Фізічныя прыкметы нардычнае расы

Постаць. Людзі нардычнае расы высокія і стройныя. Сярэдні рост сталых мужчын 1,75-1,76 м, нярэдка ён дасягае 1,90 м. І справа тут не ў празмернай даўжыні ног, як, напрыклад, у нэґраў з вярхоўяў Нілу. Па прапорцыі даўжыні ног да ўсёй даўжыні цела гэта раса займае як раз сярэдняе становішча паміж каротканогімі мангалоідамі і некаторымі высакарослымі трапічнымі плямёнамі. Вышыня сядалішча роўная прыкладна 52-53% вышыні цела.

Рост у людзей нардычнае расы працягваецца даўжэй усяго, ён можа быць значным і ў перыяд паміж 20 і 25 гадамі. У паўднёвай Італіі ён сканчаецца раней, чым у паўночнай, у Бадэне ён за гэты перыяд менш, чым у Швецыі. Усталявана ўзаемасувязь паміж дасягненьнем палавой сталасьці і завяршэннем росту. Паколькі ў людзей нардычнае расы даўжэй перыяд росту, палавое паспяваньне настае пазней.

Мужчыны нардычнае расы акрамя высокага росту адрозьніваюцца шырокімі плячамі і вузкімі сьцёгнамі. Складнасьць мужчынскіх сьцёгнаў падкрэсліваецца вельмі характэрнай для нардычнае расы прыкметай, т.зв. антычнай тазавай зморшчынай, цягліцавым патаўшчэньнем, што ідзе ад спіннога хрыбта праз сьцягно наперад і ўніз. Гэту расавую асаблівасьць любілі падкрэсьліваць старажытнагрэцкія скульптары. Адмысловае патаўшчэньне верхняй часткі каленнага кубка таксама прадстаўлена ў Эўропе, галоўным чынам, у нардычнай расы.

Расавай складнасьцю адрозніваюцца й нардычныя жанчыны, нягледзячы на жаноцкія хормы цела. Тут назіраецца эфэкт т.зв. ільжывай худнечы: нардычныя жанчыны ў адзежы здаюцца худымі, нягледзячы на развітыя жаночыя хормы.

Складнасьць выяўляецца ў хормах усіх частак цела: шыі, рук, ног, сьцёгнаў. Стаўленьне даўжыні рук да даўжыні цела такое-ж як у выпадку з даўжынёй ног: рукі ў людзей нардычнае расы не такія кароткія як у мангалоідаў і не такія доўгія як у нэґроідаў. Размах рук у людзей нардычнае расы роўны 94-97% даўжыні цела. Кноап усталяваў гэтыя лічбы пры даследазінох нардычнага насельніцтва Ніжняе Саксоніі; па яго дадзеных, чым даўжэй галава, тым больш гэты паказчык набліжаецца да 94.

Мастаку ў людзей нардычнае расы кідаецца ў вочы воля, уласьцівая кожнай частцы цела, кожнаму мускулу, быццам яны падпарадкуюцца сваім адмысловым законам хормаўтварэньня пры захаваньні ґарманічнага цэлага.

Чэрап. Такі ж складнасьцю, як і цела, адрозьніваюцца хормы чэрапа. У людзей нардычнае расы доўгі чэрап і вузкі твар. Сярэдні чэрапны паказальнік каля 74 (на галаве жывога чалавека гэта адпавядае лічбе 75-75,5). Шырыня нардычнае галавы ставіцца да яе даўжыні як 3:4. Шматлікія дасьледнікі даводзяць падоўжна-папярочны паказальнік для жывых прадстаўнікоў нардычнае расы да 77,9, Дэнікер нават да 79. (У той час як Кольман бярэць за сярэднюю велічыню чэрапны паказальнік нардычнае расы 71,5, Аўген Фішар - 76-79.) Я мяркую, што галовы ці чэрапы з паказальнікам да 79 можна лічыць нардычнымі, калі ў іх выпуклая патыліца, характэрная для нардычнае расы. Верагодна, шырыня галавы й чэрапа нардычнай расы вар'іруе ў большым дыяпазоне чым той, які абмежаваны паказальнікам меней 75. У любым выпадку даліхакэфалія нардычнае расы бліжэй да мезакэфаліі, чым ярка выяўленая даліхакэфалія нэґраў ці эскімосаў.

