У нас ёсць то, што вам патрэбна!

Квікспэл – найноўшы, надзейны, хуткасны і лёгкі для вывучэння курс. Сотні чараўнікоў і вядзьмарак ужо скарысталіся метадам Квікспэл!

Мадам З. Нэтлз с Топшэма піша нам:

“Колісь мая памяць на замовы і ўсе мае зеллі былі агульнасямейным жартам! Але цяпер, пасля таго, як я скарысталася квікспэлаўскім курсам, я пачала прыцягваць агульную ўвагу на ўсіх вечарынах і ўсе сябры просяць, каб я дала ім рэцэпт маёй мігатлівай мікстуры!”

Вядзьмак Д. Дж. Прод з Дідзбёры праведамляе:

“Мая жонка ўвесь час здзеквалася з маіх нямоглых сурокаў, але праз месяц вывучэння па вашаму бліскучаму метаду, я перавараціў яе на яка! Дзякуй, Квікспэл!”

Заварожана, Гары праглядзеў астатняе змесціва канверта. Навошта Філчу карыстацца квікспэлскім курсам? Няўжо ён не з’яўляецца дасканалым чараўніком? Гары толькі паспеў прачытаць: “Лекцыя першае: Кіраванне палачкай (Колькі карысных парадаў)”, аднак пачуў у калідоры шоргаючыя крокі, якія казалі яму аб вяртанні Філча. Запхнуўшы пергаменты ў канверт, хлопчык кінуў яго на стол. Адчыніліся дзверы.

У кабінет з перамогаю на твары завітаў яго гаспадар.

- Гэта знікацельная шафа была вельмі каштоўнай!- радасна заявіў ён Місіс Норыс.- Цяперча, Піўз трапіць нам ў рукі, мая любая.

Яго вочы ўтаропіліся на Гары, потым на квікспэлскі канверт, які, хлопчык запозна гэта зразумеў, быў пасунуты на два футы ўбок са свайго папярэдняга месца.

Бледны твар наглядчыка зрабіўся цагляна-чырвоным. Гары падрыхтаваўся ўжо да новай хвалі лютасці, аднак Філч усяго толькі прашкандыбаў да стала, схапіў канверт і кінуў яго у шуфляду.

- Ты... не чытаў яго..?- запінаючыся ад хвалявання, спытаўся ён.

- Ані,- імгненна збрахаў Гары.

Філч пераплёў між сабой свае вузлаватыя пальцы.

- Калі б я,- прамовіў ён,- даведаўся аб тым што ты чытаеш мае... дакладней не тое, каб мае... гэта аднаго майго сябра... тым ня меньш...

Гары занепакоена глядзеў на наглядчыка, ён ніколі ня бачыў таго настолькі ашалелым. Філчавы вочы вылупіліся яшчэ больш, а на адну з яго абвіслых шчок напала дрыготка ад чаго ані не дапамагаў нават яго клятчаты шалік.

- Добра...- праз некаторы час сказаў наглядчык...- Ідзі... і каб анікому не слова... альбо... канечне, калі ты не чытаў... ідзі, я павінен напісаць рапарт на Піўза... ідзі...

Здзіўлены сваім шчасцем, Гары выслізнуў ад наглядчыка і па сходах кінуўся назад у калідор. Пакінуць кабінет Філча без пакарання, гэта трэба было запісаць для нашчадкаў.

- Гары! Гары! Ну што, спрацавала?

З адной з клас выслізнуў Амаль Безгаловы Нік. За яго спіной Гары ўбачыў рэшткі агромістай чорнай з залатым шафы, якую здавалася нехта скінуў з велічэзнай вышыні.

- Я падбухторыў Піўза, каб той скінуў яе прамкі над кабінетам Філча,- рашуча заявіў Нік.- Вырашыў, што гэта можа адцягнуць філчаву ўвагу ад цябе...

- Дык гэта твая справа?- з удзячнасцю прамовіў Гары.- Дзякуй, Нік, усё добра, я нават пазбег пакарання!

Разам яны рушылі па калідоры. Гары заўважыў, што прывід працягваў мяць ў руках адмову сэра Патрыка.

- Мне таксама,- сказаў ён,- хочацца дапамагчы цябе з гэтым Безгаловым паляваннем.

