Również tak zwany „Kanon Muratoriego" (powstał pod koniec II wieku, nazwany tak od nazwiska odkrywcy) zawiera wzmiankę o podróży Pawła do Hiszpanii. O Dziejach Apostolskich Łukasza powiada, że Łukasz w swym opisie „zebrał dla wielce czcigodnego Teofilusa w jedną całość to, co działo się w czasach mu współczesnych, i tak nie opisuje cierpień Piotra i podobnie podróży Pawła, który z miasta Rzymu udał się do Hiszpanii" (35 i n.).
I rzeczywiście Paweł planował podróż do Hiszpanii; mówi o tym w swoim Liście do Rzymian: „…od kilku lat pragnę wybrać się do was, gdy będę podążał do Hiszpanii, ale jest też możliwe, że później na podstawie tej wzmianki w Liście do Rzymian (15, 24 i n. i 15, 28) wywnioskowano, iż rzeczywiście kiedyś swój zamiar zrealizował i zapewne był w Hiszpanii. Jakkolwiek by było - o śmierci Pawła niczego nie wiemy.
„Akta Pawła" sławiły nie tylko dzieła mężczyzn, przede wszystkim Pawła; dopomogły również dojść do sławy znanej, przynajmniej w starożytności i średniowieczu, kobiecie; nie tylko powołały do życia tę bajkową postać - wyposażyły ją również w niebywałą świętość, przydały jej znaczenia na skalę światową, a nawet były przyczyną powstania jej kultu (święto 23 września). Chodzi o św. Teklę. „Akta Pawła" jako całość zaginęły, ale należące do nich pierwotnie „ Dzieła Pawła i Tekli " zachowały się.
A oto ta historia. Tekla słuchała Pawła wygłaszającego kazanie w Ikonium i nawróciła się. Istotnym elementem jej nawrócenia było zerwanie z narzeczonym, ze względu na potrzebę zachowania czystości, gdyż Paweł „obrzydzał młodzieńcom kobiety, a pannom mężczyzn", głosząc w kazaniach, że „w przeciwnym razie nie ma dla was zmartwychwstania, chyba że pozostaniecie w czystości i nie splamicie ciała swego" (12). Wściekły narzeczony spowodował aresztowanie Pawła. Pawła następnie wygnano, a biedną Teklę skazano na śmierć przez spalenie. Ale cudowny deszcz i cudowny grad uwolniły ją. Spotkała Pawła ponownie i pojechała z nim do Antiochii. Tu zakochał się w niej niejaki Aleksander, którego jednak nie wysłuchała. Skazano ją na walkę ze zwierzętami. W trakcie przygotowań do niej przywiązano ją do dzikiej lwicy, ale Tekla usiadła na niej, a lwica lizała jej nogi. W czasie właściwej walki wypuszczono na nią mnóstwo różnych straszliwych zwierząt, a lwica jak przystało na lwicę, obroniła ją przed niedźwiedziem i lwem. Następnie Tekla wskoczyła do wody, która przypadkiem znajdowała się w pobliżu; skacząc do niej ochrzciła się sama, a foki pływające w wodzie nie mogły jej pożreć, gdyż wszystkie nagle zdechły. Wypuszczono przeciwko niej jeszcze więcej zwierząt, ale wszystkie usnęły. „I przywiązano ją nogami między dwa byki, a pod ich organa płciowe podłożono rozpalone żelaza, aby bardziej rozjuszone zabiły ją" (35).
Jak widać, pobożna fantazja nie była dozwolona dla młodzieży, w dodatku Tekla była jeszcze naga. Wreszcie została oczywiście uratowana i uwolniona. Znowu spotkała Pawła. Z jego polecenia głosiła następnie Słowo Boże. Około 100 roku w wieku dziewięćdziesięciu lat miała w Seleucji umrzeć spokojną śmiercią ze starości. Wielu ojców Kościoła nazywało ją „apostołką".
