Синиченко Кристина Игоревна

У маі 1 793 гадзе з земляў, якія адышлі Расіі ў выніку другога падзелу Польшчы, была утворана Менская губерня. У яе склад увайшла Маладушская воласць Рэчыцкага павета. Вёска Каравацічы ўваходзіла ў склад гэтай воласці.

Некалькі дзясяткаў струхлелых хат пад саламянымі дахамі, густа парослым зялёным дыванам моху, з перакошанымі сценамі, туліліся на адной вуліцы, акружанай са ўсіх бакоў дрымучымі лясамі і гразкімі непраходнымі балотамі.

Цёмнай і цяжкай была жыццё сялян. Нізкія ўраджаі, прымітыўна-апрацоўваных невялікіх жмуткоў зямлі прымушалі паляшукоў жыць надгаладзь, адсутнасць крамы апранала людзей у лахманы, абувала ў лапці. Аб школе і кнігах у тыя часы і не згадвалася. У Каравацічах не было ні аднаго пісьменнага чалавека. Адсутнічала і медыцынская дапамога. Толькі зрэдку прыязджаў з валаснога або павятовага цэнтра фельчар, аднак ён не мог аказаць неабходнай дапамогі якія жывуць у нястачы хворым у сувязі з адсутнасцю медыкаментаў. Людзі лячыліся народнымі сродкамі і метадамі, якія ім перадаваліся па спадчыне ад старэйшых пакаленняў. Смяротнасць была высокай, насельніцтва вёскі не павялічвалася.

С часам у валасным цэнтры Маладушы была адчынена царкоўна- прыхадская школа. Але цяжкія ўмовы жыцця, вялікая бездарожная адлегласць не дазвалялі каравацічанам адпраўляць сваіх дзяцей у школу. Ды і працы было хоць адбаўляй, некалі было думаць аб вучобе.

Галеча спараджала незадаволенасць і непрыязнасць сярод сялян, прымушала іх станавіцца даўжнікамі. Вось як казаў у 1968 году ў сваіх успамінах васьмідзесяцігадовы каравацічанін Ксенафонт Гапоненка:

"У далёкі дарэвалюцыйны час каравацічан звалі казённымі. Ад беззямелля мы пакутавалі, а каб мець грошы на кавалак хлеба, змушаныя былі ісці на лесараспрацоўкі. Усюды аб'ездчыкі, леснікі - за ўсё плаці. Ад невялікіх вузкіх палосак, якія прыходзілася апрацоўваць нават уначы з-за недахопы часу мелі мала карысці. Што пасееш, то і збярэш. Мужыкі часта за межы біліся. Сталыя недахопы заганялі нас у абавязкі. Каб прахарчаваць сям'ю, узімку іх "нахапаешся, а ўлетку адпрацоўваеш". Не жыццё, а гора было і толькі. Такі мне запомнілася дарэвалюцыйная вёска".

Як бы пацвярджаючы словы Гапоненка, піша аб дарэвалюцыйным жыцці каравацічан і былая настаўніца Яўгенія Рыгораўна Тэадоравіч, якая працавала ў двухуамплектнай пачатковай школе ў Каравацічах з 1915 па 1917 гг.: "Добра памятаю, - успамінае Яўгена Рыгораўна, - які адсталай і глухой была тады ваша вёска. Сяляне жылі вельмі бедна. Вучні хадзілі ў школу ў адзежы з саматканага грубага палатна, босыя, а з наступам халадоў - усё ў лапцях".

Адсталасць у эканамічным стаўленні тлумачылася дробнаўласніцкай працай і сялянскай гаспадаркай. Кожная сям'я мела невялікі ўчастак зямлі, які стала памяншаўся па меры вылучэння з складу сям'і новай маладой сям'і. Сялянскія гаспадаркі драбнелі, распластоўваліся, распадаліся.

У Каравацічах не было памешчыкаў і памешчыцкай зямлі. Людзі не ведалі памешчыцкай кабалы. Аднак з ліку найболей заможных сялян вылучаліся кулакі і падкулачнікі - "вясковая буржуазія". Менавіта на іх хіліла свае спіны бяднота, якая павялічваецца з года ў год. Сяляне змушаныя былі пакідаць "наседжаныя" месцы, шукаць новых селішчаў.

