- Расчынi свае вушы, калi я табе што кажу! Нiводзiн нумар на сем не выйграў нi разу за апошнiя чатырнаццаць месяцаў.
- Ды далiбог, выйграваў!
- Ну што ты мне кажаш! Я запiсваў два гады на паперку. Я заўсёды запiсваю ўсе вынiкi. Кажу табе, нiводзiн нумар, што канчаецца на сем...
- А я кажу, нумар на сем выйграваў! Я магу табе дакладна сказаць нумар, канчалася на 4, 0, 7. Гэта было ў лютым, другi тыдзень лютага.
- Сам ты люты! У мяне ўсё запiсана. Кажу табе...
- Заткнiся! - сказаў трэцi.
Яны гаварылi пра Латарэю. Прайшоўшы трыццаць метраў, Ўiнстан азiрнуўся. Яны яшчэ спрачалiся з чырвонымi, узрушанымi тварамi. Латарэя з штотыднёвымi выплатамi вялiзных выйграшаў была адзiнай грамадскай падзеяй, на якую пролы звярталi сур'ёзную ўвагу. Цалкам верагодна, што для мiльёнаў пролаў Латарэя была галоўным, калi не адзiным сэнсам iснавання. Яна была iх захапленнем, iх вар'яцтвам, iх суцяшэннем, iх духоўным натхненнем. Як толькi справа тычылася Латарэi, людзi, што ледзь маглi чытаць i пiсаць, рабiлiся здольнымi да найскладанейшых падлiкаў i надзвычайных цудаў памяцi. Цэлая катэгорыя людзей зарабляла сабе на жыццё выключна продажам сiстэм, прагнозаў i абярогаў. Сам Ўiнстан не меў нiякага дачынення да Латарэi, арганiзаванай Мiнiстэрствам Дастатку, але ён вельмi добра ведаў (у Партыi ўсе гэта ведалi), што выйгрышы збольшага iснавалi толькi на паперы. Толькi маленькiя сумы выплачвалiся ў сапраўднасцi, галоўныя ж выйгрышы даставалiся асобам, якiх нiколi не iснавала. Зрабiць гэта было няцяжка, бо памiж асобнымi часткамi Акiянii не iснавала нiякай сувязi.
I ўсё ж, калi i была надзея, дык толькi ў пролаў. За гэта трэба было трымацца. На словах гэта гучала разумна, але, калi паглядзець на людзей на вулiцы, тэзiс гэты рабiўся справай веры. Вулiца, на якую ён павярнуў, спускалася з узгорка. Яму здалося, што ён ужо аднойчы быў у гэтым месцы i недзе непадалёку павiнна праходзiць галоўная вулiца. Аднекуль спераду да яго данёсся шум галасоў. Вулiца паварочвала i канчалася прыступкамi, што вялi ў вузенькi завулак, у якiм стаяла пара латкоў з звялай гароднiнай. У гэты момант Ўiнстан згадаў, дзе ён быў. Завулак выходзiў на галоўную вулiцу, i за наступным паваротам, менш чым за пяць хвiлiн адсюль, была антыкварная крама, дзе ён купiў альбом з чыстымi старонкамi, што цяпер быў яго дзённiкам. А ў маленькай папяровай краме непадалёк адсюль ён купiў пяро i бутэлечку чарнiла.
Ён пастаяў нейкi момант на верхняй прыступцы. На тым баку завулка быў невялiчкi брудны шынок, вокны якога выглядалi заледзянелымi, напраўду ж былi пакрытыя тоўстым слоем пылу. Нейкi надта стары чалавек, пахiлы ад часу, але яшчэ бадзёры, з белымi вусамi, што тырчалi наперад, як у рака, штуршком расчынiў дзверы i ўвайшоў. Пакуль Ўiнстан стаяў i глядзеў, яму ў галаву прыйшла думка, што гэты стары, якому было сама меней восемдзесят гадоў, быў пад час Рэвалюцыi ў самым сталым веку. Ён i нешматлiкiя iншыя людзi яго пакалення былi апошнiм злучвом са светам капiталiзму, што знiк назаўсёды. У Партыi ўжо амаль не засталося людзей, светапогляд якiх склаўся да Рэвалюцыi. Старэйшыя пакаленнi былi знiшчаныя пад час вялiкiх чыстак 50-х i 60-х гадоў, а тыя нешматлiкiя, што ацалелi, даўно стэрарызаваныя да поўнай духоўнай пакоры. Калi яшчэ заставаўся хоць адзiн жывы чалавек, якi б мог паведамiць што-небудзь праўдападобнае пра жыццё ў першай палове стагоддзя, дык гэта мог быць толькi прол. Раптам Ўiнстан зноў згадаў урывак, што ён перапiсаў з падручнiка гiсторыi ў свой дзённiк, i яго ахапiла вар'яцкае жаданне. Ён зойдзе ў шынок, пазнаёмiцца са старым i распытае яго. Ён скажа яму: "Раскажыце мне пра сваё жыццё, пра сваё дзяцiнства. Як тады ўсё выглядала? Цi было ўсё лепш, чым цяпер, - цi, можа, горш?"
