Telewizja ORF dominuje na rynku mediуw elektronicznych.

Radio ORF musi mierzyć się z rosnącą konkurencją ze strony nadawców prywatnych.

TV programy:

ORF eins – pierwszy program

ORF 2 – drugi program, a miкdzy godzin№ 19:00 i 19:20 nadaje programy regionalne,

ORF 2 Europe – drugi program nadawany przez satelitк ASTRA od 2004; cyfrowy i niezakodowany

ORF III – kultura i informacje

ORF Sport + - kanaі sportowy

Radio programy:

Ö1 – pierwszy program (kulturalny),

Ö2 – drugi program zostaі zast№piony przez 9 stacji regionalnych (kaїda nadaje w jednym landzie

Hitradio У3 – trzeci program (mіodzieїowy, hitradio),

FM 4 – czwarty program (młodzieżowy, alternatywny, częściowo po angielsku).

20. Znaczenie mediów publicznych na przykładzie trzech wybranych krajów.

21. Dofinansowanie mediów – kraje i cel ich wprowadzania (wybrane przykłady).

Np. Szwecja - Dotacje dla tygodnika Narodowych Demokratów, wynosi 319 tysięcy dolarów. Decyzja została podjęta przez Komisję Dotacji dla Prasy, która nie bierze pod uwagę politycznej linii wydawnictw podczas przyznawania dofinansowania. Gazeta spełnia wszystkie kryteria by otrzymać takie dotacje, np. wychodzi w tygodniowym nakładzie 1500 sztuk, które trafiają głównie do prenumeratorów. Gazeta ta jest odpowiedzialna za rozdzielenie rządowych funduszy pomiędzy 80 różnych tytułów, a jej zadaniem jest utrzymanie różnorodności rynku prasy. Radio i telewizja finansowane są z abonamentu i nie emitują reklam.

LUB

Kraje Skandynawii – Norwegia, Dania, Szwecja. Także Bułgaria

W latach 60 wystąpił kryzys finansowy: dotacje, pomoc wprowadzenie ulg pocztowych.

*w żadnym innym kraju na taką skalę nie było pomocy państwowej.

*dofinansowanie tytułów lokalnych i krajowych.

*podtrzymanie tradycji kulturowych a także zagwarantowanie szerokich treści obejmujących różne dziedziny życia.

*dofinansowanie słabych tytułów niemających dużych nakładów i mocnej pozycji.

Dzięki dofinansowaniom stabilizuje się rynek wydawniczy.

NORWEGIA

Aby dostać dofinansowanie należy spełnić poniższe warunki:

- dany tytuł prasowy od 2 do 6 tys. egzemplarzy i nie więcej niż 3 wydania w tygodniu

- nie może być to najbardziej poczytny tytuł w regionie

- to musi być gazeta, która będzie ogólnokrajową o tematyce ogólnej lub lokalną o nakładzie nie większym niż 48 edycji w roku

warunkiem dofinansowania jest również przyjęcie i przestrzeganie kodeksu wydawców.

22. USA – media publiczne, a komercyjne.

Ameryka to kraj niczym nieskrępowanego, wolnego rynku. Dlatego prawdziwymi gigantami medialnymi stały się media komercyjne. Telewizja komercyjna to takie stacje jak: NBC, CBS, ABC (pierwsza wielka trójka, która na początku kontrolowała 90% rynku), CNN, który otworzył się na sprawy Europy i świata, burząc monopol pozostałych 3 stacji. Po nim pojawiła się stacja Fox, która stała się zagrożeniem dla CNN serwując lżejsze w odbiorze treści. Pomimo tego, że telewizja w Ameryce od początku była praktycznie prywatna to nie znaczy, że nie ma tam w ogóle telewizji publicznej.

W Stanach Zjednoczonych media publiczne są zdecentralizowane. Nie ma tam, tak jak w Europie, nadawców ogólnokrajowych. W USA działa natomiast prawie 1300 lokalnych stacji radiowych i telewizyjnych, które nie nadają reklam.

Stacja publiczna PBS (Public Broadcasting Serwis) ma ok. 350 kanałów i utrzymuje się w połowie z dotacji rządowych, ale także z dobrowolnych wpłat widzów czy sponsorów. W przeciwieństwie do stacji prywatnych, PBS stawia na wysoki poziom programów i brak reklam. Oglądalność nie przekracza 10%.

Ta sama sytuacja przedstawia się z radiem. Stacje radiowe publiczne utrzymują się głównie z darowizn od słuchaczy i sponsorów, nie emitują reklam, nadają programy edukacyjne, publicystyczne. Takim radiem jest np. NPR (Krajowe Radio Publiczne).

23. USA – rynek prasy.

Historię prasy w Stanach Zjednoczonych dzieli się zwykle na trzy zasadnicze okresy:

1.Okres początkowy, datujący się od schyłku XVII wieku. Miał on wybitnie efemeryczny charakter i opierał się na indywidualnym dziennikarstwie. Tytuły powstawały w tym okresie za sprawą inicjatywy pojedynczych osób. Ze względu na nowość, jaką stanowiła prasa, niski nakład i problemy z dotarciem do szerszego odbiorcy, zjawisko to miało wówczas charakter elitarny, o marginesowym znaczeniu.

2.Okres tzw. wczesnej kapitalizacji rynku prasowego w USA. W tym czasie pojawiło się coraz więcej tytułów i wydawnictw, powoli rozwijała się konkurencja, rynek prasowy rósł w siłę. Granice tego etapu są płynne i trudne do konkretnego określenia, wiążą się z rozwojem technicznym przemysłu drukarskiego i zmianami społecznymi w kraju. Przyjmuje się, że początek tego etapu to rok 1833, gdy pojawiła się pierwsza tzw. „tania” wysokonakładowa gazeta codzienna, dając początek kapitalizacji rynku.Za schyłek tego etapu uważa się drugą połowę XIX wieku, gdy rozpoczęło się intensywne umasowienie prasy.

3.Trzeci etap – od schyłku XIX wieku do czasów współczesnych – umasowienie rynku prasy, powstanie olbrzymich korporacji, fuzje, wchłanianie mniejszych wydawnictw i tytułów przez duże koncerny, rozwój tanich wysokonakładowych tytułów o sensacyjnym charakterze, powstanie pozycji wyspecjalizowanych, w drugiej połowie XX wieku łączenie się potentatów prasowych z innym koncernami medialnym (radio, TV).

24. Szwajcaria – radio i TV.

Komunikacj№ w Szwajcarii zarz№dza federalny urz№d komunikacji - Bundesamt fьr Kommunikation (BAKOM), ktуry nadzoruje telekomunikacjк oraz radio i telewizjк. Zarz№dza czкstotliwoњciami nadawcуw i antenami, internetem i firmami informacyjnymi.

