Злыя нявесткi i хiтры дзед

Бронiсь

(сапраўднае прозвiшча невядома)

Злыя нявесткi i хiтры дзед

У нашай вёсцы стаяла на выгане пекная хатка з садам. У ёй калiсьцi жыў стары Мацей. Быў ён чалавек працавiты, завёў добрую гаспадарку, дачакаўся сыноў i спадзяваўся правесцi сваю старасць аж да самай смерцi шчаслiва.

Але дарэмная была надзея яго. Сыны пажанiлiся, прыйшлi ў хату нявесткi, i шчаслiвае жыццё старога скончылася.

Злыя нявесткi садзiлi Мацея на канцы стала, кармiлi яго скарынкамi хлеба; але дзед ад гэтага не толькi не хварэў, а неяк папраўляўся нават; бывала, размочыць свае скарынкi ў бацвiннi ды цешыцца, як маленькае дзiцё, што яго гэтак кормяць.

Надаела гэта нявесткам, i ўрадзiлi яны паслаць старога да арганiстага, каб навучыўся там чытаць ды вучыў бы пасля вясковых дзяцей i хлеба дарма не еў бы.

Шкода сынам бацькi, але з бабамi рады не было; пасадзiлi Мацея на воз, заплакалi з iм разам i павезлi з хаты.

У арганiстага навука старому не давалася. Бывала, арганiсты кажа "а", а ён не дачуе i крычыць "га"; тон кажа "у", а ён - "ву". I па месяцы бескарыснай навукi сказаў яму арганiсты:

- Ну, дзядзьку, прыйдзецца ехаць дамоў: да навукi ўжо застары.

- А мой жа ты паночак, - пачаў плакаць Мацей, - гэта ж мяне тыя шэльмы заядуць у хаце. Бедная доля мая!..

Арганiсты быў чалавек добры, не дурань, дый насмешнiк. Пашкадаваў ён старога. Вось i даў ён Мацею харошую скрынку, насыпаўшы туды ўсякага шкла, жалеза кавалачкаў, каменьчыкаў дробных, - замкнуў тую скрынку на ключ i, пакiнуўшы ключ у сябе, навучыў дзядзьку, што рабiць са скрынкай. Пасля насадзiў Мацея суседу на воз, жычыў яму доўгага i шчаслiвага жыцця, а як памрэ, прасiў не забываць на тым свеце аб бедным "лапiдудзе". Стары i паехаў дамоў.

Як толькi Мацей паказаўся ў хату, дык зараз жа накiнулiся на яго нявесткi: "Чы ўжо, стары хрэн, i там табе месца няма?!" I пасыпалiся на яго добрыя слоўкi, як з бочкi. Але бацька добра памятаў навуку арганiстага i, як крыху сцiхла ў хаце, сказаў:

- Чытаць я ўжо ўмею не горай арганiстага. Але, дзякаваць богу, з чытання хлеба есцi не патрэбую, бо на чорную гадзiну мне хвацiць; пайду лепш да дачкi на кут, i яна прытулiць мае старыя косцi.

I пры гэтых словах дастаў Мацей з-пад палы скрынку ды зазванiў ёю.

Угледзеўшы гэта, нявесткi як бач з звяроў анёламi парабiлiся: адна крычыць: "А мой жа ты татачка!", другая: "Мой ты родненькi!". Адна садзiць на печ, каб пагрэўся, другая яечню смажыць. Не ведаюць, як дагадзiць яму!

I настала шчаслiвае жыццё для Мацея: меў усё, што трэба, i аб чытаннi нiхто i не ўспамiнаў! А ён, пад'еўшы, сядзiць сабе на печы i за арганiстага бога просiць.

Адзiн раз запыталiся нявесткi, што будзе са скрынкай? Стары растлумачыў, дзе ключ, ды сказаў: "Як памру, то пры людзях падзелiцеся; каторая лепей будзе шанаваць той будзе болей".

Прыйшла пара, памёр Мацей, але i па смерцi яго шанавалi: адна нявестка галосiць, другая людзей поiць i кормiць, адна ксяндзу плацiць, другая спраўляе ўсё, што трэба чалавеку па смерцi,

I пахавалi Мацея, як якога пана, паставiлi крыж, насыпалi магiлу.

Тутака з'явiўся i арганiсты з ключам. Нявесткi чуць не б'юцца - кожная сябе ды працу сваю хвалiць.

Вось адмыкаюць скрынку... i што ж? Замест грошай пасыпалiся з яе каменнi ды шкло!

Апякункi бацькавы мала не паўмiралi са злосцi, а як прыйшлi трохi да сябе, заспявалi i яны псалмы, дый ужо на новы лад:

- А каб твая душачка з пекла не выйшла! Каб ты не вiдзеў святлосцi нябеснай!..

Пачалi людзi расхадзiцца з могiлкаў - адны ў страху, што грошы былi зачарованыя, а другiя дык смяялiся i гутарылi мiж сабой, што не дурань быў нябожчык Мацей, вечны яму спакой!

Пайшлi i нявесткi дамоў, праклiнаючы старога. I толькi лес нудным шумам сваiм спяваў яму доўга "вечны пакой".

1908 г.

Дата добавления: 2015-07-10