“Мартин Лютер был поражен тому, как некоторые откликнулись на его весть Евангелия и прокомментировал: Но сатана, бог всех разногласий, ежедневно возбуждал новые секты, и последней из всех (такая,

10 Запаведзяў Божых

“Мартин Лютер был поражен тому, как некоторые откликнулись на его весть Евангелия и прокомментировал: Но сатана, бог всех разногласий, ежедневно возбуждал новые секты, и последней из всех (такая, какую я никогда не мог бы предвидеть или даже подозревать) он воздвиг секту тех, которые учат, что Десять Заповедей нужно убрать из церкви, что людям не нужно бояться закона, но людей нужно мягко воодушевлять проповедью благодати Христа.”

“О, каб дарогі мае былі простыя да захаваньня Тваіх пастановаў! Тады не пасаромеўся б я, гледзячы на ўсе Твае запаведзі;” (Пс 119:5-6)

Ці ведаем мы Божыя Запаведзі? Ці разумеем іх? Іншая справа, канечне, іх выкананьне, але як увогульле можна спадзявацца зрабіць нешта, дагадзіць камусьці, калі ты ня ведаеш ні што трэба рабіць, ні як гэта рабіць?

Як я магу спадзявацца атрымаць выдатна беларускай літаратуры, калі ня прачытаў ніводнага твора і ня ведаю няводнага беларускага пісьменьніка? Іншая справа, калі я іх прачытаў, але мала што з таго запомніў, аднак 0 я ўжо дакладна не атрымаю, бо хаця б пералічыць некаторых пісьменьнікаў і іхнія творы здолею.

Ці здольны мы паўтарыць адказ аднаго маладога чалавека, які пасьля пералічэньня усім гуртам сяброў некалькіх (4-5) з апошніх, на пытаньне якая ж першая, адказаў: “Пладзецеся і множцеся?” Да не папусьціць Бог паўтарыць нам памылку гэтага юнака, але…зараз гэта ня выключэньне, нажаль. Гэта, як і большасьць з астатняга, тычыцца тых, хто называе сябе “хрысьціянінам”, у большасьці сваёй нават ня ведаючы, што гэта азначае.

Канечне, ёсьць тыя, што вучаць “прыйшоў Ісус, і адмяніў закон”, але толькі той, што быў зямны і павінен быў быць толькі сьцежкай у якой канец – Хрыстос. А як мы да Яго прыйшлі, дык навоштаж нам зноў станавіцца на яе? Закон таксама дапамагаў застацца жывым на гэтым шляху, але зноў такі: калі ты заходзіш у цёплую хату са сьцюжы – ці не распранаешся? Ты можаш, канечне, заставацца апранутым, але наўрад ці табе будзе утульнаJ. Гэтак і габрэйскі закон. Гэта ж ня 10 Запаведзяў.

Запаведзі гэта не амываньне цялеснай нячыстасьці, што па закону, ці мыцьцё рук, а тое, што паказвае як трэба любіць! Як трэба любіць і шанаваць Бога і тых – каго любіць Ён. Запаведзі садзейнічаюць духоўнаму росту, узрастаньні ў любові, бо тлумачаць нам што ёсьць Любоў. А як можна любіць, калі ты ня ведаеш, што такое любоў? Безумоўна ў кожнага чалавека яе разуменьне закладзена недзе ў зародкавым стане, але сапраўдна разьвіцца яна можа толькі ў прысутнасьці Бога. Таму сапраўдны хрысьціянін, які прыняў Хрыста, упусьціў Бога ў сваё сэрца, ня мае патрэбу параўноўваць свае паводзіны з літарай нават Запаведзяў, бо Бог, што жыве ў ім Сам іх выконвае праз яго. Такі чалавек аўтаматычна, на падсьвядомым узроўні выконвае ўсе Запаведзі, бо ён жыве па Духу, бо ён ёсьць любоў, “…бо хто любіць другога, выканаў закон.” (Рамл 13:8)

“Бог не чалавек, каб няпраўду казаць, і ня сын чалавечы, каб Яму шкадаваць(аб зробленым).” (Лік 23:19), “…у Якога няма перамены, ані ценю пераменнасьці.” (Як 1:17)

Я б не жадаў быць успрынятым як нейкі “настаўнік”, бо ў хрысьціян павінен быць адзін настаўнік:“А вы не называйцеся настаўнікамі, бо адзін у вас Настаўнік - Хрыстос, а ўсе вы - браты” (Мацьв 23:8), які і жыве ў нас: “А ўрэшце памазаньне, якое вы атрымалі ад Яго, у вас застаецца, і вам няма патрэбы, каб хто вучыў вас; але як самое гэта памазаньне вучыць вас усяму, і яно праўдзівае і нязманлівае, дык чаму яно навучыла вас, у тым і заставайцеся.” (1Ян 2:27) - у якога і трэба нам усяму навучацца, бо калі Ён будзе ў нас, і калі мы заўжды будзем шукаць ягонае волі, дык нам ня будзе патрэбы ў тым, каб хтосьці нас настаўляў. Я ж жадаў бы па магчымасьці, папрасіць задумацца ўсіх тых, хто кліча сябе “хрысьціяне” – Ці хрыстовы мы?

“І падумаў я: ня буду я нагадваць пра Яго і ня буду больш гаварыць у імя Яго; а было ў сэрцы маім, як бы палкі агонь, заключаны ў костках маіх, і я стаміўся, трымаючы яго, і - ня мог.” (Ерам 20:9)

Пытаньне 1: Ці адзіны ў нас Бог?

“Няўжо вы ня ведаеце, што, каму вы аддаяце сябе ў рабы на паслушэнства, таго вы і рабы…” (Рымл. 6:16)

“да Бога наблізьцеся, і наблізіцца да вас; ачысьціце рукі, грэшнікі, папраўце сэрцы, двудушныя” (Як.4:8)

“Ніхто ня можа служыць двум гаспадарам: бо альбо аднаго будзе ненавідзець, а другога любіць; альбо аднаго пачне трымацца, а другім будзе пагарджаць. Ня можаце служыць Богу і мамоне(багацьцю).” (Мац 6:24)

Дык ці 1 у нас бог, а калі адзін, дак які? Бо каму мы слугуем, той нам і бог і цар. Калі слугую Богу-Ягове (агульнапрынятая транслітэрацыя з жыдоўскага ЙХВХ (Яхвэ)), дык Ягоную волю шукаю, калі дзяржаве – волі дзяржавы (ў шырокім сэнсе), калі царкве – волі яе кіраўніцтва, калі бацькам – волі бацькоў, а калі сябе – сваім жаданьням…

(Дарэчы цікаўна, я раней над тым і ня думаў, што не дарма гэтая запаведзь стаіць першай. Бо калі мы не абярэм нашаго Творцу сваім богам, дык астатнія Ягоныя запаведзі ня маюць а ніякага сэнсу – а на вошта? – Каму слугую – волі таго і шукаю)

Пытаньне 2: Ці ня робім мы сабе куміраў?

Ну, тое, што пакланяемся ім, калі робім, гэта дакладна, бо навошта ж тады і рабіць? Пытаньне ў тым, што лічыць кумірам? На адным з праваслаўных сайтаў і знайшоў тлумачэньне да 10 запаведзяў, у якім гэтая запаведзь тлумачылась шкоднымі звычкамі, багацьцем і інш. Але ж узнікае пытаньне: калі гэтае мы адносім да 2-е запаведзі, дык што ж тады аднесьці да 1-е? Ня ведаю як каму (калі думаеце інакш – калі ласка напішыце), а для мяне лепшым тлумачэньнем з’яўляецца грэх жыдоў пад гарой Сінай (што ў Арабіі! “… бо Агар азначае гару Сінай у Аравіі…” (Гал 4:25):), калі яны зрабілі літое цяля (дык што праца скульптара небясьпечная перад Богам;). Чытаем:

“І сказаў Гасподзь Майсею: пасьпяшайся сысьці, бо разбэсьціўся народ твой, які ты вывеў зь зямлі Егіпецкай; хутка ўхіліліся яны ад шляху, які Я наказаў ім: зрабілі сабе літае цяля і пакланіліся яму, і прынесьлі яму ахвяры і сказалі: вось бог твой, Ізраіле, які вывеў цябе зь зямлі Егіпецкай!” (Вых 32:7-8)

У гэтым урыўку галоўнае тое, што казаў народ габрэйскі: “ вось бог твой, Ізраіле, які вывеў цябе зь зямлі Егіпецкай! ” У іхнім выяўленьні Цяля было вобразам таго бога, які вывеў іх з Егіпту. А вывеў іх ад туль, як мы ведаем, Ягова. Уся фішка ў чым: боскае імя Ягова(ЙХВХ) – да сьвяціцца яно вечна - якім Бог упершыню адкрыўся Майсею калі той пасьвіў авечкі свайго цесьця Ётара ля г. Харыў:

“Бог сказаў Майсею: Я – Сутны (Ягова). І сказаў: так скажы сынам Ізраілевым: Сутны (Ягова). паслаў мяне да вас.” (Вых 3:14)

Слова “Сутны” у дадзеным выпадку – спроба перакласьці Імя Божае.