Nad grobem tej kobiety rodem z baśni zbudowano potem bazylikę, która stała się miejscem tłumnie odwiedzanym przez pielgrzymów. Według współczesnych źródeł, dokonało się tam 31 cudów. Dla większego jeszcze upamiętnienia jej cesarz Zenon zlecił postawienie tam także drugiego kościoła. W Konstantynopolu istniały nawet cztery kościoły imienia Tekli. Świątynia św. Tekli istniała też opodal Jerozolimy, a na Cyprze nazwano jej imieniem pięć wiosek. Relikwie tej świętej znajdują się w wielu miastach Europy. Jej głowa przechowywana jest w Mediolanie, jedno z ramion, które król Jakub II Aragoński nabył w Armenii, znajdowało się najpierw w Barcelonie, a następnie w Tarraco (Tarragonie). Tekla została nawet patronką tego miasta. Jej relikwie dotarły również do Kolonii (kościół św. Gereona), Bolonii i do Chartres[248].
Szczyt osiągnięć pobożnej fantazji stanowi List Jezusa do króla Abgara V Ukkamy, z Edessy (powstał przy końcu II wieku). Należało się liczyć z istnieniem oryginalnego listu Jezusa, jako że fantazja ma tendencje do potęgowania się. Euzebiusz (†339), historyk Kościoła, zapewnia, że widział ten list na własne oczy. Otóż król Abgar - jak pisze Euzebiusz - słyszał o cudach Jezusa, a ponieważ był chory, pragnął by Jezus go wyleczył. Z tego też powodu wysłał szybkobiegacza Ananiasza z listem do Jezusa, a ten dał Ananiaszowi natychmiast pisemną odpowiedź. Euzebiusz pisze: „Najlepiej osobiście wysłuchać treści tych listów, które znaleźliśmy w archiwum (w Edessie) i które przetłumaczyliśmy z syryjskiego. Mówią one, co następuje…"[249].
By przedstawić rzecz krótko i zwięźle: Jezus pisze, że w danej chwili nie ma czasu i musi najpierw (po swojej śmierci) udać się do nieba, ale potem pośle któregoś ze swych uczniów, który króla wyleczy. Tak też się stało. Słynna, pochodząca prawdopodobnie z południowej Francji zakonnica-pątniczka Egeriae (zwana też Aetherią czy Eucherią), która w 384 roku odwiedziła Edessę w Mezopotamii, pisała w swojej Peregrinatio Egeriae („Pielgrzymce Egerii"), że dowiedziała się od biskupa z Edessy, iż: „Król Abgar i jego następcy list Jezusa każdorazowo nosili do bram miasta, ilekroć groziło mu oblężenie. Kiedy list tam odczytywano, wrogie wojska natychmiast popadały w rozsypkę"[250].
Rozdział XV
Fałszerstwa i nieprawdziwi autorzy
Jezus i Kościół różnią się zdecydowanie. Jezus już dawno umarł, został pochowany i udał się do swojej siedziby w niebie, gdy powstał Kościół. Jeśli można się tak wyrazić, Kościół sam siebie spłodził i porodził. Twierdzi wprawdzie, że jest dzieckiem Ducha Świętego, który w 52 dniu po śmierci Jezusa zstąpił z nieba wśród burzy i ognia i założył hierarchię i papiestwo oraz że od tego czasu posiada Ducha Świętego. Ale ten Duch Święty nie jest Duchem, którego można posiąść, gdyż pojawia się gdzie chce, a nie tam, gdzie chce Kościół czy ktokolwiek inny. Dlatego można przyjąć, że Kościół jest wyłącznie wytworem własnego ducha.