Амаль Безгаловы Нік застыў як скуты, таму Гары прайшоў праз яго. Хлопчык адразу пашкадаваў аб гэтым, бо яго ахапіла пачуццё бы ён прайшоў скрось душ з лёду.

- Нешта ты дзеля мяне зрабіць усё ткі можаш,- усхвалявана прамовіў Нік,- Гары... не, я прашу замнога... хаця, ці ты б не хацеў...

- Ты аб чым?- спытаўся хлопчык.

- Ну, разумееш, на гэты Хэлоўін споўніцца пяцьсот год з дня маёй смерці,- Нік выцягнуўся і прыняў шляхетны від.

- Ёйк,- усклікнуў Гары, сумняваючыся, шкадаваць ці радавацца гэткай нагодзе.- Добра.

- Я ладжу вечарыну ў адным з найпрасторнейшых падзямелляў. Да мяне прыляцяць сябры з усёй краіны. І, канечне, для мяне будзе вялікі ГОНАР, калі ты вырашыш на ёй папрысутнічаць. Містэра Візлі і міс Грэйнджэр я вядома ж, таксама запрашаю...- але,- Нік быў быццам на голках,- думаю вы ўсё ткі вырашыце ісці на школьны банкет.

- Не,- хутка адказаў Гары,- я прыйду...

- Мой ты хлопчык! Гары Потэр на маім дне ўмярцвення! А яшчэ,- ён замарудзіў, узбуджана азіраючыся навокал,- ці б ты не мог сказаць сэру Патрыку, якім я з’яўляюся ў тваіх вачах жахлівым і ўражлівым?

- А.. так-так... канечне,- адказаў Гары.

На твары Амаль Безгаловага Ніка заблішчэла ўсмешка.

*

- Дзень умярцвення?- з зацікаўленасцю прамовіла Герміёна, калі Гары пераапрануўшыся, нарэшце, далучыўся да іх з Ронам.- Іду ў заклад, ня шмат жывых людзей ўдзельнічалі хаця б у адным з іх... гэта будзе цікава!

- Навошта камусьці святкаваць дзень уласнай смерці?- адгыркнуўся Рон, які зрабіў хатнюю работу па зеллям толькі напалову і таму быў вельмі раздражнён.- Мяне гэта самога да смерці прыгнятае...

Дождж, як і ўвесь апошні час працягваў лупіць па смаляна чорным вокнам, але ў пакоі ўсё было яскравым і вясёлым. Вогнішча ў коміне асвятляла незлічоныя фатэлі на якіх сядзелі вучні. Хтось з іх чытаў, хтось выконваў хатнюю работу, а нехта ў асобе Фрэда і Джорджа Візлі спрабаваў накарміць саламандру флібусцьераўскімі феерверкамі, каб паглядзець што з ёй здарыцца. Яскравую, памаранчавую, жывучую ў полымі яшчарку, якая цяпер кідала на стол мягкае цмянае святло, Фрэд “выратаваў” з кабінета па догляду за магічнымі істотамі і цяпер вакол іх з братам згрудзіўся дапытлівы гурток.

Гары збіраўся ўжо расказаць сябрам аб Філчы і квікспелскім курсе, але раптам праз гасцёўню са свістам, вывяргаючы з сябе іскры і дзіка кружачыся праляцела саламандра. Персі да хрыпаты равеўшы на блізнятаў ды яскравыя памаранчавыя зорачкі з роту саламандры, якая амаль адразу ж з гучным выбухам уцякла ў комін, усё гэта прымусіла Філча і яго паштоўку выслізнуць з гарынай галавы.

*

Аднак, калі надыйшоў Хэлоўін, Гары пашкадаваў аб сваёй неабдуманай абяцанке. Уся школа рыхтавалася да святочнага банкетавання, галоўная зала, як заўжды, была ўпрыгожана жывымі кажанамі, з хагрыдавых вялізных гарбузоў выразалі ліхтары настолькі агромістыя, што ў іх без праблемаў маглі змясціцца тры чалавекі. Да таго ж хадзілі чуткі, што дзеля забавы Дамблдор запрасіў на свята трупу танцуючых шкілетаў.

- Абяцаў, значыць абяцаў,- уладарна нагадала Гары Герміёна.- Ты СКАЗАЎ, што пойдзеш на вечарыну да Ніка.

