӯ нест ва ғамгин намешавад.

70. Мо аз бани Исроил паймон гирифтем ва паёмбароне барояшон фиристодем. Ҳар гоҳ ки паёмбаре чизе мегуфт, ки бо хоҳиши дилашон мувофиқ набуд, гурӯҳеро такзиб мекарданд ва гурӯҳеро мекуштанд.

71. Ва пиндоштанд, ки уқубате нахоҳад буд. Пас кӯру кар шуданд. Он гоҳ Худо тавбаашон бипазируфт. Боз бисёре аз онҳо кӯру кар шуданд. Ҳар чӣ мекунанд, Худо мебинад.

72. Ба таҳқиқ онон, ки гуфтанд, ки Худо ҳамон Масеҳ писари Марям аст, кофир шуданд. Масеҳ гуфт: «Эй бани Исроил, Аллоҳро, Парвардигори ман ва Парвардигори худро бипарастед». Зеро ҳар кас, ки барои Худованд шарике қарор диҳад, Худо биҳиштро бар ӯ ҳаром кунад ва ҷойгоҳи ӯ оташ аст ва ситамкоронро ёваре нест.

73. Онон, ки гуфтанд: «Аллоҳ барҳақ саввумини се аст», кофир шуданд. Дар ҳоле ки ҳеҷ маъбуде барҳақ ҷуз Аллоҳ нест. Агар аз он чӣ мегӯянд, бознаистанд, ба кофиронашон азобе дардовар хоҳад расид.

74.Оё ба даргоҳи Худо тавба намекунанд ва аз ӯ омурзиш намехоҳанд? Худо омурзанда ва меҳрубон аст!

75. Масеҳ писари Марям, ҷуз паёмбаре набуд, ки паёмбароне пеш аз ӯ будаанд ва модараш зане ростгӯй8буд, ки ҳар ду ғизо мехӯрданд. Бингар, ки чӣ гуна оётро барояшон баён мекунем, сипас бингар, ки чӣ гуна аз ҳақ рӯй мегардонанд.

76.Бигӯ: «Оё ҷуз Аллоҳ худои дигареро, ки барои шумо молики ҳеҷ суду зиёне нест, мепарастед ва ҳол он, ки Аллоҳ шунаво ва доност?»

8. Бисёр ростгӯй дар мартабаи сиддиқон, ки баъди анбиё аст.

77. Бигӯ: «Эй аҳли китоб, ба ноҳақ дар дини хеш ғулув (зиёдаравӣ) макунед ва аз хоҳишҳои он мардуме, ки аз пеш гумроҳ шуда буданд ва бисёреро гумроҳ карданд ва худ аз роҳи рост каҷравӣ кардаанд, пайравӣ макунед».

78.Онон, ки аз бани Исроил, кофир шуданд, ба забони Довуд ва Исо ибни Марям лаънат шуданд ва ин лаънат подоши исён ва таҷовузашон буд.

79. Аз кори зиште, ки мекарданд, якдигарро манъ намекарданд ва ҳар ойна бадкорӣ мекарданд.

80. Бисёре аз онҳоро мебинӣ, ки бо кофирон дӯстӣ меварзанд. Бад аст, он чӣ пешопеш барои худ фиристоданд. Хашми Худо бар онҳост ва дар азоби ҷовидонаанд.

81. Агар ба Худо ва паёмбар ва он чӣ бар ӯ нозил шуда, имон оварда буданд, кофиронро дӯст намегирифтанд, вале бештарашон фосиқонанд.

82. Душмантарин мардум нисбат ба касоне, ки имон овардаанд, яҳуд ва мушриконро меёбӣ ва меҳрубонтарин касон нисбат ба онон, ки имон овардаанд, касонеро меёбӣ, ки мегӯянд: «Мо насронӣ ҳастем». Зеро баъзе аз онҳо донишмандону обидон ҳастанд ва онҳо такаббур намекунанд.

83. Чун он чиро, ки бар паёмбар нозил шуда, бишнаванд, ва ҳақиқатро дарёбанд, чашмонашон пур аз ашк мешавад. Мегӯянд: «Эй Парвардигори мо, имон овардем, моро низ дар зумраи шаҳодатдиҳандагон бинавис.

84. Чаро ба Худо ва ин дини ҳақ, ки бар мо нозил шудааст, имон наёварем ва тамаъ накунем, дар ин, ки Парвардигори мо моро дар шумори солеҳон оварад?»