Przebłyskiem ducha Kościoła szczególnego rodzaju była tzw. „Konstantyńska darowizna". Cesarz Konstantyn (†337) okazał się w tym przypadku osobą wspaniałomyślną. „Władanie i zwierzchnictwo nad naszym Pałacem Laterańskim, prowincjami i miejscowościami i miastami należącymi do miasta Rzymu, Włoch i Zachodu przenieśliśmy na świątobliwego arcykapłana, naszego ojca, Sylwestra, papieża [Kościoła] powszechnego (Universalpapst) i jego następców." Data, pieczęć i podpis cesarza uwiarygodniają tę darowiznę. Konstantyn, jedynowładca, daruje więc papieżowi cały Zachód, imperium zachodnie, a papieże stają się na Zachodzie następcami rzymskiego cesarza. On sam, cesarz, zadowala się samym tylko Wschodem „…ponieważ doczesny cesarz nie powinien sprawować władzy tam, gdzie przez Cesarza Niebieskiego [Jezusa] został ustanowiony głową [papież] chrześcijańskiej religii".
Tymczasem to było oszustwo, zadecydowane, wewnątrzkościelne fałszerstwo, z którego - co trzeba przyznać - Kościół wyciągnął zupełnie niewymierne korzyści w sferze władzy i posiadania, i to w przeciągu stuleci. Ten sfałszowany dokument powstał w kancelarii papieskiej mniej więcej w połowie VIII wieku. Oszustwo to zostało wydobyte na światło dzienne dopiero w wieku XV dzięki pismu Lorenzo Valii (†1457), humanisty, krytyka papiestwa i wysokiego urzędnika kurii; tekst Valii został opublikowany dopiero w 1517 roku, w początkach reformacji przez Ulricha von Huttena. Katolicy przyznali się do tego oszustwa jeszcze znacznie później. Lexikon für Theologie und Kirche stwierdza: „W opinii strony katolickiej od połowy XIX wieku… treść «Konstantyńskiej Darowizny» uchodzi za sfałszowaną"[251]. Kościół ma z pocztą to wspólne, że nie wszystko dzieje się w nim szybko.
Niejako obok darowizny uczynionej na rzecz Kościoła przez Konstantyna można by mówić o darowiźnie uczynionej na rzecz Kościoła przez Jezusa, mocą której Jezus - by tak rzec - darował Kościołowi cały świat, aby ten pierwszy odgrywał tam rolę panującego. I rzeczywiście, Kościół w znacznej mierze uczynił Ziemię terenem swoich zabaw, placem niebywałych przygód (Abenteuerspielplatz) - z tak strasznymi kościelnymi przedsięwzięciami (igrzyskami) jak: prześladowanie Żydów, wyprawy krzyżowe, inkwizycja, palenie czarownic, wytrzebienie Indian i wieloma podobnymi. Ale prawa autorskie na wszystkie te zabawy ma Kościół, nie Jezus.
Wszędzie w Nowym Testamencie napotykamy ślady tej Jezusowej darowizny oddającej Kościołowi świat. Świat staje się zadaniem danym Kościołowi, darem danym właśnie jemu. Jeszcze ostatnie słowa Jezusa przed Jego wniebowstąpieniem dotyczyły tego zadania: „…i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii i aż po krańce ziemi" (Dz Ap 1, 8). Idzie o to, co Jezus rozumie pod pojęciem „krańce ziemi", może ma na myśli Galileę, na którą wielu Żydów patrzyło z góry i faktycznie uważało za swego rodzaju „krańce świata", bądź też uważa, że apostołowie powinni niejako przeskoczyć Galileę, by dotrzeć do rzeczywistych krańców świata, jako Jego „świadkowie". Wszystko jedno, co Jezus miał na myśli, Kościół w każdym razie wytyczył krańce Ziemi daleko, pojmując pod tym pojęciem przestrzeń między Przylądkiem Desznino na Syberii, znajdującym się na globusie wysoko na prawo, i Przylądkiem Horn, na globusie znajdującym się na lewo na dole; krótko rzecz ujmując, Kościół rozumie pod tym pojęciem wszystko, aż po ostatni zakątek Ziemi. Kościół zawsze szedł na całego, można rzec na totalność, i ów totalny Kościół rozwinął się w Kościół totalitarny i dlatego jego reprezentanci przepuścili okazję, by stać się prawdziwymi „świadkami" Jezusa.
