|
Читайте также: |
- Раечка, сиңа ни булды? Ят инде, чынлап, син бүген әллә нинди.
- Юк-юк, бер ни дә юк. - Рушания ире янына килеп утырды, матур итеп елмаеп битеннән сыйпады. - Саша, Сашенька, - диде иркәләп. «Юк, әйтмим, борчымыйм вакытсыз, бәлки, куркыныч берни дә юктыр».
Рушания иртән барысын да озатып бетергәч, тиз генә кичәге таксины чакыртты. Ул больницага килгәндә әллә ни кеше юк иде, бер почмакта бер-берсенә сыенып утырган Лилия белән әнисен күреп алды. Рушания да акрын гына алар янына килеп утырды.
- Исәнмесез, хәерле иртә.
- Кемгә хәерле, кемгә хәерсез, ә сез монда нишләп йөрисез? Ярый инде без кара авыр эштә таушалып, исерек ир белән җәфа чигеп, чирлегә әйләнеп беткәнбездер, ә сез бөтенләй икенче, башка кеше.
- Юк, мин дә нәкъ сезнең кебек үк кеше, - диде елмаеп. - Килүегез яхшы булган, бәлки Ходай безгә мәрхәмәтле булыр.
- Булсын иде шул, юкса, минем дүрт балам кемгә кирәк, ә синең балаларың бармы?
- Бар, икәү, алар зурлар инде, ә синең исемең ничек, танышмадык та?
- Хәлимә булам.
- Матур исем, мин Рая.
- Нишләп Рая, син татар түгелмени?
- Татар - Рушания. Ирем урыс кешесе, шуңа күрә бөтенесе Рая, Раечка дип йөртәләр, мин шуңа күнеккән инде.
- Әйдәгез, керик булмаса.
Хатыннар ашыкмыйча гына торып бастылар, тик бер дә керәселәре килеп тормый иде шул, аз булса да вакытны суздылар, күпме генә сузылмасыннар, керергә кирәк иде.
- Әйдә алайса, - диде Хәлимә. - Син, балам, кайт, укуыңны калдырма, төшке аш әзерлисең дә бар.
Ике хатын озын коридор буйлап алга атладылар, берсе озын төз гәүдәле, бик чибәр ханым, икенчесе кечкенә ябык гәүдәле, йөзе вакытыннан алда таушалган һәм талчыккан. Аларны әлегә берни куркытмый, тик аз гына шом-шик кереп кунды йөрәкләренә, әмма кем дә булса үз аягы белән инде кире чыга алмас дигән уй башларына да килмәде, һәрберсе үз алдына, «берәр атна ятарбыз да чыгарбыз» дип уйлады. Шулчак Лилия кинәт йөрәк өзгеч тавыш белән «Әни!» дип кычкырып җибәрде, ике хатын шып туктап артка борылдылар да ашыгып кире килделәр. Лилия үз кычкыруына үзе куркып, учы белән авызын кысып каплады.
- Әни, мин куркам, - диде яшь тулган күзләрен мөлдерәтеп.
- Чү, балам, ни сөйлисең, мин бит үләргә бармыйм, дәваланырга гына керәм.
- Әйе, үскәнем, кирәкми, елама. - Рушания Лилиянең күзләренә текәлеп карап, акрын гына баш селкеде, алар бер- берсен яхшы аңладылар. Лилия үзен тиз кулга алды.
- Әни, син борчылма, мин барысын да эшләрмен, - дип елмаерга тырышты. «Рушания апа» диде дә төртелеп калды, әйтәсе сүзен әйтә алмады, күзенә тагын яшь, тамагына төер килеп тыгылды. Рушания Лилиянең иңбашларыннан кысып кочаклады да колагына пышылдады: «Ярамый, нык бул». Үзе елмаеп, матур күкрәк тавышы белән:
- Юкка борчыласың, мин бар әниең янында, ышан, барысы да яхшы булыр, - диде. Алар тагын икәү караңгы озын коридор буйлап алга атладылар. Кабул итү бүлмәсендә аларның кәгазьләрен тутыргач, киемнәрен саклау бүлмәсенә тапшырырга куштылар, кабул итүче хатын бер кечкенә Хәлимәгә, бер Рушанияга карады.