І вось, а сёмай гадзіне вечара, Гары, Рон і Герміёна прамінулі дзверы ў галоўную залу, з яе залатымі талеркамі і яскравымі свечкамі і накіраваліся да падзямелляў.

Калідор, што вёў на вечарыну да Ніка таксама быў асветлены шэрагам свечак, але весялосці ад іх ані не адчувалася: тонкія, доўгія, смалява-чорныя свечкі гарэлі яскрава блакітным полымям, што надавала прывіднае адценне нават жывым тварам Гары, Рона і Герміёны. З кожным крокам рабілася халадней. Задрыжаўшы, Гары шчыльней закруціўся ў сваю мантыю і тут пачуў нешта, нагадваючае гук тысячы пазногцяў, што шкрабуцца па агромістай класнай дошцы.

- Гэта што, МУЗЫКА такая?- прашапатаў Рон. Яны завярнулі за кут і ўбачылі Амаль Безгаловага Ніка, які стаяў ў дзвярах, драпіраваных чорным аксамітам.

- Мае любыя сябры,- змрочна сказаў ён,- запрашаю сардэчна... удзячны што завіталі...

Ён зняў свой капялюш з пяром і прыхіліўшыся запрасіў іх у падзямелле.

Усярэдзіне іх чакала неверагоднае відовішча. Падзямелле месціла ў сабе сотні празрыстых жамчужна-белых гасцей, што танчылі на перапоўненай танцпляцоўцы вальс, пад жудасныя вібруючыя гукі трыццаці музычных піл, на якіх стоячы на драпіраванай чорным сцэне граў аркестр. Люстра над іх галовамі складалася з тысячы чорных свячэй гарэлых цёмна-сінімі вагнямі. З ротаў Гары, Рона і Герміёны валіла пара, быццам яны завіталі ў лядоўню.

- А ці нам не прагуляцца?- прапанаваў Гары, жадаючы даць сагрэцца нагам.

- Толькі асцярожна, каб не прайсці скрозь кагосьці з гасцей,- занепакоенна прамовіў Рон і яны пайшлі ўздоўж танцпляцоўцы. Сябры прамінулі гурток панурых манахінь, нейкага закутага ў кайданы і апранутага ў рахманы чалавека, сустрэлі вясёлага хафлпафскага прывіда - Тоўстага Айца, які гаманіў аб нечым з рыцарам, з лоба якога тырчэла страла. Потым яны ўбачылі Крывавага Барона - пакрытага плямамі срабрыстай крыві, хударлявага слізэрынскага прывіда, якому, і гэта ані не здзівіла Гары, іншымі прывідамі выдзялялася значна больш месца.

- Вой, не,- рэзка супыніўшыся, прамовіла Герміёна.- Давайце пойдзем назад. Я не хачу размаўляць з Мармытухай Міртлаю...

- З кім?- спытаўся Гары, калі яны хуценька пайшлі назад.

- Яна жыве ў дзявочай прыбіральне на другім паверсе,- адказала дзяўчынка.

- Жыве ў ПРЫБІРАЛЬНІ?

- Так. У мінулым годзе прыбіральня ўвогуле не працавала, бо калі ў Міртлы пачынаецца гістэрыка, яна адразу ж ладзіць патоп. Аднак, я ў любым выпадку туды б не хадзіла, каму спадабаецца, калі па-над яго вухам нехта плача...

- Глядзіце! Пачастунак!- сказаў Рон.

У дальняй сцяны падзямелля месціўся доўгі стол, як і ўсё астатняе быў пакрыты чорным аксамітам. Сябры з нецярпеннем падыйшлі да яго, але адразу ж з жахам супыніліся. Адтуль ішоў сапраўды брыдкі пах. На прыгожых, срэбных талерках ляжалі вялізныя кавалкі гнілой рыбы, на падносах ляжалі спаленыя ў вугаль кексы, агромісты паточаны чарвякамі барані рубец і пакрытая пухмянай зялёнай цвіллю галоўка сыра. А ў цэнтры стала ўзвышаўся вялізны шэры торт ў форме надмагілля з напісанай дзёгцепадобрай глазур’ю словамі:

“Сэр Нікалас дэ Мімсі-Порпінгтан

памёр 31 кастрычніка, 1492 года”

Гары здзіўлена вытарапіўся на то, як нейкі мажны прывід падыйшоў да стала, прысеў і раскрыўшы рота прайшоў праз адзін са смярдзючых кавалкаў ласасіны.