Z Jezusa, który pragnął być zwiastunem zbawienia dla Izraela („Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela" [Mt 15, 24]) uczyniono nie oczekiwanego wcale wybawiciela pogan całego świata czy tego chcieli, czy nie. Z żydowskiego kaznodziei i proroka zmieniono Go w centralnego i uniwersalnego władcę, nadając Mu funkcję rzymsko-katolickiego „Pana nad światem", a Jezusa miłującego nieprzyjaciół przekształcono w nieprzyjaciela wielu ludzi. Jego „świadkowie" okazali się w znacznej mierze fałszywymi świadkami.
Mając na celu rozprzestrzenienie chrześcijaństwa, zdobycie władzy i jej utrzymanie, przedstawiciele Kościoła nie gardzili żadnymi środkami, także fałszerstwem, nie tylko konstantyńskim. Takimi fałszerstwami zajmuje się krytyk Kościoła Karlheinz Deschner. Mieszkaniec Europy, który za sprawą pojęcia „chrześcijański Zachód" zwykł przeważnie popadać w stan samozadowolenia, ponieważ w jego uszach określenie „chrześcijański Zachód" pobrzmiewa pobożną prawością - po lekturze książek Deschnera postrzega przysłowiową „zupę pełną włosów". Chrześcijańska niewiedza i arogancja zostaje przez Deschnera dotkliwie naruszona. Trzeci tom jego dzieła Kriminalgeschichte des Christentums. Die alte Kirche („Historia kryminalna chrześcijaństwa. Kościół starożytny", r. 1990) zajmuje się fałszerstwami, na przykład zawartymi w Nowym Testamencie.
W chrześcijańskich podręcznikach w odniesieniu do nowotestamentowych fałszerstw, których nie dało się już dłużej ukrywać, przyjął się w międzyczasie zwyczaj przyznawania się do nich przy jednoczesnym wskazywaniu okoliczności łagodzących; czyni się to przykładowo w następujący sposób: „W starożytności nie znano naszego sposobu rozumienia własności duchowej." Deschner wykazuje dowodnie, że to nieprawda. W tym kontekście zajął się on również problemem, jakim prawem można traktować Biblię w ogóle jako „Słowo Boże", problemem interesującym przede wszystkim protestantów. Tym bowiem, czym dla katolików jest dyktat papieża, dla protestantów jest dyktat Słowa Bożego.
O fałszerstwach w Nowym Testamencie można mówić w różnym sensie, na przykład wtedy, gdy w usta Jezusa wkładane są słowa, które czynią zeń propagandystę Kościoła i jego poczynań. Takie fałszerstwo stanowi Jezusowy nakaz działalności misyjnej i chrzczenia zawarty w Ewangelii Mateusza: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego" (Mt 28, 19). Jezus natomiast nie miał nic wspólnego z Kościołem, a tym bardziej z Kościołem o zasięgu światowym. Autentyczne są zapewne słowa Jezusa (Mt 10, 5 i n.), które wyrażają dokładne przeciwieństwo wspomnianego wyżej uniwersalnego nakazu, dotyczącego jakoby wszystkich narodów: „Tych to dwunastu wysłał Jezus, dając im następujące wskazania: «Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego! Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela.»" Autentyczne są wersy Mt 15, 24: „Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela.»" i Mt 10, 23: „Nie zdążycie obejść miast Izraela, nim przyjdzie syn człowieczy."
Misji takowej wśród pogan oraz takiej idei u Jezusa nie było; występuje ona dopiero u Pawła. „Dlatego historyk będzie musiał uznać, że słowa z Ewangelii Mateusza 28, 19a powstały dopiero wtedy, gdy misja wśród pogan, dzięki dziełu życia apostoła Pawła, stała się na tyle ugruntowanym, że już niepodważalnym dobrem Kościoła w nauce - czyli wtedy, gdy misja wśród Żydów całkowicie zeszła ze sceny"[252]. U Jezusa znajdujemy bowiem wątek - uznali to w międzyczasie wszyscy teologowie - tak zwanego oczekiwania bliskiego nadejścia Królestwa Bożego. Jednak oczekiwanie to jest zupełnym przeciwieństwem zakrojonej na światową skalę misji.