- Мин сезнең бу норка туныгызны алмыйм, югала калса, үлгәнче дә түләп бетерә алмам, юк идемени берәй гадирәк әйберегез? - Үрелеп аягына да карады. - Аяк киемегезне дә алмыйм.
- Тукта, ничек алмыйсыз? Бәлки аның иң гадие, иң арзанлысы шулдыр.
- Мә, үзеңнекен тутыр шушы капчыкка, синекен точно берәү дә урламас, - диде Хәлимәгә капчык сузып. - Ә сез киемнәрегезне өйгә биреп җибәрегез.
Рушания уңайсызланып Хәлимәгә карап алды. Хәлимә дә астан өскә карап, яңа тапкан дустына ярдәмгә ашыкты.
- Мә, ал минекен, минеке дә иң кыйммәтлесе - югалта күрмә. Әйдә, ал киемнәреңне, өскә ябынып ятарбыз.
Аларга өченче катка менәргә куштылар, шәфкать туташы аларны әле бүген генә бушаган буш палатага алып керде.
- Менә шунда урнашыгыз, бүген генә бушады.
- Белсәң иде, ничек бушады икән? - диде Хәлимә бер караватка әйберләрен куеп.
- Нәрсә дисез?
- Мин әйтәм, кайтып киттеләрме, әллә үлеп беттеләрме?
Шәфкать туташы бераз бу ябык хатынга карап торды, аннан ишек төбендә тунын кочаклап басып торган Рушанияга күз сирпеп алды.
- Төрлесе бар, бу ял йорты түгел, - диде дә кырт борылып чыгып та китте.
Хәлимә һаман кузгалмый бер урында басып торган Рушанияга карап:
- Әйдә, менә монда, бер-беребезгә якынрак булырбыз, дип, каршысындагы караватка күрсәтте. Рушания берсүзсез
Хәлимә күрсәткән урынга килеп утырды.
- Чынлап та, ник бу кыйммәтле туныңны киеп килдең? Хәзер менә утыр инде кочаклап. Бәясе дә илаһи гынам, мин бер кибеттә бәясен күреп шаккаткан идем, ул акчага мин ике ел рәхәтләнеп гаиләмне туйдыра алыр идем, мондый кыйммәтле тунны кемнәр кия икән, ул кыйммәтле хатыннар нинди була икән дип кайбердә баш вата идем, менә хәзер күрәм инде, - диде баш селкеп.
Рушания, уңайсызланып, тунын кая куярга белмәде, тун булмады - бәла булды. Дөресен генә әйткәндә, ул аның бәясен дә белми иде, иренең чираттагы бүләге - кырык биш яшенә. Өйдә әле аннан башка тагын өч тун эленеп тора, ул аларның да бәясен белми иде. Ул үзен бу кечкенә, мохтаҗлыкта яшәгән хатын алдында гаепле хис итте, бай кыяфәтеннән оялды.
- Юк ла, мин ничектер аның турыда уйламадым да, аннан мин алай больницага йөрергә дә яратмыйм, чирләп тә ятканым юк, мондагы тәртипләрне дә белмим. Миңа табиб белән сөйләшергә дә кайтып китәргә кирәк, өйдә берни дә белмиләр.
- Әйтмәдеңмени?
- Юк, алдан борчыйсым килми.
Хәлимә бераз текәлеп карап торды:
- Ә минем кызга әйткәнсең.
- Бик әйбәт синең кызың, миңа бик ошады. Син акча дип борчылма, акча табарбыз, ә менә бу бәладән ничек котылырга?
- Әйтмә дә, бу бәладән котылсак, Алла бирса, мин сиңа барысын түләрмен. Озакламый улым укып бетерә, ул сварщикка укый, бер елдан кызым укып бетерә, эшли башласалар... Бурычлы үлми диләр, исән булсак, түләрбез.
Хәлимә хыялланып уйга чумды, аннан кинәт уйларыннан айнып китеп:
- Ярый, килгәнбез икән - ятыйк, шунда гына ял итмәсәм, бүген черем дә итмәдем.
