Дәл есімде жоқ. Мен ол кезде 7-8 жасар бала едім.

Дәл есімде жоқ. Мен ол кезде 7-8 жасар бала едім.

Біз тұратын үйдің ауласында қара түсті, жеңіл көлік келіп тоқтады. Айналадағы үлкен – кіші, көрші – көлемнің барлығы сол көліктің маңына үйірілді.

Сол уақытта біз “Әртістер үйінде” тұратынбыз. Ол қазігі Қарасай Батыр көшесі 50 үй, желтоқсан көшесі қиылысы. Айта кететіні, Алматыдағы осы көше төңірегіндегі болашақта күллі елге танымал әртістер, әншілер, режисерлер, кино қайраткерлері, композиторлар мен балериналар тұратын-ды. Ришат Абдуллин, Қалибек Қуанышбеков, Мүслім Абдуллин, Ғарифулла Құрманғалиев, Латиф Хамиди, Шәкен Айманов сол көршілеріміздің бірең-сараңы еді.

Әкеміз Әли Құрманов домбырашы, жыршы, әнші, ол туралы Ахмет Жұбановтың “Замана бұлбұлдары” кітабында жазылған. 1936 жылдың күзінде Москвада қазақ өнер декадасына қатысқаннан кейін Қазақ ССР еңбек сіңірген әртісі атағын алды. Осы үйден ол да пәтер алған. Бізбен сол уақыттағы кино әртісі, соңыра кинорежиссер атанған Шәкен Айманов та бір аулада тұрдық. Оның жұбайы Хадиша мені қатты жақсы көретін, кейбір кездері мені дүкенге “Қазбек” темекіге жұсайтын. Маған 2 рубль 20 копейка тұратын темекіге 3 рубль беріп, қалған 80 рубльге балмұздақ ал дейтін.

Ал енді жанағы машинадан әдемі костьюм киген, келбеті тартымды жас нағашы Ғанибай аға шықты. Ол ҚазПИ (Қазақ Педагогикалық Институты) бітіргеннен кейін ұзақ жылдардан өткесін еңбек демалысын алып келген.

Ұлы Отан соғысында қатты жарақат алса да ол Польша, Германияға дейін жеткен.

Оқып жүрген кезінде ол біздің үйде және жатақханада тұрды. Соғыстан

Дата добавления: 2015-10-21