Хутка, толькi каб не паспець спалохацца, ён спусцiўся па прыступках i перайшоў вузкi завулак. Натуральна, гэта было чыстае вар'яцтва. Як заўсёды, не было нiякай канкрэтнай забароны гаварыць з проламi або наведваць iх шынкi, але гэтыя дзеяннi былi болей чым нязвыклыя, каб застацца незаўважанымi. Калi б з'явiўся патруль, ён мог бы прыкiнуцца, што яму зрабiлася блага, але было непраўдападобна, што яму паверылi б. Ён расчынiў дзверы, i жахлiвы сырны пах кiслага пiва ўдарыў яму ў нос. Калi ён зайшоў, шум галасоў напалову прыцiшыўся. Ён адчуваў, як за спiнай усе ўтаропiлiся ў яго сiнi камбiнезон. Партыя гульнi ў "дроцiкi", што адбывалася на другiм канцы залы, спынiлася на нейкiя паўхвiлiны. Стары чалавек, за якiм ён зайшоў, стаяў каля стойкi i за нешта сварыўся з бармэнам, каржакаватым дзецюком з вялiзнымi рукамi. Iншыя стаялi з куфлямi ў руках i назiралi за сцэнай.
- Я вас прыстойна папрасiў, што, не? - казаў стары, ваяўнiча распростваючы плечы. - А вы кажаце, што ў вашым няшчасным будане няма куфля ў адну пiнту?
- А што за трасца гэтая пiнта? - пытаўся бармэн i нахiляўся цераз стойку, абапiраючыся на яе кончыкамi пальцаў.
- Паглядзiце на яго! Лiчыць сябе бармэнам, а сам не ведае, што такое пiнта! Пiнта - гэта палова кварты, а чатыры кварты - гэта галон. Можа, яшчэ навучыць цябе чытаць?
- Нiколi ў жыццi не чуў, - рэзка адказаў бармэн. - Лiтр i паўлiтра - усё, чым мы мераем. Вунь куфлi на палiцы.
- А я хачу пiнту, - упарта паўтараў стары. - Гэтак жа вы можаце мне налiць i адну пiнту. Калi я быў малады, мы гэтых дурных лiтраў не ведалi.
- Калi вы былi малады, мы ўсе яшчэ жылi на дрэвах, -сказаў бармэн, скоса паглядзеўшы на клiентаў.
Пачуўся выбух смеху, i збянтэжанасць, выклiканая Ўiнстанавым прыходам, здавалася, рассеялася. Парослы белай шчэццю твар старога злёгку пачырванеў. Мармычучы нешта сабе пад нос, ён павярнуўся ад стойкi i наткнуўся на Ўiнстана. Той асцярожна ўзяў яго пад руку.
- Цi магу я вас запрасiць выпiць са мной? - спытаўся ён.
- Вы джэнтльмен, - адказаў стары i зноў расправiў плечы. Здавалася, ён не заўважыў Ўiнстанавага сiняга камбiнезона. - Адну пiнту! - крыкнуў ён ваяўнiча бармэну. - Адну пiнту светлага.
Бармэн налiў два паўлiтры цёмна-бурага пiва ў тоўстыя куфлi, якiя ён папаласкаў у цэбры пад стойкай. Пiва было адзiным напоем, якi можна было атрымаць у пролаўскiх шынках. Пролам не дазвалялася пiць джын, хоць на практыцы яны даволi лёгка маглi яго здабыць. Кiданне дроцiкаў зноў было ў разгары, а група людзей каля стойкi пачала абмяркоўваць вынiкi розыгрышу Латарэi. Пра Ўiнстана на нейкi час забылiся. Пад акном стаяў маленькi столiк, дзе ён i стары маглi спакойна пагаварыць, не баючыся, што iх падслухаюць. Гэта было надзвычай небяспечна, але, ва ўсялякiм разе, у зале не было тэлегляда. У гэтым Ўiнстан упэўнiўся адразу, як толькi ўвайшоў.
- Ён мог спакойна налiць мне адну пiнту, - бурчаў стары, займаючы месца за столiкам. - Гэтага мне будзе замала. А цэлы лiтр - замнога. Будзе цiснуць мне на мачавы пузыр. Не кажучы ўжо пра цану.
- З таго часу, як вы былi малады, шмат чаго, напэўна, змянiлася, - сказаў Ўiнстан, нiбы прымерваючыся.
Позiрк пабляклых блакiтных вачэй старога перайшоў ад круга для кiдання дроцiкаў да стойкi, ад стойкi да дзвярэй з надпiсам "М", быццам гаворка iшла пра змены, што адбылiся ў шынку.