Шырыня нардычнага твару ставіцца да даўжыні як 10:9, але частым бывае і суадносіны 10:10. Можна сказаць, што тваравы паказальнік нардычнае расы вышэй 90. Доўгагаловасьць у спалучэньні з вузкатварасьцю робяць хорму галавы такой, што яе можна скласьці ў прастакутнік. Гэта хорма кідаецца ў вочы ў нардычных людзей з кароткімі валасамі ці лысых, асабліва пры заваротках галавы. Калі круглая галава пры заваротку не зьмяняе хорму - шар выглядае аднолькава з усіх бакоў - то пры заваротку нардычнае галавы асабліва кідаюцца ў вочы дзьве доўгія бакавыя плоскасьці. Калі падзяліць галаву пры выглядзе ўзбоч на два ўчастка, адзін перад, другі за вушамі, мы пабачым, што нардычная галава разьвіваецца ў даўжыню, галоўным чынам, за вушамі. Патыліца, як ужо гаварылася, выпуклая. Калі доўгагаловага чалавека паставіць ля сьцяны, яго патыліца даткнецца зь ёй, а ў круглагаловых паміж яго патыліцай і сьцяной застанецца прамежак. Нардычны чэрап адрозьніваецца параўнальна невялікай вышынёй участку за вушамі, так што можна казаць пра плоскую хорму гэтага чэрапа (у дзяцей, аднак, гэта прыкмета не выяўлена). Для нардычнае (і дынарскае) расаў характэрны моцна выступалы патылічны груд. Асабліва нардычная рыса - атожылак скроневай косткі. Калі вобласьць за вушамі ў іншых эўрапейскіх расаў параўнальна плоская, у нардычнай расы там прамацваецца прыкметнае ўзвышэньне.

Рысы нардычнага твару ў профіль ярка выяўлены. Лоб з нахілам назад, вочы глыбока пасаджаны, нос больш ці меней выступае. Сківіцы й зубы размешчаны амаль вертыкальна. Асабліва рэзка выступае падбародак. Наяўнасьць трох выступалых частак вырабляе ўражэньне агрэсіўнасьці. Калі мастак жадае выказаць у рысах твару якасьці правадыра, адвагу, сілу волі, ён заўсёды малюе больш ці меней нардычную (ці нардычна-дынарскую ці нардычна-фальскую) галаву.

Анфас. Зьвяртаюць на сябе ўвагу вузкі лоб, мала выгнутыя бровы, вузкая спінка носа, вузкі, вуглаваты падбародак. Галава ў вобласьці скроняў звужана, быццам яе з дзьвух бакоў сьціскалі ў цісках.

Гэткаму агульнаму ўражаньню спрыяюць і хормы асобных костак чэрапа і мяккіх частак твару. Нахілены назад лоб спалучаецца з прыкметнымі надбрывянымі дугамі й ґлябэлай (патаўшчэньнем над пераносьсем). Гэтыя прыкметы менш выяўлены ў жанчын і ў маладых людзей. Вачніцы маюць форму даўгаватага эліпса ці чатырохкутніка.

Вельмі важная рыса твару - скулы. У нардычнай расы яны не вельмі прыкметныя, таму што павернутыя ўбок і размешчаны амаль вертыкальна.

Асобныя расы адрозьніваюцца па хорме носа. У нардычнай расы нос вузкі, які пачынаецца з пераносься, так што часта няма бачнай мяжы паміж ім і лбом ("грэцкі нос"). У профіль ён часам прамы, часам выгнуты вонкі. Сустракаюцца таксама ўвагнутыя насы і насы, трохі выгнутыя вонкі ў ніжняй траціне (частая хорма ў Швецыі). Калі нардычны нос выгнуты, ён звычайна апісвае плыўную дугу. Гэта хутчэй кручкаваты ці каршаковы нос, чым арліны (выгнуты ў верхняй частцы), як у дынарскай расы. Стаўленьне даўжыні (вышыні) носа ў параўнаньні з іншымі ўчасткамі твару ў нардычнай (і дынарскай) расаў больш за ўсё, у заходняй расы яно менш, а ва ўсходняй і ўсходне-балтыйскай расаў менш усяго. Ноздры размешчаны пад вострым кутом. Нардычны нос разьвіваецца з дзіцячага кірпатага носа да 25 гадоў. Насы жанчын ва ўсіх расах шырэй. У нардычнай расы сустракаецца й хорма носа, якая ў профіль выглядае прамой, але зьлёгку хвалістай. Нос, які моцна выступае наперад, у людзей нардычнае расы, як напрыклад у нарвежскага палярніка Амудсэна, бывае звычайна й асабліва вузкім.