Невялічкі адыход: габр ЙХВХ утворана Богам ад дзеяслова “хавах”(“станавіцца”). Бог у гэтым сваім імі паказвае, напэўна, што можа стаць тым, кім пажадае(вагнём, воблакам…), ці, як нехта лічыць – што ён паступова адкрывае сябе, ну, гэта я ня ведаю…Падлічана, што яно сустрауаецца 6973 у кнігах старым запавеце (сам я не лічыў, але з гэты пагаджаецца адзін пастар эвангелійскай царквы, кажучы, аднак, што гэта не імя, а таксамы тытул (ну, як бог ці госпад))

Чаму Ён не адкрываўся ў гэтым сваім Імі Абрагаму, Ісаку, Якубу? Напэўна таму, што з імі Ён размаўляў сам на сам, бо яны былі ягоныя адзіныя абранцы з усіх людзей сьвету, а зараз перад ім быў шматтысячны народ, які хаця і з’яўляўся нашчадкам Абрагама, але за час сваёго палону адпаў ад Бога сваіх боцькоў. Гэтае ж Імя казала само за сябе: што “Я” не Авадон – чалавек-рыба, не Малох – чалавек-бык, і ў вогульле “Я” не падобны ні на што, што вы можаце пабачыць на зямлі. “Я” – ўсё і – нішто, “Я” магу быць вагнём, магу быць ветра, воблакам і землятрусам… І народ гэта рэальна назіраў кожны дзень свайго вандраваньня па пустыне, бо Бог і дзень і ноч быў з імі ў слупе воблачным і слупе вогненным. Зразумела, што Ён гэтае рабіў праз сваіх анёлаў(“анёл” – “вястун, служка”), але для тагачаснага народу (ды мне здаецца і да сёньняшняга) гэта быў Бог. Адкрываючыся ізраільцяеам пад гэтым імем, Бог тым самым рабіў немагчымым атаясаміць яго з нечым бачным, каб людзі не рабілі ягонай выявы і не пакланяліся ёй і тым самым, адыходзячы ад Бога, засярэджваючыся на зямным (бачным), а не на духоўным (нябачным). Ну, каб нам было зразумела – паставім сябе на месца Ўсемагутнага (спадзяюся Ён не пакрыўдзіцца, бо гэта нас да Яго толькі наблізіць). Уявіце што вы трапілі на нейкую планэту, дзе ніколі ня бачылі людзей, але і вас бачыць ня могут(ну, напрыклад, бачаць у іншым спектры). Сь цягам часу вы знайшлі сабе народ, які пачаў вам слугаваць, але ён упарта працягвае рабіць сабе выявы, бо звык так паступаць, слугуючы іншым “багам”. Дык няўжо ван ня будзе крыўдна, што вас параўноўваюць з казлом, валом, кітом, смаўжом. І нават калі гэтыя (ці іншыя) жывёлы там у пашане, гэта ж усё роўна ня вы! І хай яны называюць выяву гэтай жывёлы вашым імём, але гэта можа толькі абразіць. Пакланяюцца яны ж выяве жывёлы, якая ня мае нічога агульнага з тобою. І таму стаіш ты на захадзе за іхнімі сьпінамі, клічаш, а яны працягваюць узносіць маленьні і праслаўленьні сваёй выяве на ўсход….

“…настане час, калі і не на гары гэтай, і не ў Ерусаліме будзеце пакланяцца Айцу … але настане час, і настаў ужо, калі сапраўдныя паклоньнікі будуць пакланяцца Айцу ў духу і праўдзе, бо такіх паклоньнікаў Айцец шукае Сабе: Бог ёсьць дух, і тыя, што пакланяюцца Яму, павінны пакланяцца ў Духу і праўдзе. ” (Ян 4:21-24)

Выснова: жывіце па духу і чыніце Божую праўду і гэта адзінае пакланенье, якое патрэбна Богу! Усё іншае – патрэбна, хіба, нам – людзям. Але засярэджваньне на зямных вобразаў наўрад ці набліціць нас да Бога, які “ ёсьць дух ”.

Чаму ж цяля? Ну, можа таму, што гэта была самая моцная жывёліна, каб гэты вобраз паказваў усю веліч іхняга Бога? Жадалі як лепей, а атрымалася - як заўждыJ(гэта, канечне, ня сьмешна). Ну, скажам, у іхнім учынку няма нічога дзіўнага, бо і зараз людзі спрабуюць атаясаміць Усемагутнага Творцу з нечым звыклым іх воку; вось толькі раней людзі былі меней пагардлівымі – яны рэальна бачылі сваю слабасьць і нікчэмнасьць, для іх рэальна бык быў самай моцнай і слаўнай жывёлінай, бо як ты араць без яго будзеш? З прыходам жа эпохі гуманізму, а пазбней і вынаходніцтвам тэхнікі…самым моцным на планеце чалавек стаў лічыць Сябе, і сёньня ягоны бог ці ягоны вобраз – гэта ён сам. І месца быку саступіў чалавек у самых разнастайных вобразах, пачынаючы ад сівога старцу і канчаючы маленькім дзіцяці і нават жанчынай (дзяучаткі не крыўдуйце;).

Так што, на маю думку пад “кумірам” Бог мае на ўвазе ня нейкае цялеснае захапленьне ці рэч сьвету,чаму прысьвечана першая запаведзь, а менавіта тое, каб людзі пазьбягалі атаясамліваць Яго з нечым бачным, бо “Бог ёсьць дух” і “жыве ў недаступным сьвятле, Якога ніхто зь людзей ня бачыў і бачыць ня можа. Яму гонар і ўлада вечная! Амін.” (1Цім 6:16) “і тыя, што пакланяюцца Яму, павінны пакланяцца ў Духу і праўдзе.” (Ян 4:24)

Калі ж так, дык ці правільна пакланеньне абразам? Бо габрэі ля Сіная таксама пакланяліся Сутнаму праз вобраз (залатое цяля), яныж не пакланяліся Малоху ці Астарце, яны пакланяліся Таму, хто выбавіў і вывеў іх з рабства! Цікаўна тое, што з гэтым пытаньнем можна зьвяртацца толькі да праваслаўных, бо каталікі зрабілі “разумней” – проста выкінулі яе прэч, каб ня кідалася ў вочы, а так як простаму люду чытаць Слова Божае не дазвалялася – каралася сьмерцю – дык хто ж будзе ведаць, што там на самой справе напісана? Чаму толькі і сёньня яе аніхто аднаўляць ня думае? Тамушта Ватэкан не памыляецца? Хм… Здаецца чытаць біблію зараз Ватэканам дазваляецца, але ж хто яе чытае, каму яна патрэбна? Калі ж хто з каталікоў і чытае, дык…я не разумею навошта? Навошта чытаць Кнігу, калі табе ўсё роўна, што ў ёй напісана? Калі ты ня ставішся да яе, як да Божага слова, калі яна для цябе не аўтарытэт…навошта чытац? Толькі час губляць!