- Пiва было лепшае, - урэшце сказаў ён. - I таннейшае! Калi я быў малады, пiва каштавала - мы называлi яго "светлае" - чатыры пенсы за пiнту. Гэта было недзе перад вайной.
- Перад якой вайной? - спытаўся Ўiнстан.
- Вайна ёсць вайна, - неяк незразумела адказаў стары.
Ён падняў куфаль, яго плечы зноў выпрасталiся.
- Ваша здароўе!
Востры кадык на схуднелай шыi старога незвычайна рэзка таргануўся, i пiва знiкла. Ўiнстан схадзiў да стойкi i вярнуўся з яшчэ двума паўлiтрамi. Здаецца, стары забыўся пра свае перасцярогi што да цэлага лiтра.
- Вы значна старэйшы за мяне, - сказаў Ўiнстан. - Калi я нарадзiўся, вы былi ўжо дарослым чалавекам. Вы яшчэ памятаеце старыя, дарэвалюцыйныя часы. Людзi майго веку, па сутнасцi, нiчога пра тыя часы не ведаюць. Мы можам толькi прачытаць пра iх у кнiгах, але там можа быць няпраўда. Я б хацеў пачуць, што вы пра гэта думаеце. Падручнiкi гiсторыi сцвярджаюць, што жыццё да Рэвалюцыi было зусiм iншае, чым цяпер. Тады панаваў жахлiвы прыгнёт, несправядлiвасць, беднасць - горш, чым мы сабе можам уявiць. Тут, у Лондане, большасць людзей ад нараджэння да смерцi нiколi не елi ўдосыць. Палова з iх не мела нават чаравiкаў на нагах. Яны працавалi дванаццаць гадзiн на дзень, кiдалi школу ў дзевяць гадоў, спалi па дзесяцёра ў адным пакоi. I ў той самы час былi таксама некаторыя, iх было зусiм мала - усяго пару тысяч, iх называлi капiталiстамi што былi багатыя i магутныя. Яны мелi ўсё, што толькi можна было мець. Яны жылi ў вялiкiх шыкоўных дамах, мелi па трыццаць слуг, ездзiлi на аўтамабiлях i на чацвёрках коней, пiлi шампанскае, насiлi цылiндры...
Твар старога раптам прасвятлiўся.
- Цылiндры! - паўтарыў ён. - Дзiўна, што вы згадалi пра гэта. Учора я таксама думаў пра цылiндры, не ведаю чаму. Я якраз думаў - во ўжо колькi гадоў я не бачыў нiводнага цылiндра. Болей няма, ага. Апошнi раз я надзяваў цылiндр, гэта было, як хавалi маю швагерку. Гэта было... не, ужо не помню, мо ўжо гадоў пяцьдзесят таму. Вядома ж, я яго браў напракат, самi разумееце.
- Цылiндры - гэта не так важна, - цярплiва працягваў Ўiнстан. - Пытанне ў тым, што гэтыя капiталiсты - ды яшчэ трохi суддзяў i святароў, што жылi за iх кошт, - былi гаспадарамi зямлi. Усё iснавала для iх. Вы, звычайныя людзi, працоўныя, былi ў iх за рабоў. Яны маглi зрабiць з вамi ўсё, што хацелi. Яны маглi адправiць вас у Канаду, як жывёлу. Яны маглi спаць з вашымi дочкамi, каб хацелi. Яны маглi загадаць адхвастаць вас нечым, што звалася "дзевяцiхвосты кот". Мiнаючы iх, вы мусiлi здымаць шапку. Усе капiталiсты хадзiлi паўсюль з хеўрай лёкаяў, якiя...
Твар у старога засвяцiўся зноў.
- Лёкаi, - сказаў ён. - Вось слова, якое я не чуў ужо так даўно. Лёкаi! Адразу прыгадваюцца даўнiя часы, ну так! Памятаю, як... колькi ж гэта гадоў ужо? а, не ведаю. Часам я хадзiў у Гайд-парк вечарамi ў нядзелю, паслухаць, як там гавораць. Армiя збаўлення, рыма-католiкi, жыды, iндусы. Каго толькi не было. Быў там адзiн, iмя я ўжо не помню, але ж добры прамоўца, надта прыгожа казаў! "Лёкаi! - казаў. - Лёкаi буржуазii! Паслугачы кiраўнiчае клясы!" "Паразiты", - таксама казаў. А яшчэ: "Гiены!"" Во, як ён iх называў. Вядома ж, гэта ён казаў пра лейбарыстаў.
Ўiнстану здавалася, што ён гуляе ў сапсаваны тэлефон.
- Папраўдзе, я хацеў бы ведаць вось што... - сказаў ён. - Цi вы думаеце, што цяпер болей свабоды, чым тады? Цi вас болей лiчаць цяпер за чалавека? У старыя часы багатыя людзi, людзi, што кiравалi...
У галаве ў старога блiснуў успамiн.
- Палата Лордаў, - падказаў ён.