Szwajcarski nadawca narodowy(dominuj№cy) SRG SSR:

- posiada szereg ogуlnokrajowych kanaіуw telewizyjnych i radiowych z uwagi na rуїnorodnoњж jкzykow№,

- 75 % њrodkуw to wpіywy z opіat od osуb prywatnych (odpowiednik pl abonamentu rtv), a tylko 25 % wpіywy z reklam.

Telewizja paсstwowa nadaje:

- 3 programy niemieckojкzyczne SRF: SF1, SF2 i SFInfo, oraz HD Suisse,

- 2 programy francuskojкzyczne RTS: TSR1 i TSR2,

- 2 wіoskojкzyczne RSI: La 1 i La 2,

- w ramach SF odrкbna telewizja w jкzyku retoromaсskim: RTR tvR.

Nadawcy prywatni: TV3 czy Tele 24, Star TV, Schweiz 5, 3+, ale nie maj№ one zbyt duїego odbioru.

Programy radiowe narodowe:

- w jкzyku niemieckim: SR DRS1, DRS2, DRS3, DRS4 News, DRS Musikwelle i DRS Virus,

- w jкzyku francuskim: RSR La Premiere, Espace 2, Couleur 3 i Option Musique,

- w jкzyku wіoskim: RSI Rete Uno, Rete Due, Rete Tre,

- w jкzyku retoromaсskim: rR Radio Rumantsch.

Nadawcy prywatni:

- radio WRS (worldradio.ch) nadawane w jкzyku angielskim,

- radio satelitarne (SSatR - Swiss Satellite Radio): Radio Swiss Pop, Radio Swiss Jazz i Radio Swiss Classic.

Jest wielu nadawców prywatnych, komercyjnych, a nadawcy z krajów ościennych próbują odebrać widzów i słuchaczy szwajcarskich, aktualnie ok. 15 %.

25. Szwajcaria – prasa (charakterystyka).

Media drukowane mają w Szwajcarii bardzo silną pozycją. Ukazuje się tu ok. 2700 tytułów, wśród nich 450 dzienników. Większość gazet codziennych ma zasięg regionalny. Spośród dzienników ogólnokrajowych szczególną estymą cieszy się Neue Zürcher Zeitung (NZZ), dziennik znany z wyczerpujących, neutralnych analiz wydarzeń krajowych i zagranicznych. Ważną rolę odgrywają także gazety francuskojęzyczne: 24 heures i L'Hebdo. Spośród włoskojęzycznych tytułów godnym uwagi jest dziennik Corriere del Ticino.

Począwszy od 2000 r. coraz większą popularnością cieszą się ogólnokrajowe gazety bezpłatne, a niektóre z nich - 20 Minuten, Coopzeitung i Migros-Magazin - mają już ponad milionową rzeszę czytelników.

Konkurencją dla tradycyjnych mediów w Szwajcarii są portale internetowe i blogi.

26. Szwecja – cechy rynku prasy, najważniejsi wydawcy.

- rynek prasy lokalnej i regionalnej (pięć gazet – 2 tabloidy jeden tytuł bezpłatny),

- prasa poranna – praktycznie w całości rozchodzi się drogą prenumeraty,

- wszystkie grupy społeczne w równy stopniu korzystają z prasy,

- duże znaczenie prasy bezpłatnej,

- malejący system dopłat,

- dominującym podmiotem medialnym jest GRUPA BONIER,

- dużą role odgrywają darmowe dzienniki takie jak METRO (powstało w 1995r).

27. Szwecja – rynek radia i TV.

Charakterystyczną cechą szwedzkiego krajobrazu medialnego jest silna pozycja publicznej radiofonii (Sveriges Radio) i telewizji (Sveriges Television). Radio i telewizja finansowane są z abonamentu i nie emitują reklam. Nad ograniczeniem wpływu polityki na przekaz informacji czuwają organy kontrolne. Na początku lat 90 pojawili się prywatni nadawcy radiowo-telewizyjni, zwłaszcza TV3, TV4 i Canal+. W Szwecji działa też niekomercyjne prywatne radio chrześcijańskie IBRA Radio AB, nadające audycje na wszystkie kontynenty. Kablowa sieć telewizji satelitarnej rozpoczęła działalność 1984, a 1992 prawie 60% gospodarstw domowych odbierało program satelitarny.

28. Dania – podział rynku prasy.

Dziennik Berlingske Tidende, założony przez Ernsta Heinricha Berlinga, ukazał się po raz pierwszy 3 stycznia 1749 r., w czasie, gdy Dania była jeszcze monarchią absolutną. W XIX w. wykrystalizował się krajobraz medialny, który zasadniczo był odzwierciedleniem podziałów na scenie politycznej. Dzienniki w Danii należały zawsze do jednej z czterech partii. Dziś tylko lokalny dziennik Skive Folkeblad znajduje się w rękach partii - socjalliberalnej Radikale Venstre.

Większość dzienników finansowa jest przez fundacje, dzięki czemu mogą one zachować niezależność. Trudna sytuacja ekonomiczna dała się ostatnio we znaki dziennikom Jyllands-Posten i Politiken. Teraz dwie gazety o tak odmiennych liniach politycznych - prawicowo-liberalny Jyllands-Posten i socjaldemokratyczny Politiken - wydawane są przez ten sam dom wydawniczy. Czytelnik sympatyzujący z innymi opcjami politycznymi także znajdzie coś dla siebie. Wydawca centroprawicowego dziennika Berlingske Tidende, który jest okrętem flagowym duńskiej prasy, kilkakrotnie zmieniał właściciela. Obecnie znajduje się w zagranicznych rękach.

29. Dania – rynek radia i TV.

Rynek Radia i TV w Danii:

- właściciele mediów, funkcjonują w oparciu o umowy - licencje czteroletnie akceptowane przez parlament duński,

- nie ma nadawców telewizyjnych, którzy w 100 % znajdowaliby się w prywatnych rękach,

- silna pozycja nadawcy publicznego – DR Danmarks Radio

- możliwość emisji reklam

- TV ogląda 60 % Duńczyków

- główną część produkcji programów TV w Danii obsługują podmioty szwedzkie i norweskie

- Duńczycy słuchają radia dziennie ok. 140 min

- w skali tygodnia DR odbiera 87% społeczeństwa, nadawców komercyjnych ok 60 %

RADIO

- jeden nadawca publiczny Danmark Radio – programy jak w norweskim radiu - 4 programy

- do 1983r. utrzymuje monopol

- 2003 - pierwsza stacja komercyjna nadająca na cały kraj, nie zdobywa dużej popularności

- obecnie jest około 100 lokalnych nadawców radiowych

Telewizja:

1. Danmarks Radio:

– publiczny nadawca radiowo – telewizyjny,

- w całości jest kanałem ogólnym informacyjno-rozrywkowym,

- utrzymuje się w pełni z abonamentu,

2. TV2: (1988)

- drugi pod względem oglądalności publiczny kanał telewizyjny,

- miał pobudzić podmioty krajowe do produkcji programów

3. Viasat (MTG) i SBS – są własnością prywatną ponadnarodowych spółek handlowych, słaba pozycja.

30. Norwegia – charakterystyka rynku prasy.

- 1992r. W Norwegii dopuszczono w stacjach komercyjnych możliwość emisji reklam, co powoduje kryzys prasy norweskiej (gdyż większość reklam zaczyna być emitowanych w telewizji),

- Prasa niedzielna ukazuje się do 1919r. po czym zniknęła (wznowiono w 1990r.),

- obecnie 226 gazet w Norwegii,

- 70 % Norwegów ma założoną przynajmniej 1 subskrybcję prasową,

- 3 największe tytułu mają nakład ponad pół miliona.

