Адамдар бір-бірін білдірмей алдайды,
Жәдігөй тәрізді,
Сиқырмен арбайды.
Уәделі жеріне барам деп бармайды,
Аясын деп мені,
Өтірік зарлайды.
Тыңдайтын жан іздеп,
сыртынан барлайды,
Мінезі қандай деп,
аңысын аңдайды.
Сөзіне сенетін аңқауды таңдайды.
Дос болып бір жүріп,
«шайтанды» қолдайды,
Сыртыңнан өсектеп,
дейді ол оңбайды.
Өйткені, әзәзіл,
ізіңнен қалмайды.
Пенделер ешқашан
періште болмайды.
Түсінсең, ақынға,
Бәрінен сол қайғы.
А Б І Р С Т А Н
Ги де Мопассанның
«Қабірстандағы ғажайып кездесу»
Атты әңгімесінің әсерімен.
Бар ма өмірде адалдығ, сенетіндей,
Адалмын деп, тік тұрып өлетіндей.
Пенделердің бәрі де бұ жалғанға,
Күнә жасау үшін-ақ келетіндей.
Жалған деген, Тірлікті, қазағым-ай,
Намаз оқып жүрсе де, қаза қылмай.
Күнәсі жоқ жарты жан табылмайды,
Бергенің-ай Тәңірім, жаза мұндай.
Өлілердің мекені – Қабірстан,
Аруақ боп адамның жаны ұшқан.
Күнәларын тірілер бүркегенмен,
«Озмыш жоқ деген ғой, жазымыштан».
Ақ-қарасын тірілер айырмайды,
Санаменен сәл ғана пайымдайды.
Қара түнде қабірін жарып шығып,
Өлілердің өздері мойындайды.
Тозған кезде таусылып тән қорегі,
Айтылады ақиқат жан дерегі.
Тас қараңғы қабірде тасқа жазып,
Шығарады сақтаған сан пәлені.
Кім ойлайды сау кезде санасын жеп,
Қу сүйек боп қабірде қаласың деп.
Мопассанның ойымен айтар болсақ,
Ақиқатты сол жерден табасың тек...
Тас қараңғы. Тірі ақын толғамақ жыр,
Аруақтай жалт етіп жарғанат жүр...
Құлпытастың бетінен айғыз-айғыз,
Тірліктегі күнәлар сорғалап тұр...
К І Н І Ш
«Өкінішсіз-өзекті жан болмайды»
Халық мәтелі
Өкінбеймін, болмады деп төрім кең,
Оның бәрі орайласар көңілмен,
Өкінбеймін, асып-тасқан байлығым,
жоқ еді деп, балағымнан төгілген.
Алтын тақта отырмадым демеймін,
Білеміз ғой олардың да көмейін.
Алтын тақтан бір мысқал да кем емес,
Жаймашуақ елім сенің мерейің.
Өмірдегі өкінерім, ағайын,
Көрмегенім емес, бақтың арайын –
Айналама алаяқтар жиналып,
Мені ұққысы келмегені, маңайым...
Ұқпағаннан жаманы әсте болмайды,
Түсінбесе жүрегіңді ел, сол қайғы.
Өлгені бар, тірісі бар, бәрі де,
Сорласа тек, ұқпағаннан сорлайды.
Ұқпағаннан жау болады жақының,
Жау көрінер, жанын қиған батырың,
Қанша тағдыр қойнауында тарихтың,
Қалып жатыр, ескерусіз, ақырын.
Жалғандықтың жайған торы шығармай,
Кеткендерде қанша мұң бар мұнардай.
Басқа түгіл, Ұлы Шыңғыс қағанды,
Әлі жүрміз жау ма, дос па – ұға алмай...
Жазмыштың жазуына не етермін?!
Түсінгісі келмегенге – бөтенмін.
Түсінуге тырыспаған ортада,
Өкінішпен мен де бір күн өтермін.
А Ғ А Й Ы Н Ғ А
Айналайын ағайын,
Өсек- аяң маңайым.
Кір іздейсің тырнақтан-
Қайтып саған жағайын.
Айналайын ағайын
Өсегіңе болайын!
Жаратпайсың жаз келсе,
Ыстық деп күн арайын.
Айналайын ағайын,
Өздеріңсің маңайым.
Күндесең де, тілдесең
Қайтіп кінә тағайын.
Өстім сенің ортаңда,
Адам болдым арқаңда.
Өзімсің ғой өйткені
Өсегіңнен қорқам ба!
Айналайын ағайын,
Жыртығыңды жамайын.
Өздеріңсіз, қаңғырып,
Қайда барып оңайын.
Жүрген үлкен жолдағы,
Балаң едім қолдағы.
Өлеңімнің өзегін,
Түсінсең тек, болғаны.
***
Падишасы зеңгір көктің,
Құстар неткен бақытты едің!
Келеді ылғи құс боп кеткім,
Көрсетсе егер уақыт күшін.
Көк төсінде қалықтасам –
Қалықтаудан жалықпас ем.
Зеңгір көкте шарықтасам,
Дүние қуып тарықпас ем.
Пенделіктен биік болып,
Күйбең тірлік кешпес едім.
Жүрегіме күйік толып,
Күйіп барып өшпес едім...
Дата добавления: 2015-12-07; просмотров: 78 | Нарушение авторских прав