- Палата Лордаў, калi хочаце. Вось што я хачу спытаць: цi тыя людзi маглi лiчыць вас нiжэйшымi за сябе толькi таму, што яны былi багатыя, а вы бедныя? Цi праўда, напрыклад, што вы мусiлi iх называць "сэр" i здымаць шапку, калi сустракалiся з iмi?
Стары глыбока задумаўся. Ён выпiў амаль чвэрць свайго пiва i тады сказаў:
- Так. Яны любiлi, каб з iмi вiталiся. Гэта паказвала павагу. Я гэтага не любiў, але таксама гэтак рабiў, даволi часта. Так было трэба, напэўна.
- Цi было звычайным, - я паўтараю толькi тое, пра што прачытаў у падручнiках, - цi было звычайным, што гэтыя людзi i iх слугi спiхвалi вас з ходнiка ў канаву?
- Адзiн такi пiхнуў мяне аднойчы, - сказаў стары. - Помню, быццам учора было. Быў вечар, якраз была Рэгата. Пад час тых рэгатных вечароў заўсёды было тлумна, i во я натыкаюся на нейкага маладзёна на праспекце Шэфтсберы. Такi шыкоўны быў. Кашуля, цылiндр, чорны гарнiтур. Хiстаўся ў бакi, дык я i наткнуўся на яго, не заўважыў. Ён кажа: "Што, не бачыш, куды iдзеш, га?" Я кажу: "А вы што, купiлi гэты сраны тратуар?" Ён кажа: "Я табе адкручу галаву, калi будзеш са мной так гаварыць". Я кажу: "Вы п'яны, я вас пакладу праз паўхвiлiны!" I вы не паверыце, ён паклаў мне руку на грудзi i гэтак пiхнуў, што я ледзь не звалiўся пад колы аўтобуса. Але тады я быў яшчэ малады i мог бы яго адлупцаваць як след, але...
Ўiнстана ахапiла пачуццё бездапаможнасцi. Памяць старога была грудай дэталяў. Так можна было распытваць яго цэлы дзень i не атрымаць нiякай важнай iнфармацыi. Партыйныя падручнiкi па гiсторыi маглi быць у нейкай ступенi слушныя. Яны маглi быць нават цалкам слушныя. Ён зрабiў апошнюю спробу.
- Можа, я не так ясна выказаўся, - сказаў ён. - Вось што я хачу сказаць. Вы пражылi доўгае жыццё. Больш за палову жыцця вы жылi да Рэвалюцыi. У 1925 годзе, напрыклад, вы ўжо былi дарослы. Цi не маглi б вы сказаць, грунтуючыся на ўспамiнах, што жыццё ў 1925 годзе было лепшае, чым цяпер? Цi яно было горшае? Калi б вы маглi выбраць, дзе б вы хацелi жыць: у тых часах або цяпер?
Стары задуменна паглядзеў на шчыт, куды кiдалi дроцiкi. Ён дапiў куфаль, павальней, чым папярэднi, i сказаў спагадна i фiласафiчна, быццам пiва змякчыла яго:
- Ведаю, чаго вы ад мяне чакаеце. Вы чакаеце, што я скажу, што хацеў бы зноў стаць маладым. Шмат хто сказаў бы, што хоча стаць маладым, калi б у iх спыталiся. Дажыўшы да маiх гадоў, заўсёды скардзяцца на жыццё. У мяне нейкая немач у нагах, надта балiць, i мачавы пузыр таксама. Уначы паднiмае мяне з ложка разоў шэсць цi сем. З другога боку, вельмi добра быць старым. Няма болей колiшняга клопату. З жанчынамi няма нiчога - вось што добра. Я не меў жанчын ужо гадоў трыццаць, можаце мне верыць. Нават больш - я нi разу iх не хацеў за гэты час.
Ўiнстан абаперся на падваконне. Не было сэнсу працягваць. Ён пайшоў узяць яшчэ пiва, калi стары раптам падхапiўся i пабег у смярдзючую прыбiральню, што была збоку. Лiшнiя паўлiтра зрабiлi сваю справу. Ўiнстан пасядзеў яшчэ хвiлiну цi дзве, утаропiўшы вочы ў пусты куфаль, i не заўважыў, як ногi самi вынеслi яго на вулiцу. Прайшло нейкiх дваццаць гадоў, падумаў ён, i нiхто ўжо не можа адказаць на гэтае простае пытанне: "Цi было жыццё да Рэвалюцыi лепшае, чым цяпер?" I праўда, на яго ўжо нельга было адказаць, бо тыя рэдкiя ацалелыя зломкi старога свету не маглi ўжо параўнаць адну эпоху з другой. Яны памяталi безлiч непатрэбных рэчаў: сварку з калегам, пошукi згубленай роварнай помпы, выраз твару даўно памерлай сястры, слупы пылу ветраным ранкам семдзесят гадоў таму; але ўсе важныя падзеi засталiся па-за iх зрокам. Яны былi як мурашкi: маленькае яны бачылi, вялiкае - не. Памяць слабла, дакументы фальсiфiкавалiся, i тады з заявай Партыi аб тым, што яна палепшыла ўмовы жыцця людзей, трэба пагадзiцца, бо не iснавала i не магло нiколi iснаваць узору, з якiм можна было б параўнаць цяперашнiя ўмовы.
