Сені іздейді айдыннан бүгін кемем,
Алға апарар арқалап жүгің де ерен.
Арман қала – уақыт құшағынды,
Дала аруы өзіңсің күлімдеген.
Құпиялау көрініп сырың маған,
Арман едің қол жетпес бұрын қалам.
Түнгі әсем жарығың сиқырымен,
Шақырады өзіне жымыңдаған.
Жұмақ па едің,
таусылмас сұрақ па едің?
Құшағыңа шақыр деп сұрап па едім.
Ауылымды кетіп ем айырбастап,
Сынап па едің,
білмеймін, ұнап па едің?
Дала аруы өзіңсің – қалам менің,
Бір шырағың өзім боп жанам дедім.
Ғашық болып келіп ем, асық болып,
Құшағыңда мәңгіге қалар ма едім...
Кешір дала аруы, ақыныңды –
Шақырады ауылым – анам менің.
***
Зерделеп ой жүгіртсең көңілменен,
Естіден есері көп өмір деген.
Қиындық көрмегендер қиястанып,
Жүруге әуес болар жеңіл-желең.
Естілер сөз түсінер, жас болғанмен,
Есердің жылуы жоқ бас болғанмен.
Буынсыз тіл – ақылдың құлы болса,
Бас жаруға бармас-ау, тас жарғанмен.
Түйсіксіз ортада мен жетімдеймін,
Жетесіз жекіргенге өкінбеймін.
Естімен бірге болсам тозақта да –
Тәңірден одан өзге не тілеймін.
Н А У Р Ы З К Е Л Д І!
Жылылықты жетелеп,
көтем нұрын мәпелеп.
Наурызым келдің бе!
Таңмен бірге ертелеп,
үт сәулесі еркелеп,
Құшағыма ендің бе.
Аязға бет қарылып,
сені күттім сағынып,
Әз Наурыз, армысың!
Жанғандай боп бар үміт,
күншуаққа малынып,
Құт көктемім бармысың!
Сағындым ғой құстарды,
ақын едім құс-жанды.
Сайра сандуғаштарым.
Жаным оған құштар-ды,
қиялыммен ұшқам-ды,
Қайда қарлығаштарым!
Ұзынсары келген бе,
наурыз көже бергенде,
Ішсең, қарның тоймайды.
Кимешекті аналар,
мәре-сәре балалар,
асық атып ойнайды.
Қызыр бабам келіп тұр,
ақ батасын беріп тұр –
Думан болсын бар айым!
Өкпе-нала болмасын,
Тәңірім көктен қолдасын,
Әумиін! – дейік ағайын.
А У Ы Л Ы М
Мекиендер үніне «аһ» ұрғандай,
Әтеш таңды айғайлап шақырғандай.
Қой маңырап, қорада тай кісінеп,
Есек үзіп ішегін ақырғандай.
Сиырымыз пададан қалады деп,
Апам байлап бұзауын қапылғандай.
Қарттар күнге арқасын тоса отырып,
Әңгіменің қымызын сапырғандай.
Қидың шоғын қышқашпен қаузап қойып,
Әжелерім нан жауып отырғандай.
Ақын қайным кәне кел қымыз іш деп,
Жеңгем сары тегешін сапырғандай.
Ағам атқа мінгенде, тұлғасына,
Дейді қарттар: Мінеки батыр қандай!
Тоқсандағы кәрия көзін жұмса,
Ауыл түгел жоқтайды жақындардай.
«Ағайынның аты емес, ауылдастың,
тайы озсын» дейтұғын нақыл қандай!
Бірін-бірі танитын бір ауылдың,
Елін түгел бірлікке шақырғандай.
Қыздарынан инабат нұры еседі,
Көз тартатын көркі мен ақыл қандай!
Көрген жігіт көліктен түсе қалып,
Ғазал айтып артынан «аһ» ұрғандай.
Ауылымның көрсеңіз адамдарын,
Балға бармақ боласыз батырғандай.
Е К І Т І З Г І Н...
Кездестірмес бұл өмір кімді-кімге,
Жақсы жаман көресің тірлігіңде.
Елдің жақсы болмағы деп ойлаймын,
Әкімдер мен ақындар бірлігінде.
Осы жайлы менің көзқарасымда,
Бар келісім, бар кейде таласым да.
Бірін-бірі санамай дара шынға,
Келу керек деп білем жарасымға.
Ақылды адам әр істің парқын байқар.
Содан кейін ақылмен нарқын байытар.
Рухани жауһарын ақын айтса,
Әлеуметтік байлығын әкім айтар.
Екі тізгін бір қолда болса ғана,
(Сол тізгінің иесі- халым дана)
Жыламаса адамға налып бала,
Жыламаса көз жасы тамып ана.
Шын бақытты осы деп біледі ел,
(Өткен күндер өтті ғой жүрегі шер)
Әкімі мен ақынын тату етіп
О,жаратқан,елімнің тілегін бер!
Дата добавления: 2015-12-07; просмотров: 73 | Нарушение авторских прав