Pięć powodów, dlaczego w Norwegii jest duże zainteresowanie/czytalność prasy:

- zróżnicowana struktura przemysłu prasowego – jest ponad 1,5 tys. wydawców prasy,

- nie ma łańcuchów wydawniczych,

- 3/4 prasy to prasa o charakterze lokalnym, regionalnym – tam jest najwięcej czytelników,

- 5% prasy politycznej partyjnej,

- gazety ukazują się wszędzie tam, gdzie nie było dotąd prasy i gdzie jest zapotrzebowanie na informacje (wydawane dla konkretnego regionu).

W 1991 ukazywało się w Norwegii 148 tytułów prasowych (w tym 61 dzienników) o łącznym nakładzie 2,9 mln egzemplarzy. Większość dużych gazet jest własnością korporacji, których udziały są w posiadaniu osób prywatnych i partii politycznych. Wśród dzienników najwyższy nakład osiągają: „Verdens Gang”, zał. 1945, niezależny, ukazujący się w Oslo, nakład 365,3 tys. egz. (1993) oraz „Aftenposten”, konserwatywny, zał. 1860. Większe miasta norweskie mają przeważnie swoje lokalne dzienniki.

Wydawcy mediów:

- Wydawnictwo Schipstet - jeden z największych koncernów skandynawskich, wydają 13 tytułów prasowych.

- Wydawnictwo A-presen - współwłaściciel ok. 48 tytułów prasowych, działa głównie na szczeblu lokalnym.

Wydawnictwo Edda media - własność 21 dużych tytułów prasowych.

31. Norwegia – rynek mediów elektronicznych.

- Internet – korzystają z internetu w celu załatwienia spraw urzędowych oraz komunikują się miedzy sobą, choć internet jest dość popularny nie zagraża on prasie, w 1996 aż 8 gazet miało swoją edycje online w internecie. Z Internetu w dużej mierze korzystają grupy od 16-44 lat i są to najczęściej studenci, potem osoby pracujące i na samym końcu bezrobotni.

- Telewizja – W Norwegii występuje silna pozycji mediów publicznych i nacisk na edukacje i kulturę, dlatego też obowiązkowa jest emisja pewnych programów. Media głownie utrzymują się z abonamentów odbiorców. W Tv PUBLICZNEJ jest zakaz reklam (od niedawna dopuszcza się tylko programy sponsorowane).Rynek jest ściśle kontrolowany przez państwo.

Pierwszy kanał powstał w 1960 – NRK1(obecnie ma 100% odbiorców, kanał nadawany jest z OSLO), a drugi w1996 roku – NRK2, a w latach 90 stworzono już regionalne TV z 10 kanałami.

Pierwsza platforma satelitarna pojawiła się z 1999 (analogowa) 3 lata później była już cyfrowa. Norwegowie nie są społ. telewizyjnym

- Radio – W Norwegii należało do sieci prywatnej. Nazywały się:

P1-informacyjno, publicystyczno-rozrywkowa,

P2-muzyka poważna, opera,

P30młodzieżowa, rozrywkowa,

P4 kanał lokalny.

Radia słucha 55% Norwegów, także nie jest ono popularnym medium. Dominują stacje regionalne i lokalne.

32. Uregulowania prawne dotyczące funkcjonowania prasy (wybrane kraje).

33. Francja – media publiczne.

We Francji mediami publicznymi określa się programy należące do spółki France Televisions. Spółka jest finansowana z abonamentu, a w jej skład wchodzą stacje: France 2 - główny kanał; France 3 - kanał regionalny; France 4 - kultura i sztuka; France 5 (kanał edukacyjny); France Q- kanał terytoriów zamorskich; ARTE France – producent programów dla francusko- niemieckiego kanału ARTE,; France 24 – telewizja informacyjna.

Od 2009 roku programy telewizji publicznej o zasięgu ogólnokrajowym nie nadają reklam w godzinach 20.00- 06.00. Od 01 grudnia 2011 roku (przejście z telewizji analogowej na cyfrową) planuje się likwidacja reklam w pozostałych godzinach nadawania.

Utratę wpływów reklamowych zobowiązało się w ramach długoletnich układów z france televisions Państwo. Główne fundamenty budżetu telewizji publicznej to coroczna i powszechna opłata audiowizualna. Podatek audiowizualny pobiera się z dochodów reklamowych największych nadawców komercyjnych oraz od obrotów sieci telekomunikacyjnych.

34. Francja – charakterystyka rynku prasy.

Prasa: We Francji prasa należy do indywidualnych wydawców lub wpływowych grup, np. kompanii prasowych; gł. z nich to: Amaury Groupe (wydaje m.in. „Le Parisien”, dzienniki lokalne, sport., np. „L’Equipe”, tyg. „France-Football”); Bayard Presse (największa grupa katol.); Wśród dzienników najwyższy nakład osiąga prowincjonalny dziennik „Ouest-France”, następnie niezależny „Le Parisien”. Wśród czasopism najwyższy nakład osiąga tygodniowy magazyn ogólnoinformacyjny „Paris-Match”, tyg. „France-Dimanche” oraz satyryczny tyg. „Le Canard Enchaîne”; specyficzny wśród czasopism telew. tyg. „Tele 7 Jours”.

Agencje prasowe: Agence France-Presse (AFP), agencja świat., niezależna, z siedzibą w Paryżu, zał. 1835, jako Agencja Havas; wznowiła działalność 1944, jako AFP; nadaje 24-godzinny serwis o wydarzeniach polit. na świecie, finansach, wiadomości sport. Poza tym we Francji działają: Agence Parisienne de Presse, zał. 1949 w Paryżu; Agence Républicaine d’Information z siedzibą w Paryżu, nadająca informacje polit. i parlamentarne.