Hans Küng pisze ze wszech miar słusznie: „Historyczny Jezus …liczył na skończenie się świata i jego historii za czasów swego życia. Dlatego zbliżającego się Królestwa Bożego bez wątpienia nie pragnął stworzyć odmiennej od Izraela społeczności, wyróżniającej się szczególnym własnym wyznaniem wiary, własnym kultem, własnym ustawodawstwem i własną administracją… Wszystko to oznacza, że Jezus za swojego życia nie założył żadnego Kościoła. Nie myślał o jego założeniu i organizowaniu wielkiej religijnej struktury… Ani w odniesieniu do siebie, ani w odniesieniu do uczniów nie myślał o misji wśród ludów pogańskich"[253].
W kontekście nakazu działalności misyjnej i chrzczenia ludzi (Mt 28, 19) - istotna jest także wskazówka, którą daje Schalom Ben-Chorin: „Nie pozostaje bez istotnego znaczenia dla naszych analiz fakt, że tego miejsca - jak udowodnił profesor Pines z Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie - nie ma w najstarszych rękopisach, tych sprzed soboru w Nicei z 325 roku[254].
Nakaz: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody…" (Mt 28, 19) - formułuje, według Mateusza, Jezus zmartwychwstały, którego śmierć należy już do przeszłości. Również współcześni nam teologowie chętnie posługują się zwrotem: „To mówi powielkanocny Jezus." Używają tego zwrotu nie tylko wtedy, kiedy - jak tu w Ewangelii Mateusza - Jezus mówi coś po swoim zmartwychwstaniu. Nie, teologowie używają zwrotu: „…w tym miejscu przemawia po- wielkanocny Jezus" także zawsze wtedy, gdy ewangeliści wkładają w usta Jezusa przed- wielkanocnego słowa, których Jezus w czasie swego rzeczywistego życia nie mógł wypowiedzieć. Teologowie uznają takie praktyki za w pełni usprawiedliwione, gdyż są zdania, że dany ewangelista interpretuje Jezusa słusznie i wkłada Mu - że się tak wyrażę - w Jego ziemskie usta słowa, które na pewno wypowiedział czy też wypowiedziałby - chociaż dopiero jako zmartwychwstały.
Tu, u Mateusza w rozdziale 28., przemawia więc, według ewangelisty, Jezus zmartwychwstały. U osoby wątpiącej rodzi się pytanie, jak przemawia ktoś zmartwychwstały, jako że relacje o zmartwychwstaniu jako powrocie do życia osoby zmarłej należy pojmować jako wyobrażenia legendarne. Żaden magnetofon nie byłby w stanie nagrać głosu zmartwychwstałego Jezusa. Ewangeliccy teologowie przyznają to zresztą prawie bez wyjątku, natomiast katoliccy i ludzie wierzący w cuda - jeszcze nie wszyscy. Owi katoliccy teologowie wierzący w cuda uznają, że głos Jezusa mógłby zostać utrwalony przez dzisiejszą technikę pozwalającą w przeróżny sposób zapisywać głos. Ale również ewangeliccy teologowie, którzy przyznają, że w żaden sposób Jego głos nie mógłby zostać utrwalony, nie widzą mimo to żadnych powodów, by nie wierzyć we wszystko, co Zmartwychwstały miał według Mateusza powiedzieć. Ich bowiem zdaniem Mateusz pozwolił Zmartwychwstałemu powiedzieć tylko to, co On też rzeczywiście wypowiedział (chociaż nie byłaby w stanie tego aparatura dźwiękowa zapisać).