Правільна казаў пра на нас Хрыстус:

“…і збываецца над імі прароцтва Ісаі, якое кажа: "слыхам пачуеце, і не ўразумееце; і вачыма глядзець будзеце, і ня ўбачыце; агрубела бо сэрца ў людзей гэтых, і вушыма цяжка чуюць, і вочы свае зьмежылі, каб ня ўгледзець вачыма, і вушыма не пачуць, і сэрцам не ўразумець, і ня зьвернуцца, каб Я ацаліў іх".” (Мацьв 13:14-15)

Так чытаем псальмы, дзе шмат разоў паўтараецца нешта накшталт:

“О, каб дарогі мае былі простыя да захаваньня Тваіх пастановаў! Тады не пасаромеўся б я, гледзячы на ўсе Твае запаведзі;” (Пс 119:5-6)

А самі паўтарыть тое ж, на жаль, ня здольны…Дык штож мы ня згодны з Давідам? Ну тады…

Нажаль, ажно плакаць ад безвыходнасьці хочыцца, нават для некаторых з каталіцкіх сьвятароў Біблія не з’яўляецца аўтарытэтам. Імі ставіцца пад сумненьне нават існаваньне Майсея і Данііла, пра якіх казаў сам Хрыстос! Ці Хрыстос хлусіў? Ці можа і Хрыста не было? І гэтая думка ня новая: “…а калі Хрыстос не ўваскрэс, дык вера ваша марная; вы яшчэ ў грахах вашых.” (1Кар 15:14) Эх…

Пытаньне 3: Ці шануем мы Божае Імя?

Перад тым як станоўча адказваць, паспрабуйце адказаць на пытаньне: а ці ведаем мы Ягонае Імя? Якое Яно? Бог? Ісус? Гасподзь? Пан? Хрыстус? Але і багоў, і паноў, і госпадаў, і Езусаў, і хрыстоў (Хрысто́с (ст.-грэцк. Χριστός,);ад габр. מָשִׁיחַ‎, Машыях;— літар. «памазанік») шмат(ну, памазанікаў Божых, канечне, ня так шмат, але ўсё ж). Іншая справа, што вымаўляючы іх, мы зьвяртаемся да Усемагутнага Яхвэ, але…ці памятаем мы пры гэтым Ягонае Імя?

Гэтак, напрыклад, у межах адное краіны людзі, вымаўляючы слова “прэзідэнт” і не удакладняючы які, маюць на ўвазе прэзідэнта іх дзяржавы, гаворачы ж пра прэзідэнтаў іншых краін – дадаюць назву краіны: “прэзідэнт Расеі”. Я, канечне, магу пагадзіцца з тым, што ёсьц асобы (тыя ж дзеці), якія ня ведаюць імя прэзідэнта, бо іх сьвет абмежаваны: спачатку кватэрай, пасьля дваром, пасьля раёнам, горадам…Хачу заўважыць, што па меры ягонага сталеньня ён усёштакі павінен вывучыць імя ня толькі прэзідэнта, але і кандыдатур на ягоны пост, бо інакш гэта будзе несьвядомы грамадзянін-анархіст, якому ўсё роуна на лёс сваёй дзяржавы, свайго народа, сваёй сям’і, свій уласны… Амаль тое самае і ў хрысьціянстве, ды толькі тут яшчэ прасьцей, бо тут манархія з вечным Царом і Богам.

Што тычыцца тых, дзеля каго гэта было сказана першапачаткова –жыдоў – дык дзеля іх гэта гучала і працягвае гучаць не двухсэнсоўна. Ім бог адкрыўся пад імем Ягова(ЙХВХ) – хвала Яму на вякі – таму яны і ўсхвалёувалі Яго, пяючы “халелу-Йах!”, што сёньня працягваем рабіць і мы, усклікаючы: “Галілуія!”. Аднак, сь цягам часу з за боязі зграшыць, вымаўляючы Божае Імя дарэмна, яны сталі замяняць яго на неканкрэтнае “Бог,Усемагутны, Гасподзь”, што працягваем рабіць і мы. З за гэтага, дарэчы, і казусы ўзнікаюць, так у псальме Давідавым чытаем:

“ Сказаў Гасподзь Госпаду майму: сядзі праваруч Мяне, пакуль пакладу ворагаў Тваіх у падножжа ног Тваіх.” (Пс 110:1)

Узнікае пытаньне: Які Гасподзь і Якому Госпаду? Так гучыць: “Сказаў прэзідэнт прэзідэнту майму” – ну, што майму – гэта зразумела каму, але чый прэзідэнт гэта сказаў?

У арыгінале ж павінна быць так:

“ Сказаў Яхвэ Госпаду майму: сядзі праваруч Мяне, пакуль пакладу ворагаў Тваіх у падножжа ног Тваіх.”

Тут усё станоіцца зразумела: Яхвэ – Усемагутны Бог габрэяў (па духу), а Госпад – іхні Цар. Іншая справа, што на той момант царом быў сам Давід, але ж гэтая псальма – прароцтва аб Езусе.

Ня вядаю як да таго ставіцца Бог (нажаль, я яшчэ дрэнна Яго ведаю), але такая пазіцыя (не вымаўляць Імя Бога ўвогульле) даволі лагічная і рацыянальная: ня буду вымаўляць – ня здолею зграшыць. Каб толькі гэтае ня вылівалася ў занядбаньне, бо нават усклікаючы “галілуія”, большасьць, нажаль, нават ня ведае, што гэтым праслаўляе Божае Імя.

Пытаньне 4: Ці шануем мы суботу?

Пытаньне рытарычнае, і, нажаль, ня са станоўчага боку. Цікаўна што субота паходзіць ад габрэйскага “шабат” і азначае “пакой”. Гэта адзіны дзень у жыдоўскім каляндару, які мае сваё імя, астатнія проста нумаруюцца. Значна і тое, што гэтая запаведзь з’яўляецца самай вялікай па памеру. Дык можа не дарма Бог яе гэтак пазначыў? Яшчэ адной вялікай па памеру запвведзяй з’яўляецца 2-я – “Не рабі сабе куміра”. Дык можа не дарма Бог іх так пазначыў? Бо як раней, гэтак і зараз з усяго Божага Закону менавіта гэтыя 2 Запаведзі - самыя вялікія, на якіх Бог у большай ступені засяроджваў увагу - знаходзяцца ў занядбаньні.

Яшчэ адным цікаўным з’яўляецца яе разьмяшчэнье у цэнтры усіх 10 Запаведзяў – калі улічыць іх кампаноўка з абодвух (на усіх малюнках і ў фільмах, якія мне даводзілася бачыць, яны разьмяшчаюцца з аднаго боку!) бакоў. + Бог аматар паралелей і пасьлядоўнасьці, таму як тут Ён кажа, каб ніхто ня прагнуў Ягоны дзень прысьвяціць сабе, гэтак і ў наступныя Запаведзі, разглядаючыя адносіны між людзьмі канчаюцца “Ня прагні … нічога, што ў блізкага твайго.”(Вых 20:17). Значна яшчэ і тое, што ў нейкай ступені гэтая запаведзь існавала ад пачатку стварэньня: “…і дабраславіў Бог сёмы дзень і асьвяціў яго; бо ў той дзень спачыў ад усіх дзеяў Сваіх, якія Бог тварыў і ствараў.” (Быц 2:3) Якія высновы можна вынесьць:

Бог гэты дзень дабраславіў і асьвяціў. Пытаньне – чаму? З якое такое нагоды?

Паспрабуем паразважаць:

1) Што такое дабраславеньне?

