Rozdział 2

Mogłem porozmawiać z Olgą w cztery oczy dopiero po dwóch godzinach. Wszyscy wyszli z domu i bawili się w ogrodzie. Siemion stał przy palenisku, podając chętnym szaszłyki — przygotowywał je z szybkością jednoznacznie wskazującą na wykorzystywanie magii. Obok, w cieniu, stały dwie skrzynki wytrawnego wina.

Olga uśmiechnięta, rozmawiała o czymś z Ilją, oboje mieli w rękach po rożnie z szaszłykiem i po szklaneczce wina. Idylli nie chciało mi się przerywać, ale...

—Olga, musimy pogadać — powiedziałem, podchodząc do nich. Świetlana spierała się z Tygryskiem — dziewczyny gorąco dyskutowały o tradycyjnym noworocznym balu Patrolu, przeskoczywszy na ten temat z rozmowy o upalnej pogodzie z jakąś grymaśną kobiecą logiką. Najlepszy moment...

—Wybacz, Ilja — czarodziejka rozłożyła ręce. — Jeszcze o tym pogadamy, dobrze? Bardzo mnie ciekawi twoje zdanie o przyczynach rozpadu Związku. Choć nie masz racji.

Mag zwycięsko uśmiechnął się i odszedł.

—Pytaj, Antoni — tym samym tonem rzekła Olga.

—Wiesz o co spytam?

—Domyślam się.

Rozejrzałem się. Obok nas nikogo nie było. Jeszcze trwała ta krótka chwila pikniku na daczy, kiedy chce się jeść, chce się pić, żołądek nie jest jeszcze przepełniony i głowa trzeźwa.

—Co czeka Świetlane?

—Przyszłość trudno odczytać. A przyszłość wielkich magów i czarodziejek...

—Nie kręć, partnerko — spojrzałem jej w oczy. — Nie trzeba. Przecież pracowaliśmy kiedyś razem? W jednej parze? Jeszcze kiedy byłaś skazana, i pozbawiona wszystkiego... nawet tego ciała. I skazana sprawiedliwie.

Krew odbiegła z twarzy Olgi.

—Co wiesz o mojej winie?

—Wszystko.

—Skąd?

—Przecież pracuję z danymi.

—Masz zbyt niski poziom dostępu. Mój przypadek nigdy nie został wniesiony do archiwów elektronicznych.

—Dane poszlakowe, Ola. Widziałaś kiedyś kręgi na wodzie? Kamień może dawno już leżeć na dnie, zarosnąć iłem, a kręgi jeszcze będą płynąć. Odbijać się na boki, wyrzucać na brzeg śmieci i pianę, przewracać łódki... jeśli kamień był wielki. A ten był bardzo wielki. Możesz uważać, że długo stałem na cyplu, Ola. Stałem i patrzyłem na fale, które uderzają o brzeg.

—Blefujesz.

—Nie. Co teraz czeka Swietłanę? Jaki etap nauki?

Czarodziejka patrzyła na mnie, zapominając o stygnącym szaszłyku i na wpół pustej szklaneczce. I ja uderzyłem jeszcze raz:

—Przecież przechodziłaś ten etap?

—Tak — wydaje się, że postanowiła przerwać milczenie. — Przeszłam. Ale mnie przygotowywano dłużej.

—A skąd ten pośpiech ze Świetlaną?

—Nikt nie przypuszczał, że w tym stuleciu narodzi się jeszcze jedna wielka czarodziejka. Hesser musiał improwizować, przebudowywać wszystko w trakcie prac.

—Dlatego tobie przywrócono poprzednie ciało? Nie tylko za efekty pracy?

—Przecież sam wszystko rozumiesz! — w oczach Olgi dojrzałem błysk złości. — Po co mnie męczysz?

—Ty nadzorujesz jej przygotowanie? Opierając się na swoim doświadczeniu?

—Tak. Zadowolony?

—Olga, przecież jesteśmy po tej samej stronie barykady — wyszeptałem.

—W takim razie nie roztrącaj kolegów łokciami!

—Olga, jaki jest cel? Czego ty nie umiałaś zrobić? Co ma zrobić Swieta?

—Ty... — rzeczywiście straciła głowę. — Antoni... blefowałeś! Milczałem.

—Nic nie wiesz! Kręgi na wodzie... wiesz, gdzie patrzeć, żeby je dostrzec!

—Załóżmy. Ale najważniejsze odgadłem?

Olga patrzyła na mnie, przygryzając wargi. Potem pokiwała głową:

—Zgadłeś. Szczere pytanie, szczera odpowiedź. Ale nie będę niczego wyjaśniać. Nie powinieneś wiedzieć. To nie dotyczy ciebie.

—Mylisz się.

—Nikt z nas nie życzy zła Swietłanie — ostro powiedziała Olga. — Zrozumiałeś?

—My nie umiemy życzyć zła. Tylko że czasami nasze dobro niczym się od niego nie różni.