Плынь Ўiнстанавых думак раптоўна перарвалася. Ён спынiўся i падняў вочы. Ён стаяў у вузкай вулцы са змрочнымi маленькiмi крамкамi, уцiснутымi мiж жылых дамоў. Тры пабляклыя металiчныя кулi, якiя некалi былi пазалочаныя, звiсалi над самай галавой. Яму здалося, што ён пазнаў гэтае месца. Натуральна! Ён стаяў перад антыкварнай крамай, дзе быў купiў сваю кнiгу.
Па iм прабеглi дрыжыкi страху. Ужо сама пакупка кнiгi была даволi неасцярожным учынкам, i ён паабяцаў сабе нiколi больш не паяўляцца ў гэтых мясцiнах. Але як толькi ён пусцiў свае думкi блукаць, дзе iм хочацца, ногi самi прывялi яго сюды. Якраз ад гэткiх самагубных памкненняў душы ён i спадзяваўся засцерагчыся, пiшучы свой дзённiк. У той самы момант ён заўважыў, што крама яшчэ адчыненая, хоць было ўжо недзе каля дваццацi адной гадзiны. Падумаўшы, што яго хутчэй заўважаць тут, на вулiцы, чым у краме, ён расчынiў дзверы. Калi б у яго спыталiся, ён зусiм шчыра мог бы сказаць, што шукае лёзы для галення.
Гаспадар запалiў вiсячую лямпу, ад якой iшоў горкi, але прыязны пах. Гэта быў чалавек гадоў шасцiдзесяцi, кволы i згорблены, з доўгiм i зычлiвым носам. Вочы з мяккiм позiркам былi дэфармаваныя тоўстымi шкельцамi акуляраў. Валасы ў яго былi амаль белыя, але бровы - густыя i чорныя. Яго акуляры, далiкатныя рухi, стары чорны аксамiтны фрэнч надавалi яму выгляд iнтэлектуала, быццам ён быў лiтаратар або музыкант. Голас у яго быў мяккi, нiбы прыглушаны, а мова не такая сапсаваная, як у большасцi пролаў.
- Я пазнаў вас яшчэ на вулiцы, - сказаў ён адразу. - Вы той пан, што купiў дзявочы альбом. У iм была цудоўная папера, сапраўды цудоўная. Крэмавае вержэ так яе раней называлi. Такую паперу не вырабляюць ужо - о, ужо гадоў пяцьдзесят. - Ён паглядзеў на Ўiнстана паўзверх акуляраў. - Чым я магу вам дапамагчы? Вы шукаеце што-небудзь цi хацелi б проста паглядзець?
- Я проста праходзiў мiма, - нерашуча адказаў Ўiнстан. - Захацелася зазiрнуць. Я не шукаю нiчога канкрэтнага.
- Тым лепей, - сказаў той, - бо я ўсё роўна не здолеў бы вас задаволiць, ён зрабiў вiнаваты рух сваёй мяккай рукою. - Вы ж бачыце самi: крама, можна сказаць, пустая. Мiж намi кажучы, антыкварны гандаль ужо амаль i не iснуе. Няма болей нiякага попыту, дый нiякага тавару. Мэбля, фарфор, шкло - усё паступова панiшчылася. А металёвыя рэчы збольшага пайшлi на пераплаўку. Ужо колькi год я не бачыў нiводнага латуннага падсвечнiка.
I сапраўды, цесная крама была поўная, але ў ёй не было анiводнае рэчы, якая б мела хоць найменшую каштоўнасць. Вольнай падлогi было вельмi мала, бо пры кожнай сцяне былi нагрувашчаныя запыленыя карцiнныя рамы. У вiтрыне стаялi скрынкi з мутэркамi i трубкамi, тупымi зубiламi, канцылярскiмi нажамi з абламанымi лёзамi, iржавымi гадзiннiкамi, якiя ўжо напэўна нiколi не будуць хадзiць, i рознай iншай старызнай. Толькi на маленькiм столiку ў кутку ляжалi розныя прыгожыя драбнiцы - лакаваныя табакеркi, агатавыя брошкi i iншае рэчы, што выглядалi так, быццам сярод iх можна было знайсцi штосьцi цiкавае. Калi Ўiнстан працiснуўся да столiка, яго позiрк упаў на круглы гладкi прадмет, што мякка свяцiўся пад лямпай, i ён узяў яго ў рукi.