Назва вёскі Каравацічы, як сцвярджае доктар геаграфічных навук прафесар Вадзім Андрэевіч Жучкевіч, паходзіць ад прозвішча першапаселенца Каровіча, што выклікае сумнне, бо не захавалася ні адной такі або блізкай па гучанні прозвішча. Судзячы па вымаўленні старых назваў вёскі Каравацічы, пацвярджае легенду аб тым, што ў далёкія часы ў выніку нейкай эпідэміі загінула жывёла. З рэлігійных пабуджэнняў людзі пакінулі "праклятае" месца, перасяліліся ў іншае, у навакольных селішчах узялі кароў і вялі іх на новае месца ўглыб лясоў. Вось і пайшлі "Каровадзічы" – Каравацічы.

Па падданні даўніны існуе яшчэ адна версія назвы вёскі Каравацічы. Так гэта або няма, але вось што цікава: у сістэме Дняпра (у тым ліку і на Гомельшчыне) ёсць некалькі невялікіх рэчак з назвамі Харватка, Хаўратка, Хаўрачка, Хамрач. Гэтыя рачныя імёны мовазнаўцы тлумачаць у сувязі з племянным назвамі харватаў. І яшчэ адзін цікавы факт: зноў-ткі ў Прыдняпроўе, у Рэчыцкім раёне Гомельскай вобласці ёсць вёска пад назвай Каравацічы. Дык вось гэтае геаграфічнае імя лічаць звязаным з харватамі. Слова "харваты" - старажытнае і ў некаторай ступені вельмі таямнічае. Паводле з адной з шматлікіх спроб растлумачыць гэты этнічную назву харваты - літаральна ў перакладзе з іранскіх моў "жаночае, багатыя жанчынамі". Аўтары такога тлумачэння лічаць, што назва харваты нарадзілася ў прыазоўскіх стэпах, адкуль паступова перавандравала на захад. У Прыазо’і гістарычна былі вельмі моцнымі элементы матрыярхата, менавіта тамака нарадзіўся шырока вядомы міф аб амазонках - жанчынах - ваяўніцах.

Сяляне змушаныя былі часта сыходзіць з родных месцаў у пошуках працы. Адны наймаліся да памешчыка ў якасці слуг і прыслужніц, іншыя, не знойдучы працы, вярталіся ў Каравацічы, дзе іх чакала ўсё таксама галеча, голад і холад.

Спусташэнне і згаленне сялянскіх гаспадарак працягвалася да Вялікага Кастрычніка, унеслага карэнную папраўку ў гістарычную несправядлівасць дзялення людзей на багатых і бедных.

НА ШЛЯХУ ДА КАЛЕКТЫВІЗАЦЫІ (1917 - 1930)

Сельская гаспадарка царскай Расіі было адным з самых адсталых у Еўропе. На велізарных прасторах Беларусі яно знаходзілася на самім нізкім узроўні. Жыццё патрабавала змен. Бо пры сталых нізкіх ураджаях голад быў непазбежным спадарожнікам земляроба. Прыходзілася прадаваць жывёлу, інвентар і нават апошні жмуток зямлі.

Каравацічанамрэвалюцыя прынесла палітычную волю, абараніла ад "вясковай буржуазіі". Аднак прыватная ўласнасць на зямлю не дазваляла бедным сялянам весці гаспадарку самастойна. Укладзеная праца ў зямлю не апраўдвалася.

Сярод найвялікшых пераўтварэнняў, якія былі ажыццёўленыя ў нашай краіне пасля Кастрычніка, найважнае месца прыналежыць будаўніцтву калгасаў і саўгасаў. Ленінскі кааператыўны план азначаў пераўтварэнне дробных гаспадарак у буйныя калектыўныя сацыялістычныя гаспадаркі. Нацыяналізаваўшы зямлю, зрабіўшы яе ўсенародным здабыткам, партыя Леніна вырашыла не толькі задачу эфектыўнай апрацоўкі і выкарыстанне яе, але і задачу згуртавання сялянскіх мас у адзінае палітычнае ядро.

