Сырымды айтам. . .

Ей, тағдырым, мынау әлем не дейді?

Назарын сап менсінгісі келмейді.

Қарамаса, мен оларды қаратам,

Жырларымды сары жебедей боратам.

Сенбегенді иландырам, көндірем,

Селебе жыр жүрегіне төндірем.

Тайбурылдай өршеленіп, өрлеймін,

Қазған орын жыра құрлы көрмеймін.

Жігерімді қалқан қылып арыма,

Сырымды айтам Елім саған жарыла.

Нарқы қымбат намысыңды қорғаймын,

Қыраның боп көк жүзінде самағаймын.

Туған жердің топырағынан нәр алам,

Қас жауыңа қанжарың боп қадалам!

Ей тағдырым, ашам солай жолымды,

Мойындатам бағым түгіл, сорымды.

Керек болса тау қопарып, тас жарам,

Тас бұлақтан өлең болып басталам.

Байқағысы келмегенге байқалам,

Аруларға гүлзар болып жайқалам.

Қарттарыма жастық болып жастаған,

Сақалына тамған тамшы жас болам.

Мейірім нұры әжімінде ойнаған,

Әжелердің ұршығы боп айналам...

О, тағдырым, сен білесің мұңымды,

Мұңымды да, айтылмаған сырымды.

Бүгін мені менсінбеген пенденің,

Ұрпақтары жатқа оқиды жырымды.

ЖЕР – АНАМ

Тал бесікте таңменен тербетіле,

Келген екем «іңгәлап» жер бетіне.

Содан бергі қызығым-шыжығыммен,

Жүрегі кең Жер-Анам, сенде өтуде.

Өзіңе аян Өмірге талпынғаным,

Шуағыңа шомылып, ән тыңдадым.

Көз арбады күміс пен алтындарың,

Нарқы қымбат алтыннан

халқым барын –

Жүрегіммен, жаныммен сезіп өстім,

Қаңбағың боп қырқаңды кезіп өстім.

Жанартаудай жалынды намыс бердің,

Намыстансам көрінбес көзіме ешкім!

Жүрегі кең Жер-Анам, қасиеттім,

Сұлулыққа мәңгілік ғашық еттің.

Өзен-көлің... Тауларың...

бәрін-бәрін,

Көкірегіме келеді басып өпкім.

Күлімдеген бір болып гүліңменен,

Мұңыңменен бөліссем, сырыңменен.

Адам салған жаныңның көп жарасын,

Емдесем деп келемін жырымменен.

МІТ пен КҮДІК

Бәсіре еттім о бастан жанымды арға,

(бұйырта гөр жұртыма барымды Алла!)

Дала жырын ғасырға тәбәрік қып,

Шашу етіп шашамын жаным барда!

Сүйеу етіп сүрінсем Пір-Құтыңды,

Үйренгемін сұңғыла сыр күтуді.

Сары Далам, сағыныш-мұңым болдың,

Төрт құбыла түйіссе – бір бүтін-ді.

Бүтін болсын жырың да, сырың далам,

Талай дұшпан қол сұғып жырымдаған.

Көк бөрідей ұлыған көкке қарап,

Бесік жыры секілді мұңың маған.

Қырқалардан гүл теріп қаласа кім,

Еске алуға құқылы бала шағын.

Құлан еді ұрпағың... Жылан болып,

баратқандай қинайды болашағың.

Тұманданып, белгісіз халың-мұнар,

Жан қалды ма, құдай-ау,

жаныңды ұғар?

Табыс қуып талтаңдап жүргендердің,

Көксегені тәңірге мәлім шығар?!

Күдігі көп ақынды жүдетті арман,

Жыр жазатын шапағат тілеп таңнан.

Түлкібұлаң дүние, түңілдірме,

Жатқандай боп

дайындап түнекті алдан

ШАБЫТ ТАҢЫ

Тіршіліктің қол үзбей күйбеңінен,

Ой өрбітіп көңілге түйгенімнен.

Таң шапағын қондырып жанарыма,

Ораламын шабытты күйге кілең.

Ал, содан соң, жортамын күлік мініп,

Жұмыр жерді қиялмен біріктіріп.

Шайқасамын жамандық атаулымен,

Жүрегімде ізгілік тұнып тұрып.

Көре алмастар көз сүзіп «аһ» ұрады,

Қызғаныш ит қыңсылап жатыр әлі.

Ал, ақынды аялап ақ қанатты,

Поэзия-періште шақырады.

Жұмақ нұры ескендей қанатынан,

Жылу алып жүректің жан-отынан.

Қу тірліктің күйбеңін лақтырып сап,

Ақын отыр сәбидей жаңа туған.

Сырын шертсе Әлемге жүрегінің,

Адам үшін құдайдан тілері – күң!

Періштеге айналып бара жатыр,

Бір қанаты сағыныш, біреуі мұң...

Жерге қонып жұлдыздай самала мың,

Таратқанда өмірге таң алауын.

Бақытымды басқамен бөлісуге,

Күлік мініп Ғарыштан ораламын.

Дата добавления: 2015-12-07