Telewizja w Japonii.

· Zarówno japońskie radio jak i TV wywodzą swe początki z 3 stacji radiowych, częściowo kontrolowanych przez rząd (w Tokyo, Nagoi i Osace) które w 1926 połączyły się i dały początek ogólnokrajowej NHK.

· Pierwszy sygnał radiowy w Japonii został nadany w 1925 w tokijskiej radiostacji

· 1930 – uruchomienie drugiego kanału NHK (programy edukacyjne)

· NHK jest podobnie jak angielska BBC instytucja użyteczności publicznej a nie telewizja państwową.

· Po zakończeniu okupacji w 1953 rozpoczyna nadawać zarówno publiczna NHK jak i pierwsza komercyjna stacja – NTV. W tym okresie powstały tez wielkie prywatne sieci telewizyjne:

àTBS (1955) wywodzi się ze stacji radiowej o tej samej nazwie

àABC (1957) TV koncernu Asahi

àFuji TV (1959) efekt współpracy stacji radiowych Nippon Hoso i Bunka Hoso z wytwórniami filmowymi

· TV nie zdołała poważnie zagrozić pozycji prasy, ale przypisuje jej się odpowiedzialność za spadek zainteresowania radiem. Obecnie jedynie taksówkarze intensywnie korzystają z radia.

· Japońska telewizja posiada wszystkie cechy modelu amerykańskiego (na wykładzie było) jedyna wyraźna różnica między USA a Japonią to taka, że w Japonii NHK czyli TV publiczna ma silna pozycję.

· Od 2003 wprowadza się w Japonii TV cyfrową, władze planują skończyć w 2011.

Publiczna NHK ma dwa programy, pierwszy główny i drugi edukacyjny. Utrzymuje się głównie z abonamentu. Każdy posiadający odbiornik ma obowiązek płacić, ale nie ma sankcji za niepłacenie. Przez wiele lat NHK cieszyła się wyższym społecznym zaufaniem niż rząd, policja, sądy, związki zawodowe i inne media. Ma status instytucji kulturalnej i edukacyjnej. Posiada 2 instytuty naukowe – jeden prowadzi badania nad technologiami telewizyjnymi a drugi badania socjologiczne i kulturowe. NHK ustala standardy poprawnej wymowy japońskiej. Aż do lat 80 jako jedyna stacja nadawała regularne wiadomości. Najwięcej czasu antenowego poświęca się sprawom krajowym, niewiele miejsca jest na informacje zagraniczne. Jest wiele programów promujących rodzima kulturę. Mocne strony NHK to programy informacyjne i dokumentalne.

AM radio

1. NHK Radio 1, NHK Radio 2
2. Japan Radio Network (JRN)—stacja: TBS radio
3. National Radio Network (NRN)—stacja: Nippon Cultural Broadcasting i Nippon Broadcasting System
4. Radio Nikkei jest niezaleїn№ stacj№ nadawcz№ o zasiкgu ogуlnokrajowym z dwoma kanaіami

FM radio

1. NHK-FM
2. Japan FM Network (JFN)—Tokyo FM Broadcasting Co.ltd.
3. Japan FM League—J-Wave Inc.
4. MegaNet—FM Interwave (InterFM)

53. Media na Litwie (ogólna charakterystyka).

W latach 80. na Litwie powstał silny ruch niepodległościowy, który znacząco przyczynił się do rozpadu Związku Radzieckiego. Jeszcze przed uznaniem niepodległości Litwy przez społeczność międzynarodową zniesiono cenzurę. Mediom przypadła, zatem ważna rola w walce o niepodległość państwa.

Z czasem radość z powodu odzyskania niepodległości w 1991 r. została wyparta przez uczucie zmęczenia polityką. W litewskim społeczeństwie zaobserwować można dziś niski poziom identyfikacji obywateli z partiami politycznymi. Widoczny jest sceptycyzm w ocenie rosnącego wpływu bogatych biznesmenów na gospodarkę, politykę i media. Kierunek ideologiczny poszczególnych mediów trudno zdefiniować. Coraz częściej natomiast słychać słowa krytyki, która dotyczy pomijania trudnych tematów i zajmowania się wyłącznie problemami lokalnymi. Skutkiem tego jest spadek liczby czytelników. Dzienny nakład prasy na jednego mieszkańca Litwy jest około dziesięć razy niższy niż w Niemczech.

