Тауасарұлы

Боз далам, менің боз далам,

Көргенде сені мәз болам.

Қурайың желмен күй төгіп,

Жанымның шерін қозғаған.

Жусанның исі бұрқырап,

Кеудемді жара жаздаған.

Гүлдерің көркем, үлбіреп,

Арнаған тәтті наз маған.

Қырқаңда жатқан баяғы,

Балалық тоным тозбаған.

Өзіңді көрсем, анамды,

Көргендей бейне,

мәз болам.

Ебелек қуып, еркелеп,

Бала боп кете жаздағам.

Боз далам, менің боз үйім,

Аунап-қунаған өз үйім.

Асыр сап сенде алыстым,

Тай мініп, желмен жарыстым.

Жұлдыздар сәлем жолдайтын,

Төрінен сонау ғарыштың.

Боз далам, балаң мен едім,

Боз жаулықты анам сен едің.

Ақының болып арқалы,

Жырлап бір өтсем деп едім.

Әр тасың – қиял ертегім,

Жартасың аңыз шертетін.

Бұйра бас, бүртік аршаңды,

Жамылсам жасыл көрпе-тін.

Қарағай қалың сарбазың,

Миллион найза кезенген.

Ентелей шапқан жауына,

Ерлердің рухын сезем мен.

Гүрілдеп өткел бермейтін,

Өрлікті көрем өзеннен.

Ақсауыт киген сардар боп,

Шашақты қолға ту алам.

Қарсы кеп көрсін, шыдаған!

Найзамды қанмен суарам...

Желкілдеп шығып қырқаға,

Жеңдік деп жауды қуанам...

Боз далам, менің кең далам,

Құшағыңда өскен мен балаң.

Өзіңе тартқан ұлыңмын,

Мен де өзіңдей кең болам!

Отқа салса жанбайтын,

Суға салса батпайтын,

Қайраулы қылыш шаппайтын,

Алпамыс Ермен тең болам!

Көгіңнен күн боп көрінем,

Төсіңе гүл боп өрілем.

Көктесін далам-анам деп,

Жыр-нөсер болып төгілем.

ТАЛАНТТЫҢ ЖАУЫ...

Таланттың жауы – қызғаныш,

Қызарып іште жүретін.

Бұғынып жатқан, былғаныш,

Осал тұсыңды білетін.

Бақталас болып басқаға,

Басына бақыт қонды деп.

Қара ниетпен қастана,

Ішіне қыжыл толды кеп.

Ол неге асып барады,

Мен неге одан кем болам?

Ел мақтап жатыр ананы,

Несі артық менен, оңбаған!

Қызғаныш иттің қыңсылы,

Ішіңді солай тырнайды.

«Мен білмес бар-ау, бір сыры,

Сүріндірсем де қыңбайды.

Өтірік мақтап оңаша,

Осалдау тұсын табайын.

Сенгіш неме еді балаша,

Омақастыра шалайын»

Қызғаныш шіркін осынай,

Қыңсылап маза бермейді.

Боламын деуге досындай,

Өзіне-өзі сенбейді.

Тарыл мейлі, тарылма,

Бәрі де Тәңір қолында.

Таланттың жауы – қызғаныш,

Жарбиып жүрер жанында.

БЕС АЛАТАУ

Хақ Таһала тау мен тасты да

адамзаттың тәлейіне бола жаратты...»

Асиетті Хадистен

Мақтан қып, Арқас, Лабас тауым барын,

Қалмайды араласам, жанымда мұң.

Бір үйдің бес баласы секілдісің,

Шу, Талас және Шымбас – бауырларың.

Далама бес Алатау қоныс тепті,

Бауырынан аю, барыс өрістепті.

Бір-біріне бұлттан сәлем жолдап,

Қуаныш-сүйінішіңді бөліс депті.

Көгінде мұзбалағы қалықтаған,

Шөбіңнен шипа тапқан тәуіп бабам.

Құшағыңда аралас-құраласып,

Сырына тау мен тастың қанықты адам.

Аң мен құс араласып жамыраған,

Арқар мен тауешкісі маңыраған.

Тауларды құз-жартастан жаратқандай,

Пендеме пана бол деп Тәірі оған.

Сасқанда адам, тауға кеп бас құрапты,

Аңды азық қып, сіміріп тас бұлақты.

Ата-бабам баурайын мекен еткен,

Жау келгенде таудан да тас борапты...

Бес Алатау – бес сала, атамекен,

Кен төгіліп қойнынан жатады екен.

Баба хаты – шекіген таңбалы тас,

Шертіп қалсаң шежіре тіл қатады.

Бес Алатау – бес сала, мақтанышым,

Ұрпағыма өзіңнен бақ дарысын.

Рухына өмірлік бас иемін,

Бабаларым сені іздеп тапқаны үшін.

Аттарыңды атақтап ұрпағыма,

Жүрегімнен төгілер жыр тағы да.

Арқас, Лабас, Шу, Талас және Шымбас –

Атамекен аманат ұлт арына!

БАУЫРЫМ!

Ұшпағына өмірдің жетеді кім,

Бүлкілін де білдірмей өтеді күн.

Әлдебір танымайтын біреу келіп,

«Бауырым» десе езіліп кетеді ішім.

Осы сөзде бір ыстық мейірім бар,

Жібітетін адамның пейілін тар.

Шын жүрекпен айтылған болса егер,

Бес жастағы балаға дейін ұғар.

Айтарыңның астарын, жүйесін біл,

Тілмен жарым ырысың ілесіп жүр.

Бауыр десе бауырың жылынады,

Кісіліктің сол сөзде киесі тұр.

Бауыр десе бауыр ет езілмей ме,

Осы сөзден нұр шуақ сезілмей ме.

Бауырым деп бар қазақ басын қосса,

Маңайынан дұшпаны безінбей ме!

Көңілдің көп түйіні тарқар ма екен,

Дәл осыны демеймін байқар бөтен.

«Бауырым» деп бас салып жер бетінде,

Қазақ қана қапысыз айтады екен.

Дата добавления: 2015-12-07