Упершыню аб будаўніцтве калгаса ў Каравацічахсталі гаварыць у канцы 1929 гадзе.

Вялікую тлумачальную і арганізацыйную працу праводзілі сярод насельніцтва мясцовыя камуністы, а гэтак жа дасланыя з раёна таварышы з ліку двадцаціпяцітысячнікаў. Яны былі вядучай сілай, душой калектывізацыі. Такімі запомніліся старажыламі: Адамовіч,

Клімковіч, Саўкоў, Шульгін, Нікіценка, Кастрама, Мікалай Панцялеевіч Лапшык, Хведар Емяльянавіч Кашпур, а таксама настаўнікі Караваціцкай школы: Мікалай Яўхімавіч Махнач і Зінаіда Аляксандраўна Баубель.

У 1924 году ў Каравацічахбыў створаны камітэт бяднаты. Камуніст Сідарэйка Мікалай Апанасавіч стаў яго старшынёй, а дэмабілізаваны салдат Блізнец Пётр Трафімавіч - намеснікам.

Адначасова быў створаны пункт па ліквідацыі непісьменнасці сярод дарослага насельніцтва. Узначаліў яго энергічны, адважны, настойлівы камсамолец, настаўнік Караваціцкай школы, які прыехаў на працу з Хойніцкага раёна, Махнач Мікалай Яўхімавіч. Па ініцыятыве гэтага настаўніка была адчынена хата-чытальня ў хаце папа Пігулеўскага, загадчыкам якой стаў Ермоленка.

Махнач Н.Е. быў камсамольскім важаком у вёсцы. Члены ячэйкі ганарыліся сваім важаком, яго дзёрзкасць усяляла ў іх упэўненасць, выхоўвала настойлівасць, баявітасць. Такімі былі першыя камсамольцы вёскі: Усс Сцяпан Мікалаевіч, Блізнец Апанас Іванавіч, Сідарейка Сяргей Трафімавіч, Шпадарук Цярэнцій Антонавіч, Гапоненка Уладзімір Ксенафонтавіч, Ярац Аляксей Пятровіч, Ярац Сцяпан Захаравіч, Дзейкун Мікалай Іванавіч, Сідарэйка Іван Фёдаравіч, Кандраценка Данііл Фёдаравіч. Першым сакратаром камсамольскай ячэйкі ў 1926-1927 гг. быў Усс Сцяпан Мікалаевіч.

Яшчэ малачысленная была партыйная ячэйка. Першымі камуністамі былі: Ярац Іван Рыгоравіч, Міхалка Мікалай Апанасавіч, Блізнец Іван Якаўлевіч, Блізнец Пётр Яўсеевіч. Партыйную ячэйку ўзначальваў Кашпур Хведар Емяльянавіч,які працаваў адначасова загадчыкам сельскім клубам. Гэта былі тыя людзі, на якіх можна было пакласціся, якія сталі баявым авангардам у будаўніцтве новага жыцця ў вёсцы Каравацічы.

Падрыхтоўка да арганізацыі калгасу ў Каравацічах пачалася ў канцы 1929 гада. Праводзіліся зборы сялян, на якіх упаўнаважаныя распавядалі аб калгасах, іх перавагах перад

асабістай гаспадаркай, аб калгасах, створаных у суседніх абласцях Украіны і Расіі.

Да практычных дзеянняў па стварэнні калгасу прыступілі толькі ў 1931 году. Першы збор сялян па арганізацыі калгасу ў Каравацічах было прызначанае на першыя лікі студзеня. Выканкам Караваціцкага сельскага Савета ўзначальваў Сідарэйка Раман Прохаравіч. Утворанаму калгасу далі назву "Запаветы Леніна". Дата 24 студзеня ўвайшла ў гісторыю, як дата першага збору па арганізацыі калгасу ў Каравацічах.

У 1932 году ў маладым калгасе налічалася каля 200 гаспадарак. Было арганізавана 2 брыгады. Першую ўзначаліў Дзейкун Іван Іванавіч, другую - Смольскі Міхась Лявонцьевіч. Чым больш набіраў сілу малады калгас, тым больш шалелі яго супернікі, якіх заставалася лічаныя адзінкі. Але іх злачынства не зламалі волю бедняка. Наадварот, ён стаў больш перакананым у правасці калгаснай справы, у сваім імкненні да новага жыцця, гатоў быў ахвяраваць сабой дзеля яе.

