Мен сеземін. . .

Мен сеземін,

Бар әлемге нұр боп тарап шапағы,

Ертең менің бұла таңым атады.

Абыз далам ақтарып ақ батаны,

Бақ жолына бастап бара жатады.

Мен сеземін,

Оңнан туып сүмбіледе жұлдызым,

Жырға бөлеп

туған жердің шың-құзын,

Мұзбалақ боп қалықтаймын

мұз тауда,

Қара шашты

құшаққа алып түн қызын.

Мен сеземін,

Қиялыммен тү-у-у Ғарышты кеземін,

Көре алмастан, көз жетпеске беземін.

Қызғаныштың қызыл иті қыңсылап,

Қызыл жалын өртейтінін өзегін.

Мен сеземін,

Өрге сүйреп өрт ішінен өлеңім,

Шыңға алып шығарына сенемін!

Поэзия пырағына ер салып,

Жыр садағын толғай тартып өлемін.

Ал, содан соң...

Жыр сүйетін жұрттың қалып есінде,

Жиналамын Ғарыш жаққа көшуге.

Жер-Анамның ақ білегін жастанып,

Дамылдаймын сайын Дала төсінде...

СЕРТ

О, туған ел, керегімді сайлаған,

Тұғырыңа кіндігімнен байланам.

Сенен қымбат емес күн де, жұлдыз да,

Сенен қымбат емес көкте ай маған!

Ес кіргеннен ерлігіңе сүйсініп,

Өсіп едім нарқыңды ұғып, түйсініп.

Шыныменен сенен туған ұл болсам,

Езілмеймін қиындыққа күрсініп.

Еңбек етем, тауды қолмен қашаймын,

Арманыма жетпей неге босаймын!

Мәңгілік Ел ұрпағы екем, ендеше,

Бақытымды өз қолыммен жасаймын!

Сені көрген жатжұрттықтар сүйінсін,

Кердең басы кекіреймей иілсін.

Нарқы қымбат намысыңа шаң жұқпай,

Дос қуанып, дұшпандарың күйінсін!

Игілікті білігіме жаратам,

Біліміммен жұртты аузыма қаратам.

Сұлтан емес, ұлтаның боп жүрсем де,

Мен сен үшін жаралғанмын жан-Отан!

Алар ма?!

Оралғанда құйын-дауыл ақпа жыр,

Қаңбағың боп домалаймын тап қазір.

Қиял құсы бағыт сілтеп аспаннан,

Дейді, сонау гүлзар көркем баққа жүр.

Бақта бұлбұл тамылжытып ән-күйін,

Күйге еріп, қоғасындай балқиын.

Рахат бір сезім баурап шалқиын,

Рахатқа батып барам... Қалғиын...

Жо-оқ, қалғыман!

Ақпа жырым қайдасың?

Құйын-дауыл

жан-дүниемді шайқасын!

Рахатқа елтуге әлі ертерек,

Қыран-түйсік қияға өрлеп байқасын.

Көрінбейді Ел қайғысы етектен,

Сәйгүлікті босат енді жетектен!

Қасірет боп қара дауыл соққанда,

Қара емен боп,

қарсы тұрып төтеп пе ең!

Еліңді аршып алам десең күйіктен,

Қара сонау қыран ұшар биіктен.

Мәстектер мен жайылып жүр жабылар,

Дүлдүл қайда шабысымен сүйінткен?

Суат қорып шайнасады жабылар,

Шұрқырасқан мәстектері тағы бар.

Нағыз тұлпар тұяғынан от шашып,

Шықпаған соң жабы-мәстек қағынар.

Кие-далам, күнің қарап соларға,

Құшағыңа құрт-құмырсқа толар ма?

Жо-о, болмаса,

құлан жортып жоныңда,

Күліктердің мекені боп қалар ма?!

БҰЛБҰЛДЫҢ КҮНІ...

Тобыр дүние,

дәргейіңнен қашсам ба?

«Мыңқ» етпейсің,

жан сырымды ашсам да.

Қылышыңа,

төнген қызыл тіліме,

Былқ етпейсің,

мойынымды тоссам да.

Сол емес пе,

бар қазынам, асылым,

Онсыз құны

көк жармақ қой басымның.

Қырық жамау шекпеніңді көргенде,

Қайран тілім,

қайыстым сан, жасыдым.

Қайыстым көп,

қабырғама қан қатып,

Шешуі жоқ түйін жанға сан батып.

Өрісіңе өзге тілдер лап қойды,

Жуық маңда босатпасын аңдатып.

Сан тозаққа өртенсең де...

өтіп ең,

Бүгін таңға құр сүлдерің жетіп ең...

Көсегеңді көгертсем деп тамшыдай,

Әкім емес,

ақын болып кетіп ем.

Тобыр дүние,

қалай тілсіз толайын,

Шүлдірлеумен қайда барып оңайын?

Асылыңды арамдауды ойлаған,

Міскіндерге толып кетті маңайым.

Айыра алмай сөздерінен кімді-кім,

Сәбилер жүр жат тіл кескен кіндігін...

Ертеңіңе есім кетіп қараймын,

Тотыдайын торға түскен бұлбұлым.

Дата добавления: 2015-12-07