Па вікіпедыю: “Благослове́ние (калька с греч. εὐλογία) — многозначный термин. В религиозном смысле — восхваление, прославление кого-либо или чего-либо, обычно Бога. В ветхозаветной (иудейской) традиции (Браха́ — ивр. ברכה‎) — молитвенное пожелания успеха”

Можа крыху па-задорнаўску, але на мой погляд “дабраславеньне” ад “добра славіць”, як антыпода “праклёну”. Такім чынам, улічваючы, як гэтае слова ужываецца ў іншых месцах Бібліі

Дабраслаўленьне першым людзям: “І дабраславіў іх Бог, і сказаў ім Бог: пладзецеся і множцеся, і напаўняйце зямлю і валодайце ёю, і валадарце над рыбамі марскімі, і над птушкамі нябеснымі, і над усякай жывёлаю, што поўзае па зямлі.” (Быц 1:28)

Дабраслаўленьне Абрагаму: “Я выведу ад цябе вялікі народ, і дабраслаўлю цябе, і праслаўлю імя тваё, і будзеш ты ў дабраславенстве. Я дабраслаўлю тых, што дабраслаўляюць цябе, і тых, што ліхасловяць цябе, пракляну; і дабраславяцца ў табе ўсе плямёны зямныя.” (Быц 12:2-3)

Дабраслаўленьне Абрагаму: “Я дабраслаўляючы дабраслаўлю цябе і множачы памножу семя тваё гарадамі ворагаў сваіх; і дабраславяцца ў семені тваім усе народы зямлі за тое, што ты паслухаўся голасу Майго.” (Быц 22:17-18)

Дабраславеньне Божае праз Валаама: “..такія цудоўныя намёты твае, Якаў, селішчы твае, Ізраіле! расьсьцілаюцца яны як даліны, як сады над ракою, як альясавыя дрэвы, пасаджаныя Госпадам, як кедры каля вады; пальецца вада зь вёдраў ягоных, і насеньне ягонае будзе як вялікія воды, пераўзыдзе Агага цар яго і ўзвысіцца царства ягонае. Бог вывеў яго зь Егіпта, імклівасьць адзінарога ў яго, пажырае народы, варожыя яму, дробіць косьці іхнія і стрэламі сваімі бье.” (Лік 24:5-8)

Як бачна: дабраславеньне – гэта абяцаньне нейкіх даброт + тутака значна тое, што недабраслаўлёныя могуць атрымаць дабраслаўленьні праз дабраслаўлёных. Дык калі мы можам атрымаць дабраславеньні прас суботні дзень - навошта ж гэтым грэбаваць?

2) А што можа азначаць асьвячэньне, асьвячэньне дня?

“ Освящение - это посвящение и отделение для святого использования (отделить себя от мира и посвятить себя на служение Богу) - (Колос.3).

Освящение - это процесс, постоянный, прогрессирующий:

- оправдание не имеет степеней, верующий не может стать более избранным или оправданным, но могут стать более освящённым.” (http://www.jesuschurch.by/cjc859.html)

Каб не паглыбляцца, возьмем самы яскравы прыклад: Сьвятар Аарон і калена Левія пасьля асьвячэньня былі абасоблены ад іншага народу як фізічна, так і духоўна. Гэта тыя, хто былі прысьвечаны Богу, сталі ягонай уласнасьцю, таму і пры падзеле зямлі зарачонай Ханаан:

“…а лявітам няма долі паміж вамі, бо сьвятарства Гасподняе ёсьць доля іхняя; а Гад, Рувім і палавіна племя Манасіінага атрымалі надзел свой за Ярданам на ўсход, які даў ім Майсей, раб Гасподні.” (Іс. Нав. 18:7)

Святарам было дазволена ўваходзіць у Скінію, а пазьней Храм Божы і сьвятое сьвятых. Нешта падобнае назіраецца зараз ў каталікоў і праваслаўных, хаця па сьмерці Госпада кожнаму веруючыму быў адкрыты достум да сьвятога сьвятых, а пазьней, каб храм для габрэяў не станавіўся другой Вабілонскай вежай – Бог дазволіў увогульле зруйнаваць яго. Трэба зазначыць, што Бог ніколі у тым храме і ня жыў:

“…ён пабудуе дом імю Майму;” (3Царс 5:5)

“Так кажа Гасподзь: неба - трон Мой, а зямля - падножжа ног Маіх; дзе ж набудзеце вы дом Мне, і дзе месца спакою Майго?” (Іс 66:1)

Бо “Бог ёсьць дух” (Ян 4:24), а духу непатрэбны дамы. Дык вось, узнікае новае пытаньне: калі раней (да Хрыста), на зямлі было адзінае месца, дзе спачывала Слава божая, і яно называлася Храмам Божым, дак чаму зараз – пасьля расьпяцьця і ўскрысеньня Хрыста! – гэтак называюцца будынкі, якія першапачаткова былі пераемніцамі жыдоўскіх сынагог – зборам габрэяў дзеля дасьледваньня Божага слова – і іх шмат! Раней быў 1 Дом…не Божы, бо Бог – дух, але Дом Імя Ягонага, а зараз іх па некалькі + рознах канфесій ва усіх хрысьціянскіх гарадох, і кожны завецца Домам Божым, Ягоным Храмам(Харомам)? Прашу не крыўдавацца, калі каго зачапіла. Гэта проста канстатацыя таго, што я назіраю і бачу наўкол. Безумоўна ня ўсе гэтак лічаць, і ёсьць дасьведчаныя хрысціяне, якія ведаюць, што Божы храм – не будыніна, а супольнасьць веруючых, бо менавіта яны павінны асьвячаць гэты храм, а не наадварот. Бо калі раней Слава Божая зыходзіла на Дом у воблаку, дык зараз яна ўваходзіць у яго праз вернікаў.

Але калі Бог Дух і Храм Божы зараз – гэта супольнасьць вернікау, а не будынак, дык чаму ў каталікоў і праваслаўных прысутнічае “ахвярнік” і “занавес”, які аддзяляе яго ад веруючых. Бо калі Бог у людзях, дык ці не атрымоўваецца, што сьвятары тым самым адлучаюць сябе ад Бога, Які знаходзіцца ў зале? + Уся скінія, і тое, што было ў ёй і што там рабілася – былі для нас вобразам будучага, тыя ж ахвяры паказвалі на ахвяру Хрыста (Раю паглядзець фільм “Машиах реж. Жиакомо Монкада”) (Можа я чаго не разумею, бо, канечне, я ня надта дасьведчаны ў гэтым пытаньні, ды дапамажыце мне разабрацца, растлумачце..)

Добра(ладно)…Выснова якая:

Калі ўсё, што асьвячае Бог належыць Яму, дак атрымоўваецца і Субота – належыць Яму. Калі ж чалавек у сваім няведаньні апаганьвае яе жыцьцёвымі клопатамі, дык што ж тут скажаш…І сыны і Левія і Аарона таксама сябе апаганьвалі. Чытаем і ня вучымся, слухаем і ня чуем… А некаторыя ўвогульле кажуць, што стары(назва непершапачатковая) запавет на тое і стары, што трымацца яго нам ня трэбы. Можна толькі сказаць з іроніяй: “Дык навошта ён займае месца на вашай паліцы – выкіньце яго – бо ён у 2 разы таўсьцей за “новы”, а затым можаце выкінуць і новы, бо нічога істотна новага ў ім няма і ён ня толькі грунтуецца на старым, але ледзь ня ў кожнай ягонай кнізе маецца спасылка на “стары””

“Ня думайце, што Я прыйшоў парушыць закон, альбо прарокаў: не парушыць прыйшоў Я, а зьдзейсьніць. Бо праўду кажу вам: пакуль ня мінецца неба і зямля, ані ёта адна, ані рыска адзіная ня мінецца з закона, пакуль ня збудзецца ўсё. ” (Мацьв 5:17)

А як вядома – прароцтва, зарокі і дабраславеньні яшчэ зьдзейсьніліся ня ўсе.

3) Што ж могуць азначаць словы “ў той дзень спачыў ад усіх дзеяў Сваіх”?