Гэта быў цяжкi кавалак шкла, з аднаго боку круглы, з другога - пляскаты, амаль як палова шара. I колер, i выгляд шкла меў нейкае асаблiва мяккае адценне, быццам яно было напоўненае дажджавой вадой. Усярэдзiне вiднелася павялiчанае выгнутай паверхняй дзiўнае ружовае стварэнне, падобнае да ружы або марской зоркi.
- Што гэта? - запытаўся Ўiнстан у захапленнi.
- Гэта карал, - сказаў стары. - Ён, напэўна, паходзiць з Iндыйскага акiяна. Iх звычайна ўстаўлялi гэтак у шкло. Гэтая рэч была зроблена гадоў сто таму. Можа, нават i болей, мяркуючы з выгляду.
- Прыгожая рэч, - адзначыў Ўiнстан.
- Прыгожая, - сказаў з гордасцю стары. - Мала хто сёння гэтак скажа, - ён закашляўся. - Цяпер, калi вы выпадкам захочаце гэта купiць, дык я вам саступлю за чатыры даляры. Я памятаю часы, калi за гэткую рэч можна было атрымаць восем фунтаў, а тады восем фунтаў былi - цяпер я не змагу падлiчыць, карацей кажучы, куча грошай. Але каму цяпер патрэбны сапраўдны антыкварыят - тыя рэшткi, што яшчэ засталiся.
Ўiнстан адразу адлiчыў чатыры даляры i засунуў пажаданы прадмет у кiшэню. Яго захапляла не так прыгажосць, як нешта патаемнае, уласцiвае гэтаму прадмету, што, здавалася, нагадвала пра тое, што ён належаў да нейкай iншай, iнакшай эпохi. Мяккае, нiбы налiтае дажджавой вадой шкло было непадобнае да звычайнага шкла, гэткага Ўiнстан яшчэ нiколi не бачыў. Прадмет быў больш прыцягальны сваёй вiдавочнай непатрэбнасцю, хоць i можна было здагадацца, што калiсьцi, напэўна, ён быў задуманы як прэс-пап'е. Ён моцна адцягваў кiшэню, але, на шчасце, не надта выпiнаўся. Сябру Партыi было дзiўна i нават небяспечна мець такую рэч. Усё старое, а значыць, - усё прыгожае было заўсёды трошкi падазронае. Атрымаўшы чатыры даляры, стары прыкметна павесялеў. Ўiнстан зразумеў, што той згадзiўся б i на тры цi нават на два.
- Наверсе ёсць яшчэ адзiн пакой. Можа, вам было б цiкава паглядзець, сказаў ён. - У iм няшмат рэчаў. Толькi сёе-тое з мэблi. Калi пойдзем наверх, трэба захапiць святло.
Ён запалiў яшчэ адну лямпу i пайшоў, сагнуўшы спiну, наперад, наверх па стромых стаптаных сходах, пасля праз маленькi калiдорчык. Яны ўвайшлi ў пакой, праз вокны якога можна было ўбачыць брукаваны дворык i цэлы лес комiнаў. Ўiнстан заўважыў, што мэбля стаяла так, быццам у пакоi нехта жыў. На падлозе ляжаў дыван, на сценах вiсела колькi карцiн, каля камiна стаяў глыбокi, неахайны фатэль. На камiннай палiцы цiкаў старамодны гадзiннiк са шкляным вечкам i дванаццацiгадзiнным цыферблатам. Пад акном стаяў, займаючы амаль чвэрць пакоя, вялiзны ложак, на якiм яшчэ ляжаў матрас.
- Мы жылi тут, пакуль не памерла мая жонка, - сказаў стары, быццам просячы прабачэння. - А цяпер я патроху прадаю мэблю. Гэта вось - шыкоўны ложак з чырвонага дрэва, цi, хутчэй, ён быў бы шыкоўны, калi б з яго выгналi клапоў. Але вам, напэўна, здаецца, што ён займае шмат месца.
Ён трымаў лямпу высока, каб асвятлiць усё памяшканне, i ў мяккiм прыглушаным святле пакой выглядаў надзiва прываблiва. У галаве ў Ўiнстана прамiльгнула думка, што, напэўна, было б даволi лёгка наняць гэты пакой за пару даляраў у тыдзень, калi б толькi наважыцца на такую рызыку. Гэта была немагчымая, вар'яцкая iдэя, якую адразу трэба было выкiнуць з галавы; але пакой будзiў у iм нейкую настальгiю, нейкую памяць продкаў. Яму здалося, што ён дакладна ведае, што адчуваеш, калi сядзiш у такiм пакоi ў фатэлi каля агню, абапершы ногi на камiнную кратку, а на камiне грэецца iмбрык: поўная адзiнота, поўны спакой, нiхто за табой не сочыць, нiчый голас табе не назаляе - не чуваць нiчога, акрамя спеву iмбрыка i прыязнага цiкання гадзiннiка.
- Тут няма тэлегляда! - мiмаволi прашаптаў ён.
