4) Праблема моўнага вобраза аўтара-апавядальніка – адна з цэнтральных праблем мастацкага стылю.
5) Структура гэтага вобраза знаходзіцца ў прамой ад ідэйна-эстэтычных установак аўтарзалежнасці а, ад яго адносін да апісваемых падзей, ад яго жыццёвай канцэпцыі і светасузірання ў цэлым.
6) На форме кожнага літаратурна-мастацкага твора ляжыць адбітак аўтарскай індывідуальнасці, які праяўляецца і ў выбары слоў, і ў будове сказаў, і ў сюжэтна-кампазіцыйнай арганізацыі твора.
7) Асаблівасцю стылю з’яўляецца “вобраз аўтара” не як непасрэднае адлюстраванне асобы пісьменніка, а як яе своеасаблівае пераўтварэнне
8) Падбор слоў, сінтаксічных канструкцый, інтанацыйнага малюнка кожнай фразы служыць для стварэння моўнага “вобраза аўтара”, які вызначае ўвесь тон апавядання, своеасаблівасць стылю мастацкага твора.
9) У творах мастацкай літаратуры звычайна ўжываюцца розныя формы апавядання:
10) 1) апавяданне, у якое могуць уваходзіць і паведамленні, і апісанні, і характарыстыкі і нш.;
11) 2) простая мова – гутаркі дзеючых асоб;
12) 3) унутраная мова – думкі і маналогі, рэплікі, каментарыі, заўвагі персанажаў, звернутыя да іншых, але не выказаныя ўголас;
13) 4) няўласна-простая мова – апавяданне фармальна ад асобы аўтара, але так, як мог бы гаварыць той ці іншы герой.
14) У большасці празаічных твораў апавяданне вядзецца ад трэцяй асобы – ад аўтара, які ніколі не гаворыць пра сябе або пра свае адносіны да апісваемых падзей. Гэта так званае “аб’ектыўнае” апавяданне
15) Праблема моўнага вобраза аўтара-апавядальніка заслугоўвае самага сур’ёзнага і глыбокага вывучэння, таму што “вобраз аўтара” – гэта не просты суб’ект маўлення, які да таго ж часта нават і не прысутнічае ў структуры мастацкага твора.
16) “Вобраз аўтара” – гэта “канцэнтраванае ўвасабленне сутнасці твора”, якое аб’ядноўвае ўсю сістэму моўных структур персанажаў у іх суадносінах з апавядальнікам, выступаючы “ідэйна-стылістычным асяродкам, фокусам цэлага”.
17) Быў ён з калена Давойнаў, з клана - Мячоў, а якога герба - за даўнасцю год забылася. Усёй маёмасці яго было - замак-развалюха, некалькі коней веку мафусаілава, латы, ды меч, ды яшчэ шахматная дошка, але затое быў ён багаты сябрамі і неабдзелены жаночай увагай.
18)
19) - Сонца табе заўсёды на шляхах, пані матка.
20) - Сонца спальвае.
21) - Ведаю.
22) - То як ты насмеліўся, робак, самусціць спакой цэлай зямлі? І мне сонца жадаць.
23) Яна была з Італіі, і Выліваха ведаў гэта.
24) - Бо, думаю, мала табе яго ў нас.
25) - Затое ў мяне іх тут два.
26)
27) - І абое далёка, - сказаў Выліваха.
28) І ён узяў дзяўчыну за руку, а сябры абнялі іх. І ўсе яны, кінуўшы на сцежцы людзей над пустою труной, пайшлі ў зарасці глогу і адвечнай, як гэтая зямля, шыпшыны.
29) І заяц з глогавых нетраў не кінуўся ўцякаць ад іх, а павараціўся задам да пакінутых і пачаў так рагатаць, што ў яго трэснула верхняя губа.
30) А глог цвіў над зямлёю, і гэта было сапраўды як эдэм, у якім гучаў ціхі і пяшчотны смех, ці то зайцаў, ці, можа, самога жыцця.