Рушания селкенмичә утыра бирде, бүлмәне күздән кичерде, соңгы бер ун ел ремонт күрмәгән, купшаклап утырган стена-түшәмнәр, сәләмә бертөрле пәрдәләр - шыксыз иде монда. Аның уйларын укыгандай Хәлимә дә:
- Әйе, җаный, йөрәктә шом, ә бүлмә аннан да шомлырак, синең кебек кешегә бигрәк тә, - диде. - Ярый инде, безнең кебек хәерчелектән чыкмаган кешегә күнегәсе юк, күнеккән. - Хәлимә чишенеп караватка менеп ятты, ничек тә җайлап ятарга маташты. ✓
- Ходаем, монда озак ятарга язмасын, матрасның мамыгы ике башында гына калган бит. - Рушания берсүзсез Хәлимәне күзәтте, бу ябык кечкенә хатын шундый кыю, бернидән курыкмый торган көчле рухлы кешегә охшаган иде. Кичә күрешкән, бүген танышкан яңа юлдашын гомер буе белгән кебек тоелды. Кемгә кем ныграк кирәктер монда. Хәзер әлдә ул бар - ялгыз булмавына сөенеп куйды Рушания.
Кинәт ишек ачылып китте, палатага гади киемнән генә кичәге яшь табиб килеп керде.
- Исәнмесез, килдегезме, яхшы булган.
Рушания торып басты, олы күзләрен тутырып яшь табибка текәлде, тик Хәлимә генә урыныннан селкенмәде, астан өскә карап ята бирде. Хәлимә, гомумән, кызык кеше булып чыкты ни уйласа, шуны кычкырып әйтеп сала, андый кешеләрне кычкырып уйлый диләр.
- Карагыз әле, бигрәк яшьсез, мин монда карт табиблар гына эшли дип уйлый идем.
- Мин дә яшь түгел, утыз биштә.
- Яхшы саклангансыз.
- Рәхмәт, - дип елмайды яшь табиб, - сезгә ошасам бик шат, чөнки безгә бик озак бергә булырга туры киләчәк. Сез бүген яңабаштан анализлар тапшырыгыз, аннан без сезнең белән барысын уртага салып сөйләшербез.
- Гафу итегез, сезгә кем дип эндәшергә?
- Илья Ильич Воронин.
- Илья Ильич, гафу итегез, миңа кайтып йөрергә рөхсәт итмәссезме? Мин әле гаиләмә әйтмәдем, үзегез әйттегез, куркыныч юк дип, шуңа вакытсыз борчыйсым килми.
Табиб бераз уйланып торды:
- Озак яшерә алмассыз, әйтергә туры килер. Сез аңларга тиешсез кайда эләккәнегезне. Я, ярый, анализлар әзер булганчы гына. Уколларны ала башлагыз.
- Бәй, алайса мин дә кайтып йөрим.
- Юк, сезгә ярамый, сез кайчан болай ябыга башладыгыз?
- Бер ярты ел элек.
- Сезне участковый өч ай элек җибәргән бит, ник килмәдегез?
Балалар бар, ирем нык эчеп китте, эшеннән кудылар. Мин бердәнбер гаилә туйдыручы, ә балалар дүртәү, бишенчесе - ирем, үзе бер олы бала, бала да, бәла дә.
Ярый, хәлдән килгәннең барысын да эшләргә тырышырбыз, ә сез ирегез белән сөйләшегез, авыр чакта гаилә терәк булырга тиеш, сезнең хәзерге хәлдә бигрәк тә, хөрмәтле ханымнар.
Хәлимәгә ял итәргә туры килмәде, шәфкать туташлары берәм-берәм керә торды, кем анализ ала, кем укол ясый. Рушания белән икесен әле бер, әле икенче кабинетка чаптырдылар. Төшке аш вакыты да җитте, суга пешкән ботка белән сыек кәбестә шулпасын икесе дә ашыкмыйча гына арлы-бирле болгаттылар.
- Эх, элек булса, мин боларны бик тәмләп ашап куяр идем, мин алай сайланып, сырланып тора торган кеше түгел, ә хәзер менә бик теләсәң дә тамактан узмый. Ә син аша, бу, беләсең килсә, хәзер байлар ризыгы, әйе.
Рушания Хәлимәгә карап елмайды.