—Antoni, kończymy rozmowę. Nie mam prawa tobie odpowiadać. I nie należy psuć innym tego przypadkowego odpoczynku.

—Naprawdę przypadkowy? — spytałem. — Olga?

Już się opanowała i twarz jej się zmieniła, stała się nieprzenikniona. Zbyt kamienna jak na takie pytanie.

—I tak dowiedziałeś się za dużo — podniosła głos i ponownie zaczęła mówić władczym tonem.

—Olga, nigdy nie puszczano na urlop wszystkich razem. Nawet na dobę. Dlaczego Hesser wygnał pracowników Światła z miasta?

—Nie wszystkich.

—Paulina Wasiljewna i Andrzej się nie liczą. Dobrze wiesz, że to są pracownicy biurowi. Moskwa pozostała bez żadnego członka Patrolu!

—Ci z Ciemności także przycichli.

—Co z tego?

—Antoni, starczy.

Zrozumiałem, że więcej z niej nie wycisnę. Skinąłem:

—Dobrze, Olga. Pół roku temu byliśmy sobie równi... chociaż tylko przypadkiem. Teraz, jak widać, już nie. Wybacz. Nie moje problemy, nie moje kompetencje.

Potaknęła. To było tak niespodziewane, że nie wierzyłem własnym oczom.

—W końcu to zrozumiałeś...

Kpi sobie ze mnie? Albo uznała, że postanowiłem do niczego się nie wtrącać?

—Na ogół jestem dosyć rozgarnięty — powiedziałem. Spojrzałem na Swietłanę — o czymś wesoło rozmawiała z Tolą.

—Nie gniewasz się? — spytała Olga.

Dotknąłem jej dłoni i uśmiechnąłem się, potem wszedłem do domu.

Chciało mi się coś zrobić. Tak bardzo, jakbym był dżinem, wypuszczonym z butelki po tysiącletnim uwięzieniu. Cokolwiek — budować pałace, niszczyć miasta, programować w Basicu albo haftować krzyżykami.

Drzwi otworzyłem nie dotykając ich — pchnąłem poprzez Zmrok. Nie wiem, dlaczego. Rzadko mi się to zdarza, czasami — jeśli już bardzo dużo wypiję lub jestem bardzo zły.

W gościnnym nikogo nie było. Oczywiście, po co siedzieć w domu, kiedy na dworze — gorący szaszłyk, chłodne wino i dość dużo leżaków pod drzewami...

Rzuciłem się w fotel. Odszukałem na stoliku swój albo Swiety kieliszek, napełniłem koniakiem. Wypiłem jednym haustem, jakby to nie był piętnastoletni „świąteczny", lecz tania wódka. Nalałem sobie znowu.

W tej chwili weszła Tygrysek.

—Nie masz nic przeciw? — spytałem.

—Nie, oczywiście... — czarodziejka usiadła obok. — Antoni, zdenerwowałeś się?

— Nie zwracaj uwagi.

—Pokłóciliście się ze Swietą? Zaprzeczyłem głową:

—To nie to...

—Antoni, czy ja coś niewłaściwego zrobiłam? Chłopakom się nie podoba?

Spojrzałem na nią z nie udawanym zdziwieniem.

—Tygrysek, no coś ty! Wszystko jest świetne. Wszystkim się podoba.

—A tobie?

Nigdy wcześniej nie zauważyłem u czarodziejek-wilkołaków takiej wrażliwości. Spodobało się — nie spodobało... wszystkim przecież się nie dogodzi.

—Ciągle przygotowują Świetlane — powiedziałem.

—Do czego? — dziewczyna lekko się zachmurzyła.

—Nie wiem. Do czegoś, czego nie mogła zrobić Olga. Do czegoś bardzo niebezpiecznego i bardzo ważnego jednocześnie.

—To dobrze — sięgnęła po kieliszek. Nalała sobie sama, łyknęła koniak.

—Dobrze?

—No tak. Że nad czymś pracują, przygotowują — Tygrysek szukała czegoś wzrokiem, potem skupiła się i spojrzała na wieżę hi-fi stojącą pod ścianą. — Wiecznie gdzieś pilot się zapodziewa...

Wieża ożyła, zaświeciła się. Zagrał Queen —„Kind of Magie". Wysoko oceniłem naturalność jej gestu, kierowanie układami elektronicznymi na odległość — to nie takie łatwe jak wiercenie dziur w ścianie wzrokiem czy rozganianie komarów piorunami kulistymi.

—Jak długo przygotowywałaś się do pracy w Patrolu? — spytałem.

—Od siódmego roku życia. Mając szesnaście już brałam udział w operacjach.

—Dziewięć lat! A przecież miałaś prostsze zadanie, twoja magia jest wrodzona. A ze Świetlany chcą ulepić wielką czarodziejkę w ciągu pół roku!

—No... ciężko — zgodziła się dziewczyna. — Myślisz, że szef nie ma racji?

