Стр. 47 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты

Упрощенная HTML-версия

К полной версии

Содержание

Стр. 46

Стр. 48

Қазақстанның ашық кітапханасы

—

Жоқ-ау, мыналарды айтсаңдаршы! Қырық күн шөлге шыдайтын осылар ғой! Бір

тал шөп тістемесе түгі кетпейді ғой!—деп, енді біраз адам екі нардан көздерін ала алмай

тұр.

—

Бұл ілуде біреуге-ақ бітетін еді. Колхозға енді оңай алынатын болды деседі. Иесі

кім өзінің? Алдыру жөнін сұрап алайықшы,— деп, бір қазақ айнала қарап еді, көлеңкелеу

жақтан жалбыр, ақ бөрікті түрікпен ағаңның бір баласы жақындай беріп:

—

Біздікі!—деді. Кеудесін қаға, мақтаныңқырай айтты.

—

Қалайша сіздікі? — деп, қара барқыт қамзол киген қара сақалды бір қазақ

түрікпенге қарады.

—

Біздікі...

—

Қалайша сіздікі болады? «Қайрақты» колхозының басқармасы мен болсам, бұл

түйелер біздікі болатын шығар!

—

Біздің түрікпен тұқымы деймін... Мұндай мал түрікпен жерінде ғана туады. Мен

туған жерін айтам,— деді түрікпен.

—

А... Туған жерін айтамысың... Туған жерді айтсаң, өзің де біздің Бозатаның

маңында туа салған шығарсың... Дегенмен түрікпен көрінесің ғой. Түрікпендіктен

басқаны байқай алмай тұрмын-ау! — деп қазақ белгілі қалжыңға тартты.

—

А, сен өзің ше? Біздің Қырыққұдықтың маңында тумадың ба екен? Сенің

қазақтықтан басқаңды мен де көріп тұрғаным жоқ...— деп, түрікпен де сол ыңғайға кешті.

—

Сен Қырыққұдықта туғанымды қайдан білесің?

—

Менің Бозатада туғанымды сен қайдан білесің?

Енді екеуі іргелес екі елдің бірге жайлайтын жерінде туғандықтарын білісіп алған соң, мәз

болысып, күлісіп қалды. Біріне бірі қолдарын берісіп — туған, бауыр,— десіп

шүйіркелесіп жатыр.

«Қайрақты» колхозының атын естіген соң, мен де осы арадан кете алмай жүрмін. Бір реті

келсе, мән-жайды сұрастырғым келеді. Оның үстіне, екі ауыздан бірдей, бір мағынада

шыққан «түрікпендіктен басқаңды», «қазақтықтан басқаңды» деген сөздердің неден

айтылғанын білгім келеді. Қазақтық пен түрікпендікті менсінбей айта ма, болмаса, басқа

мәні бар ма, соны білгім келеді.

Қол алыстың аяғы қоржын шешуге әкелді. Коридордың кең түкпіріне таман барып, екеуі

де малдасын құрып алып, қоржындарын шешіп, қапшыққа сап аузын байлап алған

қымыздарын шайқай бастады:

—

Іш, іш, бауырым түрікпен!

—

Же, же, қазақ туысқаным!..

Мен бұл екеуін бұдан жиырма жыл бұрын, сонау «Үстірттің» бір мемлекет сиятын кең

қырқасында кездессе қайтер еді деп ойлаймын. Екеуі де салт, не бір құдыққа, не бір

бұлаққа жақындай берсе... Сол бұлақтың суы, ұрыспай-таласпай, аттарын суарып алып,

жөндеріне жүре беруге жетер ме еді? Жоқ, жетпес еді. Сол кең дала екеуінің соқтығыспай

өте беруіне де тар болар еді. Әлде қай байдың намысын жыртып, әлде қай бидің кегі еске

Дата добавления: 2015-08-17