35. Francja – radio i TV.

Radio i telewizja. Wszystkie fr. stacje nadawcze są nadzorowane od 1989 przez Conseil Supérieur de L’Audiovisuel (CSA). Programy dla zagranicy i zamor. terytoriów fr. kontroluje Radio Télévision Française d’Outre-Mer (RFO). Ważniejsze stacje radiowe: Radio France — serwis krajowy i zagr.; France-Inter — rozrywka i informacja; France-Info — audycje informacyjne;

Ponadto działa 47 stacji lokalnych oraz 1740 stacji prywatnych (1989); także Radio France International nadające serwis krajowy i zagr. w różnych językach, m.in. po polsku na teren Francji i Europy. We Francji działają 4 państw. kanały telew.: France Télévision (zał. 1992, jako grupa nadzorcza telewizji państw.),France 2, France 3, telewizja prywatna dysponująca 4 kanałami (1990): Canal + (Plus), nadający 20 godz. programu dziennie — filmy, sport; TV6; Télévision Française (TF1)i Demain!, do 1992 działała stacja La 5 (Cinq), pierwsza prywatna stacja we Francji. Funkcjonuje także system telewizji satelitarnej 4 telew. i 16 dźwiękowych kanałów) Od 1987 w 52 miastach działa także telewizja kablowa; program w kolorze jest nadawany w systemie L/Secam.

36. Struktura BBC (BBC zalicza się do mediów PUBLICZNYCH, a nie komercyjnych)

BBC British Broadcasting Company została założona w 1922 r. przez Pocztę Brytyjską, jako spółka producentów radioodbiorników, a następnie przekształcona w 1927 w British Broadcasting Corporation- przedsiębiorstwo publiczne na mocy tzw. Karty Królewskiej, edyktu (Royal Charter) chroniącego ją przed ingerencją rządu. Karta Królewska z 1927 r. zdefiniowała po raz pierwszy misję oraz strukturę BBC. Była potem wielokrotnie nowelizowana.

BBC nie jest niezależna od rządu. W przeszłości zarząd zobowiązano do wypełniania służby publicznej przy jednoczesnej kontroli działań. Był on pośrednikiem pomiędzy nadawcą a rządem. Do dziś rząd określa ramy w jakich działa BBC, sposób finansowania, liczbę nadawanych kanałów i uwarunkowania techniczne. W 1954 przyjęta została Ustawa o Telewizji, na mocy której powstał niezależny urząd kontroli i nadzoru rynku telewizyjnego – Independent Television Authori BBC finansowana była ze środków publicznych przy jednoczesnym zakazie emitowania reklam w swoich programach. Może je tylko zamieszczać w swoich wydawnictwach. Karta Królewska z 1996 r. zobligowała BBC do poszukiwania nowych źródeł finansowania i zwiększania swojej aktywności.

W ostatnich więc latach z korporacji została wydzielona część komercyjna (BBC Worldwide), która działa jako nadawca komercyjny za granicą, w odróżnieniu od części niekomercyjnej, rozwijającej działalność publiczną w kraju. Głównym źródłem finansowania BBC jest abonament ustalany przez Parlament i pobierany przez pocztę. Sekcja zagraniczna BBC finansowana jest z budżetu państwa.

ZADANIA PROGRAMOWE BBC.

Zasady działalności BBC określa „Królewska Karta” (Royal Carte) oraz „Licencja i porozumienie” (Licence and Agreement) przyznana przez brytyjskie Ministerstwo Kultury, Mediów i Sportu. Obowiązująca obecnie karta ogłoszona została w 1996 roku. „ Utrzymuje ona publiczny charakter korporacji i abonament, jako jej główne źródło dochodu. Zobowiązuje jednocześnie BBC do wdrażania nowych technologii komunikacyjnych, w tym także przekazu cyfrowego (...). Dodatkowo BBC została zobligowana do poszukiwania nowych źródeł finansowania i zwiększenia swej aktywności rynkowej. Dokumenty te jasno określają cele, jakie ma BBC realizować, a są to:

· Wspieranie obywatelstwa i społeczeństwa obywatelskiego;

· Promowanie edukacji i czytelnictwa;

· Pobudzanie kreatywności i twórczej doskonałości;

· Reprezentowanie Zjednoczonego Królestwa, jego Narodów, regionów i wspólnot;

· Zbliżenie Zjednoczonego Królestwa ze światem i świata ze Zjednoczonym Królestwem;

· Promowanie swoich innych celów, jednocześnie dostarczając odbiorcom korzyści z rozwijających się technologii i usług komunikacyjnych oraz pełnienie nadrzędnej roli we wdrażaniu cyfrowej technologii telewizyjnej – czyli rozwój środków komunikacji.

37. Irlandia – charakterystyka rynku prasy.

· Najpopularniejsze gazety ukazujące się na terenie Irlandii to poważny Irish Times i nieco lżejszy Irish Independent.

The Times jest bardziej ekskluzywną, liberalną gazetą dostarczającą zarówno stosunkowo dobrego przeglądu wydarzeń na arenie międzynarodowej jak i interesujących reportaży na tematy lokalne czy też sportowe.
Nowością na rynku prasowym jest The Irish Examiner (d. The Cork Examiner), który w swym dawnym lokalnym wcieleniu, był najstarszą gazetą codzienną publikowaną w kraju. Zainteresowanie The Irish Examiner koncentruje się wokół nieco lżejszych spraw z naciskiem na doskonale rozbudowany dział sportowy.
The Star jest irlandzką gazetą brukową, jednak The Sun i The Mirror również mają swoje wydania w Irlandii.

Gazety niedzielne mają swoje odpowiedniki tytułów takich jak The Independent oraz The Times, należą do nich także liberalna Sunday Tribune i nastawiony na poszukiwanie sensacji Sunday World.
Brytyjskie gazety są dostępne w ten sam dzień w stolicy Irlandii oraz w innych miastach.
Do najbardziej konserwatywnych oraz znacznie różniących się jakością należą wydania gazet każdego hrabstwa (np. The Kilkenny People czy The Kerryman).

· Gazety bezpłatne
Pomyślano również o osobach dojeżdżających do pracy. Do nich głównie adresowane są dwie bezpłatne gazety. Jedną z nich jest The Metro, którą można również znaleźć w większości głównych europejskich miast. Drugą jest The Herald A.M.
Oba wydania można uzyskać od osób zajmujących się ich rozdawaniem na ulicach we wszystkie poranki dni pracujących.

38. Prasa bezpłatna w Europie (zarys).

Największe czytelnictwo prasy występuje w Finlandii, Norwegii i Szwecji, dlatego, że pomoc państwa w tych krajach jest na dużą skale. Te kraje dostają dotacje na wydawanie tytułów prasowych lokalnych i krajowych oraz maja ulgi pocztowe. Państwo dofinansowuje słabe tytuły, które nie maja dużych nakładów i mocnej pozycji, ale dzięki temu stabilizuje się rynek wydawniczy.

W krajach Skandynawskich praktycznie 100% dziennikarzy należy do związku, choć nie jest to dla nich obowiązkowej. Norweski Związek Dziennikarzy liczy 10 tys. członków, Szwecji 18 tys. Finlandii 14 tys.

Dania np. dofinansowuje tytuły zagranicznej ukazujące się na terytorium ich kraju.

Państwo w tych krajach dba o rozwój społeczny i chce wyeliminować analfabetyzm wiec duży nacisk kładzie na rozwój piśmiennictwa i czytelnictwa stad te dofinansowania.