Wzruszyłem ramionami. Mówić, że szef nie ma racji to tyle, co zaprzeczać, że słońce wschodzi na wschodzie. On setki... jakie tam setki, tysiące lat

uczył się nie robić błędów. Hesser może postępować twardo, a nawet okrutnie. Może prowokować tych z Ciemności i wystawiać na cios nas, ze Światła. Wszystko może. Tylko nie błądzić.

—Wydaje mi się, że on przecenia Swietłanę.

—Coś ty! Szef analizuje...

—Wszystko. Wiem. Bardzo dobrze gra w tę starą grę.

—I Swietłanie życzy dobra — uparcie powtórzyła czarodziejka. — Rozumiesz? Możliwe — po swojemu. Ty byś postąpił inaczej, i ja, i Siemion, i Olga... Wszyscy z nas postąpiliby inaczej. Ale to on kieruje Patrolem. I ma do tego pełne prawo.

—Lepiej wie? — złośliwie spytałem.

—Tak.

—A jak z wolnością? — znowu napełniłem kieliszek. Zdaje mi się, że był zbędny, w głowie już mi zaczynało szumieć. — Wolnością?

—Mówisz jak ci z Ciemności — parsknęła dziewczyna.

—Wolę myśleć, że to oni mówią jak ja.

—Przecież to wszystko takie proste, Antoni — Tygrysek nachyliła się do mnie, spojrzała w oczy. Pachniała koniakiem i czymś lekkim, kwiatowym, ale, wątpliwe, by to były perfumy — wilkołaki nie znoszą kosmetyków. — Ty ją kochasz.

—Kocham. Kto o tym nie wie....

—I wiesz, że niedługo poziom jej mocy przewyższy twój.

—Jeżeli już nie przewyższył... — nie zacząłem o tym mówić, ale przypomniałem sobie, jak łatwo Święta wyczuła magiczne ekrany w ścianach.

—O wiele ciebie przewyższy. Będziecie nieporównywalni. Jej problemy będą dla ciebie niezrozumiałe i nawet obce. Obok niej będziesz się czuł tępawym wsiunem, żigolakiem, zaczniesz tęsknić za przeszłością...

—Tak — skinąłem i ze zdziwieniem stwierdziłem, że kieliszek już jest pusty. Napełniłem go pod bacznym spojrzeniem gospodyni. — A więc nie zostanę. Mnie to nie jest potrzebne.

—A nic innego ci nie dano.

Nie podejrzewałem, że potrafi być tak okrutna. I tego, że będzie przeżywać to, czy wszyscy są zadowoleni z jej gościny i przyjęcia, też się nie spodziewałem. I tej nieprzyjemnej prawdy o sobie — także.

—Wiem.

—A skoro wiesz, to oburzasz się, że szef tak na siłę ciągnie Swietłanę na górę tylko z jednej jedynej przyczyny.

—Mój czas przemija — powiedziałem. — Przecieka jak piasek przez pal-,, jak deszcz z nieba.

—Twój czas? Wasz, Antoni.

—Nigdy nie był nasz, nigdy.

—Dlaczego? A właściwie dlaczego? Wzruszyłem ramionami.

—Wiesz, niektóre zwierzęta nie rozmnażają się w niewoli.

—Znowu! — zdenerwowała się dziewczyna. — Jaka niewola? Powinieneś się nią cieszyć. Swietłana będzie dumą Światła. Ty pierwszy ją odkryłeś,

właśnie ty mogłeś ją uratować...

—Po co? Dla kolejnej bitwy z Ciemnością? Niepotrzebnej bitwy?

—Antoni, mimo wszystko cały czas teraz mówisz jak ci z Ciemności... Przecież ją kochasz! A więc nie żądaj i nie oczekuj nic w zamian! To droga Światła!

—Tam, gdzie zaczyna się miłość, kończy się i Światło, i Ciemność.

Ze zdenerwowania dziewczyna zamilkła. Ze smutkiem pokiwała głową. Niechętnie powiedziała:

—Możesz chociażby, obiecać...

—Zależy co.

—Że pozostaniesz rozsądny. Zaufasz starszym towarzyszom.

—Obiecuję. Trochę.

Tygrysek westchnęła. Niechętnie rzekła:

—Słuchaj, Antoni, pewnie sobie myślisz, że ciebie zupełnie nie rozumiem... To nieprawda. Ja przecież też nie chciałam być magiem-wilkołakiem. Miałam zdolności do uzdrawiania, i to dość duże.

—Naprawdę? — ze zdziwieniem spojrzałem na nią. Nigdy bym nie pomyślał...