Хіба ж Бог стамляецца? Не! Ніколі, бо што ж гэта за Бог тады? Чытайма:

“Хіба ты ня ведаеш? хіба ты ня чуў, што вечны Гасподзь Бог, Які стварыў канцы зямлі, не стамляецца і не зьнемагае; розум Яго недасьледны.” (Іс 40:28)

Дык калі Ён не стамляецца – навошта ж адпачывае? Гэта сапраўды можа здацца абсурдам, калі не памятаць, дзеля кго гэта было напісана і калі. Правільна: гэта было напісана дзеля людзей падчас адкрыцьця Божага на г. Сінае, і перададзена праз Майсея народу. Канечне, гэтае павінен быў ведаць і Адам і ягоныя нашчадкі, але зараз гэтае Бог паўтараў канкрэтна дзеля свайго народа. Тады габрэяў, зараз – хрысьціян:

“Уведайце ж, што вернікі - сыны Абрагамавыя. І Пісаньне, прадбачачы, што Бог вераю апраўдае язычнікаў, наперад узьвясьціла Абрагаму: "у табе дабраславяцца ўсе народы".” (Гал 3:7)

Ды й ладна. Важна тое, дзеля каго гэта сказаў Бог? Дзеля жыдоў ці дзеля нас? Калі дзеля габрэяў, дык навошта ж было казаць тое пры стварэньні сусвету? Зразумела, што тое было сказана ня толькі дзеля ізраільцян, але дзеля ўсіх людзей, бо было прамоўлена йшчэ да грэхападзеньня, і калі б Адам з Эвай не пуслухаліся шатана, дык зараз усе людзі б шанавалі сьвяты і дабраслаўлены шабат(пакой).

Калі ж мы не адпачываем у суботу па прыкладу нашага Бога, тады ж што? Лічам сябе разумнейшымі за Яго? Ды й калі не адпачываем, навошта клічам яго “шабатам” – “пакоем”, калі і ня думаем супачываць? Абсурд! Гэта як набыць пральную машыну і мыць бялізну ў яе барабане рукамі, ці граць на электра-гітары без падключэньня. Навошта? Прыдумайце тады іншую назву гэтаму дню.

У дадатак:

Праваслаўе аб субоце:

Андрей Кураев, диакон “… отменить празднование субботы, установленное Богом, никто не может. Никто не может перенести день религиозного праздника с субботы на воскресенье... ”

(http://www.k-istine.ru/sects/seventh-day_adventism/seventh-day_adventism_kuraev.htm)

“…в послании к Евреям Ап. Павел, таким образом ясно говорит о необходимости замены еврейской субботы, как праздничного дня недели, "другим днем" - каким для христиан только и может быть воскресенье.” (http://apostol.ds8.ru/listovki/o-subbote-i-voskresnom-dne.html)

“Если вы более глубоко ознакомитесь с православным учением вы заметите существенное отличие от католицизма - в том, что в православии нет такого авторитета который мог бы своей властью менять заповеди…. Все заповеди Бог не объясняет, и только о субботе дает пояснение (Исх 20, 11: потому что почил Бог в этот день от дел Своих; Втор 24, 18: потому что ты был рабом в земле Египетской). Златоуст поясняет эту особенность Писания: объяснение придается этой заповеди потому, что это не естественная заповедь, а особая; «потому, что она не из первоначальных и не открыта нам совестию, но есть заповедь частная и временная»…. Ссылки адвентистских богословов на то, что Христос Сам соблюдал субботу, я не могу принять: ведь это было прежде Воскресения, а, значит эти ссылки наталкиваются на встречный вопрос: на каком основании нечто, бывшее в прежнюю религиозную эпоху, должно соблюдаться и после важнейшего события человеческой истории – после Воскресения?” (http://borisov-spas.com/news/narushajut_li_pravoslavnye_subbotu_otvet_adventistam/2010-07-06-41)

Архимандрит Аввакум: “Проблема здесь для серьезных исследователей Священного Писания действительно имеется… Христиане продолжали почитать субботу аж до 321 года. Воскресный день установлен к почитанию в 321 году гражданским указом императора Константина Великого. Если почитание субботы установил Сам Бог в громах и молниях теофании (богоявления) на Синае, то воскресный день установил земной смертный человек, пусть даже и царь. И не было специального второго богоявления на Синае отменившего субботу. Так есть.

Они (католики) перенесли день Господень с субботы на воскресенье, нарушая Декалог. Кажется, нет иного поступка, каким бы они так гордились, как изменением субботнего дня. Большая, говорят они, власть и сила Церкви, если она может отменить одну из Десяти Заповедей” (http://mirvam.org/2011/06/12/православный-архимандрит-аввакум-на/)

Як бачым, адзінства ў праваслаўі не назіраецца. Адны з праваслаўных сьвятароў лічыць, што правільна славіць Бога ў суботу, другія ж – правільна Яго праслаўляць у нядзелю. Дык як жа правільна славіць? І гэта не прычэпкі, а рэальнае маё непаразуменьне! Калі гэтае чытаюць праваслаўныя - даражэнькія, скажыце, ці не памылюсь я, калі скажу, што у “Божым Законе” дзесьці сказана што праваслаўныя суботу шануюць? Проста я гэтае чуў і на нейкім праваслаўным сайце, здаецца, чытаў, але сам “Закон Божы” не глядзеў:/

Калі ж такія яўныя супярэчнасьці назіраюцца на афіцыйных сайта, што ўжо казаць пра форумы: на адным сьвятары аспрэчваюць шанаваньне суботы, на другім кажуць, што праваслаўе і не кідала яе шанаваць, і што гэта толь каталіцкая ерась ды кляймяць тых анафемай; што казаць пра веруючых?!

Хрысьціяне, любыя! Не ганіце сваім нявуцтвам і адсутнасьцю любові Божае Імя сярод няверуючых! Бо яны, гледзячы на вас, як вы жывеце і плююць на такога Бога! Калі ў вас няма Бога, дык не хлусіце, што Ён у вас ёсьць! Бо гэтым вы не дазваляеце іншым Яго шукаць, бо яны кажуць: “Калі ў вас такі Бог, нам Такі не патрэбен, бо няма ў гэтым праўды – а гэта проста самападман, каб пазбавіць людзей іхняе волі!” Нажаль ня кожна ведае, што Карла Маркс, якому належаць словы “рэлігія – вопіюм дзеля народу”, быў сынам настаўніка габрэйскай сынагогі, які пры пераездзе ў эўрапейскі горад, дзе яе ня было, дзеля карысьці свайго бізнэсу, а ня нейкіх рэлігійных перакананьняў, адрокся ад сваёй веры і стаў пратэстантам. Гледзячы на гэта, ягоны маленькі сын, які да гэтуль быў адданым Богу, вырашыў, што ніякога Бога няма, і паабяцаў прысвяціць сваё жыцьцё выкрыцьцю рэлігійных баек.

У мяне самога ёсьць сябры і знаёмыя, якія, жывучы сярод праваслаўнага насельніцтва (у Гомелі) і кожны дзень бачучы, як тыя жыывуць, ня могуць паверыць, што яны жывуць з богам, а як тыя кажуць адваротнае – прыходзяць да высновы, што Бога няма. Гэта жах! Бо пра такіх можна сказаць “самі не ўваходзіце, і тых, што ўваходзяць, ня пускаеце ўвайсьці” (Мацьв 23:13)

Я запытваўся ў некаторых сьвятароў(што рызы носяць), але атрымоўваў адмоўны адказ – маўляў не, не сьвяткуем. Але ж праваслаўны каляндар сапраўды пачынаецца з нядзелі. Дык? Што ж гэта? У запаведзі і каляндару адно, а на справах іншае? Сёмы дзень – шабат, а сьвяткуем першы – Sunday (гл Вікіпедыя). Усёткі, што б там некаторыя з праваслаўных не казалі на каталікоў, але трэба прызнаць, што каталікі меншыя крывадушнікі, бо проста памянялі Божую Запаведзь на сваю і што ў іх напісана, тое і робяць, не зьвяртаючы ўвагі на словы апостала Пётры, які казаў, што “трэба слухацца болей Бога, чым людзей” (Дз 5:29). Ці дрэнна гэта? Безумоўна, аднак трэба ж было камусьць выканаць Божае слова пра адступленьне і перамене закону і сьвяточных дзён (Дан 7:25 і 2Фес 2:3)

Каталіцтва аб субоце:

Запаведзь Бога: “Наблюдай день субботний, чтобы свято хранить его.” (Втор 5, 6-21)

Запаведзь Каталіцкай царквы: “Помни, что ты должен освящать праздничные дни.” (Катехитическая формулировка)

(http://www.agnuz.info/tl_files/library/books/catechism/0313.htm#s3p2)

“Слова С.Ф.Томаса, советника кардинала Гиббонса, содержащиеся в его ответе на письмо, поднимающее вопрос об изменении субботы: "Конечно, Католическая церковь претендует па то, что это изменение было ее актом. И этот акт является знаком ее церковной власти и авторитета в религиозных дедах ".. Таким образом, вопрос становится совершенно ясным: Бог говорит, что Он есть истинный Бог, и Он установил субботу как печать Своего авторитета, авторитета Творца всего сущего. Соблюдая субботу, мы признаем Его авторитет - авторитет истинного Бога. Но появляется католическая церковь и говорит: "Нет, не соблюдайте субботу, соблюдайте мерный лень недели. Мы изменили день покоя, и это изменение есть знак нашей власти аннулировать Закон Божий и Его авторитет".

