Бір сыйлы дастарханға келіп едік,
Шақырған соң көңілдің теңі көріп.
Кезінде шолақ бастық болған біреу,
Ұмтылды дастарханның төріне өліп.
Жайғасып, тындырғандай бірдеңені,
Өз- өзінен ыржаңдап күлген еді.
Әлгіден сыйлы, әрі милы адамдар,
Отырып төменірек, үндемеді.
Көрдің бе дегендей боп төрде мені,
Өзіне көптің көңілін бөлмек еді.
Тартып алған біреудің «беделіндей»,
Ой-өрісі бірақ та өрлемеді.
Тұшынарлық сөзінің мәні болмай,
Отырды өз-өзінен жарылардай.
Көп назары көшелі қарияға,
ауғаннан соң, төрдің де сәні болмай,
Қалып еді...
Дастархан киесі бар,
Әзілдің де, қылжақтың жүйесі бар.
Былайғы жұрт айтқызбай түсінетін,
Өзіне сай төрдің де иесі бар.
Көпшілік «мұның әбес» демес тергеп,
Өте берер кетсең де белеске өрлеп.
Баса-көктеп шыққанмен жоғарыға –
Сол орынға лайық еместер көп...
***
Тірнектеген тіршілік есін алып,
Қайда асығып барады осы халық?!
Деп ойлаймын, кейде мен,
көрген кезде,
Бара жатқан адаманның көшін ағып.
Бола алмаған жастарға, дала мекен,
Тіршілігі, тілі де ала-бөтен.
Ақпараттың ілесіп тасқынына,
Сабыр түбі сарқылып бара ма екен?!
Шығарам деп жүргенде
Жалғанды айға,
(сезім қайда, адами толғам қайда?!)
Әке ұлға қарауға шамасы жоқ,
Ұл әкеден алыстап қалғандай ма?
Үрдіс қайда, үлкенді тыңдайтын жәй,
Қылығынан қызымыз қыңбайтындай.
Омырауда жаға жоқ жасыратын,
Етек те жоқ қымсынып, қымтайтындай.
Жын-ойнақсыз жас өмір көктесе екен,
Өз ұрпағы өздерін сөкпесе екен.
Құлдық ұрып жүргенде құлыным деп,
Құлтемірге айналып кетпесе екен.
А Ң С А У
Алашпыз деп атқа қонған ел едік,
Уақыт өзің айтшы бізге төрелік.
Дауға салса, қансыз қызыл жебе едік,
Жауға салса, бірі мыңға тең едік.
«Атым Алаш, керегеміз ағаш-ты»
Кермеағашта сәйкүлігім таңасты.
Өзбек, Ноғай, Түрікпен, Созақ
бір кезде,
Батыс, шығыс... Төрт құбылам
санасты.
Алаш атты Ұлыс едім ұранды,
Дала жыры қайталайды бұл әнді.
Алты Алаштың бағы аспандап
тұрғанда,
Туған жерім аты әйгілі Тұран-ды.
Сол заманда бүтін еді іргеміз,
Өзбек, Ноғай, Қырғыз, Қазақ
біргеміз!
Сегіз арыс Түрікпенім тұрғанда,
Алаш десе, алшаң басып жүргеміз.
Бүтін еді Ұлан Байтақ жеріміз,
Бөлінбеген өзен-тоғай, көліміз.
Бөлінбеген қырқа, қырат, беліміз,
Тұтас еді босаға мен төріміз.
Бірге еді қайнап аққан қанымыз,
Бірге еді малымыз да, жанымыз.
Ортақ еді қайғымыз да, бағымыз,
Ортақ еді ұятымыз, арымыз.
Ортақ еді Қаратау да, Қараспан,
Сәніміз де, әніміз де жарасқан.
Жауларымыз айбыныммен санасқан,
Санасқан да, сый ұсынып жанасқан...
«Бөлінгенді бөрі жейді» дегендей,
Бөліндік те, қалдық көзге еленбей.