„Po-wielkanocny Jezus" znajduje się - tak widziany - całkowicie w ręku Kościoła; ponadto każda konfesja zastrzega sobie prawo do interpretowania słów Jezusa wypowiedzianych po Wielkanocy tak, jak to odpowiada jej koncepcji; według katolików - w sposób papiesko ujednolicony, według protestantów - po profesorsku różnorodny. Najpierw Kościół (w tym przypadku ewangelista) obdarza Jezusa swoim głosem, a potem tenże Kościół interpretuje słowa Jezusa. Tym sposobem Kościół chroni się przed niespodziankami: Jezus nie wypowiada niczego błędnego. Przemawia on, jeśli można się tak wyrazić, najpierw w sposób kościelnie ocenzurowany, a potem w sposób kościelnie ulepszony.
Kościół uczynił z Jezusa swojego propagandystę. Z tego powodu możemy wszystko to w Ewangeliach, co zakłada istnienie Kościoła albo go dotyczy bądź może sprzyjać jego roszczeniom - uznać i potraktować jako wstawki autorów Ewangelii do pierwotnie autentycznych słów Jezusa. Do tych wstawek należy wątek Piotra, skały, na której Jezus pragnie zbudować swój Kościół (Mt 16, 18), jako że Jezus nie miał żadnego zamiaru budowania Kościoła. Obojętne, czy chodzi w tym miejscu o późniejsze uzupełnienie tekstu, jak sądzą niektórzy teologowie, czy też o werset znajdujący się od początku w Ewangelii Mateusza - to nie Jezus tu przemawia, lecz pierwotny Kościół - zainteresowany ze względu na swą rozrastającą się hierarchicznie strukturę wyeksponowaniem takiej przywódczej osoby i kierowniczej funkcji.
W nieautentycznym 21. rozdziale Ewangelii Jana, ściślej mówiąc w późniejszym dodatku do właściwej Ewangelii, została już wyrażona idea zastępcy Stellvertretergedanke, odpowiadająca tym potrzebom w sposób nader wyraźny. Piotr staje się pasterzem owiec Chrystusa. To on przejmuje funkcję Jezusa, dotychczasowego i właściwego pasterza, jako Jego zastępca. Także dzięki szybko zrodzonemu w Kościele przeświadczeniu, że nie osoba Piotra ma znacznie, ale urząd, który on piastuje jest fundamentem-opoką Kościoła i że Jezus ufundował ten urząd jako coś nieprzemijającego - z papieżami jako następcami Piotra i zastępcami Chrystusa - mamy więc do czynienia z papiestwem jako fundamentem Kościoła (Mt 16, 18).
Jest jednak nie tylko tak, że ewangeliści wkładają Jezusowi w usta słowa, których On nie wypowiedział, i przypisują Mu czyny (np. cuda), których nie dokonał - ale i oni sami nie są tymi, których prezentuje nam Kościół. W tłumaczeniu Nowego Testamentu dokonanym przez Josepha Kürzingera (1970), we wczesnym komentarzu do Ewangelii Mateusza czytamy: „Według najstarszego świadectwa, pochodzącego z początku II wieku, co da się udowodnić, pierwsza Ewangelia pochodzi od apostoła Mateusza, zwanego też Lewim, syna Alfeusza." To wszystko brzmi bardzo dobrze; zwrot „najstarsze świadectwo" brzmi dobrze; „da się udowodnić" - podobnie, słowo „apostoł" - gwarantuje naoczność, a dokładnie podane imię oraz imię ojca powoduje, że wszystko razem wzbudza zaufanie.
„Najstarsze świadectwo" o którym wspomina Kürzinger, pochodzi od biskupa Papiasza z Hierapolis, mniej więcej z roku 140. Wszyscy późniejsi autorzy powtarzali za nim. Dzieło Papiasza Erklärungen der Herrwörter - „Objaśnienia słów Pańskich" - zaginęło, ale fragmenty tego dzieła ostały się pod postacią cytat u innych autorów. A w nich znajdujemy w odniesieniu do Mateusza następującą wypowiedź: „Mateusz zestawił w języku hebrajskim (ewentualnie aramejskim) słowa [Jezusa] i każdy tłumaczył je tak dobrze, jak tylko potrafił"[255].