- Чын әйтәм, хәзер байлар диетада утырырга яраталар ди, бөтен әйберне тозсыз, майсыз, шикәрсез суда гына пешереп ашыйлар ди. Син дә бай, синең янда мин дә бай, әйдә, ашыйк байлар боткасын.
Раяның да тамагы ачкан, бик тәмләп ашап куйды. Ул өйдә чынлап та, Хәлимә әйткәндәй, үзенә суда тозсыз гына пешерә, артык тазарып китүдән курка, ә Хәлимә, әйтерсең, аның тормышын үтә күрә.
Палатага кергәч, Хәлимә урынына менеп ятты. Ахрысы, аруы җиткән иде бугай, ятты да йокыга да китте. Рушания бик озак аңа карап утырды, күзенә йокы кермәде, бераз уйланып утыргач, өенә кайтып китәргә булды.
Икенче көнне Рушания палатага килеп керүгә, Хәлимә урыныннан торып утырды, әйтерсең, ул Рушанияны гомер буе белгән, гомер буе көткән.
- Нишләп болай озакладың, сине көтә-көтә арып беттем.
- Өйдәгеләрнең китеп беткәнен көттем. - Рушания акрын гына Хәлимә каршысына, үз караватына килеп утырды да, бит очларын чокырайтып, ягымлы итеп елмайды, әйтерсең, хәл белергә генә килгән.
- Хәлең ничек, ничек йокладың?
- Йоклаганмын туйганчы, төнлә уянып киттем - аңламый торам кайда икәнемне дә, карыйм - син дә юк, куркыныч булып китте. Шул килеш күзгә йокы кермәде. Ә син кайткач нишләдең, әйттеңме иреңә?
- Юк, әлегә борчымыйм.
- Син жәллисең, ирең бик яхшы кешедер, ә минеке үлсәм дә айнымас. Балаларны интектерә, Лилиямйе жәллим, бөтенесе аңа - исерек әти дә, өч бала да. Озак тотмасалар гына ярар иде, синең берәй җирең авыртамы?
Юк ла, алай авырткан җирем дә юк, бәлки табиблар ялгышканнардыр?
Ә минем чынлап та ашказаны авырта, эш белән генә онытылып йөрим, ә менә болай тик яткач, гел авырта, йөрәгемне талый. Мин бит шундый ашарга яратам, ә хәзер менә тамакка аш үтми, ашаганы да кире чыгарга гына тора, шсккеләр белми әйтмәгәннәр, үткәндә аша, килешкәндә ки, дип.
- И-и, Хәлимә, онытып торам, менә җимешләр алып килдем сиңа, теләгәнеңне ашап кара, - дип Хәлимәнең алдына пакет-пакет җиләк-җимешләр өеп куйды.
- Ай Аллам, бигрәк күп бит бу, менә бу маймыл ризыгын бик яратам, - дип, ярты банан сындырып капты.
Син ачуланмасаң, боларын балаларга җибәрим әле Лилиям килгәч.
- Теләсәң нишләт, ул синеке.
- Рәхмәт инде, рәхмәт сиңа, - дип Хәлимә җимешләрне тумбочкасына тутырды. - Балаларга тәмле әйберләрне бик тә ашатасы килә дә бит, күп вакыт ипигә дә җитми. Кем уйлаган шушы көнгә калырмын дип, балаларны табуын таптым, тик 11 и ашатырмын да ни киендерермен дип уйламадым. Ул чакта ирем дә алай эчми иде, яшь чак, көчле чак, алда гел кояшлы көннәр генә көтеп торадыр кебек.
Борчылма, барысы да яхшы булыр.
Ишектә шәфкать туташы күренде:
Әзерләнегез, иртәнге обход башлана!
Ярый, Аллага тапшырдык, юньле хәбәр белән генә керсеннәр.
Исәнмесез! - Ишектән ак халаттан ике ир, бер хатын- кыз килеп керделәр. - Кемнәр ята монда? Сабирова Хәлимә ханым. -- Карт табиб язуларны актарып карады.
Да, балаларыгыз бармы?
Дүртәү.
Карт табиб анализларны карагач, Хәлимәнең ашказанын бас кал ап карады, Хәлимә авыртуга кычкырып җибәрде, шундук укшый да башлады.