- А што, праходзячы праз страву, вы здольны адчуць яе смак?- спытаўся хлопчык.

- Амаль што, так,- з жалем адказаў прывід і адыйшоў прэчкі.

- Мяркую, яны чакаюць калі страва загніе, каб мацней адчуць яе пах,- з веданнем справы выказала здагадку Герміёна і заціснуўшы носа нахілілася да гнілога рубца, каб лепей яго разгледзіць.

- Можа пойдзем ужо?- спытаўся Рон.- Ці то мяне зараз знудзіць.

Толькі яны развярнуліся, як з-пад стала выслізнуў маленечкі чалавечак і супыніўся ў паветры перад іх тварамі.

- Здароўку, Піўз,- з асцярогаю павітаўся Гары.

У адрозненні ад згрудзіўшыхся ў падзямеллі зданяў, полтэргейст Піўз зусім ня быў бледным і празрыстым. На галаве ён насіў яскрава-памаранчавы каўпак, на шыі вярчальную бабачку, а на яго злым твары лунала шырокая усмешка.

- Ці не жадаецце паспрабаваць?- салодкім голасам спытаўся ён, падаючы ім талерку з пакрытым грыбком арахісам.

- Дзякуй, ня трэба,- адказала Герміёна.

- Я чуў, што ты казала пра бедную Міртлу,- круцячы вачыма, заявіў полтэргейст.- Як груба ты гэта рабіла,- ён набраў грудзі пабольш паветра і загаласіў.- ГЭЙ, МІРТЛА!

- Вой, не Піўз, толькі не кажы Міртле пра гэта, яна моцна засмуціцца,- у адчаі прашапатала дзяўчынка.- Ммм, здароўку, Міртла.

Да іх праслізнула праз паветра каржакаватая дзяўчынка-прывід. Яна мела пануры твар, напалову схаваны за тонкім валоссем і тоўстыя перламутравыя акуляры.

- Што?- змрочна спыталася яна.

- Як маешся, Міртла?- ілжыва-вясёлым голасам спыталася Герміёна.- Як прыемна бачыць цябе па-за прыбіральней.

Міртла пырхнула.

- Міс Грэйнджэр, хвіліну таму казала пра цябе...- хітра мовіў на вушка прывіду Піўз.

- Так... казала... як добра ты выглядаеш сёння,- пазіраючы на Піўза заявіла Герміёна

Міртла з падазронам зірнула на дзяўчынку.

- Ты хацела пасмяяцца з мяне,- прамовіла яна і з яе празрыстых вачэй імгненна пацяклі срэбныя слёзы.

- Не... сапраўды... не, я ж казала вам аб тым, якая Міртла сёння прыгожая,- балюча штурхнуўшы хлопцаў у бакі, сказала Герміёна.

- Ага, так...

- Казала...

- Ты ўсё хлусіш,- задыхаючыся ад слёз, якія струмянямі пацяклі па яе шчоках, прамовіла Міртла, а з-за яе пляча задаволена ўсміхаючыся вызіраў Піўз.- Ці ты думаеш, я ня ведаю, як людзі называюць мяне па-за вочы? Тлустая Міртла! Страхота Міртла! Нікчэма, мармытуха, маркотная Міртла!

- Ты забылася аб “прышчавай Міртле”,- прашапатаў ёй на вуха Піўз.

Міртла пачала пакутліва галасіць і адляцела прэчкі з падзямелля, а Піўз кідаў ёй ўслед зацвілымі гарэхамі і лямантаваў.

- ПРЫШЧАВАЯ! ПРЫШЧАВАЯ!

- Ёечку,- з жалем прамовіла Герміёна.

Праз натоўп да іх падляцеў Амаль Безгаловы Нік.

- Весяліцеся?

- Канечне,- сылгалі ў адказ сябры.

- Не благі сход,- ганарліва заявіў Нік,- Лямантуючая Ўдава прыляцела ажно з Кенту... Аднак, амаль надыйшоў час ўзяць слова, пайду папярэджу музыкаў...

Але аркестр змоўк адразу пасля яго слоў. Музыкі, як і госці, сціхлі, не разумеючы азіраючыся. Адекуль чуўся гук паляўнічага ражка.

- Ну вось, пачалося!- маркотна прамовіў Нік.