- О, - сказаў стары. - У мяне нiколi не было такiх рэчаў. Занадта дорага. Ды я, напэўна, i не адчуваў нiколi такой патрэбы. Унь там у куце цудоўны складны столiк. Трэба толькi паставiць новыя завесы, тады ён будзе добра раскладацца.
У другiм куце стаяла маленькая кнiжная палiчка, i Ўiнстана мiжволi пацягнула да яе. Але на ёй не было нiчога, апроч рознай нявартай драбязы. Вышукванне i знiшчэнне кнiг у пролаўскiх кварталах праводзiлася гэтак жа грунтоўна, як i ў iншых месцах. Наўрад цi дзе ў Акiянii захаваўся хоць адзiн асобнiк кнiгi, выдрукаванай да 1960 года. Усё яшчэ трымаючы ў руцэ лямпу, стары стаяў перад карцiнай у палiсандравай раме, што вiсела па другi бок ад камiна, насупраць ложка.
- Можа, вас выпадкам цiкавяць старыя гравюры... - асцярожна пачаў ён.
Ўiнстан падышоў блiжэй, каб лепш разгледзець карцiны. Гэта была гравюра на сталi, на якой была авальная пабудова з прастакутнымi вокнамi i маленькай вежачкай пасярэдзiне. Вакол будынка iшла сталёвая агароджа, а на заднiм плане стаяла нешта падобнае да статуi. Ўiнстан на некалькi iмгненняў затрымаў позiрк на карцiне. Яна чамусьцi здалася яму знаёмай, хоць статую ён пазнаць не мог.
- Рама прымацаваная да сцяны, - сказаў стары. - Але я магу яе адкруцiць для вас, калi дазволiце.
- Я ведаю гэты будынак, - сказаў урэшце Ўiнстан. - Цяпер там руiны. Пасярод вулiцы, уздоўж Палаца Справядлiвасцi.
- Менавiта так. Каля Вялiкага судовага двара. Будынак быў разбураны бомбай у... - а, шмат гадоў таму. Калiсьцi гэта была царква. Яна звалася царквой Святога Клемана, - ён вiнавата ўсмiхнуўся, быццам адчуваў, што кажа нешта смешнае, i дадаў: "Апельсiны, лiмоны, бананы - б'юць званы ў Святога Клемана..."
- Што гэта? - спытаўся Ўiнстан.
- Ат... "Апельсiны, лiмоны, бананы - б'юць званы ў Святога Клемана". У нас быў такi вершык, як я быў маленькiм хлопчыкам. Як там далей - я ўжо не памятаю. Ведаю толькi, што канчаецца яна так:
Вось i свечка, - каб спаткi давесцi,
Вось сякера - галованьку знесцi.
Гэта было нешта накшталт таночка. Дзецi трымалi рукi, паднятыя ўгару, каб можна было прайсцi пад iмi, а калi даходзiла да:
Вось сякера - галованьку знесцi,
рукi апускалiся i некага хапалi. У вершыку былi назвы цэркваў. Там былi ўсе лонданскiя цэрквы - усе самыя вядомыя.
Ўiнстан падумаў, у якiм стагоддзi магла быць пабудавана гэтая царква. Было заўсёды вельмi цяжка вызначыць век якога-небудзь лонданскага будынка. Усё вялiкае i значнае, калi хоць трохi выглядала новым, аўтаматычна залiчвалася да новабудоваў Рэвалюцыi, тым часам як усё, што вiдавочна адносiлася да ранейшых часоў, прыпiсвалася цёмнай i няяснай эпосе, што звычайна вызначалася як Сярэднявечча. Усё выстаўлялася так, быццам стагоддзi капiталiзму не прынеслi нiчога, што б мела хоць найменшую вартасць. Архiтэктура магла паведамiць пра гiсторыю гэтак жа мала, як i кнiгi. Статуi, надпiсы, помнiкi, назвы вулiц усё, што магло пралiць святло на мiнуўшчыну, сiстэматычна зменьвалася.
- Я i не ведаў, што гэта была царква, - сказаў Ўiнстан.
- Дык жа iх яшчэ багата засталося, - сказаў стары, - праўда, яны цяпер выкарыстоўваюцца з iншымi мэтамi. Як жа ж там было далей у тым вершыку? А, вось:
Апельсiны, лiмоны, бананы - б'юць званы ў Святога Клемана,
Ты тры фартынгi даць мне павiнны - б'юць званы ў Святога Марцiна.
Вось усё, што памятаю. Фартынг - гэта была такая маленькая медная манетка, падобная да цэнта.
- А дзе была царква Святога Марцiна? - спытаўся Ўiнстан.
- Святога Марцiна? Яна яшчэ стаiць. На плошчы Перамогi, насупраць карцiннай галерэi. Будынак з гэткiм трохкутным порцiкам, спераду - калоны i вялiкiя шырокiя сходы.
Ўiнстан добра ведаў гэты будынак. Гэта быў музей, дзе выстаўлялiся разнастайныя прапагандысцкiя матэрыялы: паменшаныя мадэлi ракетных бомбаў, Плывучых Крэпасцяў, васковых копiй зверстваў ворагаў i гэтак далей.