Вузкасьцю нардычнага твару абумоўлены й большы выгін рагавіцы вачэй, і вузкасьць сківіц і цеснае размяшчэнне зубоў, прычым іклы разьмяшчаюцца пад кутом. Асабліва нардычная рыса - вялікія і доўгія верхнія пярэднія разцы.

Мяккія часткі твару. Гэтыя часткі не змазваюць уражэньне вузкага твару. Скурны полаг твару мае раўнамерную таўшчыню, павекі не тоўстыя, прарэз паміж імі гарызантальны, у вонкавых кутоў вачэй трохі скошана ўніз. Скура на скулах тонкая, круглыя шчокі не робяць круглым твар. Аблямоўка вуснаў акрэсьлена невыразна. Самі вусны звычайна вузкія, але не здаюцца сьціснутымі, верхняя губа часта менш выступае, чым ніжняя. У нардычных анґельцаў часта сустракаецца вельмі высокая вертыкальная верхняя губа. Баразёнка пад носам выразна выяўленая й вузкая. Вушы параўнальна маленькія, хоць ва ўсіх рас велічыня вушэй моцна вар'іруе й вушы ва ўсіх людзей растуць да старасьці.

Скура. Колер скуры ва ўсіх расах выклікаецца адкладам піґмэнту. Менш усяго гэтаму схільныя нардычная і фальская расы. Нардычны колер скуры - ружавата-белы, колер скуры ўсходне-балтыйскай расы - сьветлы з сера-жоўтым адлівам. Толькі нардычную расу можна зваць "белай" ва ўласным сэнсе слова, ды й тое гэта будзе не зусім правільна - зусім белая скуры бывае толькі ў трупа. Нават самая белая скура заўсёды мае жаўтлявае адценьне. Ружавата-белай робіць скуру якая прасьвечвае скрозь яе кроў. Там, дзе прасьвечваюць вены, бачная "блакітная кроў". Але такая сьветлая скура нават у паўночна-заходняй Эўропе сустракаецца радзей, чым думаюць. Да таго ж колер скуры апранутага эўрапейца - недастатковае сьветчаньне яго расавых уласьцівасьцяў. Шматлікія эўрапейцы, загарэўшы, становяцца падобнымі на эгіпцянаў ці індусаў. Толькі скура нардычнай расы ўстойлівая да сонечных прамянёў: яна моцна чырванее, як пры апёках, але праз некалькі дзён пачырваненьне зьнікае.

Таўшчыню скуры асобных эўрапейскіх расаў не вымяралі. Скура нардычнае расы асабліва далікатная й, мабыць, тонкая. Паводле рымскіх пісьменьнікаў, скура германцаў больш адчувальная да ран. Пра пяшчоту нардычнае скуры сьветчыць і яе празрыстасьць. Выраз "блакітная кроў" паказвала на расавае паходжаньне шляхты. Чырвань на шчокох, "сыр ды малако" - гэтыя й таму падобныя выразы кажуць пра нардычнае паходжаньне эўрапейскага ідэалу прыгажосьці.

Нават соскі ў мужчын і жанчын нардычнай расы ружовыя, а ў іншых эўрапейскіх расаў - карычневыя. Толькі ў нардычнай расы сапраўды чырвоныя вусны.

Бо ў тропіках піґмэнтацыя скуры - сродак яе абароны, нардычная раса не прыстасавана да жыцьця ў тропіках. Уплыў трапічнага клімату на розныя эўрапейскія расы паказаў амерыканец Вудрафф у сваёй кнізе "Medical Ethnology" (1915). Ён адзначыў вельмі шкодны ўплыў моцнага сонечнага выпраменьваньня на нэрвовую сістэму сьветлых эўрапейцаў.

Ці злучана зьяўленьне вяснушак з нардычнай крывёй, невядома. Вяснушкі часта зьяўляюцца ў рудавалосых людзей, але ў іх, у адрозьненьні ад нардычнай расы, тоўстая скура. Але я часта назіраў вяснушкі і ў людзей нардычнае расы.