У падзямелле ўварвалося з тузін каней, кожны з якіх нёс на сябе вершніка без галавы. Госці выбухнулі шаленымі апладысментамі. Гары таксама пачаў пляскаць ладкамі, але зірнуўшы на твар Амаль Безгаловага Ніка, імгненна супыніўся.

Коні супыніліся ў цэнтры танцпляцоўкі і падняліся на дыбкі. Агромісты прывід, што ехаў наперадзе і чыя барадатая галава, якую той трымаў пад пахай, дзьмула ў ражок, скочыў са свайго каняі падняў сваю галаву высока ў паветра, каб добра разгледзіць гасцей (ад чаго тыя засмяяліся), потым падыйшоў да Ніка і начапіў галаву на шыю.

- Нік!- заравела галава.- Як маешся? Галава як, усё яшчэ на плячах?

Прывід бадзёра зарагатаў і паляпаў Ніка па плячы.

- Вітаю, Патрык!- суха адказаў Нік.

- Жыўцякі!- заўважыўшы Гары, Рона і Герміёну прамовіў сэр Патрык і высока ды роблена скочыў ад здзіўлення, пасля чаго яго галава (пад дружны рогат талакі), павалілася на падлогу.

- Ой, як пацешна,- змрочна прамовіў Амаль Безгаловы Нік.

- Не звяртайце на Ніка ўвагу!- крыкнула з падлогі галава сэра Патрыка,- Ён ўсё яшчэ засмучаны, што мы не ўзялі яго ў Паляванне! Аднак, што я хачу сказаць... зірніце на нашага калегу...

- А я лічу,- паспешліва, пасля шматзначнага погляда Ніка, прамовіў Гары,- што Нік вельмі... жахлівы і... ну...

- Ха!- прагаласіла галава сэра Патрыка.- Іду ў заклад, ён сам цябе аб гэтым папрасіў!

- Ці не мог бы я ўсё ткі папрасіць у вас хвілінку ўвагі, дзеля маёй прамовы!- папросіў Нік і падыйшоў пад ільдзяно-блакітные промні лямпаў да трыбуны.

- Мае памерлыя панове, ледзі і джэнтльмены з вялікем жалем я...

Але больш аніхто нічога не пачуў, бо сэр Патрык са сваім Безгаловым паляваннем распачалі гуляць ў хакей галавой і ўсе прысутныя абярнуліся, каб паглядзець на іх. Колькі разоў Амаль Безгаловы Нік спрабаваў вярнуць да сябе ўвагу гасцей, але пасля таго, як пад бурныя пляскі, міма яго праляцела галава сэра Патрыка, здаўся.

Гары адчуваў сябе скалелым ад холаду і да таго ж моцна згаладалым.

- Я больш не магу гэтага вытрываць,- стукаючы зубамі прамармытаў Рон, калі музыкі зноў распачалі граць, а здані вярнуліся на танцпляцоўку.

- Хадземце адсюль,- пагадзіўся з ім Гары.

Яны пакрысе пачалі рухацца да дзвярэй, ківаючы галовамі і ўсміхаючыся, кожнаму хто глядзеў у іх бок. Хвіліну пазней, яны ўжо беглі па асветленаму чорнымі свечкамі праходу да сходаў..

Можа яшчэ не ўвесь пудынг з’елі,- з надзеяй прамовіў Рон, калі сябры пачалі падымацца па сходах, што вялі да вестыбюлю.

І тут Гары пачуў:

- ... схапіць... разарваць... забіць...

Гэта быў той самы халодны, знішчальны голас, які ён колісь чуў у кабінэце Локхарта.

Спатыкнуўшыся Гары супыніўся, прыціснуўся да каменный сцяны і, прыжмурыўшыся аглядзеў цмяна асветлены праход, з усяе моцы прыслухоўваючыся.

- Гары, што..?

- Голас, я зноў яго пачуў... памаўчыце хвілінку...

-... як яяяяяяяяя згаладаўся... як доўга...

- Слухайце!- імгненна прамовіў Гары. Рон з Герміёнаю аслупянеўшы пазіралі на яго.

-... забіць... час забіць...

Голас пачаў слабець. Гары быў упэўнены, што ён рухаецца... рухаецца кудысьці ўгору. З сумесью жаху і ўзбуджэння ён глянуў на цёмную столю, хто мог сыйсці туды? Можа гэта прывід, дзеля якога столя не з’яўляецца перашкодай?