У Каравацічах да пачатку 1943 году калектывізацыя падыходзіла да завяршэння. Калгас "Запаветы Леніна" меў некалькі дзясяткаў канёў, плугоў і барон.

У 1935 - 1936 гадах у калгасе было восем паляводчых брыгад. Праца ў калгасе выдзвігала сваіх перадавікоў, якіх звалі стаханаўцамі.

У 1933 году прыступілі да асушвання балот. Меліярацыя назвала свайго перадавіка. Ім быў Сідарэйка Сямён Іванавіч, які пастаянна перавыконваў нормы выпрацоўкі і даводзіў іх да 150 - 190 %. Да 1938 - 1939 гг. калгас "Запаветы Леніна" (старшыня Смольскі Міхась Лявонцьевіч) быў у ліку лепшых гаспадарак Васілевічскага раёна і ўдастоены гонару быць удзельнікам ВДНХ у Маскве, якая была адчынена 1 жніўня 1939 гады.

Гг.

У 1941 году калгасы "Запаветы Леніна", "Пяцігодка", "Чырвоная Дуброва" зноў абаранялі гонар раёна на галоўнай выставе краіны. Некалькі іх працаўнікоў былі занесеныя ў Кнігу Пашаны. Сярод іх - тэхнік па штучным асямяненні крупнарагатай жывёлы Герман Круты, жывёлагадовец Цімафей Блізнец, даярка Матрона Тужык, палеводы - стаханоўцы Сямён Сідарэйка і Герман Ярец. Усе яны былі ўзнагароджаныя каштоўнымі падарункамі. Аднак усё перакрэсліла вайна. У першыя дні яе звыш 500 жыхароў Караваціч, Цішкаўкі і Чырвонай Дубровы пайшлі на фронт. Толькі 200 з іх вярнулася дадому. Сярод загінулых былі і былыя старшыні калгасаў.

Загінуў і Мікалай Яўхімавіч Махнач, які кіраваў калгасам "Запаветы Леніна". Івану Рыгоравічу Ярац было даручана перагнаць калгасны статак у тыл, каб не дастаўся ворагу. Удава Івана Рыгоравіча Агафья Майсееўна ўспамінае: "Калі што, то жывым не здамся ў палон. Дайшоў з каровамі да Тамбова. Адтуль пайшоў на фронт. Загінуў, як і шматлікія з нашых".

Быў закатаваны ворагамі былы старшыня калгасу, а затым сувязны партызанскага атрада М.У.Смольскі.

У лістападзе 1943 гады рэчыцкая зямля была вызвалена ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў. Найболей цяжкія баі былі каля вёскі Каравацічы. Вёска некалькі разоў пераходзіла з рук у рукі. Танкавая дывізія немцаў мела намер прарвацца праз вёску да самай Рэчыцы. Але на яе шляху стала 41-ая асобая знішчальна-процітанкавая артылерыйская брыгада палкоўніка Когана.

На самім цяжкім участку знаходзіўся 1959-ый полк на чале са адважным і рашучым камандзірам-беларусам падпалкоўнікам Мікалаем Міхайлавічам Забелом. Трое сутак працягваўся жорсткі бой за Каравацічы. Масавая гераічнасць паказалі байцы першай, другі, трэцяй і чацвёртай батарэй брыгады, якімі камандавалі: капітан Мікалай Сцяпанавіч Казлоў, старэйшы лейтэнант Мікалай Іл’іч Барэеў, старэйшы лейтэнант Аляксей Якаўлевіч Сухарукаў, старэйшы лейтэнант Шарыф Сулейманович Сулейманаў.

За паспяховае выкананне баявой задачы па вызваленні вёскі Каравацічы падпалкоўнік Н.М.Забела быў узнагароджаны ордэнам Леніна, а старэйшым лейтэнантам: Н.І.Борееву, А.Я.Сухарукаву, Ш.З.Сулемайнаву і камандзіру гарматы трэцяй батарэі Ў.У.Крыкліваму было прысвоена званне Герояў Савецкага Саюза.