—Były, były — szybko potwierdziła dziewczyna. — Ale kiedy stanął przede mną wybór, w którą stronę rozwijać się dalej, wezwał mnie szef. Siedzieliśmy, piliśmy herbatę, przegryzaliśmy herbatnikami. Pogadaliśmy bardzo poważnie, jak dorośli, chociaż ja wtedy byłam jeszcze zupełnie młodziutka, młodsza od Julii. O tym, co jest potrzebne Światłu, kto jest niezbędny dla Patrolu, co ja mogę osiągnąć. I zdecydowaliśmy, że zdolności do transformacji bojowej należy rozwijać, nawet kosztem wszystkich pozostałych. Z początku nie bardzo mi się to podobało. Wiesz, jak bolesna jest transformacja?

—W tygrysa?

—A nie, w tygrysa to nie, z powrotem jest trudno... Ale wytrzymałam. Dlatego, że uwierzyłam szefowi, dlatego, że rozumiałam, iż tak być powinno.

—A teraz?

—Teraz jestem szczęśliwa — gorąco zapewniła dziewczyna. — Jak sobie wyobrażę, co bym straciła... czym bym się zajmowała... ziółka, zaklęcia, walka z poplątanym psychopolem, zdejmowanie czarnych wirów i lubczyków...

—Krew, ból, strach, śmierć — powiedziałem w tej samej tonacji. — Walka w dwóch—trzech warstwach rzeczywistości jednocześnie. Uchylić się od ognia, łyknąć krwi, przecisnąć się przez miedziane rury.

—To wojna.

—Tak, z pewnością... Ale czy właśnie ty powinnaś być na pierwszej linii frontu?

—Ktoś przecież musi? I w końcu, takiego domu bym nie miała — Tygrysek machnęła ręką. — Sam wiesz, na leczeniu niewiele się wzbogacisz. Będziesz leczyć całą mocą, a ktoś zacznie zabijać bez przerwy...

—Pięknie masz tutaj — zgodziłem się. — Często tu bywasz?

—To zależy.

—Domyślam się, że nie bardzo. Bierzesz dyżur po dyżurze, wchodzisz do samego piekła...

—To moja droga.

Skinąłem. Co ja się czepiam... Powiedziałem:

—Tak, masz rację. Jestem zmęczony. Na pewno. I gadam bzdury.

Tygrysek podejrzliwie spojrzała na mnie, wyraźnie zdziwiona tak szybką

kapitulacją.

—Muszę sobie posiedzieć nad kieliszkiem — dodałem. — Dobrze się upić w samotności, zasnąć pod stołem, obudzić się z bólem głowy. Wtedy od razu będzie lżej.

—Ruszaj — z nutką czujności w głosie powiedziała czarodziejka. — Przecież po to tutaj przyjechaliśmy... Bar jest otwarty, wybieraj, co ci podchodzi. Albo chodźmy do innych. A może chcesz, żebym z tobą dla towarzystwa posiedziała?

—Nie, lepiej samemu — powiedziałem klepiąc pękatą butelkę. — Zupełnie nieciekawie, bez zakąski i towarzystwa. Kiedy będziecie szli się kapać, zajrzyj. Może jeszcze będę mógł się poruszać?

—Umówiliśmy się.

Uśmiechnęła się i wyszła z pokoju. Zostałem sam, jeśli, oczywiście, nie uznać za towarzystwo butelki ormiańskiego koniaku, w co czasami chce się uwierzyć.

Bardzo fajna dziewczyna. Oni wszyscy są fajni i są w porządku, moi przyjaciele i koledzy z Patrolu. Słyszę teraz ich głosy przez muzykę „Queen" i jest mi przyjemnie. Z jednymi mam bliższe kontakty, z innymi — mniej. Ale wśród nich nigdy nie miałem, nie mam i nie będę miał wrogów. Idziemy i będziemy szli razem, tracąc przyjaciół tylko z jednego powodu...

Ale dlaczego w takim razie jestem niezadowolony z tego, co się dzieje? Tylko ja jeden — Olga zaś i Tygrysek aprobują działania szefa, a pozostali, gdyby ich o to spytać wprost, przyłączą się.

Czy rzeczywiście nie jestem obiektywny?

Pewnie tak.

Łyknąłem koniaku i spojrzałem przez Zmrok, śledząc przyciemnione płomyki cudzego, niezrozumiałego życia.

W pokoju znalazły się trzy komary, dwie muchy i w samym rogu, pod sufitem, pajączek.

Poruszyłem palcami i zlepiłem miniaturową, o dwumilimetrowej średnicy, ognistą kulkę. Wycelowałem w pająka — dla rozgrzewki lepiej wybrać nieruchomy cel — i wysłałem kulisty piorun w drogę.

W moim zachowaniu nie było nic nieetycznego. Nie jesteśmy buddystami, a w każdym razie większość z nas, Innych w Rosji. Jemy mięso, zabijamy muchy i komary, trujemy karaluchy — jeśli z lenistwa nie chcemy co miesiąc uczyć się nowego odstraszającego zaklęcia — owady szybko uodparniają się na magię.