Ник болай озак суздыгыз, сез бит күптәннән чирлисез? Я, ярый, киләсе дүшәмбегә операңияга әзерләнегез.
Ансыз гына булмыймы соң?
Юк, булмый шул, гүзәлем, вакытында дәваланган булсагыз, менә болай тире белән сөяккә дә калмаган булыр идегез. Так, монысы кем була?-Ул Рушанияның кәгазьләрен кулга алды, Илья Ильичка күтәрелеп карады. Табиблар үзләре генә аңлый торган телдә аңлашып алдылар. Карт табиб Раяга бераз текәлеп карап торды да:
- Ә сезнең белән берсекөнгә сөйләшербез, бүген тагын кан бирегез, - диде.
- Миндә нинди чир, миңа нигә әзерләнергә? - диде Рушания хәлсез тавыш белән.
- Сабырлыкка, гүзәлем, сабырлыкка, - дип Рушанияның кулыннан сөйде дә ишеккә борылды, аның артыннан калганнар иярде.
Рушания белән Хәлимә тагын төшке ашка тиклем әле укол, әле анализ биреп, вакытның үткәнен дә сизми калдылар. Анда-монда чиратта утырганда әллә ниләр ишетеп, икесе бер-берсенә күзләрен тутырып карап-карап алдылар. Алар аңлап бетермиләр иде әле аларны ни көткәнен, бу гади генә дәвалану урыны түгел икәнен.
Алар палатага әйләнеп кайтканда, тагын бер койкага ия табылган, ниндидер бер хатын ишек төбендәге койкага урнашып маташа, башына кысып бәйләгән ак яулыгына караганда, олы кеше булырга тиеш. Керүчеләргә борылып карамады.
- Исәнмесез, - диде Рушания.
- Исәнмесез, - диде тонык хәлсез тавыш, урынын җайлады да акрын гына менеп ятты, авыр итеп ыңгырашып куйды, берсүзсез күзәткән бүлмәдәшләренә карамыйча гына авыр сулады.
- Туйдым шушы больницадан, шушы купкан түшәмнәрдән, Ходай ник интектерә, туйдым, арыдым.
Рушания белән Хәлимә бер-берсенә карашып алдылар, аннан икәүләшеп акрын гына яңа күршеләре янына атладылар, беренче булып Хәлимә телгә килде.
- Шулай каты чирлисеңме?
Яңа күрше күзен ачмады, яңак буйлап күз яшьләре тәгәрәде. Рушания караватның кырыена гына утырды да ничек юатырга белмичә, аның ябык зәңгәр кулын кулларына алып, йомшак кына итеп сыйпады: «Чү-чү, елама!» Тик шуннан ары сүз тапмады. Кычкырып уйлый торган Хәлимә:
- Әллә шулай еш ятасыңмы монда? - диде.
- Өч ел.
- Энекәем, нәрсәң авырта?
- Канда рак.
Хәлимә белән Рушания тагын бер-берсенә мәгънәле итеп карап алдылар.
- Ярый миндә ашказаны гына әле, - дип куйды Хәлимә,
кисәрләр дә ямап куярлар.
Теге хатын күз яшьләрен сөртеп, яңа күршеләрен күздән кичерде, аннан янында утырган Рушанияга карап ятты:
- Ә сезнең нәрсә?
Рушания иңбашын гына кысты.
- Белмим, без кичә генә кердек, бу Хәлимә, ә мин Рушания, ә сезнең исемегез ничек?
- Мин Люба. Сез шундый чибәр, чирле кешегә дә охшамагансыз. Мин дә бит әле утыз өчтә генә, ә әйтерсең, йөз ел яшәгән. Өч ел бөльницадан-больниңага. Яшисе килә бит, балам бәләкәй, аз булса да үскәнен күреп каласы килә.
Курыкма, дәваларлар, хәзерге заманда кеше үтереп ятмаслар, син яшь бит әле, бирешмәскә тырыш, җебеп төшмә. Чирләгән саен өчәр ел ята башласаң, чыккач балаларың да танымас, - дип куйды Хәлимә.