В опубликованной в 1956 году книге, озаглавленной " Вера миллионов " долгое время предлагавшейся в католических книжных магазинах в качестве учебника по основам католического вероучения, на странице 473 содержится интересное утверждение: "Но, поскольку Библия указывает на субботу, а не на воскресенье, разве не удивительно то, что не принадлежащие к Католической церкви христиане, претендующие на то, что их вера целиком основана на Библии, а не на церковных установлениях, соблюдают воскресенье вместо субботы? Да, конечно, это непоследовательно, однако это изменение было внесено за пятнадцать столетий до появления протестантизма, и к этому моменту обычай этот был принят повсеместно. И протестанты подхватили тот обычай, хотя он основывается на авторитете Католической церкви, а не на ясном высказывании Библии. Соблюдение этого дня сохраняется как напоминание о Церкви-Матери, от которой откололись некатолические секты. Так мальчик убегает из дому, однако по-прежнему несет в своем кармане фотографию своей мамы или локон се волос".

Вот как кардинал Гиббонс давным-давно суммировал вопрос о дне покоя, стоящий перед каждым человеком: "Логика и здравый смысл требуют принятия одной из двух противоположностей: либо протестантизм и соблюдение субботы, либо католицизм и соблюдение воскресенья. Компромисс невозможен " (Catholic Mirror, 23 декабря 1893 г.).” (http://www.otkrovenie.de/propovedi/kruz/sila1/34.htm)

Яшчэ цікавы артэкул пра суботу зьмешчан тут (attachment:/57/0-40.htm) і тут (attachment:/85/0-59.htm) там, дарэчы, маецца тлумачэньне да адзінага! верша! з Усёй Бібліі, дзе гаворыцца пра нейкае асуджэньне за выкананьне суботы “Дык вось, хай ніхто не асуджае вас за ежу, пітво, ці за якое-небудзь сьвята, ці ў справе маладога месяца, ці суботы: гэта ёсьць цень будучыні, а цела - у Хрысьце.” (Кал 2:16-17)

Што ж засталіся запаведзі, што тычацца адносін між людзьмі. Нехта называе іх йшчэ маральным законам. Яны блізкія нам, бо кажуць пра плоць, таму праблем тут узьнікае меней.(Ды й добра, бо я ўжо стаміўся…)

Пытаньне 5: Ці слухаемся мы сваіх бацькоў?

Ці ўсёшткі спрачаемся з імі як словамі так і справамі? Дарэчы, заўважу, што Бог не прымушае любіць, бо бацькоў сабе а ніхто не выбярае і з гэтым могуць быць складанасьці, але паважаць іх – павінны. Дзеля тых, каму з бацькамі вельмі цяжка, Бог дадае асабістае дабраслаўленьне, каб стымуляваць выпрацаўку павагі і любові да тых, хто цябе спарадзіў. У сёньняшнім жа Бязбожным сьвеце гэта яшчэ лягчэй: бо зараз ўсе павінны быць удзячныя сваім бацькам, што тыя не забілі іх у маленстве, што зараз ухваляецца ледзь, калі ня ўсімі, хрысьціянскімі дзяржавамі сьвету.

Пытаньне 6: Ці не забіваем мы?

Канечне мала хто з нас у фізічным пляне можа зьдзейсьніць забойства, але гэтак было і тады! І як сёньня ёсьць мірны час, гэтак ён быў і раней, і як тады былі войны, гэтак яны йдуць і зараз.Але асноўная і самая жахлівая розніца войн, якія вялі габрэі і якія вядуцца сёньняшнімі, гэтак званымі, хрысьціянамі ў тым, што тое былі войны Бога, а зараз войны бяз Бога. Здаецца ўсе хрысьціяне народ божы, бо габрэі былі нашым правобразам, а ваююць між сабою з такою лютасьцю, як габрэі і дадумацца не маглі б ваяваць. І я ніколі! Ня здолею зразумець сьвятароў, якія заклікаюць сваю паству да абароны бацькаўшчыны. Што гэта за лухта! Ці заклікаў Хрыстос да барацьбы і гвалту калі казаў пра разбурэньне Ерузаліму і Храму – душы нават сёньняшняга габрэйства? Не! Наадварот, Ён заклікаў ўцякаць у горы! Каму ж мы слугуем? Ці Богу? Ці чалавеку?

Калі Езус казаў “што кожны, хто гневаецца на брата свайго марна, падпадае суду; хто ж бо скажа брату свайму "пусты чалавек", падпадае сынедрыёну; а хто скажа "неразумны", падпадае геене вогненнай.” (Мацьв 5:22), дык што ужо казаць пра забойства фізічнае?! Ды й сваіх па веры!

У дадатак да гэтага зараз паўсюль распаўсюджана і прапагандуецца як норма забойства дзетак ва ўлоньні маці рознымі сродкамі кантрацэпцыі і аборту, і хворых людзей, нібыта каб палегчыць іх пакуты, замест таго, каб лепей маліцца за іх!

+ да гэтых формаў забойства перайшлі больш разбэшчаныя і перакручаныя формы фізічнага забойства:

- курэньне – калі курэльшчык забівае ня толькі сябе, а і навакольных людзей.

- п’янства…

- садамазахізм…

- разнастайныя наркотыкі

- разнастайная ежа і пітво, якія акрамя шкоды і задавальненьня цела анічога ня робіць…

Да ўсяго ж гэтага, напэўна, самай распаўсюджанай формай забойства з’яуляецца віртуальнае. Езус казаў, што сама думка забойства з’яуляецца забойствам. А што робім мы? – Атрымоўваем асалоду ад сузіраньня гвалту, і асабіста ад асабістага ў ім удзелу праз віртуальны сьвет кампутараў і прыставак. Каліж яшчэ мы можам сваім вобразам на экране забіць вобраз іншага чалавека праз сеціва – дэк гэта для нас найвышэйшая ступень задавальненьня. Спаборніцтва…

Увогульле ня люблю спаборніцтва, бо яно разбурае, бо за адзін раз спараджае пагарду і смутак, а ў гэтым няма любові. Вызнаю ж толькі адзіны від спаборніцтва – спаборніцтва ва ў заемнай любові…

У кінапракаце зараз амаль кожны фільм прапагандуе распусту і гвалт. Гэта жах! Але некаторым з тых, хто называе сябе веруючымі, такія фільмы глядзець падабаецца! Ладна, каліб там асуджаўся гвалт, алеж ледзь ня ў кожным гвалт перамамагае гвалт, зло перамагае так званае “дабро”, спосабы змаганьня якога мала адрозьніваюцца ад тых, якімі карыстаецца “зло”, а ўсе дзеі ў дадатак адбываюцца пад салодкі акампанемэнт пералюбу і брыдкаслоўя…

Устрымаем жа сябе ад такога “кіна”. Падумайце: да чаго гэты фільм вас заклікае? Ці набліжае ён вас да вашага Любага, да Таго, хто павінен жыць у вас (калі вы хрысьціяне)?

Тое тычыцца і музыкі. Ці спадабалася б музыка якую мы слухаем Госпаду? Ці падабалася б Яму яе слухаць? Калі ж не – дык ці ня ўцячэ Ён з нашага сэрца, каб толькі яе ня слухаць?

Дзеля каго мы жывем? Кого мы жадаем задавальняць і слугаваць? Ці Богу?