31)
32) Вобразнае адлюстраванне рэчаіснасці -- важнейшы прынцып літаратурна-мастацкага стылю. Жанры мастацкай літаратуры і іх стылістычныя асаблівасці.
| Художественный стиль реализуется в форме драмы, прозы и поэзии, которые делятся на соответствующие жанры (например: трагедия, комедия, драма и другие драматургические жанры; роман, новелла, повесть и другие прозаические жанры; стихотворение, басня, поэма, романс и другие поэтические жанры). |
1. Індывідуальна-аўтарскі стыль. Адзінства камунікатыўнай і эстэтычнай функцый мовы мастацкай літаратуры. Выкарыстанне маўленчых сродкаў і іх арганізацыя ў мастацкай літаратуры. Вобраз аўтара і вобраз апавядальніка і іх маўленчыя формы адлюстравання ў стылі мастацкага твора. Тыпы апавядання ў мастацкім творы.
2. І, кажуць, яна згадзілася. А ён павёз яе адхонамі на бераг Дняпра да сваёй камяніцы. Камяніца была старая, з абваленымі зубцамі і без брамы. Але затое вакол белымі ў цемры аблокамі цвіў глог, святлела брызгліва і ўгадваліся па водару шыпшына і бружмель.
3. Месяц узышоў над ракою. І нарадзілася два светы. Адзін распасцёрся вакол, а другі перапоўніў Дняпро. Глыбока-глыбока, аж да апошняй зоркі.
4. Бона паглядзела на мужчыну і ўпершыню ўбачыла месячнае святло ў яго валасах.
5....Яна гаварыла з ім пра Бога і яго запаветы, кажуць, аж шэсць тыдняў, да дня святога і апосталам роўнага князя Ўладзіміра.
6. Усе бачылі, як стараецца яна вярнуць гэтую аблудную душу на верны шлях, і нават кароль быў бы задаволены, убачыўшы яе намаганні ў доўгіх дыспутах. Яна ведала, што адзін схілены варты сотні верных, і таму была вынаходлівая і няўтомная, не шкадуючы для справы веры ні дня, ні ночы.
7. Нормы літаратурнай мовы і праблемы нормы ў мастацкай літаратуры. Адносіны мовы мастацкай літаратуры да сістэмы функцыянальных стыляў сучаснай літаратурнай мовы.
Трумф
Старофа ль, анкель мой! прелесна мой княшон!
Для плапалушна шас, кохта мой пудешь жон,
Мой ноши весь не спит, и серса польна сшотся;
Прелесна тфой фикур на мой туша шифется.
Курит ли трупка мой, — из трупка тфой пихтишь.
Или мой кафе пил, — тфой в шашешка сидишь;
Фезте мой фидит тфой — на поля и на пушка,
И кочет auf ein Mal [1] уфидеть на патушка,
Карона, скиптра, трон и слафа растелить,
И фместе на слатей из пушешка палить.
1. Эпісталярны стыль як функцыянальная разнавіднасць літаратурнай мовы. Пытанне аб эпісталярным стылі і эпісталярным жанры ў лінгвістыцы. Асноўная функцыя эпісталярнага стылю. Эпісталярныя жанры.
2. Эпистолярный жанр — это жанр литературного произведения, который характеризуется тем, что повествование преподносится читателю в форме переписки. Не стоит путать эпистолярный жанр и дневниковые записи, так как первый характеризуется обязательным наличием адресата и получателя письма, а для второго это совсем не характерно.
3. в эпистолярных текстах нельзя проигнорировать фактор адресата, которым является конкретная языковая личность. Последние исследования показали, что между формой и содержанием эпистолярного текста, с одной стороны, и адресатом, с другой, существует жесткая корреляция: содержательная структура письма, его композиция, оформление контактной рамки, лексическое наполнение и синтаксис текста - все определяется отнесенностью к определенному адресату и рассматривается в теории коммуникации.
Всеми исследователями определяется формула эпистолярного текста следующим образом: адресант - сообщение - адресат. Тем не менее, сложились три разные точки зрения на природу ЭТ как коммуникативного акта.
4. Эпистолярный роман или роман в письмах — разновидность романа, представляющая собой цикл писем одного или нескольких героев. Благодаря их письмам происходит эволюция персонажей
5.
Дата добавления: 2015-12-08; просмотров: 90 | Нарушение авторских прав