Do ogólnokrajowych tytułów należą Lietuvos Rytas, Lietuvos Aidas i Respublika oraz bezpłatny dziennik 15 min. Litwini czytają także dziennik gospodarczy Verslo žinios i tygodniki, na przykład Valstie ių laikraštis. Mimo że centrum wydawnicze mieści się w Wilnie, to ważnymi miastami na wydawniczej mapie kraju są także Kowno, gdzie siedzibę ma Kauno Diena, i Kłajpeda, gdzie wydawany jest Vakarų ekspresas. Oba tytuły to dzienniki lokalne, które wywalczyły sobie silną pozycję na rynku.

Rozwój mediów internetowych postępował wolniej niż na przykład w Estonii czy na Łotwie. Stosunkowo późno pojawiły się także internetowe wydania dzienników. Jednak obecnie na Litwie działa wiele portali informacyjnych i branżowych. Niezwykle ważną rolę odgrywa litewska wersja estońskiego portalu Delfi. Inne ważne portale to Balsas i Alfa, które współtworzą także litewską blogosferę. Kolejnym jest portal informacyjny należący do publicznego nadawcy radiowo-telewizyjnego LRT.

54. Media na Łotwie (ogólna charakterystyka).

Obecnie na Łotwie można zaobserwować koegzystencje mediów łotewskojęzycznych i rosyjskojęzycznych. Tym ostatnim często zarzuca się, że finansowane są przez Moskwę i wywierają wpływ na osoby należące do mniejszości rosyjskiej na Łotwie. Tematyka podejmowana przez łotewskie media, jak i polityka kraju, kształtuje się zatem raczej pod wpływem przynależności narodowej aniżeli nurtów ideologicznych. Największe łotewskie dzienniki to: Latvijas Avīze, popularny głównie na terenach wiejskich, Diena oraz narodowo-konserwatywny Neatkarīgā Rīta Avīze. Ponadto na Łotwie dostępne są dzienniki regionalne i ekonomiczne, takie jak Dienas Bizness. Do najważniejszych rosyjskojęzycznych mediów zaliczane są dzienniki: Czas, Telegraf oraz dziennik ekonomiczny Biznes i Baltija.

Po odzyskaniu niepodległości Łotwa postawiła na rozwój internetu. Dlatego też media internetowe odgrywają w kraju dużą rolę. Dotyczy to przede wszystkim łotewskiej wersji estońskich portali Delfi i Apollo. Blogi ukazujące się na tych portalach, jak i internetowe wydania niektórych gazet, niewątpliwie współtworzą debatę polityczną na Łotwie.

Z powodu kryzysu publiczne radio zmuszone było dokonać drastycznych cięć wydatków i od 2008 r. coraz bardziej ogranicza czas nadawania. Z uwagi na fakt, że prowadzi to do wzmocnienia pozycji nadawców prywatnych i programów emitowanych z Rosji, rosną obawy, że ich wpływ na mniejszość rosyjską będzie nadal się zwiększał. Dlatego też wielkie zainteresowanie wzbudziło przejęcie jesienią 2009 r. wydawnictwa Diena przez rodzinę Rowland. Na znak protestu wielu dziennikarzy zwolniło się z pracy. Założyli oni tygodnik Ir. Od tej pory na Łotwie toczy się gorąca debata na temat roli państwa i tego, czy powinno ono interweniować, by zapobiec przejęciu prywatnych mediów przez konkretne grupy interesów. W 2010 r. dyskusję podsycił przedsiębiorca Viesturs Koziols, nabywając większościowy pakiet akcji dziennika Diena. Koziols jest przyjacielem i partnerem w interesach konserwatywnego polityka Ainarsa Šlesersa.

55. Media na Ukrainie (ogólna charakterystyka).

Дата добавления: 2015-11-14