W Szwecji w 1995 roku powstał darmowy dziennik METRO.

39. Irlandia – media elektroniczne (publiczne i komercyjne).

Radio:

- publiczny nadawca RTE – nadaje 4 kanały

*1 pr informacyjny,

*2 pr muzyczny,

- licencje na przyznane częstotliwości ma ponad 50 nadawców,

- większość ma charakter lokalny,

- najbardziej popularne jest radio publiczne.

Telewizja:

- powstała w 1960r - RTE – publiczna,

- naśladuje system brytyjski,

- do 2000 oglądali programy brytyjskie,

- RTE najbardziej popularna,

- oglądalność kanałów brytyjskich jest duża,

- rynek irlandzki zależny od rynku brytyjskiego.

40. Finansowanie mediów publicznych w Europie.

- Abonament to sprawdzony sposób finansowania w Europie radia i telewizji. W europejskich mediach publicznych najbardziej powszechny jest mieszany system finansowania, na który składają się środki publiczne pochodzące z abonamentu, dotacji budżetowych, dochodów z reklam, sponsoringu lub jeszcze innych źródeł. Jednak najistotniejszym elementem jest właśnie abonament, który traktowany jest, jako sprawdzona forma finansowania w zamian za obowiązki, jakie są nałożone na media publiczne. Dzięki takiemu modelowi telewizja i radio mają zapewnioną stabilność majątkową, nie są zależne od wpływów politycznych i nie muszą się oglądać na "łaskę budżetu państwa".
Według danych Europejskiej Unii Nadawców (EBU), główne publiczne spółki medialne finansowane są przede wszystkim z abonamentu, a dopiero później w grę wchodzą reklamy, sponsoring i inne sposoby finansowania. W nielicznych krajach dochodzą do tego dotacje budżetowe. I tak na przykład niemiecka telewizja ZDF jest finansowana z abonamentu w 85 proc., brytyjska BBC w 78 proc., France Televisions utrzymywana jest z regularnych składek aż w 63 proc., natomiast włoska RAI w 52 procentach. Zdecydowanym sukcesem mogą tutaj pochwalić się kraje skandynawskie, w których abonament pokrywa prawie sto procent finansowania (szwedzka STR/SVT - 97 proc., duńska DR - 92 proc., norweska NRK - 93 proc.).

- W porównaniu z tymi statystykami dramatycznie wygląda sytuacja Telewizji Polskiej, która z wynikiem 28 proc. budżetu z wpływów abonamentowych znalazła się na ostatnim miejscu wśród wymienionych spółek. Dużo lepiej natomiast przedstawia się sytuacja Polskiego Radia, gdzie abonament pokrywa ok. 67 proc. finansowania.

41. Szwajcaria, Kanada, Finlandia – wspólne „problemy” medialne.

42. Hiszpania – rynek prasy.

Kraj silnie podzielony na społeczności regionalne, autonomie i wiele dialektów języka hiszpańskiego. Do końca lat 70tych prasa pełniła funkcję propagandową dyktatury generała Franco. Jednakże wyrazem nadchodzących zmian były coraz to nowe tytuły prasowe nazywane „Papierowym parlamentem” min. „EL PAIS” założony w 1976r. przez komercyjną grupę medialną PRISA, w której skład wchodzili polityczni działacze okresu przełomu.

Media regionalne odzwierciedlają układy polityczne panujące w autonomicznych regionach kraju.

Średni dzienny nakład wszystkich dzienników to ok.. 4,2 mln egz.,

czyli ok.. 108 egz./1000 mieszkańców; zróżnicowane czytelnictwa w regionach: płn. –

wysokie, płd. – niskie. Większość dzienników należy zaliczyć do tzw. grupy z wyższej

półki – brak tabloidów.

Charakter trzypłaszczyznowy prasy:

- krajowa – 4 tytuły, w kolejności powstania: „ABC”, „El Pais”, „El Mundo”, „La Razon”;

- regionalna – w Katalonii: „La Vanguardia”, „El Periodico de Catalunya”

(ponadregionalne); w Kraju Basków oraz Galicji: „El Correo”, „La Vos de Galicia”, „El

Diario Vasco”;

- lokalna.

Agencje prasowe: Agencia Editorial Falange Española (Agencia EFE) zał. 1938 w Burgos, od 1939 działająca w Madrycie, mająca serwis krajowy i zagr.; katol. Logos Agencia de Información, nadająca serwis krajowy, zał. 1929 z siedzibą w Madrycie; agencja Colpisa, zał. 1972 z siedzibą w Madrycie, oraz Europa Press.

El Pais -1976 (rok powstania) - Grupo Priso (właściciel) - 457 tys. (nakład)

El Mundo 1989 Grupo UnidadEditorial 309 tys.

ABC 1903 Grupo Vocento 276 tys.

La Vanguardia 1881 Grupo Godo 201 tys.

El Periodico de Catalunya 1978 Grupo Zeta 172 tys.

La Razon 1990 La Razon 136 tys.

43. Hiszpania – media elektroniczne.

Rynek mediów elektronicznych – dominacja nad prasą.

Model Dualny, nadawca publiczny i prywatny.

Brak instytucji regulującej działanie mediów, częściowo tym się zajmuje komisja Rynku Telekomunikacyjnego (od 1996) oraz Główny sekretariat ds. Telekomunikacji, działający w ramach Ministerstwa Przemysłu, Turystyki i Handlu.
1978 konstytucja
1980 statut RTVE
1988 prawo telewizji prywatnej
1992 prawo telewizji satelitarnej
1995 prawo telewizji lokalnej i kablowej
1997 prawo telewizji cyfrowej
1-szy nadawca publiczny TVE (Television Espanola) część koncernu RTVE(Radiotelevision Espanola)
Stacje prywatne: Antena 3, Telecinco, Canal Plus.
TVE 1 i TVE 2

stacje publiczne, ogólnokrajowe.
regionalne ETB, TV3
Radio publiczne
1924 powstaje Radio Barcelona.
Obecnie Radio1, Radio Calssica, Radio3, Radio4, Radio Exterior, Radio5.

44. Portugalia – rynek prasy.

Nad rozwojem mediów w Portugalii przez długi czas unosiło się widmo cenzury. Momentem przełomowym okazała się rewolucja goździków, przeprowadzona 25 kwietnia 1974 r., która zniosła cenzurę. Wiele gazet popierających wówczas reżim przeszło w posiadanie państwa, dopiero pod koniec lat 80. nastąpiła reprywatyzacja. Na rynku istnieje niewiele dzienników, co poniekąd należy wiązać z wysokim, jak na standardy europejskie, wskaźnikiem analfabetyzmu, który wynosi ponad 10 procent. Mimo to najważniejszym źródłem informacji jest założony w 1973 r. - jeszcze w starym reżimie - tygodnik Expresso. Niezależny politycznie Expresso aż do końca trwania dyktatury prowadził zaciętą walkę z Urzędem Cenzury.