- Яе звычайна называлi царквой Святога Марцiна ў палях, - дадаў стары, хоць я i не памятаю пра нейкiя палi на тым месцы.
Ўiнстан не купiў карцiны. Мець яе было б яшчэ больш недарэчна, чым шкляное прэс-пап'е, да таго ж яе немагчыма было занесцi дадому, хiба толькi дастаўшы з рамы. Але ён застаўся яшчэ на некалькi хвiлiн, каб пагаварыць са старым, якi, зрэшты, зваўся не Ўiкс, як сведчыў надпiс на шыльдзе, а Чэрынгтан. Выявiлася, што пан Чэрынгтан быў удавец шасцiдзесяцi трох гадоў i ўжо больш за трыццаць гадоў жыў у гэтай краме. Увесь гэты час ён збiраўся памяняць шыльду, але да гэтага так i не дайшло. Пад час гаворкi ў Ўiнстана з галавы нiяк не выходзiў дзiцячы вершык: "Апельсiны, лiмоны, бананы - б'юць званы ў Святога Клемана. Ты тры фартынгi даць мне павiнны - б'юць званы ў Святога Марцiна". Дзiўна, што, калi ён вымаўляў гэта, яму здавалася, што ён сапраўды чуе званы, званы даўно забытага, знiклага назаўсёды Лондана, якi ўсё ж сям-там перакручаны, перароблены i забыты iснаваў. Яму чулiся званы то адной прывiднай званiцы, то другой. Аднак, наколькi ён мог помнiць, ён нiколi ў жыццi не чуў царкоўных званоў.
Ён развiтаўся з панам Чэрынгтанам i спусцiўся па сходах адзiн, каб стары не заўважыў, што, перш чым выйсцi, ён кiнуў дапытлiвы позiрк на вулiцу. У душы ён ужо вырашыў, што, счакаўшы нейкi час, - можа, праз месяц, ён возьме на сябе рызыку i яшчэ раз наведае краму. Гэта было, напэўна, не больш небяспечна, чым прапусцiць вечар у Доме Культуры. Уласна кажучы, незвычайнай адвагай было ўжо тое, што ён зноў прыйшоў сюды пасля таго, як купiў дзённiк, не ведаючы, цi можна давяраць гаспадару крамы. Але хай ужо будзе, што будзе!..
Так, зноў падумаў ён, ён прыйдзе сюды зноў. Ён купiць яшчэ штосьцi з той прыгожай драбязы. Ён купiць гравюру з царквой Святога Клемента, дастане яе з рамы i прынясе дадому, схаваўшы пад блузай камбiнезона. А яшчэ ён дапытаецца ад пана Чэрынгтана астатнiх радкоў гэтага вершыка. Нават вар'яцкi план наняць пакой на верхнiм паверсе зноў на нейкi момант мiльгануў у ягоных думках. На нейкiя пяць секунд праз радаснае захапленне ён забыўся пра асцярожнасць i выйшаў на вулiцу, нават не паглядзеўшы спярша дзеля засцярогi праз акно. Ён нават пачаў напяваць на адвольны матыў:
Апельсiны, лiмоны, бананы - б'юць званы ў Святога Клемана.
Ты тры фартынгi даць мне павiнны - б'юць званы...
Раптам яго сэрца скамянела i ў яго пахаладзела ў жываце. Постаць у сiнiм камбiнезоне iшла па бруку за нейкiя дзесяць метраў ад яго. Гэта была дзяўчына з аддзела мастацкай лiтаратуры, дзяўчына з цёмнымi валасамi. Асвятленне было дрэннае, але ён адразу яе пазнаў. Яна зiрнула яму проста ў твар i пайшла хуткiм крокам далей, быццам не заўважыла яго.
Колькi секунд Ўiнстан стаяў аслупянелы i не мог скрануцца з месца. Тады ён павярнуўся направа i рэзка рвануў наперад, не заўважыўшы ў першы момант, што iдзе ў другi бок. Ва ўсялякiм разе адно было пэўнае. Не было болей нiякага сумнення, што дзяўчына сочыць за iм. Напэўна, яна iшла за iм, бо нельга было паверыць, што яна зусiм выпадкова прайшла тым самым вечарам па тым самым цёмным завулку, за кiламетры ад кварталаў, дзе жылi сябры Партыi. Гэта было б занадта вялiкае супадзенне. Была яна сапраўды агентам Палiцыi Думак або толькi вiжом-аматарам, натхнёным празмернай службовай рупнасцю, - гэта было ўжо не так важна. Дастаткова было, што яна сачыла за iм. Напэўна, яна бачыла i тое, як ён увайшоў у шынок.
Дата добавления: 2015-10-21; просмотров: 29 | Нарушение авторских прав
| <== предыдущая лекция | | | следующая лекция ==> |