Лявоніха

А Лявоніху Лявон палюбіў, А Лявоніха не жонка была,

Лявонісе чаравічкі купіў; Не мытую мне кашулю дала, –

Лявоніха, душа ласкавая, Не мытую, не качаную,

Чаравічкамі палясківала. У суседа пазычаную.

Як я, молада, ў матулькі была, Ай, Лявоніха, Лявоніха мая,

Як вішэнька у садочку, цвіла; Несалёную капусту дала.

Цвіла, цвіла ды пацвітывала, А Лявона дык і чорт не бярэць:

З малайцамі ды пагулівала. Несалёную капусту жарэць.

Папалася злому духу – мужыку,

Ссушыў мяне, як лісцінку у духу, –

А чаму ж цябе пярун не забіў, Сучасныя прыпеўкі

Як ты мяне маладую палюбіў. (дадатак да першых двух строф)

Наехала повен двор казакоў, Ой, Лявоніха, Лявоніха мая,

Ўзялі, ўзялі майго мужа у палон. Ты такою прыгажуняй не была.

Ой, не жаль мне, што яго узялі, Як збяромся мы у свята пагуляць,

Толькі жалка, што не моцна звязалі. Нам Лявоніхі сваёй не пазнаць.

Ой, не жаль мне, што яго узялі, Ах, Лявоніха, Лявоніха мая,

Толькі жалка, што не моцна звязалі: Ты сягоння, нібы ружа, расцвіла,

Ён, паганец, уцячэць, уцячэць, Расцвіла буйнымі кветкамі

Мне галоўку натаўчэць, натаўчэць. З добрым мужам, да і з дзеткамі.

МІКІТА

А Мікіта жыта паша, А Мікіта муку сее,

А я рада, – поле наша! А я рада, што умее.

Прыпеў: Мікіта, Мікіта, Прыпеў

Так і гэтак, Мікіта.

А Мікіта жыта косіць, А Мікіта ў печы паліць,

А я рада, – есць не просіць. А я рада, што кухарыць.

Прыпеў Прыпеў

А Мікіта вее жыта, А Мікіта хлеб саджае,

А я рада, што аббіта. А я рада, што гуляю.

Прыпеў Прыпеў

А Мікіта жыта меле,

А я рада, што так веле.

Прыпеў

Дата добавления: 2015-08-05