Od samego początku przykładał, bowiem dużą wagę do raportów i komentarzy oraz prezentował szeroki wachlarz opinii. Ten styl dziennikarstwa przejęły renomowane gazety codzienne, jak założony w 1990 r. przez byłych redaktorów Expresso dziennik Público i mający długoletnią tradycję dziennik Diário de Notícias. Trudno, zatem o ogólnokrajowe dzienniki, które prezentowałyby wyraźną linię ideologiczną. Dzienniki regionalne nie odgrywają istotnej roli.

Correio da Manhã - jedna z głównych portugalskich gazet codziennych o charakterze tabloidu, ukazująca się w Lizbonie. Wydawcą gazety jest grupa Cofina.

A Bola – portugalskie czasopismo sportowe, dziennik wydawany w Lizbonie od 1945. Jest członkiem stowarzyszenia European Sports Magazines.

45. Portugalia – radio i TV (charakterystyka).

Telewizja prywatna pojawiła się w 1992 roku. Oprócz kanałów publicznego nadawcy RTP Portugalczycy mogą bezpłatnie odbierać dwie stacje prywatne: SIC i TVI. Przykład radia pokazuje, jak duży wpływ w Portugalii ma Kościół katolicki. Największy zasięg w kraju mają, bowiem katolickie rozgłośnie RFM i Rádio Renascença.

Radio jest zarządzane przez Radiodifusão Portuguêsa — RDP, założonego w 1975, po nacjonalizacji 9 stacji radiowych i ich połączeniu z istniejącym radiem państwowym. Serwis krajowy jest nadawany przez program Antena 1 (24 godz. dziennie); Antena 2 nadaje głównie muzykę klasyczną (również 24 godz. dziennie). Wśród stacji o zasięgu ogólnokrajowym działają: Rádio Comercial, Rádio Comercial Estereo oraz RDP-Rádio Portugal International nadające programy w językach angielskim, francuskim i włoskim do Europy, USA i Kanady, na Bliski Wschód i do Afryki; działają też rozgłośnie regionalne (313 — 1993) oraz stacje prywatne. Telewizja publiczna rozpoczęła nadawanie programów w 1956, została znacjonalizowana w 1975, a od 1991 działa, jako spółka z o.o., z kapitałem państwowym. Ma stacje nadawcze, poza Lizboną, w Porto, Ponta Delgada i Funchal. Program 1 — Canal 1 jest odbierany przez 95% mieszkańców, a program 2 przez 72,7%.

46. Grecja – rynek prasy, radia i TV.

Wolność słowa i pluralizm na rynku mediów drukowanych istnieją w Grecji dopiero od upadku dyktatury wojskowej w 1974 r., który zapoczątkował proces demokratyzacji kraju. Wprawdzie grecka konstytucja z 1975 r. gwarantuje wolność poglądów i prasy, ale kontrola stacji radiowych i telewizyjnych przez Ministerstwo Informacji i Prasy w dalszym ciągu należy do obowiązków państwa.

Deregulacja i prywatyzacja radia w 1987 r. i telewizji w 1989 r. przełamała monopol mediów państwowych. W latach 90. państwo, zaniepokojone wysoką oglądalnością amerykańskich seriali emitowanych przez prywatne stacje, chciało wprowadzić na nowym rynku dodatkowe regulacje. Pod koniec lat 90. na nowo zdefiniowano profile publicznych nadawców. Od tej pory ET1 emituje programy rozrywkowe, a Net - informacyjne.

Duże dzienniki opiniotwórcze istnieją od połowy lat 20. Sympatyzują z obozami politycznymi, a nie z konkretnymi partiami. Większość z nich to dzienniki lewicowo-liberalne. Dziennikarze prasowi wzorują się na europejskiej tradycji przekazu informacji. W ostatnim czasie odnotowano spadek sprzedaży gazet. Kryzys finansowy w Grecji odcisnął swoje piętno również na sprzedaży niedzielnych wydań, niezwykle popularnych dzięki dołączanym do nich płytom DVD i innym dodatkom. Gazety bezpłatne są stosunkowo nowym zjawiskiem.

Grecki rynek mediów charakteryzuje się wysoką koncentracją mediów. Media drukowane, audiowizualne i multimedia znajdują się w rękach kilku firm. Przykładem koncernu medialnego jest Lambrakis Press. Zdaniem obserwatorów koncentracja rynku medialnego będzie postępować na skutek fuzji między koncernami.

Cechą charakterystyczną przekazu medialnego w Grecji jest duże zainteresowanie sytuacją polityczno-ekonomiczną państw sąsiednich.

Głównym źródłem informacji Greków są telewizyjne programy poranne i serwisy informacyjne. Coraz większą popularnością cieszą się internetowe portale informacyjne, choć pod tym względem Grecja nadal pozostaje w tyle za innymi krajami europejskimi. Wraz z początkiem kryzysu finansowego wzrosło znaczenie mediów alternatywnych, na przykład blogów poświęconych polityce socjalnej.

Ellinikí Radiofonía Tileórasi (ERT) – grecki nadawca radia i telewizji publicznej. Radio publiczne powstało w 1926 roku nadając pierwszy program Kalimera Ellada. Telewizja zaś powstała w 1966 roku.

Telewizja:

· ET-1 - pierwszy program telewizji publicznej. Program Wiadomości (Ειδήσεις) nadawany jest o godz. 14.00 i 23.00 czasu greckiego. W tym kanale nadawane jest także losowanie gry liczbowej OPAP, czyli odpowiednika polskiego Lotto (o godz. 21.00)

· NET (kiedyś ET-2) - drugi program telewizji publicznej o profilu informacyjnym, następnie rozrywkowym. Stacja nadaje również transmisje sportowe i program poranny. Programy nadawane w NET są emitowane w ERT World

· ET-3 - trzeci program telewizji publicznej. Jest nadawany w Salonikach. Jest to program o dużej zawartości tematów regionalnych.

· Kanali Voulis - kanał parlamentarny nadawany na satelicie Hot Bird. W Weekendy nadawane są programy teatralne, seriale, dokumenty i filmy.

· ERT World (kiedyś ERT SAT) - kanał dla emigrantów z Grecji. W godz. 5.45 - 12.00 nadawane są programy z kanału NET. Wiadomości nadawane są o 11.00, 14.00, 17.00, 20.00, 23.00,18.00(RIK). Nadawane są także transmisje sportowe. Podczas przerw są pokazywane reklamy o Grecji.

· Prisma+ - grecki kanał nadawany w formacie DVB-T. Emitowane są tam seriale i dokumenty.

· Cine+ - grecki kanał nadawany w formacie DVB-T. Emitowane są tam filmy.

· Sport+ - grecki kanał nadawany w formacie DVB-T. Emitowane są tam transmisje sportowe.