Niczego nieetycznego. To ukochana zabawa dzieci w każdym wieku, uczęszczających na kursy w Patrolu. Myślę, że i ci z Ciemności bawią się tak samo, tylko że nie widzą różnicy pomiędzy muchą a wróblem, komarem a psem.

Pająka spaliłem od razu. Na pół śpiące komary też nie stanowiły problemu.

Każde zwycięstwo zaznaczałem kieliszkiem koniaku, uprzednio stukając kieliszkiem o usłużną butelkę. Potem zabrałem się za zabijanie much, ale albo miałem za dużo alkoholu we krwi, albo muchy wyczuwały zbliżanie się ognistego punktu znacznie lepiej od tamtych owadów... Na pierwszą straciłem cztery ładunki, chociaż — na szczęście — zdążałem je ugasić po kolejnym pudle. Drugą zestrzeliłem szóstym ładunkiem, a przy tym władowałem dwie miniaturowe pioruny kuliste w szklaną gablotę na ścianie.

— Jak kiepsko... — pokajałem się, dopijając koniak. Wstałem — pokój się zachwiał. Podszedłem do gabloty, w której na czarnym aksamicie wisiały miecze. Na pierwszy rzut oka — piętnasty—szesnasty wiek, Niemcy. Podświetlenie było wyłączone i dokładniej określić ich wiek nie mogłem. W szkle dostrzegłem małe dziurki, ale w same miecze nie trafiłem.

Jakiś czas rozmyślałem, jak naprawić skutki swoich wyczynów, i nie wymyśliłem niczego lepszego, jak odtworzyć wyparowane i rozsypane po całym pokoju szkło. Straciłem przy tym tyle mocy, że mógłbym rozpuścić całe szkło i stworzyć je od nowa.

Poszedłem potem do barku. Jakoś mi się już nie chciało koniaku. Za to butelka meksykańskiego likieru kawowego wydała mi się szczęśliwym kompromisem pomiędzy chęcią upicia się i otrzeźwienia. I kawa, i alkohol, dwa w jednym.

Odwróciłem się i zobaczyłem w swoim fotelu Siemiona.

—Wszyscy poszli nad jezioro — powiedział mag.

—Już — obiecałem, podchodząc — w tej chwili.

—Postaw butelkę — doradził Siemion.

—Po co? — zainteresowałem się. Ale butelkę postawiłem.

Siemion uważnie popatrzył mi w oczy. Bariery nie zaczęły działać, a podstępu domyśliłem się zbyt późno. Próbowałem odwrócić wzrok, ale już nie mogłem.

—Drań... — wydyszałem, zginając się w pół.

—Korytarzem i na prawo! — krzyknął za mną Siemion. Jego wzrok, ciągle przenikał mnie, tym razem przez plecy, wił się za mną niewidzialną nicią.

Dobiegłem do toalety na czas. Po pięciu minutach podszedł tam i mój oprawca.

—Lepiej?

—Tak... — ciężko dysząc odpowiedziałem. Powstałem z klęczek, wsunąłem głowę do umywalki. Siemion milcząc odkręcił kran, poklepał po plecach:

—Rozluźnij się. Rozpoczęliśmy od środków medycyny ludowej, ale...

Przez moje ciało przepłynęła fala gorąca. Jęknąłem, ale oburzać się już

więcej nie miałem zamiaru. Otępienie już dawno minęło, a teraz ze mnie uciekały ostatki alkoholu.

—Co ty robisz? — tylko spytałem.

—Pomagam twojej wątrobie. Łyknij wódeczki, lżej ci będzie. Rzeczywiście, pomogło.

Po pięciu minutach wyszedłem z łazienki na własnych nogach, spocony, mokry, z czerwoną twarzą, ale absolutnie trzeźwy. I nawet próbowałem się bronić.

—Po co przeszkodziłeś? Chciałem się upić, i upiłem się...

—Młodzież... — Siemion z przyganą pokiwał głową. — Upić się chciał! Kto się upija koniakiem? I to jeszcze po winie! W dodatku w takim tempie, pół litra w pół godziny! Pewnego razu zdecydowaliśmy się z Saszką Kuprinem upić się...

—Jakim jeszcze Saszką?

—No, tym samym, pisarzem. Tylko wtedy jeszcze nie pisał. Ale upiliśmy się po ludzku, kulturalnie, wesoło i do końca, z tańcami na stołach, strzelaniną sufit i rozpustą.

—A on co, był Inny?

—Saszka? Nie, ale fajny człowiek. Ćwierć wypiliśmy, a licealistki spoiliśmy szampanem...

Ciężko rzuciłem się na kanapę. Przełknąłem, spojrzawszy na pustą butelkę o— znowu chciało mi się rzygać.

—I ćwiartką się upiliście?

—Ćwiartką wiadra—jak można się tym nie upić? — zdziwił się Siemion. — Upić się można, Antoni. Jeśli to jest bardzo potrzebne. Ale upijać się wolno tylko wódką. Koniak i wino — to tylko na serce.

—A wódka na co?