- Сюды,- ускрыкнуў ён і паспяшаў па лесвіцы, што вяла ў вестыбюль. Няма было чаго спадзявацца пачуць тут што-небудзь, бо гоманы з галоўнай залы дзе ўся школа банкетавала з нагоды Хэлоўіна, рэхам разносіліся вакол. Гары прыпусціў па мармуровых сходах на другі паверх, а Рон з Герміёнаю тупалі следам.

- Гары, што мы...

- Шшш!

Гары напружыў слых. З трэцяга паверха пачуўся, працягваючы слабець голас:

- Я адчуваю кроў... Я АДЧУВАЮ КРОЎ!

У яго ўсё перакруцілася ў грудзях.

- Ён хоча кагосьці забіць!- ускрыкнуў Гары і, не звяртаючы ўвагі на разгубленыя твары Рона і Герміёны, панёсся, пераскокваючы праз тры прыступкі, наверх, спрабуючы пачуць голас праз грукат уласных крокаў.

Гары пабег па трэццему паверху, а Рон з Герміёнаю, запыхаўшыся спяшалі следам. Яны не спыняліся ажно пакуль, загарнуўшы за кут, не трапілі ў апошні пустынны калідор.

- Гары, ШТО тварыцца?- выціраючы ўзапрэлы лоб, спытаўся Рон.- Я анічога не...

І тут Герміёна нечакана вохнула, кажучы кудысьці ў глыбіню калідора.

- ГЛЯДЗІЦЕ!

На сцяне насупраць іх нешта блішчэла. Жмурачыся ў цемры, сябры паволі падыйшлі бліжэй. Між вокнамі на сцяне, пераліваючыся ў святле паходняў, луналі, напісаныя літарамі ў фут вышынёй, словы.

“ПАТАЕМНАЯ ЗАЛА АДЧЫНІЛАСЯ.

ЦЯПЕР СЦЕРАЖЫЦЕСЯ, ВОРАГІ СПАДКАЕМЦЫ.”

- А там, што такое... вісіць пад надпісам?- злёгку дрыготкім голасам, спытаўся Рон.

Сябры зрабілі яшчэ колькі крокаў наперад і Гары ледзь не падслізнуўся, уся падлога была заліта вадою. Рон з Герміёнаю паспелі яго падхапіць і ўсе трое, асцярожна працягнулі набліжацца да надпісу, углядаючыся ў цень пад ім. Зразумеўшы, што гэта такое, сябры, з гучным усплёскам, адскочылі назад.

Да клямкі ад паходні, за хвост была прычэплена котка наглядчыка Місіс Норыс. Цвёрдая быццам дошка, яна вытарапіўшы вочы, глядзела перад сабой.

Колькі імгненняў яны аслупянеўшы стаялі на месцы.

- Уцякаем адсюль,- парушаючы маўчанне, сказаў Рон.

- А хіба мы не павінны ёй нечым...- няўпэўнена прамовіў Гары.

- Шчыра кажучы,- адказаў Рон,- будзе лепей, каб нас тут не знайшлі.

Аднак, было ўжо запозна. Гул, падобны на далёкі грукат навальніцы, казаў аб тым, што святочны банкет скончыўся. З абодвух бакоў калідора, дзе стаялі сябры, пачуліся стук падымаючыхся ног і гучны, шчаслівы гоман. Праз імгненне калідор, напоўніўся сытымі і задаволенымі навучэнцамі.

Але балбатня, мітусня і гармідар сціхлі, як толькі ўсе ўбачылі віселую на клямцы котку. Гары, Рон і Герміёна, самотна стаялі ў цэнтры калідора аточаныя сціхшым натоўпам навучэнцаў, якія рушылі наперад, каб добра разгледзіць жудаснае відовішча, паўстаўшае перад іх вачыма.

Тут цішыню парушыў нечый крык.

- Будзе пільнымі, ворагі спадкаемцы! Наступнымі будзеце вы, глеекроўкі!

Гэта быў, прадраўшыйся праз натоўп Драко Малфой. Яго звычайна халодныя вочы заблішчэлі, а бледны твар пачырванеў, калі ён выскаліўшыся, глядзеў на знерухомленую котку.

Дата добавления: 2015-09-01