У памяць аб жорсткіх баях у вёсцы Каравацічы былі названыя вуліцы імя Н.І.Борэева, А.Я.Сухарукова. Кожны год 19 лістапада адзначаецца дзень вызваленні в. Каравацічы і гэтай датай названая адна з вуліц. У цэнтры вёскі, а таксама на могілках збудаваныя помнікі ў памяць аб загінулых героях, земляках, якія абаранялі ў гады вайны нашу Радзіму ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў.

Для аднаўлення сваіх калектыўных гаспадарак працаўнікі калгасаў "Запаветы Леніна", "Пяцігодка", "Чырвоная Дуброва" прыступілі ў снежні 1943 гады. Усё прыйшлося пачынаць спачатку. Не было ні тэхнікі, ні памяшканняў, ні жывёлы.

Першымі пасляваенным кіраўніком у Каравацічах быў Пётр Ракавец.

Для правядзення весновой сяўбы насенне збіралі ў аднавяскоўцаў. Зямлю апрацоўвалі ўручную, лапатамі. Зрэдку ў плуг запрэгліся людзі.

На чале калгасу "Запаветы Леніна" з 1944 па 1950 гг. быў Кузьма Сямёнавіч Кулажанка. За гэты перыяд гаспадарка набыла новы аўтамабіль, жатку, касілку і іншы дробны сельскагаспадарчы інвентар.

У жніўні 1950 г. Калгасы "Чырвоная Дуброва", "Запаветы Леніна", "Пяцігодка" аб'ядналіся. Старшынёй быў абраны Хведар Іларыёнавіч

Блізнец. У хуткім часе яго замяніў Станіславаў Нарбетавіч Траўнічак. Калгас меў на то час ужо 450 кароў, 150 канёў, свінаферму, птушкаферму, ферму па гадоўлі авечак, 40 пар валоў, 3 трактары "НАЦІ", адзін ХТЗ.

Шмат прыйшлося зрабіць для таго, каб пачаць заняткі ў Караваціцкай сярэдняй школе. Падчас вайны застаўся толькі адзін будынак з двума класамі. Не хапала настаўнікаў. Загінулі ў баях за Радзіму педагогі: У.П.Землянскі, М.Каплуноў, Н.Рыбачэнка, М.Я.Махнач, М.Бірыла. Дзеці вучыліся ў хатах, класнай дошкай служылі дзверы. Не было падручнікаў, сшыткаў. Вучні пісалі на абрыўках папер, газет. Аднак неўзабаве было пабудавана новае памяшканне. У 1947/1948 вучэбным годзе было 446 вучняў. У 1952 году быў першы выпуск дзесяцікласнікаў. Атэстаты сталасці атрымалі 18 вучняў.

Вось ужо некалькі дзесяцігоддзяў аб'яднаная калектыўная гаспадарка вёсак Каравацічы, Цішкаўка, Чырвоная Дуброва названая "21 з'езд КПСС". Па выніках працы за 1977 і 1978 гады калгас быў пераможцам Усесаюзнага сацыялістычнага спаборніцтва і ўзнагароджваўся пераходным Чырвоным сцягам ЦК КПСС, Саюза Міністраў СССР ВЦСПС і ЦК ВЛКСМ, двойчы занасіўся на Ўсесаюзную Дошку Пашаны ВДНХ СССР.

Ва ўсім гэтым вялікая заслуга старшыні калгасу "21 з'езд КПСС" Мікалая Мікалаевіча Коваля, які ўжо кіруе ім 43 гады. Мікалай Мікалаевіч Коваль з'яўляецца кавалерам двух ордэнаў Леніна, ордэнаў Кастрычніцкай Рэвалюцыі і Працоўнага Чырвонага Сцяга, медаляў, дэпутатам двух скліканняў Вярхоўнага Савета БССР, заслужаны працаўнік сельскай гаспадаркі Рэспублікі Беларусь, Ганаровы грамадзянін Рэчыцкага раёна. Ён ніколі не шукаў лёгкіх шляхоў. Аднойчы абраўшы сваю дарогу, ён дакладны ёй усё сваё свядомае жыццё. Пачынаў працаваць Мікалай Мікалаевіч простым механізатарам у калгасе "Шлях да камунізму",