—Na duszę. Jeżeli już bardzo silnie boli.

Patrzył na mnie z lekkim wyrzutem, śmieszny maleńki mag z chytrą twarzą, ze swoimi śmiesznymi maleńkimi wspomnieniami o wielkich ludziach i wielkich bitwach.

—Nie miałem racji — przyznałem. — Dziękuję, że mi pomogłeś.

—Drobiazg, staruszku. Kiedyś twojego imiennika trzykrotnie w ciągu jednej nocy trzeźwiłem... ale tam trzeba było pić i nie upić się, dla sprawy...

—Imiennika? Czechowa? — zdumiałem się.

—Nie, no co ty. To był inny Antoni, jeden z naszych. Zginął na Dalekim Wschodzie, kiedy samurajowie... — Siemion machnął ręką i zamilkł. Później prawie pieszczotliwie powiedział:

—Nie spiesz się. Wieczorem wszystko zrobimy kulturalnie. A teraz trzeba kumpli dogonić. Idziemy, Antoni.

Wyszedłem posłusznie za Siemionem z domu. I zobaczyłem Swietę. Siedziała na leżaku, już przebrana, w stroju kąpielowym i pstrokatej spódniczce albo kawałku tkaniny owiniętym wokół bioder.

—W porządku? — z lekkim zdziwieniem spytała mnie.

—Zupełnie. Coś mi szaszłyk nie posłużył...

Świetlana uważnie spojrzała na mnie. Ale, widocznie, oprócz czerwonej twarzy i mokrych włosów, nic nie wskazywało, że się upiłem

—Musisz sobie zbadać trzustkę...

—Wszystko w porządku — szybko powiedział Siemion. — Możesz wierzyć, ja też zajmowałem się leczeniem. Upał, kwaśne wino, tłusty szaszłyk. Oto i wszystkie przyczyny. Teraz się wykąpie, a wieczorem, gdy już będzie chłodniej, opróżnimy sobie butelkę we dwóch. To jedyne potrzebne lekarstwo.

Swieta wstała, podeszła, ze współczuciem spojrzała mi w oczy.

—Może posiedzimy sobie tutaj? Zrobię silną herbatę...

Tak, z pewnością... Dobrze by było. Po prostu posiedzieć. We dwoje. Wypić herbatkę. Pogadać albo pomilczeć. Przecież to wszystko jedno. Popatrzeć od czasu do czasu na nią albo nawet i nie patrzeć. Słuchać oddechu albo zatkać jej uszy. Tylko wiedzieć, że jest obok. Że jesteśmy razem, a nie że jesteśmy koleżeńskim zespołem Nocnego Patrolu. I tylko dlatego, że właśnie tego chcemy, a nie że tak zaplanował Hesser.

Czy ja naprawdę oduczyłem się uśmiechać?

Pokiwałem głową. I okrasiłem twarz tchórzliwym, upartym uśmieszkiem.

— Chodźmy. Jeszcze nie jestem zasłużonym weteranem magicznych wojen. Chodźmy, Swieta.

Siemion już szedł przodem, ale nie wiem czemu, miałem wrażenie, że mrugnął do mnie. Z aprobatą.

Noc nie przyniosła chłodu, ale przynajmniej uśmierzyła upał. Już około szóstej-siódmej towarzystwo podzieliło się na małe grupki. Nad jeziorem pozostał niezmordowany Ignacy z Leną i, jakkolwiek to było dziwne, z Olgą. Na spacer do lasu poszły Tygrysek z Julka. Pozostali rozlokowali się po domu i przyległym terytorium.

My z Siemionem okupowaliśmy wielką loggię na pierwszym piętrze.

Tutaj było wygodnie, lepiej docierał wiaterek i stały zupełnie nieocenione w letni upał plecione meble.

—Numer jeden — rzekł Siemion, wyciągając z plastykowej siatki z reklamą jogurtu „Danone-Kids" butelkę wódki. — Smirnowka.

—Rekomendujesz? — spytałem ze zwątpieniem. Nie uważam się za specjalistę od wódek.

—Już ją dwieście lat piję. A przedtem była znacznie gorsza, możesz mi wierzyć.

Zaraz pojawiły się dwie szklanki z rżniętego szkła, dwulitrowy słoik, gdzie pod zaklepaną metalową pokrywką znajdowały się ściśnięte maleńkie ogóreczki, duża torba z kiszoną kapustą.

—A popitka? — spytałem.

—Wódki się nie popija, chłopcze — pokiwał głową Siemion. — Popija się podróbki.

—Żyj sto lat...

—Szybciej się nauczysz. A jeśli chodzi o wódkę, nie miej żadnych wątpliwości, sioło Czemogołowka — to terytorium pod moją kontrolą. Tam w zakładzie taki jeden drobny mag Ciemności pracuje, drobny, niespecjalnie szkodliwy. To on mi dostarcza właściwy towar.