Больш цёмныя ўчасткі скуры, у адрозьненьні ад іншых расаў, у чыстай нардычнай расы не сустракаюцца.

Валасы. У параўнаньні зь іншымі расамі Зямлі, нардычную (а таксама заходнюю й, першым чынам, дынарскую) расы варта прылічыць да больш валасатых. У людзей нардычнае расы добра растуць валасы на галаве, у мужчын - барада, але валасяны полаг цела больш слабы.

Колер і хорма валасоў на галаве - прыкметы, па якіх адрозьніваюцца расы. У Нямеччыне назіраецца фэномен, які дагэтуль не атрымаў здавальняючага тлумачэньня, - пацямненьне валасоў у сталых ва ўзросьце каля 30 гадоў. Так што толькі па колеры валасоў сталых можна судзіць пра расавую прыналежнасьць.

Захаджэньне валасоў на лоб я часта назіраў у габрэяў. Нярэдка яно й ў дынарскай расы. У нардычнай расы гэта зьява не сустракаецца.

Колер валасоў нардычнае расы сьветлы, з варыяцыямі ад бялявых валасоў да жаўтлявых і залацістых, звычайна з больш ці меней відавочным чырванаватым адценьнем. Папялістыя валасы, часьцей сустракаемыя на ўсходзе Нямеччыны й ў паўночна-усходняй Эўропе, хутчэй прыкмета ўсходне-балтыйскае расы. Сьветлы колер валасоў паўплываў на эўрапейскі ідэал прыгажосьці. Па апісаньні рымлян, германскія дзеці мелі такі-ж колер валасоў, як і сівыя старыя.

Раней спрачаліся, ці можна лічыць рудыя валасы нардычнае прыкметай. Яны часта спалучаюцца з вельмі белай і далікатнай скурай. У рудавалосых бачылі рэлікт адмысловай расы. Часта адзначалі іх адмысловы пах, параўнальны з казіным. Але адмысловай расай іх лічыць нельга, рудыя валасы асабліва распаўсюджаны ў арэале нардычнае расы. Ва ўсходняй Нямеччыне й ўсходняй Эўропе наогул рудых менш, чым у паўночна-заходняй Эўропе, г.зн. для ўсходне-балтыйскае расы гэта зьява не характэрна.

Рудавалосасьць зараз лічаць зьявай накшталт альбінізму, бо рудавалосыя, як і альбіносы сустракаюцца ва ўсіх расах. Таму кажуць пра эрытызм ці рытулізм і не разглядаюць рудыя валасы як расавая прыкмета. Параўнальна шмат рудых сярод шатландцаў і габрэйскіх мяшанцаў.

Валасы нардычнай расы меней тоўстыя, чым у іншых эўрапейскіх расаў. Яны гладкія ці хвалістыя, тонкія, часта "як шоўк". Кучаравымі валасы часьцей бываюць у дзяцей нардычнай расы, чым у сталых. Асаблівасьці нардычных валасоў добра паказваюць малюнкі жанчын на шматлікіх карцінах Рубэнса. Нардычныя валасы можна распазнаць па той лёгкасьці, з якой яны разьдзімаюцца на ветры. Тонкія нардычныя валасы меней трывалыя, яны лягчэй адрываюцца.

Вынікам скрыжаваньня могуць быць цьвёрдыя, нярэдка кучаравыя (напрыклад, сярод габрэяў) сьветлыя валасы ці цёмныя валасы з нардычнай структурай. Структура валасоў больш кажа пра расавае паходжаньне, чым іх колер. Сьветлыя валасы ўсходне-балтыйскай расы тоўстыя й цьвёрдыя.

Валасы барады ў мужчын нардычнае расы таксама сьветлыя, часта больш рудаватыя. Індра маляваўся з рудай барадой, як і бог грома старажытных германцаў, а імператар Барбароса - любімая выява нямецкага фальклору. Валасы барады кучаравыя, як на старажытнагрэцкіх статуях. Хорма барады не дасьледавана.

Пры скрыжаваньнях, нават пры цёмных валасах на галаве, часта захоўваецца сьветлая ці рудая барада - гэта зацеміў яшчэ Арыстоцель.