Мин дә шулай уйлаган идем дә, бар нәрсә дә без теләгәнчә булмый икән шул, башым авыртып кына кергән идем...
Күп сөйләшергә яратмаган Рушанияның эчен нидер I ырмап таларга тотынды, кәефе кырылып, тагын башы.жләнеп китте, хәлсезләнеп күзләрен йомды. Бу юлы инде аның хәлен сизеп, яңа күршесе аның кулын кысарга маташты, тик хәле юк иде шул.
Мин сезне куркыттым, ахрысы, кан качты йөзегездән, барыгыз, ятып торыгыз, егылуыгыз бар.
Хәлимә дә иелеп Рушанияга карап алды.
Ни булды, әллә син дә чирлисеңме? - дип иңеннән кочаклап лпды. - Әйдә, ятып тор. - Хәлимә Рушанияга урынына барып и тарга булышты, өстенә ипләп одеялын япты.
Синең ни җирең авырта соң? Тегеләр дә берни әйтмиләр, син бөтен күргән-ишеткәннәрне йөрәгеңә бик якын алма алай. - Үзе авыр эштән каткан ябык куллары белән Раяның иңнәреннән сыйпады, шушы бер тәүлек эчендә бу кеше аңа I уганы кебек якын тоелды, ул аңа сокланып карап утырды, |'ашыннан сыйпап куйды. - Энекәем, чәчең бигрәк калын, ннмр, ничек күтәреп йөртәсең моны?
- Белмим шул, мин беркайчан да кискәнем юк, - диде күзен ачмый гына.
- Матур шул, бөдрәләнеп тора, синең бар җирең дә килешле, үзең дә чибәр, исемең дә матур - Рушания. Шундый матур исемне ник кыскартырга, без бит урыс Иванга бер дә Ислам яки Илмәмәт димибез.
Рушания елмаеп куйды.
Хәлимәнең үз хәле хәл иде, аның да ашказаны авыртып, күңеле буталды, тик ул моны сиздермәскә, үзен алардан көчлерәк итеп күрсәтергә тырышты, хәленнән килгәнчә Рушанияны авыр уйлардан арындырырга теләде.
- Иреңнең исеме ничек?
- Саша, Александр.
- Менә, кайткач, Салихҗан я Абдулла дип кара әле, күзе нинди булыр икән?
Рушания йомшак кына итеп көлеп куйды.
- Юк ла, ул мине яратып кына Раечка ди.
- Мин дә сиңа яратып кына Рушания диячәкмен, без бит синең белән тиңдәшләр булса кирәк.
- Юк, мин сиңа ападыр шул, миңа кырык биш тулды инде.
- Энекәем, миңа утыз сигез, әйтерсең, синең апаң! Юк, үпкәләмә, мин сиңа апа дия алмыйм, синең янда хан кызлары бер читтә торсын, әгәр мин егет кеше булсам, һичшиксез, сиңа гашыйк булыр идем, билләһи дим.
- Үсендерәсең, үскәнем, үсендерәсең, - дип көлде Рушания.
Алар янына акрын гына Люба да килеп басты, Хәлимә аңа, утыр шунда, утыр, дип, үз караватына ишарәләде.
- Син өшисеңме әллә, ник яулык бәйләп йөрисең? Кызу бит монда, салып ат.
Люба уңайсызланып елмайгандай итте, тик бу елмаю әллә нинди кызганыч елмаю иде. Олы зәңгәр күзләрен тутырып карады, кулын бер күтәрде, бер төшерде, бераз икеләнеп торгач, берсүзсез акрын гына башындагы яулыгын сыпырып төшерде. Рушания белән Хәлимә бермәлгә телсез калдылар, Рушания хәтта яткан урыныннан торып утырды.
- Энекәем, чәчең кая? - диде Хәлимә аптырап.
- Коелып бетте, - диде Люба аңыр сулап. - Кеше арасына чыкканда парик киям, бик җайсыз нәрсә, тирли, кычыттыра. - Люба Рушанияның чәченә текәлеп калды, калтыранган куллары белән үрелеп, аның чәченә кагылды.
- Сүтеп карыймчы, ачуланмасагыз.