в. Холмеч. Увосень 1956 гады быў накіраваны на вучобу ў Магілёўскую саўпартшколу. Пасля трох гадоў вучобы Н.Н. Коваль вярнуўся з дыпломам агранома-арганізатара. Быў абраны сакратаром партыйнай арганізацыі калгасу "Чырвоны сцяг". Працаваць прыйшлося з Мікалаем Маркавічам Агуржыным, кіраўніком-старшынёй з вялікай літары. З канца 1960-го новая праца - інструктарам Рэчыцкага гаркама партыі. А 28 лютага 1962 года Мікалая Мікалаевіча Коваля абралі старшынёй калгасу "XXI з'езд КПСС". Восем наступных гадоў Н.Н. Коваль узначальваў калгас і адначасова працаваў радавым механізатарам. Араў на трактары і малаціў камбайнам.

Апрацоўваў поле аміячнай вадой. Гэтай "хіміі" баяліся ўсё. І вось ужо год 2005. І таксама калгасам (СПК) "XXI з'езд КПСС" кіруе Н.Н. Коваль. Хоць і век ужо амаль 80…

25 лютага 2005 гады ў ДК і Т "Нафтавік" праходзіла ўшаноўванне перадавікоў раёна. Адным з лепшых кіраўнікоў адзначаны старшыня калгасу "21 з'езд КПСС" Коваль Мікалай Мікалаевіч. Сярод лепшых

працаўнікоў сельскай гаспадаркі названыя: аператар машыннага даення Сідорэйка Наталля Уладзіміраўна, лепшая цялятніца Сыч Ніна Уладзіміраўна і аператар штучнага асемянення Васілец Лідзія Мікалаеўна. Сярод лепшых працаўнікоў устаноў аховы здароўя - галоўны лекар участковай бальніцы Цімошчанка Ларыса Фёдараўна.

У красавіку 2005 гады ў Ліскаўскім СДК праводзілася юмарына пад назвай "Смяяцца не грэх", у якой К араваціцкі СДК заняў 3-е месца.

1 ліпеня 2005 гады ў в. Каравацічы адбылося перапахаванне рэштак загінулага пры вызваленні вёскі ў 1943-м байца Савецкага Войска. У мінуўшчыне году падчас абследаванняў камісіяй райвыканкама стану помнікаў і захараненняў на тэрыторыі раёна, якія адносяцца да 1941-1942 гадам, выяўлена было 36 няўлічаных захараненняў. Адно з такіх было на тэрыторыі гаспадаркі жылой хаты №243 па вуліцы Савецкай у вёсцы Каравацічы. Хавалі абаронцу Айчыны з ушанаваннямі. Ганаровы экскорт выканаў воінскі рытуал - даў салют. Тутака ж на мітынгу

А.У. Крываносаў уручыў медаль "60 гадоў вызвалення Украіны ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў" былога франтавіку, жыхару вёскі Васілю Лазаравічу Дзейкуну.

У рэспубліканскім спаборніцтве "Дажынкі - 2006", сярод моладзежных механізаваных збожжапрыбіральных атрадаў, экіпаж СПК "21 з'езд КПСС" у складзе Анатоля Данілавіча Краўчанка і Якава Якаўлевіча Шведа заняў трэцяе месца.

На пярэдадні Дня вызвалення Рэчыцкага раёна ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў Савет старэйшын Рэчыцкага раёна на чале з старшынёй Савета Н.У. Зайцавым, ветэраны і навучэнцы наведалі памятныя месцы горада і раёна. У вёсцы Каравацічы, на брацкай магіле і ў мемарыяла загінуўшым воінам прйшоў мітынг, на якім прысутнічалі і навучэнцы Караваціцкай сярэдняй школы. Адным з якія выступілі быў старшыня СПК "21 з'езд КПСС" Коваль Н.Н.

У снежні 2006 гады Капараўскі сельскі Савет ўвайшоў у склад Караваціцкі сельскі Савет. Да пяці вёсак, якія ўваходзілі ў сельскі Савет, дадалося яшчэ пяць. Гэта вёскі: Капараўка, Будка, Лазараўка, Багданаўка і Прудзішча.

