Стр. 221 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты

Упрощенная HTML-версия

К полной версии

Содержание

Стр. 220

Стр. 222

Қазақстанның ашық кітапханасы

Шығыс жағымызда көк түтінге оранып бұлдырап Керчь қаласы көрінеді. Бар дүние

жансыз да ажарсыз. Күнгей беттерге тебендей бастаған, мысықтың мұртындай сирек,

тықыр көгалдар көзіңді еріксіз өзіне тартады. Гитлер біздің жерді түгел бір өлі далаға

айналдырам дегенмен тақыр көгалдар жаз шыға келе көк майсаға айналам деп жымың

қаққандай болады.

Лезде біздің қорғанды жау солдаттары қоршап алды. Қорғанның тұс-тұсына топ-топ жаяу

әскерлер келді де, бізде жұмысы жоқтай-ақ, ойнауға кірісті.

—

Майдан үстінде, жауының иек астында отырып, әскерін ойнатып жүргендерін!—

деп Егор таңданып отыр.

Айналаны дүрбімен бақылап тұрған Мирошник:

—

Сендер бізге қауіп емессіңдер дегілері келеді,— деді.— Түндегі көп

«батальондарыңның» сыры ашылды, бізді көр де, өзіңе қара демек қой...

Петр үн-түн жоқ пулеметінің аузын жау жаққа бұрып, сығалап-сығалап қояды. Жаудың

осынша жақындағанын көріп отырып, оны ата бастамау біздің әдетімізде болған емес-ті.

Сондықтан бекіністің атыс саңлауларына қатарласа тура қалып, барлық жауынгер: «от!»

деген әмірді күтіп тұр.

Мирошник көзін дүрбіден алмастан ақырын ғана:

—

Отставить! Олар әуелі біз оқ шығарып, қарасын көрсетсін деп тұр. Шама келгенше

қанша екендігімізді аңғартпауымыз керек. Түсінікті ме?—деді.

Қорғаннан екі жүз метрдей жерден айнала жасалған окоптар басталады екен. Бір емес, екі

қатар. Қазір сол окоптарға жау әскерлері үймелесіп орнап жатыр. Біз болсақ оқ

шығармауымыз керек...

Капитан айналаны бақылап тұрып, басын шайқап қалды. Дүрбінің көзге дәлдейтін винті

бір ілгері, бір кейін тым тез айнала бастады.

—

Бұл не? Бұл немене? — деп, дүрбісін қорғаннан қорғанға жүгірте тұрып:—Ана

қорғандардың төбесіне қарашы!— деді Мирошник.

Біздің екі жағымыздағы алты төбенің басына да қызыл тулар орнатылып қалған екен!..

Әуелі жүрегім жылынып кеткендей болды. Түндегі дүрбелеңде бізден басқа да бірнеше

бөлімдер жағаға аман шығып, бекініп алған екен деп қалдым.

—

Андрей Денисович, барлық төбе біздің қолда екен!—дедім.

—

Әрине, солай болу керек!— десіп жауынгерлердің бәрі де саңлау біткенге қайта

ұмтылды. Енді «ура!» деп қалуға жақын турмыз...

Капитан үндеген жоқ. Етсіз, ұзын саусақтары дүрбінің винтін қатты қысып алып, бұрап

тұрғандықтан тырнақтары қызарып кетіпті.

—

Алдау!— деді капитан бір кезде.— Мына төбелердің бәрі біздің қолда болса, жау

әскерінің мінезі осындай болатын ба еді! Алдау!..

—

Онда қызыл туды жау әскерінің өзі көтерген бола ма?— дедім мең әлі де өз

ойлағанымнан айрыла алмай.

Дата добавления: 2015-08-17