Tymczasem jeśli idzie o Ewangelię Mateusza, chodzi od początku o dzieło napisane po grecku, w żadnym wypadku o tłumaczenie. Dlatego wśród teologów panuje dziś nieomal zgoda co do tego, że to, co mówi Papiasz, nie da się odnieść do tej Ewangelii Mateusza, z którą mamy do czynienia. W związku z tym wszystko to razem oznacza wolę nieprzyjmowania do wiadomości wyników poznawczych badań, mamy z tym zjawiskiem do czynienia na przykład w wypadku ewangelicko-katolickiego ujednoliconego tłumaczenia Nowego Testamentu z 1980 r., w którym ciągle mówi się o tym, że zgodnie z „najstarszym świadectwem" Ewangelia ta została pierwotnie napisana po aramejsku[256].
Wbrew temu, co sądzi Papiasz, apostoł Mateusz w żadnym wypadku nie jest też autorem Ewangelii Mateusza. Wyklucza to greka, język oryginału Ewangelii. Ponadto Ewangelia Mateusza jest uzależniona od Ewangelii Marka, która nie stanowi dzieła bezpośredniego ucznia Jezusa, co przyznaje już od dawna także strona kościelna. Mateusz przejmuje od Marka prawie cały materiał, a także kolejność wydarzeń i w znacznej mierze sposób wyrażania się Marka. Byłoby zupełnie niepojęte, by naoczny świadek (apostoł Mateusz) miał się do takiego stopnia uzależnić od kogoś nie będącego naocznym świadkiem wydarzeń (czyli od ewangelisty Marka).
Prawdziwy autor Ewangelii Mateusza nie jest znany. Używany przezeń język wskazuje na to, że chodzi o autora wykształconego, mówiącego po grecku, który opiera się na przekazach i źródłach (w szczególności na Ewangelii Marka). Specjaliści nie są zgodni co do tego, czy chodzi o judeochrześcijanina wywodzącego się z pogaństwa. Wydaje się, że autorem jest chrześcijanin wywodzący się ze sfer pogańskich, gdyż judeochrześcijanin z trudem tylko przejąłby legendę o narodzinach Jezusa z Matki-dziewicy, co światu wiary i wyobraźni judaizmu jest obce. W przeciwieństwie do tego, autorowi będącemu chrześcijaninem, wywodzącemu się z pogaństwa podobna legenda, zważywszy licznych hellenistycznych synów spłodzonych przez bogów z ludzkimi kobietami - łatwo spłynęłaby z pióra. Datę powstania Ewangelii określa się na lata 80-90.
O autorze Ewangelii Marka, która uchodzi za najstarszą spośród Ewangelii, nie wiemy nic. Kürzinger znowu odwołuje się do tradycji: „Druga Ewangelia pochodzi według zgodnej najwcześniejszej tradycji od współpracownika św. Piotra, Jana Marka." Tą „najwcześniejszą tradycją" jest znowu wspomniany wyżej Papiasz. Euzebiusz cytuje Papiasza: „Marek, będący tłumaczem Piotra, spisał słowa i czyny Pana, które zapamiętał dokładnie, chociaż nie we właściwej kolejności, albowiem nie słuchał Pana i nie towarzyszył Mu. Towarzyszył natomiast później, jak powiedziano, Piotrowi, który ustalał w swoich spotkaniach treści nauczania według potrzeb, nie zaś tak, by móc przedstawić powiązane ze sobą [chronologicznie] wydarzenia z życia Pana. Nie jest więc w żadnym wypadku błędem ze strony Marka, jeśli notował tak, jak mu dyktowała pamięć. O jedno bowiem dbał szczególnie: nie opuszczać i nie fałszować niczego z tego, co usłyszał"[257].
Дата добавления: 2015-11-05; просмотров: 21 | Нарушение авторских прав
| <== предыдущая лекция | | | следующая лекция ==> |