Ағайынды бөлшектеді айдап сап,
Ал, әйтпесе, күш жоқ еді жеңердей.
Алауыздық құтымызды қашырды,
Алты алаш тарыдай боп шашылды.
Жанын сақтап қалу үшін, бодан боп,
Күштілердің дәргейіне бас ұрды.
Сақтаймын деп Алаш деген атыңды,
Алашорда көсемдері «аһ» ұрды.
Алты алашты біріктірем деп жүріп,
Әлихандар... Ахметтер... атылды.
Бүгінгі алаш ұрпақтары майдамыз,
Жеке-жеке ойлаған бас пайдамыз.
Сегіз арыс Түрікпенім, Өзбегім,
Қарақалпақ, Қырғыз, Ноғай...
қайдамыз?!
Ойлайсың ба тарих артқан жүгіңді?
Ойлайсың ба шыққан сонау, түбіңді?
Тәңір өзі еркіндік ап бергендей,
Көтерсін деп Алаш атты туыңды!
ЗАР мен АР
Шыдап келген сан қатал сынақтарға,
Ұмтылған тек, жылап та құлап та алға.
Басқа емес, өзінің отанында,
Елдің зарын тыңдайтын құлақ бар ма?!
Байғұстардың неліктен таңы атпайды?
Қатал тағдыр сұсымен қаратпайды.
Мекемеде қарулы күзет отыр,
Зарыңды айтсаң жанына жолатпайды.
Мекеме ме, түрме ме, неғып отыр?!
Автоматпен сұсты айбат беріп отыр.
Қаруыңды қоя тұр айналайын,
Мұңын шағып мүсәпір келіп отыр...
Осы міне бүгінгі елдің күні,
Ақшада тұр, ақиқат сөздің шыны.
Азын-аулақ көмегің болса дейді,
Ал, әйтпесе, емес қой ердің құны.
Мекемелер, тас жүрек мекемелер,
Темір есік ашылса өтеді егер.
Кем-кетіктің зар-мұңын жүре тыңдар,
Жуан қарын, бұлтиған бөтегелер.
Сыйламайды деген ғой, танымасын,
Бара, бара өзің де жалығасың.
Толарсақтан саз бенен баз кешетін,
Кедей Зары – биліктің Арына сын!
«А Й Қ А Й Қ Ұ М»
Аңызақта кеберсіді таңдайым,
Қайда барсам құмға тиіп маңдайым.
Шетсіз-шексіз сары далада көсілген,
- Естідің бе біреулердің айғайын?
Айғайлай ма, құдайым-ау, зарлай ма?
Құлақ түрші, кім жүр екен шалғайда?
Кім болса да, біреу келіп шіркін-ай,
Су тамызса кеберсіген таңдайға.
Көкмайсада шіркін, шалқып жүрген күн,
Бірдей еді жас көңілге күн мен түн.
Алтыннан да болатынын су қымбат,
Шөлге барып шөліркемей білген кім?
Әлгі дауыс тағы шықты, сездің бе?
Құлақ аман, бұлдырайды көз мүлде.
Құм төбеден естілетін сияқты,
Бұрын-соңды бұл даланы кездің бе?
- Құлан жортқан құла дала бұл деген,
Киіктер де орын тепкен іргеден.
Киінгендей үлде менен бүлдеден,
Жыңғыл әне, күлгін тартып гүлдеген.
Білмейтіндер ерекше таңқалатын,
Үркектердің есіне үрей салатын.
Сары желмен сансыз рет айтысып,
«Айқайқұм» бұл, күнде айғай салатын.
Ей, жолаушым, сәтті болсын жорығың!
Сайын дала толы құм мен толы мұң...
Есту үшін «айқайқұмның» дауысын,
Аралап қайт Алтынемел қорығын.
Дата добавления: 2015-12-07; просмотров: 102 | Нарушение авторских прав