Сексендегі сері

Білдіретін қаламгерлер тынысын,

Сапыратын сөздің байлық-ырысын.

Сексендегі сері көңіл абызым,

Қазақ әдебиетінің үнісің.

Бағамдайтын жақынды да, алысты,

Қотыр сөйлеп қолдан бермес намысты.

Талай арыс жүгін артып жүрекке,

Еліменен Сен арқылы табысты.

Саған айтар талғамын да, арманын,

(Айтып өткен азаматта бар ма мұң?)

Әр бетіңнен, әр жолыңнан күн бүгін,

Көріп келем әдебиет майданын.

Сол майданның алыптары нарқасқа,

Тілі өткір – суырылған алмас па!

Әдебиет – ақыл-ойы халықтың,

Әрлі, нәрлі болашаққа ал,баста!

Сөз өнері биіктермен табысып,

Шешендердің таңдайынан шаң ұшып.

Апта сайын отырайық әлеумет,

«Қазақ әдебитімен» қауышып.

«САНА ТОЗҒАНДА,АҚЫЛ АЗАДЫ»

Даналық сөз

Бұл әлемнің жік-жік болған,

қатпарынан не таптым?

Сақылдайды сақ-сақ күліп,

ақтарылған апат күн.

Бүгінінен аса алмаған,

пенделерің, Жаратқан,

Етегіне жармасады,

есі кетіп атақтың.

Өзімшілдік өрекпіп тұр,

өзегінен у тамып,

Жалпақ жерде жүргенде көп,

Кімді жатыр кім танып?

Менмендіктің мешел ойы:

«Мынау көркем дүние,

Менікі ақыр болмайды екен,

Оған да жоқ...Құрталық!»

Адам азған,

Сана тозған,

Көрін қазған пенделер.

Алла солай жаратқан соң,

Жер де марғау дөңгелер.

Азғандардан, аң да бүгін,

Мейірімді секілді –

Ырызғысын үлестіріп,

үйірімен тең бөлер.

СӨЗ ТҮЗЕЛДІ...

Бір болғанмен қазақтың туысы Алла-ай,

Бір-біріне «бауыр» деп жұғыса алмай,

Туыстан да жақын боп «жүріс» қандай,

Шығыса алмай жүрміз-ау, ұғыса алмай.

Сөзімізге ісіміз неге бөтен?

Қан тартпайды қанына деме көкем.

Қандастықтан қаймыққан қара ниет,

«Сыйласқанға – жат жақсы» деген екен.

Жалау етіп бұл сөзді жанымызға,

Қарсы шықтық бір кезде «қанымызға».

Қазаққа қазақ қастық қылған күндер,

Қалып қойды таңба боп арымызға.

Қысқа кесіп үмітті күзегенбіз,

Соны ойлап ұяттан жүз өлерміз...

Мәңгілік ел болуға қадам басып,

Сөз түзелді, біз де енді түзелерміз.

Жақсымызға жан тартып ұлықтайық,

Құйса толмас құлқынды «құлыптайық».

Жердің қайсы шетінде жүрсек-дағы,

Қанымыз бір екенін ұмытпайық.

УАЙЫМ

Өлеңменен қарсы алатын әр таңын,

Атпай қалса...

таусылғанда талқаным.

Қорасынан қой таба алмай соятын,

Жалғыз ұлды қинай ма деп қорқамын.

Ауырғанда соны ойлаумен қиналам,

Кітаптарым ас бола ма, жинаған.

«Қорасынан қотыр лақ шықпады-ау,

ақын еді дүниеге сыймаған...»

деген жұрттың табасына қалам ба?

Ауырғанда осы тұрар санамда.

Ұлымның өз қолы аузына жеткенше,

Тірі жүре тұрсам екен онанда...

***

Қиялменен ақындар жүреміз-ау,

Ішімізден бәрін де білеміз-ау.

Біле тұра бәріне бір түкіріп,

Додасына өлеңнің кіреміз-ау.

Солай достар,

Біздің жәй күнде осындай,

Кім қосылар дүрмекке, кім қосылмай.

Қарап тұрып қарауға алданамыз,

Күлкісімен көрініп шын досыңдай.

«Бір айналып бәрі де ұмыт болар,

қарау ниет далада ұлып қалар» –

десек-дағы, түбінде бір төгеді,

ұртындағы сақтаған уытты олар.

У ЖҰТАМЫЗ...

Жыр жазамыз ниетті оңдайын деп,

Мойнымызға артып ап сондай міндет.

Жексұрынмен жем жейміз бір ыдыстан,

Мен де сондай жексұрын болмайын деп.

Ақиқаттың ақ жолын таңдайын деп,

Үзіп алмай үмітті жалғайын деп.

Жанталасып жүргенде, жазатайым,

Тасқа тиер сарт етіп маңдайың кеп.

Содан біраз жүресің есің кетіп,

(Сондай кезде келіп ең несін жетіп?)

Қолдан келер шама жоқ...

У жұтамыз,

Өлекседей біреуге, өшің кетіп.

Өтірікке өзгеріп кей шын ұғым,

Төмендетіп барамыз өрдің құнын.

Соның бәрін өзің де көріп жүріп,

«Шашың неге ағарған?» дейсің інім...

Дата добавления: 2015-12-07