АрҒа тірлік

Уақытта шек бар ма,

Қыран ғұмыр өшкенмен.

Қарқылдаған көп қарға,

Балақта да, төсте өрген.

Қарға да өмір иесі,

Менсін мейлі, менсінбе.

Тірліктің қаракүйесі,

Қырандығыңа көнсін бе?

Қанатым бар деп бәлденіп,

Қыран болғысы келгендей.

Қанатсыздарға сәнденіп,

Қыр көрсетеді көлбеңдей.

Қыранның орнын басам деп,

Шарықтап көрді көк төсін.

Қанаты талды тасам деп,

Білді ме шама жетпесін?

Қалбаңдап жүріп тауысты,

Азғантай ғана ақылын.

Жем араласқан нәжісті,

Бас салды қарға батырың.

«ЖЫНДЫКӨБЕЛЕКТЕР...»

Сұлу қыздар өмірдің көркі-ау, шіркін,

Қылығы да тартымды, ерке сылқым.

Емексіте есіңнен тандырады,

Құлын мүше көз арбап еткен бұлтың,

Еркек біткен қарайды қутың-қутың.

Сұлулыққа сүйсінбес жан бола ма?!

Бас-басына бір қиял әр кәллада.

Алдана ма нәпсіге, арбала ма,

Қызыды көрген пендеде жан қала ма!

Онсыз мынау өмірде сән бола ма!

Отты айналған көп жындыкөбелектей,

Тұлабойды күш кернеп кереметтей.

Жырғаламыз, ес-түссіз жынданамыз,

Сұлу қыздан басқаны керек етпей,

Еркек біткен боп жындыкөбелектей...

Махаббат «қағбасы»

Ерке қиял еркіне матады ма,

Көк бөрідей көз тіккен отарыңа.

Қарап қойып аулаңа қайта-қайта,

Түнді орап жылытам шапаныма.

Тәтті күткен баладай анасынан,

Сілекейім шұбырып таңасырам.

Шығыс жақтан сәулесін себездейді,

Алау таң да мұңлыққа жаны ашыған...

Ғашықтардың мұндайда жоқ жақтасы,

Жүрер болдым аулаңа боп бақташы.

Махаббатты аңсаумен, құлдық ұрар,

Қағбам болды үйіңнің көк қақпасы.

Кімге керек...

Өтіп жатыр зымырап күндеріміз,

Кімге керек жылаған – күлгеніміз.

Кімге керек біз өмір сүргеніміз,

Қалса болды өлең боп білгеніміз.

Қалса болды өлең боп қуанғаным,

Қуанғаным бәріңе шығар мәлім.

Әлдеқалай күн шықса біз жаққа да,

Көлеңкені жанымнан қуа алмадым.

Біз желқайық, шалқыған өлең теңіз,

Бөленсін деп шуаққа кең өлкеміз.

Нұр себездеп тұрса да тас төбеден,

Жарбияды жаныңда көлеңкеміз.

Қалса болды өлең боп жылағаным,

Жылап тұрып құдайдан сұрағамын:

«Құмықтырма құдайым құрақ әнін,

Былықтырма құдайым бұлақ әнін»

Кімге керек, күлгенім, жылағаным.

Жауапсыз сұрақ

Көн дейсің бе тағдырым, көнейін бе,

Көніп-көніп көр болып өлейін бе.

Көлденеңдеп біреу жүр қарсы алдымда,

Көлденең бір сұрақ тұр көмейімде.

Қалансам деп дүние кетігіңе,

Айтсам деп ем келгенін не тіліме.

Кері итеріп кеудемнен өркеуделер,

Өмірдің де көрінді көті міне.

Айтылмаған жүректің сазы бар-ды,

Айтылмаған тілектің назы бар-ды.

Айтқанымды тыңдатам деп жүргенде,

Көбі кетіп өмірдің азы қалды.

Тарта берсем таусылмай жыр садағын,

Өркеудеге деп едім бір қадармын.

Елеусіздеу етекте қалсам-дағы,

Шаттық гүлін кеудеме бір тағармын.

Осы үміт келіпті сүйреп мені,

Табан ізім талайды иректеді.

Қайда барсам қарсы алып, көкейімде,

Көлденеңдеп бір сұрақ бір кетпеді.

***

Араздықтан не табамыз ағайын,

Кесірінен кері кеттің талайың.

Айдап салып, арандатып бір-бірін,

Қу мен сұмға толып кетті маңайым.

Жақтырмаймыз бірімізді-біріміз,

Соған қарап тұр ма екен деп күніміз.

Екі жүзді, қанағатсыз түріміз,

Екі айыр, удай ащы тіліміз.

Бір беті –күн, бір беті – түн пендеміз,

Солай тірлік етуге әбден көнгеміз.

Араласқан адамдардың өзін де,

Жақсы, жаман – екі топқа бөлгеміз.

Кеше, бүгін, ертең тағы солаймыз,

Күшті – әлсізді, қу – момынды

талаймыз.

Жанымызды – тозған кебіс секілді,

Оңашада жылап тұрып жамаймыз.

Дата добавления: 2015-12-07