У 2006 году газета "Звязда" абвясціла літаратурны конкурс. У гэтым конкурсе Андрэй Сідарэйка з вёскі Каравацічы заняў трэцяе месца. Ён з'яўляецца студэнтам - завочнікам на журфаку БДУ. Аповесць, якую ён напісаў на конкурс, завецца "Вальс чырвоных рабін". 19 мая 2007 года ў газеце "Настаўніцкая" была апублікаваная яшчэ адна аповесць "Заснежаных вішань белая пароша".

2008 год. На пасаду старшыні кіравання калгасу (СПК) "21 з'езд КПСС" прызначаны Коваль Уладзімір Мікалаевіч. Коваль У.Н. нарадзіўся ў 1961 году ў д. Пракісель Рэчыцкага раёна. У 1983 году скончыў Беларускую

сельскагаспадарчую акадэмію, па спецыяльнасці - вучоны аграном. З 1983 па 2008 год працаваў намеснікам старшыні калгасу "21 з'езд КПСС".

13 мая ў Нацыянальнай бібліятэцы Беларусі адбылося паседжанне аўтарытэтнага журы, якое падвяло вынікі XVI рэспубліканскага конкурсу: "Бібліятэка - асяродак нацыянальнай культуры". 9 чэрвеня 2008 гады Міністэрствам культуры Рэспублікі Беларусь быў падпісаны загад №180 "Аб выніках рэспубліканскага конкурсу "Бібліятэка - асяродак нацыянальнай культуры", у якім у намінацыі "За пошукавую і даследчую працу" Короватичская сельская бібліятэка была адзначаная трэцяй прэміяй.

21 верасня 2008 года вёска Каравацічы адзначыла сваё 215-годдзе. Было праведзена свята вёскі: "Усё ад зор далёкіх і да рос мая Радзіма родная світае". Адбылося ўзнагароджанне па намінацыях: "Лепшы падворак" - Міхалка Тамара Міхайлаўна і Сыч Аляксей Пятровіч; "Лепшыя кветкаводы - аматары" - Ярац Тамара Уладзіміраўна, Махлова Наталля Уладзіміраўна, Гапоненка Любоў Дзмітрыеўна, Ярац Ганна Леанідаўна; "Лепшыя майстры і майстрыцы" - Міхалка Сяргей Фёдаравіч, Ярац Наталля Аляксееўна, Тужык Таццяна Уладзіміраўна, Дзейкун Вольга Міхайлаўна. Таксама памятным падарункам была адзначаная шматдзетная маці Швед Яраслава Віктараўна, якая ў 2007 году атрымала ордэн "Маці - гераіня".

У снежні 2008 гады вёска Каравацічы прыняла статус аграгарадка.

2009 год. Па распараджэнні Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь 17 сакавіка была абвешчаная Падзяка Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь за шматгадовая праца, высокае прафесійнае майстэрства Ярцу Уладзіміру Уладзіміравічу, галоўнаму аграному калгасу (СПК) "21 з'езд КПСС".

З 4 па 10 красавіка ў Рэчыцкім раёне - "Тыдзень лесу - 2009" пад дэвізам: "Новыя лясы - нашчадкам у спадчыну". На тэрыторыі Караваціцкага ляснічаства таксама прайшло гэтае мерапрыемства, у якім прынялі ўдзел юныя лесаводы Караваціцчкай сярэдняй школы: Кандраценка Алена, Махлова Ганна, Сідорэйка Алеся, Ярац Марыя, Атрошко Уладзімір, Швед Яраслаў, Ярац Уладзімір, Ярац Сцяпан.

У красавіку 2009 гады прайшоў агляд - конкурс самадзейнай народнай творчасці пад назвай: "Спяваю табе, мая Беларусь!", у якім лепшымі вядучыя былі: Ярац Зінаіда Іванаўна - дырэктар Караваціцкага дома народнай творчасці і Сцяшэнка Наталля Адамаўна - мастацкі кіраўнік. Яны занялі першае месца.

У 2008/2009 вучэбным годзе ў Караваціцкай сярэдняй школе сталі выпускнікамі 6 вучняў.

Дата добавления: 2015-11-30