Рушания ул кагылуга чирканып куйды, әйтерсең, аның да хәзер башы ул кагылганнан пеләш кала. «Тимә», дияргә үзендә көч тапмады, берсүзсез башын гына иде.
- Курыкмагыз, мин дә бер сокланыймчы. - Ул, кыяр- кыймас, хәлсез куллары белән Рушанияның чәчен тотып торган тимер шпилькаларны берәм-берәм тартып алды, озын чәч сузылып, авыр толым булып, Рушанияның алдына төшеп ятты, моны өчәүләшеп берсүзсез күзәттеләр.
- Минем дә чәчем калын, озын иде, озын чәч матур булса да, тәрбияләү бик авыр шул. - Любаның тавышы хәлсез һәм тонык иде, ул ашыкмыйча гына толым очыннан берәм-берәм сүтте, үзенең олы зәңгәр күзләренә яшь тулды, кайнар күз яшьләре тып-тып алдында яткан ак яулыкка төшеп сеңә барды.
Сагынам исән чагымны, сагынам мине ташлап киткән һәр чәч бөртегемне. Сез әлегә шундый чибәр. - Люба иреннәрен тешләде, әйтәсе сүзен әйтә алмый тамактагы төер зурайганнан- чурайды, Рушания белән Хәлимәнең дә күзенә яшь тулды. Люба көч-хәл төерне йогып, пышылдап дигәндәй көчкә тетрәндергеч сүзләр әйтте. - Сез әлегә шундый чибәр, тик бу озакка түгел, бик тиздән сезне дә ташлап китәрләр бу матур толымнар, анар да елый-елый коелалар, син аларга карап елыйсың, алар сиңа. I афу итегез, тик сез моңа әзер булырга тиеш.
Хәлимә сикереп китте.
Энекәем, ни сөйлисең, аңа бит әле берни дә әйтмәделәр, ник кеше куркытасың?
Рушанияның йөзе кабат ап-ак булып китте, әйтерсең, аңа да хөкем чыгардылар, ул керфек тә какмый Любага текәлеп катты. Ә Люба Рушаниянең чәченнән күзен алмый, һаман йомшак кына итеп сыйпауда булды, бер җыйды, бер таратты.
Әллә аларга да җиңел дип беләсезме дөресен әйтү. Мин монда өч ел эчендә алардан да күбрәк белә башладым бугай. - Люба йомшак кына итеп чәчнең очына чаклым үреп бетерде. - Рәхмәт сезгә.
Ни өчен? - диде Рушания калтыранган тавыш белән, >ченә кереп утырган куркудан һич тә арына алмыйча.
Сокланырга рөхсәт иткәнегез өчен. Мин бик арыдым, ятам, булышыгыз торып китәргә. Бөтен тәнем авырта, әйтерсең, сөяк итеннән аерыла.
Хәлимә белән Рушания Любаның ике ягыннан култыклап урынына илтеп яткырдылар, ә үзләре сугып исәңгерәткән кешегә охшап калдылар, бер-берсенә карап, аптырашып утыра бирделәр. Аптырау, курку дигән нәрсәләрнең бу әле башы гына. Бер көн өчен бу ишеткәннәр дә бик күп булды, алар моңа бер дә әзер түгел иде шул.
Рушания бүген дә үз өенә кайту юлын да, аның матурлыгын да күрмәде, әйтерсең, күзенә кара күзлек кидерделәр. Ә урамда кояш, гөрләп яз килә. Рушания өенә кайткач нәрсәгә тотынырга, нидән башларга белмәде. Кичке аш әзерләргә кирәк - тоткан бер әйберсе кулыннан төшеп чәчелде, кара уйлар баштан чыкмады, берсекөнгә диделәр, тынычланырга, сиздермәскә кирәк. Я Ходаем, үзең сакла! Ары сугылды, бире кагылды, беренче тапкыр үз өендә нишләргә белмәде, ничек туры килсә, шулай ашарга пешерде. Йортка кайтып туктаган беренче машинаны да күрмәде, ишектән ире килеп кергәч, сискәнеп китте, көч-хәл үзен кулга алып елмайгандай итте. Өстәл янына гаиләсе җыелып беткәч, аш бүлде.
Дата добавления: 2015-11-26; просмотров: 67 | Нарушение авторских прав