Пытаньне 7: Ці ня чынім мы пералюбу і распусты?

“Вы чулі, што сказана продкам: "Ня чыні пералюбу". А Я в ам кажу, што кожны, хто глядзіць на жанчыну з пажадаю, ужо ўчыніў пералюб зь ёю ў сэрцы сваім.” (Мацьв 5:27-28)

Што ж тут дадаць. Хіба што жанчына на экране і ў часопісе таксама ёсьць жанчына. Так:) з сёньняшняй распустай і разбэшчанасьцю трэ дадаць, што хто глядзіць на хлопца і на жывёлу з пажадлівасьцю – таксама чыніць пералюб. А таксама дашлюбныя спатканьні – гэта юр, бо пераследвае толькі адзіную мэту: цялесныя задавальненьні, а не зачацьце дзіця, ахвяруючы ягоным жыцьцём, а ў гэтым няма аніякай любові.

Дадам, што тое, што казаў пра пералюб Паўла: “Унікайце распусты; усякі грэх, які ўчыняе чалавек, ёсьць па-за целам, а распусьнік грэшыць супраць свайго цела.” (1Кар 6:18)

Пытаньне 8: Ці не крадзем мы?

Дзеля гэтага трэба адказаць на іншае пытаньне: ці можам мы дазволіць сабе праехаць у грамадскім транспарце 1 прыпынак і не заплаціць, калі ўпэўнены, калі проста нам нават будзе вядома, што так зробіць кожны пасажыр гэтага рэйсу; і пры гэтым не адчуць крыўды і зайздрасьці да тых, хто едзе бясплатна?

Я не магу пагадзіцца з тымі, хто кажа: што калі гэта паправу табе належыць, але табе гэтага не даюць, дык трэба узяць без дазволу, нават супроць волі уладара гэтай рэчы; ці ўзяць роўнакаштоўную ёй іншую рэч.! Па-першае гэта вельмі суб’ектыўна, казаць “мне належыць столькі”, а па-другое – Гэта тое самае, як вучыць, што калі выкралі ў цябе, ты маеш права звараваць у іх. Чаму, нажаль, вучаць ў цэрквах. (Так нешта падобнае я чытаў у каталікоў)

Пытаньне 9: Ці здольны заілжасьведчыць?

Ці здольны мы скінуць віну на іншага, каб апраўдацца самім? Нават, калі будзем ведаць, што яго ніхто ня зноёдзе і ніколі не пакарае, а калі і спаткае дзе, дык да таго часу, мы мяркуем, што ўсё ўжо забудзіцца.

Гэтая запаведзь цікаўна тым, што тут ня кажыцца пра хлусьню ўвогульле, але пра хлусьню, пры якой церпяць урон іншыя.

Пытаньне 10: Ці бывае ў нас жаданьне мець тое, што ёсьць у іншых?

Трэба памятаць, што сапраўднаму хрысьціяніну патрэбен толькі Бог, іншае ж яму абыякава: ёсьць - ну і добра, няма – цудоўна. Ён цалкам прысычаецца і знаходзе задавальненьньне толькі ў Богу, як у сваім каханым і не даражыць аніякімі іншымі рэчамі і справамі, і заўжды можа ад іх адмовіцца. Яму добра толькі з Богам, толькі з Ім у сваім сэрцы яму добра і спакойна.

Чалавек жа сьвету заўжды шукае задавальненьне і ня можа яго знайсьці, бо шукае ня духоўнага, а цялеснага, якое, здаецца, і прыносіць часоваую асалоду, але цалкам супакоіць ня здольна, і трэ шукаць усё новыя і новыя рэчы, забаўкі, якія б супакоілі неўтаймаваны дух.

Дык “Ня любеце зямнога, ні таго, што ў зямным: хто любіць зямное, у тым няма любові Войчай” (1Ян 2:15)

Дадам, што грэх, якім зграшыў адданы Богу Давід быў ад парушэньня менавіта гэтай запаведзі – бо ён пажадаў тое, што было ў ягонага сябра, і чым адзіным той даражыў:

“І паслаў Гасподзь Натана прарока да Давіда, і той прыйшоў да яго і сказаў яму: у адным горадзе былі два чалавекі, адзін багаты (Давід), а другі бедны (Урыя); у багатага было вельмі многа дробнага і буйнога быдла, а ў беднага нічога, апрача адной авечкі (жонкі Урыі -Вірсавіі), якую ён купіў маленькую і выкарміў, і яна вырасла ў яго разам зь дзецьмі ягонымі; хлеб ягоны яна ела, і зь ягонай чашы піла, і на грудзях у яго спала, і была яму, як дачка; і прыйшоў да багатага чалавека дарожнік, і той пашкадаваў узяць са сваіх авечак ці валоў, каб прыгатаваць дарожніку, які прыйшоў да яго, а ўзяў авечку беднага (узяў у блізкага свайго) і прыгатаваў яе чалавеку, які прыйшоў да яго.” (2Цар 12:1-4)

А парушэньне гэтай запаведзі прывяло да пералюбу, а потым і забойства (Урыю проста падставілі, ён быў войнам, а Давід на той час ваяваў, так што той мог тэарытычна загінуць і сам). Так што мне ня зусім зразумела падзяленьне гэтае запаведзі ў каталікоў на дзьве:

9. Не пажадай жонкі бліжняга твайго

10. Непажадай нічога, што належыць бліжняму твайму

(вытрымка з Катэхізіса каталіцкага касьцёла)

Бо, як мне здаецца, Бог даў гэта зразумець праз Натана Давіду у 2Цар 12:1-4, калі параўнаў тое, што зрабіў Даід (пажадаў і ўзяў да сябе жонку вернага яму чалавека, прытым, які любіў яго-свайго цара) з крадзежам авечкі ў бедняка. + Далей, калі Бог кажа, як Ён узнёс Давіда, Ён кажа:

“…і даў табе дом гаспадара твайго і жонак гаспадара твайго на ўлоньне тваё, і даў табе дом Ізраілеў і Юдаў, і, калі гэтага мала, дадаў бы табе яшчэ болей…” (2Цар 12:8)

Маўляў: Я даў табе і дом, і жонак, і царства, каліж мала табе было жонак (у Давіда іх было ўжо шэсьць (2Цар 3:5)), дык папрасіў бы, і Я б не адмовіў (гэта для тых, хто шукая сваю палоўку: прасіце ў Бога і, калі вы з Ім, Ён пачуе і дасьць самага лепшаха спадорожніка жыцьця). Але навошта ж ты даў месца юру ў сваім сэрцы і занядбаў маімі запаветамі. Яшчэ адзін важкі момант! Чаму Давід не пакаяўся адразу? Ён жа быў праведнікам, прарокам, памазанікам Божым, ён любіў Бога больш чым сябя! Напэўна ў яго згуляла асабістая чалавечая, у большасьці ж мужчынская, здольнасьць – здольнасьць апраўдаць любы дрэнны ўчынак добрымі, ці справядлівымі памкненьнямі. Так Давід, напрыклад, мог разважаць насткпным чынам: ці ня ўсе ізраільцяне належаць мне? ці ня я іхні цар? А калі Урыя мой падданы і Ён належыць мне, дык ці ня ўсё ягонае маё? Дарэчы, Давід пасьля таго як пераспаў з Урыянай жонкай, здаецца і не зразумеў, што зграшыў (пажадаў чужога). Гэта як сёньня некаторыя лічаць, што любоў дазваляе ня толькі ўступаць у палавыя зносіны до шлюбу, бо мы ж любім. Сапраўды пажадлівасць прытупляе розум, але Давід сапраўды любіў яе…

Што ж…Вірсавія зачала і паведаміла Давіда. Што робіць Давід? Ён робіць па чалавечу даволі разумна: хоча зрабіць так, каб Урыя лічыў гэтага сына сваім, каб выратаваць Вірсавію ад ганьбы, і каб не зганьбаваць сваё, і што важна – Божае Імя, бо ён Ягоны памазанік. Давід выклікае Урыю з ваеннага паходу, каб той некалькі начэй правёў са сваёю жонкаю, але той адмаўляецца, бо яму сорамна быць дома, калі ягоныя сябры сьпяць пад адкрытым небам:

“І сказаў Давід Урыю: ідзі дамоў і абмый ногі свае. І выйшаў Урыя з Дома царскага, а сьледам за ім панесьлі і царскія стравы. Але Урыя спаў каля брамы царскага дома з усімі слугамі свайго гаспадара і не пайшоў у свой дом.” (2Цар 11:8-9)

“І сказаў Давід Урыю: застанься тут і на гэты дзень, а заўтра я адпушчу цябе. І застаўся Урыя ў Ерусаліме на гэты дзень да заўтра. І запрасіў яго Давід, і еў Урыя перад ім і піў, і напаіў яго Давід. Але ўвечары прыйшоў Урыя спаць на пасьцель сваю з рабамі гаспадара свайго, а ў свой дом не пайшоў.” (2Цар 11:12-13)

Пасьля гэтага Давіду застаецца толькі ці спыніць баявыя дзеяньні, што выклікае непаразуменьне, абурэньне і гэта азначала б пайсьці супраць Божае волі, бо вайна гэтая Божая, а Бог спыняць баявыя дзеяньні не загадваў. Ці зрабіць так, каб Урыя памёр сам пад час баявых дзеяньняў і апраўдаць гэта тым, што ён жа і сам рана ці позна мог бы загінуць. Што ён і абірае…

+ Раней жанчына была такой жа ўласнасьцю мужчыны, як і быдла, як і ўсё, што было ў ягонай хаце, ва ўсялякім разе, яна мела ня больш правоў, чым жывёла, толькі што ёй не гандлявалі. У сувязі з гэтым шмат пасланьняў Паўлы прасякнута ідэяй павагі да жанчын і духоўнай роўнасьці людзей перад Богам.

+!“..ня прагні жонкі..” стаіць ня ў пачатку ці канцы апошняй запаведзі, а ў яе сярэдзіне! Ці ж не прадбачыў Бог гэтым, што нехта калісьці захоча абасобіць гэтую частку, каб захаваць колькасны склад Запаведзяў, бо ж другую ж мы выкінулі….Чытаем:

“Ня прагні дому(1) блізкага твайго; ня прагні жонкі (2) блізкага твайго, ні раба (3) ягонага, ні рабыні (4) ягонай, ні вала ягонага, ні асла ягонага, нічога, што ў блізкага твайго.” (Вых 20:17)

І Бог ня проста пералічвае тое, што можа пажадаць чалавек. А засяроджвае щвагу на тых рэчах, якія ў першую чаргу могуць стаць спакусай для чалавека як тады так і зараз. Бо калі займею дом сябра – атрымаю ўсё, што ў ім. Далей я магу пажадаць мець ягоную жонку - “асалоду сыноў алавечых” (Экл 2:8), каб яна ўпрыгожвала мой дом і слугавала зайздрасью іншым, сваёй прыгажосьцю – грэх Давіда. Потым – раба, каб працаваў на полі, каб я мог есьць не працуючы; і рабыню – каб мне жыць у камфорце. Далей вала – бо без яго раб ня здолее пахаць. Потым асла – каб мне не хадзіць пешшу. А затым і ўсе астатнія дробязі. Я хачу падкрэсьліць, што на той момант рэчаў у чалавека было ня шмат і гэтага пераліка было дастаткова. Але самае выдатнае тое, што гэтае актуальна й зараз – хвала Богу за гэта! Галоўнае глядзець не на назву рэчы, а на яе прызначэньне. Бо да чаго імкнецца чалавек? Да таго каб нічога не рабіць (у першую чаргу мужчына:). Таму на зьмену рабам і жывёлам прыйшла тэхніка. Нават – і гэта жах – некаторыя знаходзяць замену і жонцы – купляюць сябе лялек і жывуць з імі…

+ Калі каталікі абасабліваюць “..ня прагні жонкі..”, дык у нейкім сэнсе можна пазайздросьціць іх жанчынам, бо ў такім выпадку (калі дзяўчына нармальнай арыянтацыі) ёй трэба ведаць толькі дзевяць з дзецяці)

У мяне пытаньне да каталікоў: Бог што даў гэтыя запаведзі толькі для мужчын? Чаму не напісаць тады ўжо “не пажадай мужа”? Правільна – тамушта жанчыны тады былі пазбаўлены асабістай волі, дык тады – навошта абасабляць гэтую запаведзь, калі гэта тая ж уласнасьць? + Бог што ня мог прадбачыць, што з разьвіцьцём тэхналёгій розніца між паламі сатрэцца? Эх..Што хочаце, тое і рабіце:

“Няправеднік хай яшчэ робіць няпраўду; нячысты хай яшчэ апаганьваецца…” (Адкр 22:11)

Пратэстанты ж, як пісаў Лютэр, ўвогульле забілі на Божыя Запаветы. Хм…Што тут сказаць йшчэ?..

Ня крыўдуйце, але мне праўда ня зразумела упартая прыязнасьць хрысьціян да сваіх канфесій, а не да Хрыста і Бога…Мы ж хрысьціліся не ў каталіцтва, ці праваслаўе, ці лютэранства, ці баптызм, ці адвэнтызм, ці пяцідзесятніцтва…, а ў Хрыста!

“ І беззаконьнік, калі адвернецца ад усіх грахоў сваіх, якія рабіў, і будзе трымацца ўсіх пастановаў Маі х і паводзіцца законна і праведна, жывы будзе, не памрэ.”

“ Гасподзь ёсьць Дух; а дзе Дух Гасподні, там свабода. ” (2Кар 3:17)

“У любові няма страху, а дасканалая любоў праганяе страх, бо ў страху ёсьць пакута; хто баіцца, той не дасканалы ў любові.” (1Ян 3:18)

Дык ці жыве ў нашых сэрцых Бог? Калі жыве, дык мы вольныя ад грэху не таму, што Бог не глядзіць на тое грэшым мы, ці не, але таму, што мы самі становімся Ім, бо рухаемся Ягоным Сьвятым Духам, мы становімся адною часткаю з ім, а таму цалкам падзяляем…- мы проста фанатычна імкнемся да Ягонае патолі як да самае лепшае асалоды, бо у Ім мы спазнаем сапраўдную волю -…падзяляем Ягоныя погляды і ставімся да іх ужо як да сваіх уласных перакананьняў. Таму мы ўжо проста ня можам грашыць, бо нашымі думкамі і сэрцам цалкам валодае Бог. Таму толькі з Ім мы можам любіць усіх астатніх, бо пачынаем ставіцца да іх як да Ягоных дзетак, а ў нейкім сэнсе і як да сваіх уласным, бо глядзім ужо на сьвет не сваімі вачамі, а Божымі.

“Кожны, народжаны ад Бога, ня робіць грэху, бо насеньне Ягонае жыве ў ім; і ён ня можа грашыць, бо народжаны ад Бога.” (1Ян 3:9)

Дык ня будзьма грашыць, бо Бог сьвят, і ня можа жыць у апаганеным грахом целе.

“ Шукайце таго, што да спадобы Богу ” (Эф 5:10)

“…калі вы ўваскрэсьлі з Хрыстом, дык шукайце вышыняў, дзе Хрыстос сядзіць праваруч Бога ” (Кал 3:1)

Будзьма ж памятаць словы Езуса: “ Калі любіце Мяне, захавайце Мае запаведзі ” (Ян 14:15) Амэн!

(Вельмі дзякую, што вытрымалі і дачыталі да канца. Даруйце за магчымыя памылкі друку:). Буду вельмі ўдзячны за любую вашую рэфлексію і каментары. І да дапаможа нам Богам заўжды быць зь Ім і жыць Ім, бо гэта сапраўднае шчасьце! І памятайце! Я хацеў толькі папрасіць тых, хто кліча сябе хрысьціянамі, задумацца ці ведаюць яны Бога, ці жывуць яны з Хрыстом.

Даруйце, калі кого незнарок чым пакрыўдзіў:\ Калі што, дык напішыце, можа там непаразуменьне было, а можа я і сапраўды ў чым ня меў рацыю)

Дата добавления: 2015-10-21