Biały wianek Miałam biały wianek I lat tak niewiele, Przyszedłeś, spojrzałeś, Serce mi zabrałeś. Choć wiedziałeś przecież

Biały wianek Miałam biały wianek I lat tak niewiele, Przyszedłeś, spojrzałeś, Serce mi zabrałeś. Choć wiedziałeś przecież - Twoją być nie mogę, Więc czemu patrzyłeś W oczy moje modre? Nie zapalaj ognisk, Których nie ugasisz. Suchych ściernisk żary Płoną, płoną lasy. Nie zapalaj ognisk, Których nie ugasisz. Suchych ściernisk żary Płoną, płoną lasy. I choć ukojenie Przychodzi po czasie, W izbie świeci lampa, W izbie przebogatej. Najświętsza Panienka, Święty Józef patrzy, Smutno samej mieszkać, Choć dobrze się darzy. Nie zapalam ognisk, których nie ugaszę. Przy tym się ogrzeje Tyle miłych twarzy. Nie zapalam ognisk, których nie ugaszę. Przy tym się ogrzeje Tyle miłych twarzy. Siedzimy ściśnięci Kręgiem i śpiewamy O miłośći, której Płomienie umierają. Płomień w niebo bije, Płomień z nami śpiewa, Płomień w niebie niknie, Świt różowy, drzewa.

Белый венок У меня был белый венок, И мне было лет так немного, Ты пришёл, посмотрел, Сердце у меня похитил. Хотя ты ведь знал: Твоей я быть не могу. Так зачем же смотрел В глаза мои голубые? Не зажигай костры, Которых не сможешь погасить. Сухой стерни жар, Пылают, пылают леса. Не зажигай костров, Которых не сможешь погасить. Сухой стерни жар, Пылают, пылают леса. И хотя успокоение Приходит со временем, В светёлке светит лампа, В светёлке пребогатой. Пресвятая Дева, Святой Иосиф смотрит, Грустно жить одной, Хотя это и удаётся. Я не зажигаю костры, Которых не смогу погасить. Но всё равно обогреется Столько милых лиц. Я не зажигаю костры, Которых не смогу погасить. Но всё равно обогреется Столько милых лиц. Мы сидим обнявшись В кругу и поём О любви, которой Пламя гаснет. Пламя в небо взвивается, Пламя с нами поёт, Пламя в небе исчезает, Розовый рассвет, деревья. Перевод: Максим Шарапов

Дата добавления: 2015-11-04