Колер вачэй. Гаворка ідзе пра колер вясёлкавай абалонкі, зрэнка ва ўсіх расаў чорная. Кан'юнктыва ў нардычнай расы зусім бясколерная й здаецца белай. У больш цёмных эўрапейскіх расаў яна больш каламутная ці жаўтлявая.

Вясёлкавая абалонка ў нардычнай расы вельмі сьветлая, блакітная ці шэрая. Дзеці звычайна нараджаюцца з цёмна-сінімі ці цёмна-шэрымі вачамі.

Ёсьць меркаваньне, што шэрыя вочы "не нардычныя", што гэта прыкмета скрыжаваньня ці прыкмета ўсходне-балтыскае расы. Я не лічу, што нардычнай расе ўласьцівыя толькі блакітныя вочы, хоць сярод яе сапраўды больш блакітных вачэй, а сярод усходне-балтысйкае расы - шэрых. Можна лічыць шэрыя вочы прыкметай скрыжаваньня нардычнае расы зь цёмнымі эўрапейскімі расамі, бо, па дадзеных Вірхава, лік шэрых вачэй павялічваецца ў Цэнтральнай Эўропе не толькі да ўсходу, але і да поўдня. Шэрыя вочы часьцей спалучаюцца з каштанавымі валасамі, чым са сьветлымі. Пры скрыжаваннях бывае, што колер вачэй успадкоўваецца ад цёмнай расы, а яркасьць вачэй - ад сьветлай. Так атрымліваюцца светла-карыя й зялёныя вочы.

У нардычных людзей колер вачэй часта зьмяняецца ў залежнасьці ад асьвятленьня й настрою. Калі сьвятло падае спераду, вочы здаюцца блакітнымі, а калі ўзбоч - шэрымі. Іх колер - нешта сярэдняе паміж блакітным і шэрым. Але, паколькі шэры колер - дамінантны, можна лічыць блакітныя вочы "больш нардычнымі".

Цёмна-сінія вочы, як у габрэяў ці габрэйскіх мяшанцаў, ці непразрыстыя матава-сінія вочы гэта заўсёды вочы ґібрыдаў. Яны нярэдка сустракаюцца пры скрыжаваньні з усходняй расай. Нардычным вачам уласьцівы колер, які сьвеціцца. На карцінах часта відаць пераламленьне свьятла цёмным кольцам, якія атачаюць вясёлкавую абалонку.

З гэтымі ўласцівасцямі нардычных вачэй злучана тое адмысловае ўражэньне, якое яны вырабляюць. Цёмныя вочы аглядаюцца, нардычныя - прыглядаюцца. Ва ўзбуджаным стане погляд нардычных вачэй становіцца "жудасным". Такі погляд прыпісвалі германцам Цэзар і Тацыт. Кантраст цёмнай зрэнкі са сьветлым апраўленьнем, нароўні з адпаведнай мімікай, робяць погляд германца не толькі "жудасным", але і "вострым", пра што пісаў той жа Цэзар. Гэта злучана з тым, што зрэнка ва ўзбуджаным стане пашыраецца. Менавіта сьветлым нардычным вачам узбуджаныя станы (радасць, зачараванне барацьбой) надаюць адмысловы бліск, яны пачынаюць выпраменьваць сьвятло. Рымскім ваярам у барацьбе супраць германцаў прыйшлося абвыкаць да іх погляду, каб не палохацца яго. Цэзар піша пра галаў, што яны не маглі вытрымліваць дзікі погляд германцаў. Хаґен ("Песьня пра Нібегунґаў") меў такі ж жудасны погляд. Гэта ўласьцівасьць народаў нардычнае расы прыпісвалі героям, што выяўлена ў " Эддзе ". Толькі нардычныя вочы могуць кідаць жудасны погляд, вочы іншых рас у стане ўзрушанасьці могуць выглядаць злавеснымі, пагрозлівымі, нават атрутнымі, але мужны гнеў могуць выяўляць толькі нардычныя вочы. Звычайны іх выраз - рашучасьць, але дыяпазон якія выяўляюцца імі пачуцьцяў вялікай, ад мяккасьці да цьвёрдай волі спадара.

Агульнае ўражэньне ад рыс нардычнага твару Ґабіно ўдала заве "некалькі сухаватым". Асабліва ў мужчын сярэдняга ўзросту кідаецца ў вочы гэта халоднасьць, калянасьць і дзелавітасьць нардычных рыс твару.

Дата добавления: 2015-07-24