—Rozmieniasz się na drobne — ośmieliłem się skomentować.

—Nie rozmieniam się. Po prostu mu płacę. Wszystko uczciwie, to nasze prywatne stosunki, a nie sprawy Patroli.

Siemion zgrabnym ruchem otworzył butelkę, nalał pół szklaneczki. Torba cały dzień stała na werandzie, ale wódka była chłodna.

—Za zdrowie? — zaproponowałem.

—Za wcześnie. Za nas.

W ciągu dnia otrzeźwił mnie kompletnie, pewnie usunął nie tylko alkohol z krwi, ale i wszystkie produkty metabolizmu. Wypiłem pół szklaneczki gładko, ze zdziwieniem stwierdzając, że wódka może być przyjemna nie tylko zmrożona zimą, ale i latem, po upale.

—No i... — Siemion z zadowoleniem chrząknął, rozwalając się jak najwygodniej w fotelu. — Trzeba wspomnieć Tygryskowi, że dobrze by było postawić tu fotele bujane...

Wyciągnął swoje okropne jawy, zapalił. Widząc moje niezadowolone spojrzenie rzekł:

—I tak będę je palić. Jestem patriotą.

—A ja jestem patriotą swojego zdrowia — burknąłem. Siemion zachichotał.

—Kiedyś zaprosił mnie w gości znajomy zagraniczniak... — rozpoczął.

—Dawno to było? — spytałem podświadomie wpadając w jego ton.

—Nie bardzo, w zeszłym roku. A zaprosił dlatego, żeby nauczyć się pić po rosyjsku. Mieszkał w hotelu Penta. Zabrałem ze sobą jedną przypadkową znajomą i jej brata — ten właśnie wyszedł z więzienia, nie miał gdzie się podziać, i poszliśmy...

Wyobraziłem sobie to towarzystwo i pokiwałem głową:

—I wpuścili was?

—Tak.

—Wykorzystałeś magię?

—Nie, zagraniczny przyjaciel wykorzystał pieniądze. Zaopatrzył się w wódkę i zakąski w dostatecznej ilości, zaczęliśmy pić trzydziestego kwietnia, a skończyliśmy drugiego maja Pokojowych nie wpuszczaliśmy, telewizora nie wyłączaliśmy.

Patrząc na Siemiona, w pomiętej koszuli w kratkę, rodzimej produkcji, wytartych tureckich dżinsach i zadeptanych czeskich sandałach, można było sobie bez trudu wyobrazić go sobie pijącego piwo z trzylitrowego słoika. Ale w Pencie trudno było go sobie wyobrazić.

—Potworne — powiedziałem.

—Nie, dlaczego? Koledze bardzo się spodobało. Powiedział, że zrozumiał, na czym polega prawdziwe rosyjskie pijaństwo.

—No, na czym?

—Kiedy budzisz się rano, a wszystko dookoła jest szare. Szare jest niebo, słońce jest szare, miasto jest szare, ludzie są szarzy, myśli są szare. I jedyne wyjście — to znowu wypić. Wtedy jest lżej. Wtedy wracają barwy.

—Ciekawy się trafił tobie zagraniczniak.

—Niemów...

Siemion znowu napełnił szklanki, teraz trochę mniej. Pomyślał chwilę i nagle dolał po brzegi.

—Chodź, wypijemy, staruszku. Wypijemy za to, żebyśmy nie musieli pić,

żeby zobaczyć niebo — niebieskie, słońce — żółte, miasto — barwne. Wypij

my za to. My z tobą chodzimy w Zmrok i widzimy, że z tej lewej strony świat

zupełnie nie jest taki, jak wydaje się pozostałym. Ale przecież, z pewnością,

jest nie tylko lewa strona świata. Za jaskrawe barwy!

W pełnym osłupieniu wypiłem pół szklanki.

—Nie podskakuj, chłopak — poprzednim tonem powiedział Siemion.

Dopiłem. Zagryzłem garścią chrzęszczącej, kwaśno-słodkiej kapusty. Spytałem:

—Siemion, dlaczego ty się tak zachowujesz? Po co ci ta maska, taki imidż?

—Słowa zbyt dla mnie mądre, nie rozumiem...

—Ajednak?

—Tak lżej, Antosiu. Każdy jak może, tak się chroni. Ja — tak.

—Co mam robić, Siemion? — spytałem. Bez żadnych objaśnień.

—Rób to, co powinieneś.

—A jeśli ja nie chcę robić tego, co powinienem? Jeśli nasza świetlana, najjaśniejsza prawda, nasze słowo honoru Patrolu i nasze wspaniałe dobre zamiary kością w gardle mi stają?