· oraz liczne stacje, zdecydowanie regionalne.

· Radio:
ERA Net (ERA 1)

· ERA Deftero (ERA 2)

· ERA Trito (ERA 3) – radio nadawane w Salonikach

· ERA 4 Sport – radio sportowe

· ERA LINA

· Voice of Greece (ERA 5)

· Filia

· Kosmos

· 19 regionalnych stacji (Heraklion, Chania, Rhodes, Mytilini, Orestiada, Komotini, Kavala, Serres, Kozani, Florina, Ioannina, Larisa, Volos, Corfu, Zakynthos, Patra, Pyrgos, Tripoli and Kalamata)

Prasa:
Apogefmatini – grecki dziennik o tematyce ogólnej wydawany na terenie całego kraju. Gazeta została założona na początku XX wieku przez rodzinę Botsis. Ideologicznie gazeta ma liberalne poglądy na temat gospodarki a także ogólnie sympatyzuje z partiami prawicowymi, których zwolennicy są głównym czytelnikami dziennika.

Athens News - grecki tygodnik wydawany w języku angielskim. Główną tematyką dziennika są wydarzenia związane z Grecją w tym m.in. wydarzenia polityczne, socjalne oraz sportowe. Tygodnik dużą część poświęca wiadomościom z zagranicy a także polityce zagranicznej i ekonomii. Oprócz tego Athens News posiada sekcje humorystyczną i kulturową.

47. Rynek mediów Republiki Czeskiej po 1989 roku.

Przełom polityczny w 1989 r. przyniósł nie tylko prywatyzację państwowych mediów i partyjnej prasy, ale także roszady na rynku prasowym. Na niewielkim rynku pojawiły się nowe tytuły, zaś niektóre stare bezpowrotnie z niego zniknęły. Rozpad Czechosłowacji skutkował podziałem na media czeskie i słowackie.

Obecnie niemal wszystkie znaczące tytuły prasowe znajdują się w zagranicznych rękach. Wyjątek stanowi dom wydawniczy Economia i wydawca Prava, byłej gazety partii komunistycznej. Na szczególną uwagę zasługuje wydawnictwo Vltava-Labe-Press, które jest spółką-córką niemieckiej grupy wydawniczej Passau i do którego należy ponad 100 lokalnych tytułów. Aż dwa szanowane dzienniki - Mladá fronta Dnes i Lidové nowiny - są wydawane przez czeską spółkę-córkę niemieckiego wydawcy Rheinisch-Bergische Verlagsgesellschaft. Najwyższym nakładem na rynku prasowym może poszczycić się należący do szwajcarskiego wydawnictwa Ringier tabloid Blesk. Niemal wszystkie dzienniki posiadają własne portale. Jednak nie wszystkie portale mają swój drukowany odpowiednik, czego najlepszym przykładem jest portal informacyjny Aktuálně.cz. W większości przypadków wydania internetowe i drukowane redagują oddzielne zespoły redakcyjne.

Pośród mediów audiowizualnych najpopularniejsi są nadawcy prywatni. Program informacyjny publicznego nadawcy radiowego Český rozhlas, który przez lata zajmował pierwsze miejsce w rankingu słuchalności, musiał ustąpić pola programom informacyjnym nadawców prywatnych. Ambitna publiczna telewizja Česká televize także traci widzów na rzecz komercyjnej telewizji TV Nova. W ramach przeprowadzanej właśnie digitalizacji telewizji powstali nowi nadawcy telewizyjni, których kanały nie cieszą się jednak dużą oglądalnością. Na przełomie lat 2000/2001 politycy chcieli wywrzeć wpływ na kształt publicznej telewizji. Próba ta jednak nie powiodła się dzięki strajkowi pracowników telewizji, który odbił się szerokim echem w społeczeństwie.

Większość dzienników i tygodników ma linię liberalno-konserwatywną. Dziennik Pravo reprezentuje poglądy socjaldemokratyczne. Blogosfera jest jeszcze w powijakach. Prywatne blogi niemal nie istnieją, a większość blogerów publikuje swoje komentarze w internetowych wydaniach dzienników.

48. Media współczesnej Słowacji.

TELEWIZJA

STV – Slovenskб Televizia (Telewizja Sіowacka), powstaіa w 1991 w ramach Telewizji Czechosіowackiej (Иeskoslovenskб Televizie), od ktуrej uniezaleїniіa siк po powstaniu niepodlegіej Sіowacji, 1 stycznia 1993 roku. Obecnie STV dysponuje trzema kanaіami. Pierwszy z nich to Jednotka (dawniej STV 1), prezentuj№ca gіуwnie programy informacyjne, filmy, seriale i programy rozrywkowe. Drugi nosi nazwк Dvojka (dawniej STV 2), emituje programy informacyjne, publicystyczne, dokumentalne, oraz programy dla dzieci i o tematyce kulturalnej. Trojka (STV 3) to program o profilu sportowym.

Co tyczy siк programуw prywatnych, takich jak Markiza (dziaіaj№ca od 1996) oraz TV JOJ (nadaje od 2002 roku, zast№piі Global TV nadaj№c№ od 2000 roku), moїna na nich obejrzeж przede wszystkim seriale amerykaсskie i poіudniowoamerykaсskie. TA3 to prywatny caіodobowy kanaі informacyjny. MusicBox i Musiq1 to kanaіy muzyczne.

RADIO

Slovenskэ rozhlas (Radio Sіowackie) nadaіo pierwszy sygnaі nadaі w paџdzierniku 1926 roku. Obecnie dysponuje dziewiкcioma antenami, z czego trzy dostкpne s№ jedynie przez Internet. Radio Slovensko (SRo 1), nadaj№ce od 1 stycznia 1993, czyli oficjalnego rozpadu Czechosіowacji, to kanaі prezentuj№cy serwisy informacyjne, audycje o charakterze publicystycznym i kulturalnym oraz muzykк. Radio Regina (SRo 2) to radio regionalne, posiadaj№ce trzy studia (w Bratysіawie, Baсskiej Bystrzycy i Koszycach). Skupia siк na audycjach dotycz№cych spraw waїnych dla lokalnych spoіecznoњci. Na falach Radia Devin (SRo 3) usіyszeж moїna muzykк klasyczn№ i audycje o tematyce kulturalnej. Radio FM, czwarty kanaі Slovenskego rozhlasu (SRo 4) poњwiкcony jest muzyce alternatywnej i szeroko pojкtemu їyciu kulturalnemu. Program 5, Radio Patria (SRo 5) nadaje audycje w jкzykach mniejszoњci narodowych, gіуwnie po wкgiersku, ukraiсsku i rusiсsku. W mniejszym wymiarze czasowym na falach Radia Patria usіyszeж moїna audycje po niemiecku, polsku i romsku. Radio Slovakia International (SRo 6) nadaje za granicк w jкzykach angielskim, niemieckim, francuskim, hiszpaсskim i rosyjskim, i przeznaczone jest dla obcokrajowcуw chc№cych њledziж na bieї№co sіowackie aktualnoњci. Za poњrednictwem Internetu moїna posіuchaж Radia Klasika (SRo 7), na ktуrego falach krуluje muzyka klasyczna, Radia Litera (SRo 8), skoncentrowanego na audycjach o literaturze, a takїe przeznaczonego dla najmіodszych sіuchaczy Radia Junior (SRo 9)

Najchкtniej przez Sіowakуw sіuchanym radiem (regularnie sіucha go 21 % radiosіuchaczy) jest prywatne Radio Express. Ta dziaіaj№ca od 2000 roku radiostacja emituje krуtkie serwisy informacyjne, biuletyny dla kierowcуw oraz muzykк pop. Muzyka pop to takїe domena trzeciego ulubionego radia Sіowakуw (13,3 % sіuchaczy), Fun Radia. Na drugim miejscu plasuje siк paсstwowe Radio Slovensko (17,1 %).