85. Ба подоши ин сухан, ки гуфтанд, Худо ононро, ба биҳиштҳое, ки дар он наҳрҳо равон аст, подош дод, дар он ҷовидонанд ва ин аст подоши некӯкорон.

86 Ва онон, ки куфр варзиданд ва оёти моро дурӯғ шумориданд, аҳли ҷаҳаннаманд.

87. Эй касоне, ки имон овардаед, чизҳои покизаеро, ки Худо бар шумо ҳалол кардааст, ҳаром макунед ва аз ҳад дармагузаред, ки Худо аз ҳад таҷовузкунандагонро дӯст надорад.

88. Аз чизҳои ҳалолу покизае, ки Худо ба шумо рӯзӣ додааст, бихӯред ва аз Худое, ки ба ӯ имон овардаед, битарсед.

89. Худованд шуморо ба сабаби савгандҳои бидуни қасдатон9 бозхост нахоҳад кард. Вале ба сабаби шикастани савгандҳое, ки ба қасд мехӯред, бозхост мекунад ва каффораи он таъом додани даҳ мискин аст аз ғизои миёнае, ки ба хонаводаи хеш мехӯронед ё пӯшиши (либос) онҳо ё озод кардани як банда. Ва ҳар кӣ наёбад, се рӯз рӯза доштан. Ин каффораи қасам аст, ҳар гоҳ, ки қасам хӯрдед, ба қасамҳои худ вафо кунед. Худо оёти худро барои шумо инчунин баён мекунад, бошад, ки сипосгузор бошед.

9. Бар асоси шарҳи тафсири “Тафҳиму-л-қуръон” ва шарҳи ҳошияи Шоҳ Валиюллоҳи Деҳлавӣ баъзе мардум чизҳои ҳалолро бар худ ҳаром карда буданд. Аз ин сабаб Худованди бузург ҳукми қасам хӯрданро возеҳ кард, ки агар аз забони касе ба таври ғайри иродааш (хоҳишаш) лафзи қасам барояд, чунон чӣ аз дур шабаҳе бинад ва ба гумон гӯяд, ки валлоҳ Зайд аст ва Зайд набошад, пас ба ин қасам каффора воҷиб нест.

90. Эй касоне, ки имон овардаед, шароб ва қимор ва бутҳо ва гаравбандӣ бо тирҳо (тирҳое, ки фол мекушоянд), палидӣ ва кори шайтон аст, аз он парҳез кунед, то растагор шавед!

91. Шайтон мехоҳад бо шаробу қимор миёни шумо кинаву душманӣ афканад ва шуморо аз ёди Худо ва намоз боздорад, пас оё шумо даст мекашед ва бас мекунед?

92. Худову паёмбарашро итоъат кунед ва фармонбардорӣ кунед. Агар рӯй гардонед, бидонед, ки вазифаи паёмбари Мо расонидани паёми равшани Худованд аст!

93. Бар онон, ки имон овардаанд ва корҳои шоиста кардаанд, дар он чӣ хӯрдаанд, гуноҳе нест, ҳар гоҳ парҳезгорӣ кунанд ва имон биёваранд ва ба корҳои шоиста пардозанд, боз ҳам парҳезгорӣ кунанд ва имон биёваранд, боз ҳам парҳезгорӣ ва некӣ кунанд, ки Худо некӯкоронро дӯст дорад.

94 Эй касоне, ки имон овардаед, Худо шуморо ба сайде, ки ба даст мегиред ё ба найза шикор мекунед, меозмояд, то бидонад чӣ касе дар ниҳон аз ӯ метарсад. Ва ҳар кӣ аз ин пас аз ҳад таҷовуз кунад, ӯрост азобе дардовар.

95 Эй касоне, ки имон овардаед, ҳар гоҳ, ки дар иҳром бошед, сайдро макушед. Ҳар кӣ сайдро ба амд (қ асдан) бикушад, ҷазои ӯ қурбонӣ кардани ҳайвонест монанди он чӣ куштааст, ба шарти он ки ду одил аз шумо гувоҳӣ диҳанд ва қурбониро ба Каъба расонад ё ба каффора тангдастонро таъом диҳад ё баробари он рӯза бигирад, то уқубати кори худ бичашад. Аз он чӣ дар гузашта кардаед, Худо афв кардааст, вале ҳар кӣ ба он бозгардад, Худо аз ӯ интиқом мегирад, ки Худо пирӯзманду интиқомгиранда аст!

Дата добавления: 2015-10-02