—Jedno zrozum, Antoni — mag schrupał ogóreczka. — Już dawno powinieneś by zrozumieć, ale zasiedziałeś się przy tym swoim złomie... Nasza prawda, jakkolwiek wielka i światła by była, składa się z wielu maleńkich prawd. I nawet jeśli Hesser ma pięć kilo rozumu we łbie i doświadczenie takie, że nie

daj Boże, żeby się przyśniło. Ale ma także magicznie wyleczone hemoroidy, kompleks Edypa i nawyk nicowania starych zwycięskich schematów na nowe... To ja tylko tak, dla przykładu mówię, ja jego karaluchów nie łapałem, w końcu jednak to szef.

Wyciągnął nowego papierosa, ale tym razem nie ponowiłem sprzeciwu.

—Antoni, widzisz problem jest w tym... Jesteś jeszcze młodym facetem, przyszedłeś do Patrolu i ucieszyłeś się. W końcu to cały świat podzielił się na czarne i białe! Zrealizowało się marzenie ludzkości, stało się jasne, kto jest dobry, a kto zły. Tak więc zrozum. To nie tak. Zupełnie nie tak. Kiedyś wszyscy byliśmy tacy sami. I ci z Ciemności, i ci ze Światła. Siedzieliśmy przy ogniskach w jaskini, patrzyliśmy przez Zmrok, na którym pastwisku mamuty pasą się bliżej, przy śpiewach i pląsach z palców rzucaliśmy skry, a ognistymi kula

mi obce plemiona podpiekaliśmy. I byli, dla pełnej jasności przykładu, dwaj bracia — Inni. Ten, który pierwszy wszedł w Zmrok... może akurat wtedy był syty, a może po raz pierwszy zakochany... A drugi — na odwrót. Brzuch go bolał od niedojrzałego bambusa, kobieta odtrąciła, pod pretekstem bólu głowy i zmęczenia od skrobania skór. I tak poszło. Jeden wskaże mamuta i zadowolony. Drugi żąda kawałek trąby i córkę wodza na dokładkę. I tak rozdzieliliśmy się na Ciemność i Światło, na dobrych i złych... Proste jak tabliczka mnożenia,

no nie? My tak małe dzieci Innych nauczamy... Tylko kto tobie powiedział... kto tobie powiedział, staruszku, że to wszystko się zatrzymało?

Siemion szybko, tak że aż zatrzeszczał fotel, pochylił się w moją stronę:

—Tak było, jest i będzie. Zawsze, Antosiu. Nie ma końca. Teraz my tego, kto złamie prawo i pójdzie przez tłum, tworząc dobro bez zezwolenia, rozpłaszczymy. W Zmrok go, naruszającego równowagę, psychopatę i histeryka... w Zmrok go. Ale co będzie jutro? Za sto lat, za tysiąc? Kto zobaczy? Ty, ja, Hesser?

—W takim razie...

—Masz swoją prawdę, Antoni? Powiedz, masz? Wierzysz w nią? W takim razie wierz w nią, a nie w moją, nie w Hessera. Wierz i walcz. Ile sił masz. Aż serce nie pęknie. Wolność tych z Ciemności nie dlatego jest przecież zła, że to wolność od innych. To znowu objaśnienie dla dzieci. Wolność dla Ciemnych — to przede wszystkim wolność od siebie, od swojego sumienia i duszy. Kiedy poczujesz, że nic w piersi nie boli — wtedy wołaj: Alarm!. Co prawda, już za późno będzie...

Zamilkł, zaczął grzebać w siatce, wyciągnął jeszcze jedną butelkę wódki. Westchnął:

—Druga. Widzę, że nie napijemy się dzisiaj. Nie uda się... A jeśli chodzi o Olgę i jej słowa...

Jak on to robi, że zawsze i wszędzie wszystko słyszy?

—Ona nie zazdrości Swietłanie tego, że ta zrobi to, co jej się nie udało. Nie tego, że u Świetlany jeszcze wszystko przed nią, a u Olgi, jeśli już szczerze mówić, wszystko z tyłu. Ona zazdrości, że ty jesteś obok Swiety i że chciałbyś ukochaną zatrzymać. Choćbyś i nic nie mógł zrobić. Hesser mógł, ale nie chciał. Ty nie możesz, ale chcesz. W sumie, być może, nie ma żadnej różnicy. Ale to i tak zawsze drażni. Rozrywa duszę, choćby nie wiem, ile ta dusza miała lat.

—Wiesz, do czego przygotowują Swietłanę?

—Tak — Siemion rozlał do szklanek wódkę.

—Do czego?

—Nie mogę powiedzieć. Podpisałem dokument o tajemnicy.

—Siemion...

—Mówię ci — podpisałem. Zdjąć koszulę, żebyś znak karzącego ognia na moich plecach zobaczył? Chlapnę coś — i spalę się razem z tym fotelem, a popiół zmieciesz do paczki po papierosach. Wybacz, Antoni. Nie męcz. Co mogłem — powiedziałem.

—Dziękuję — rzekłem. — Lepiej wypijmy. A nuż uda się upić. Mnie to jest potrzebne.

—Widzę — zgodził się Siemion. — Zaczynamy.

Дата добавления: 2015-11-14