PRASA

Za najbardziej renomowany słowacki dziennik uchodzi „SME” („Jesteśmy”). Gazeta powstała w styczniu 1993 roku, tuż po uzyskaniu przez Słowację niepodległości. Założona została przez grupę dziennikarzy dziennika „Smena”., sprzeciwiając się decyzji ówczesnego premiera, Vladimira Mečiara, który doprowadził do zwolnienia dotychczasowego redaktora naczelnego „Smeny”. Wkrótce zaczęła ona tracić czytelników właśnie na rzecz „SME”. W 1995 doszło do połączenia obu periodyków, a w 2004 „SME” połączyło się z innym słowackim dziennikiem, „Pracą”. Wydawany w Bratysławie dziennik uznawany jest za prezentujący poglądy konserwatywno-liberalne. Nakład „SME” to około 65 000 egzemplarzy, co stawia tę gazetę na trzecim miejscu wśród słowackich dzienników pod tym względem.

O kilka tysięcy wyższym nakładem pochwalić się może „Plus JEDEN DEŇ” (ok. 80 000 egzemplarzy), koncentrujący się na wydarzeniach ze świata showbiznesu i rozrywki, aczkolwiek informujący także o wydarzeniach politycznych i kwestiach ekonomicznych. Typowym tabloidem jest „Nový čas” (wychodzi od 1990 roku), najpoczytniejsza gazeta codzienna na Słowacji. Do kiosków każdego ranka dociera ponad 140 000 egzemplarzy „Novego času”.

49. Rupert Murdoch – rola, koncern, najważniejsze media.

Keith Rupert Murdoch (ur. 11 marca 1931 w Melbourne) – australijski wydawca, właściciel jednej z największych na świecie korporacji prasowej, telewizyjnej i wydawniczej - News Corporation, do której należą m.in. pisma The Sun, New York Post, The Times,Daily News, stacje telewizyjne British Sky, wytwórnie filmowe Metromedia, Sky Channel i wytwórnia 20th Century Fox. Od 2005 roku Murdoch był właścicielem serwisu MySpace.com (kupił go za 580 milionów dolarów). W czerwcu 2011 roku doszło do sprzedaży portalu firmie Specific Media za 35 milionów dolarów.

W 1986 roku otworzył „Fox Broadcasting Company” sieć telewizyjną w USA, która urosła do rangi najwyżej ocenianej sieci przez dorosłych. W 1996 roku Rupert Murdoch wkroczył w świat telewizji całodobowej otwierając kanał „Fox News” - konkurenta „CNN”.

50. Silvio Berlusconi i jego rola we włoskim systemie medialnym.

51. Japonia – charakterystyka rynku prasy.

· Początki nowoczesnej prasy japońskiej – lata ’60 XIX w.

· Gwałtowny rozwój prasy był wynikiem otworzenia granic i zachodzących wówczas procesów westernizacji i modernizacji kraju

· Nagasaki lata ’60 XIX w. – „Kampan Batavia Shimbun” („Urzędowa Gazeta Batawii”) – zawierała skrócone tłumaczenia tekstów z holenderskiej gazety „Javasche Courant” ukazującej się w Batawii.

· Pierwsza pełnoprawna gazeta japońska – „Yokohama Mainichi Shimbun” „(Codzienna Gazeta Jokohamy”) lata ’70 XIX

· Gazety tokijskie – duże rozdrobnienie i upolitycznienie; Osaka – prasa traktowana jako biznes

· Początkowo nowy rząd próbował podporządkować sobie prasę, ale osiągnęli tyle, że pojawiły się tendencje komercjalizacyjne i odcinania się od sporów politycznych (ten kierunek reprezentowały przede wszytkim gazety wywodzące się z Osaki – np. „Osaka Asahi Shimbun” („Poranna Gazeta Osaki”) założona w 1879 i „Osaka Mainichi shimbun”(„Gazeta Codzinna Osaki”) założona w 1888)

· W 1888 „Osaka Asahi Shimbun” uruchomiła wydanie tokijskie („Tokyo Asahi Shimbun”), a w 1911 „Osaka Mainichi Shimbun” kupiła „Tokijska Gazetę Codzienną” i w ten sposób te dwa przedsiębiorstwa zaczęły dominować również w stolicy (teraz należą do 3 największych dzienników w Japonii). Jedyna gazeta, która oparła się ich ekspansji to założona w 1874 „Yomiuri Shimbun”(1 miejsce w dzisiejszej Japonii na rynku gazet) – początkowo była poświęcona tematyce literackiej, ale zmieniła profil na gazetę ogólną w 1924.

· Kluczowe znaczenie dla systemu prasy miała przeprowadzona w 1940 przymusowa konsolidacja pod hasłem „Jedna gazeta na prefekturę”; do tej pory istniały co najmniej po 2 gazety w prefekturze o różnym zabarwieniu politycznym; władze miały na celu zmniejszenie swobody wypowiedzi oraz oszczędzanie papieru.

PODZIAŁ RYNKU PRASOWEGO (utrzymuje się do dziś):

1. Krajowe (np. „Asahi Shimbun”, „Mainichi Shimbun”, „Yoimuri Shimbun” - dziś Wielka Piątka)

2. Regionalne (obecnie 3 dzienniki obejmujące zasięgiem po 3, 4 prefektury) np. „Hokkaido Shimbun”

3. Prefekturalne (in. lokalne) (obecnie ok. 70 tytułów obejmujących zasięgiem jedną prefekturę)

è W Tokyo z połączenia dwóch lokalnych gazet utworzono „Tokyo Shimbun”

è Na skutek konsolidacji powstały dwie obecnie największe gazety ekonomiczne – „Nihon Sangyo Shimbun” (protoplasta współczesnego „Nihon Keizai Shimbun”) oraz „Sangyo Keizai Shimbun” („Gazeta Przemysłowo – ekonomiczna”) współcześnie pod nazwą „Sankei Shimbun”.

Дата добавления: 2015-11-14